คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่2/1 เหมือนดีแต่เหมือนเดิม
บทที่๒ เหมือนดีแต่เหมือนเดิม
รอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่อัญญิศาต้องก้มดูเวลาในนาฬิกาข้อมือเส้นหรูบนข้อมือข้างซ้าย พร้อมกับพิมพ์ข้อความลงบนสมาร์ตโฟน และเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้เช่นกันที่สาวเจ้าต้องถอนหายใจออกมา ไม่อ่าน ไม่ตอบ ไม่รับสายและติดต่อไม่ได้ นี่หล่อนหวังอะไรจากเขาอยู่ หล่อนควรจะชินแล้วไม่ใช่หรือไง ปราณต์ก็ยังเป็นปราณต์คนเดิมไม่เคยมาตามนัด ไม่เคยทำสิ่งที่พูดไว้ได้เลย
ดวงตาคู่กลมจ้องไปยังแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าที่น้ำแข็งละลายไปจนหมดแก้ว แล้วจึงหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาพิมพ์ข้อความถึงเขาอีกครั้ง
(เอื้อมรัก : ถ้าพี่ปราณต์ไม่ว่างเลื่อนเป็นวันหลังก็ได้ค่ะ) เสร็จแล้วก็ปิดมันลงก่อนจะเรียกเช็คบิลและไม่ลืมที่จะให้ทิปกับพนักงานเพราะนั่งรอมาได้เกือบสองชั่วโมงแล้วแต่หล่อนนั้นสั่งเครื่องดื่มเป็นชาผลไม้ไปแค่แก้วเดียวเท่านั้น
“เอื้อม” เสียงเรียกตามหลังทำให้เท้าเรียวที่กำลังจะก้าวออกจากร้านต้องหยุดชะงักลง ก่อนจะหันไปตามเสียงเรียกที่ดังขึ้น
“พี่บอย สวัสดีค่ะ” อัญญิศาคลี่ยิ้มให้คนตรงหน้าและไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นไหว้ทักทายบุรินทร์ เพื่อนบ้านที่ที่รู้จักกันมาเกือบยี่สิบปีก่อนที่ครอบครัวหล่อนจะย้ายมาอยู่กรุงเทพที่เมื่อแปดปีก่อน
“พี่เห็นเราตั้งแต่นั่งในร้านแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าใช่เราหรือเปล่าเลยไม่ได้เข้าไปทัก แล้ว…มาคนเดียวเหรอ” บุรินทร์ถามพร้อมกับมองไปรอบ ๆ มองหาว่าอัญญิศามากับใคร
“ค่ะ เอื้อมมาคนเดียว พี่บอยล่ะคะ” อัญญิศาถามกลับไปเช่นกัน แต่ก่อนนั้นหล่อนกับบุรินทร์ถือว่าสนิทกันพอสมควรด้วยอายุของเขาที่มากกว่าหล่อนเพียงแค่สามปีและบ้านที่อยู่ติดกันจึงได้มาเล่นด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง แต่หลังจากที่หล่อนได้ทุนเรียนต่อต่างประเทศในระดับม.ปลายบิดาก็ย้ายบ้านมาอยู่ที่กรุงเทพ นั่นทำให้เราทั้งคู่ก็เริ่มห่างกันไปและขาดการติดต่อกันในที่สุด
“พี่มาคุยงานกับลูกค้าเลยแวะทานข้าวกันที่นี่ แล้วนี่จะกลับแล้วเหรอพี่ยังไม่เห็นเราจะสั่งอะไรมาทานเลย” บุรินทร์บอกพร้อมกับดึงแขนเรียวเล็กให้มานั่งลงบน
“เอื้อมนัดกับเพื่อนไว้น่ะค่ะ แต่เหมือนว่าจะโดนเทซะแล้ว” อัญญิศาคลี่ยิ้มแห้ง ๆ บอกคนตรงหน้า
“เดี๋ยวพี่นั่งทานเป็นเพื่อนเอง ไปสิเดี๋ยวเลี้ยง” บุรินทร์พยักพเยิดหน้าไปข้างในร้าน เมื่อเห็นว่าอัญญิศายังมีท่าทีเกรงใจจึงเอื้อมมือไปดึงแขนเรียวเล็กให้เข้ามาข้างในด้วยกัน
“รบกวนพี่เวลาพี่บอยเปล่า ๆ จะกลับแล้วแท้ ๆ แต่ยังมาเสียเวลานั่งเป็นเพื่อนเอื้อมอีก” อัญญิศาว่าหลังจากบอกเมนูอาหารกับพนักงานของร้านไปแล้ว
“รบกวนอะไรล่ะ ช่วงบ่ายพี่ไม่มีงานแล้ว นาน ๆ จะได้ลงมากรุงเทพที แล้วใช่ว่าจะเจอกันทุกครั้งเสียหน่อย” บุรินทร์ว่าพลางยกน้ำขึ้นมาจิบ ไม่คิดเลยว่าการมาประชุมที่กรุงเทพครั้งนี้จะได้เจอกับอัญญิศา เป็นการทักทายกันในรอบแปดปีกระมัง
“สบายดีนะเรา แล้วอาศรเป็นไงบ้าง” บุรินทร์เริ่มชวนน้องคุย เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้ว
“สบายดีค่ะ พ่อก็ยังบ้างานเหมือนเดิม” อัญญิศาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อมีคนถามถึงบิดาแต่สาวเจ้าก็เลือกที่จะตอบติดตลกออกไป แต่ไหนแต่ไรแล้วที่บิดาเป็นคนบ้างานมาก ๆ จนตอนเด็กก็แอบน้อยใจว่าท่านไม่มีเวลาให้เหมือนพ่อแม่เพื่อนคนอื่น ๆ พอโตขึ้นถึงได้รู้ว่าทุกอย่างที่ท่านทำไปก็เพื่อหล่อน แต่บางเรื่องมันก็มากเกินไปจนหล่อนอึดอัด
ฝาก Ebook ใจไม่ลืมรัก ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น