คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่4/2 ถอยออกมา
เสียงเม็ดฝนที่โหมกระหน่ำลงมาในกลางดึกปลุกให้คนที่หลับไปแล้วสะดุ้งตื่นจากภวังค์ฝัน ตอนนี้ไฟในห้องยังคงเปิดหรี่ไว้ พื้นที่ข้างกายยังว่างเปล่าและเย็นเฉียบบ่งบอกได้ว่าปราณต์ยังไม่กลับเข้ามานอนในห้อง มือเรียวเล็กดึงถ้าห่มผืนหนาออกจากตัวพร้อมกับวาดเรียวขางามลงบนพื้นก่อนจะเดินออกไปดูว่าปราณต์อยู่ข้างนอกหรือไม่
“พี่ปราณต์” อัญญิศาเอื้อมมือไปกดเปิดสวิตซ์ไฟพลางเรียกหาเจ้าของห้อง แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดที่เจ้าของร่างหนาที่นอนแผ่หลาอยู่บนโซฟาตัวนุ่มบนโต๊ะข้าง ๆ กันนั้นมีกระป๋องเบียร์และก้นบุหรี่วางเกลื่อนอยู่ นั่นทำให้เท้าเรียวรีบก้าวเข้าไปหา
“พี่ปราณต์ มานอนทำไมตรงนี้คะ” อัญญิศาว่าพร้อมกับเขย่าคนตัวโตให้ได้สติ แต่กลิ่นเหล้าผสมกลิ่นบุหรี่จากตัวเขาทำให้สาวเจ้าต้องยกมือขึ้นมาปิดจมูก
“พี่ปราณต์” อัญญิศาเรียกซ้ำอีกรอบ และนั่นทำให้คนเมาได้สติ “กิ่ง กลับมาหาผมแล้วใช่ไหม” ปราณต์พึมพำขึ้นทันทีที่ลืมตาขึ้นมามองหน้ากัน ไม่ทันที่อัญญิศาจะได้เอ่ยถามทั้งร่างก็ถูกเขาดึงเข้าไปกอดไว้แน่นเพราะไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้ล้มทับอกเขาไปเต็ม ๆ
“อย่าทิ้งผมไปได้ไหม ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกิ่ง” ประโยคที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหนาครั้งที่สองนั้นทำให้อัญญิศาถึงกับตัวชาวาบ
“พี่ปราณต์คงจะรักเขามาก ถึงลืมเขาไม่ได้สักที แล้วจะมีเอื้อมทำไม” อัญญิศาพึมพำพร้อมกับคลี่ยิ้มสมเพชตัวเองก่อนจะดันตัวออกห่างจากเขา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปราณต์พูดชื่อนี้ออกมา หล่อนได้ยินมันตลอดสองปีที่ผ่านมา คิดมาโดยตลอดว่าหล่อนจะทำให้ปราณต์ลืมผู้หญิงคนนั้นได้ แต่ไม่เลยผู้หญิงคนนั้นยังคงสลักลึกในใจของเขาและเห็นจะเป็นหล่อนที่ไม่เคยเข้าไปอยู่ในใจของเขาได้เลย
“พอได้แล้วเอื้อม พอได้แล้ว” อัญญิศาบอกกับตัวเองพร้อมกับน้ำตาเม็ดร้อนที่หยดแหมะลงบนแก้มเนียน
แสงแดดภายนอกที่สาดส่องเข้ามาทำให้คนที่เมาไม่ได้สติมาทั้งคืนเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น ความรู้สึกแรกที่วิ่งแทรกเข้ามานั่นคืออาการปวดหัวจนต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ ปราณต์ลุกขึ้นจากโซฟาพลางกวาดสายตาหาเจ้าของร่างเล็กแต่กลับไม่พบ นั่นทำให้เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ปกติแล้ววันเสาร์-อาทิตย์อัญญิศาจะไม่เข้าร้านไม่ใช่หรือไง
เมื่อแน่ใจแล้วว่าอัญญิศาไม่ได้อยู่ในห้องครัวจึงเดินกลับเข้าไปในห้องนอน แต่กลับพบว่าบนเตียงก็ยังคงว่างเปล่า
“เอื้อม” น้ำเสียงและสีหน้าของปราณต์เริ่มเปลี่ยนไป เรียวเท้าหนาก้าวอาด ๆ ไปยังตู้เสื้อผ้าและไม่รอช้าที่จะเปิดมัน และนั่นทำให้ทั้งร่างถึงกับชาวาบ ไม่มีเสื้อผ้าของอัญญิศาหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว
“ทำบ้าอะไรวะเอื้อม” ปราณต์สบถก่อนจะย่างสามขุมไปหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาต่อสายหาคนตัวเล็กทันที รออยู่นานแต่ก็ไม่มีการตอบรับจากปลายสาย ปราณต์จึงกระหน่ำโทรไปซ้ำ ๆ จนสายถูกตัดไปและไม่สามารถติดต่อได้อีก อัญญิศาปิดเครื่องหนีเขาไปแล้ว
“โถ่เว้ย!” ปราณต์สบถออกมาอีกรอบพร้อมกับเขวี้ยงโทรศัพท์ลงบนเตียงนอน
ฝาก Ebook ใจไม่ลืมรัก ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น