คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่3/2 ลูกไม่รักดี
“ฉันถามแกหน่อยเถอะตั้งแต่ที่แกคบกับมันจนถึงขั้นหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่ด้วยกันมันเคยโผล่หัวมาให้ฉันเห็นบ้างไหม มันเคยคิดที่จะพิสูจน์ตัวเองเพื่อแกไหม หรือมีแต่แกที่หลงคารมมันจนโงหัวไม่ขึ้น เสียแรงจริง ๆ ที่ฉันอุตส่าห์ทำงานหาเงินส่งเสียแกไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาแต่กลับทำตัวง่ายหนีตามผู้ชายไปทั่ว”
“ถ้าอยู่กับฉันมันทุกข์ใจมากแกก็ออกไปจะไปหาแม่แกหรือไปที่ไหนก็เชิญ และถ้าคิดว่าทางที่แกเลือกมันทำให้ชีวิตแกดีกว่าทางที่ฉันเลือกให้ก็ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก มีลูกไม่รักดีอย่างแก ก็มีแต่จะทำให้เสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูล” อัญญิศาเงยหน้ามองคนเป็นพ่อผ่านม่านน้ำตาแล้วก็ได้แต่กำมือเข้าหากันแน่น ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
เท้าเรียวก้าวออกมาจากโรงพยาบาลอย่างเหม่อลอยและไม่มีจุดหมาย เดินออกมาเรื่อย ๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลผ่องทั้งสองข้าง แม้แต่เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนเครื่องหรูในกระเป๋าใบโปรดที่ดังขึ้นก็ไม่อาจเรียกสติสาวเจ้าให้กลับมาจดจ่อกับตัวเองได้ เพราะในหัวเอาแต่คิดถึงประโยคนั้นของบิดาซ้ำ ๆ
เมื่อพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าความมืดก็เริ่มเข้ามาเยือน เม็ดฝนน้อยใหญ่ก็เริ่มโปรยปรายลงมาตามฤดูของมัน คนที่นั่งรออยู่ในห้องก็เริ่มร้อนใจเมื่อคนที่ออกจากห้องไปตั้งแต่บ่ายสามโมงจนตอนนี้หนึ่งทุ่มแล้วยังไม่กลับเข้ามามิหนำซ้ำยังไม่ยอมรับโทรศัพท์
“แกร็ก!” เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ร่างสูงที่นั่งหน้าเครียดบนโซฟารีบลุกออกไปหา
“เอื้อม!” ปราณต์รีบพุ่งตัวเข้าไปประคองร่างบางตรงหน้าที่หมดสติลงโดยไม่สนใจเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มด้วยเม็ดฝนของคนในอ้อมแขนสักนิด
“เอื้อม” ปราณต์ตีแก้มสีซีดเบา ๆ เพื่อเรียกสติแต่ต้องชะงักเมื่อสังเกตเห็นรอยนิ้วที่ขึ้นรอยเด่นชัดบนซีกแก้มซ้ายของคนตัวเล็ก ก่อนจะมองสำรวจทั้งร่างของสาวเจ้าว่ามีบาดแผลตรงไหนอีกหรือไม่ แต่ก็ไม่พบบาดแผลอะไรเลย มีเพียงแค่เปลือกตาคู่กลมที่บวมเป่งและแดงช้ำชนิดที่ว่าไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอัญญิศาคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เกิดอะไรขึ้น อัญญิศาเข้าไปคุยกับบิดาเรื่องนั้นมาเหรอ
ปราณต์สลัดความสงสัยเหล่านั้นทิ้งไป ก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อที่จะเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เพราะหากปล่อยไว้นานกว่านี้ตกดึกคงจะไข้ขึ้นเป็นแน่
นานกว่าสองชั่วโมงเปลือกตาบางปรือขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกับมองไปรอบ ๆ ห้องก่อนสายตาจะไปหยุดที่คนตัวโตที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ซึ่งเขาก็กำลังมองมาที่หล่อนเหมือนกัน อัญญิศาเลือกที่จะปิดเปลือกตาลงเหมือนเก่าเมื่ออาการวิงเวียนศีรษะตีแทรกเข้ามา
“เป็นไงบ้าง” นานกว่าห้านาทีที่เขาวางสายแล้วเดินเข้ามาไถ่ถาม ถึงแม้ว่าเปลือกตาจะยังคงปิดสนิทแต่สติยังอยู่ครบและรับรู้ทุกอย่างรอบตัวแม้แต่พื้นที่ข้าง ๆ ที่ยวบลง
“เวียนหัวนิดหน่อย” อัญญิศาตอบออกไปทั้ง ๆ ที่เปลือกตาทั้งสองข้างกำลังปิดอยู่ อัญญิศาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยคำถามนั้นขึ้น
“พี่ปราณต์…อยากเลิกกับเอื้อมไหม” อัญญิศาตัดสินใจถามออกไปตรง ๆ และมองคนตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ เชื่อว่าคำตอบของปราณต์จะช่วยให้หล่อนตัดสินใจอะไรหลาย ๆ อย่างได้ง่ายขึ้น หากปราณต์ยังรู้สึกเหมือนกันหล่อนก็จะพยายามอีกสักตั้ง แต่หากว่าผลลัพธ์ออกมาตรงข้ามกับความคาดหวัง หล่อนก็จะตัดใจและกลับไปทำหน้าที่ลูกอย่างที่คนเป็นพ่อต้องการ ในตอนนี้หล่อนทั้งรู้สึกผิดและเสียใจที่พูดออกไปแบบนั้นและคิดว่าบิดาเองก็คงจะเสียใจไม่น้อยไปกว่าหล่อนในตอนนี้เหมือนกัน เมื่อนึกถึงสิ่งที่บิดาพูดและกลับมาคิดมันก็ไม่ต่างจากความเป็นจริงที่ประจักแก่ใจตอนนี้นัก ที่ผ่านมาปราณต์ไม่เคยพูดคำว่ารักกับหล่อนเลย ไม่เคยแนะนำหล่อนให้ใครรู้จัก เหมือนว่าหล่อนจมอยู่ในโลกแคบ ๆ ที่มีแค่เขา ปราณต์ไม่เคยแม้แต่จะพูดถึงเรื่องของเราในอนาคตมีแต่หล่อนที่คิดและวาดฝันไปเอง หากไม่หลอกตัวเองแล้วก็พอจะรู้ได้ว่าที่ผ่านมาปราณต์ไม่ได้คิดจริงจังกับหล่อนเลย
ฝาก Ebook ใจไม่ลืมรัก ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น