คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่4/1 ถอยออกมา
บทที่๔ ถอยออกมา
“เอื้อม” เสียงเอ่ยเรียกและเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ทำให้ร่างบางต้องรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะหันมาทางเจ้าของเสียงพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นนั่งในโดยพิงแผ่นหลังให้แนบไปกับหัวเตียง
“ดื่มนมก่อน เดี๋ยวจะได้กินยา” ปราณต์บอกพร้อมยื่นแก้วนมให้คนตรงหน้าพลางย่อตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มข้างสาวเจ้า ด้านอัญญิศาก็ทำเพียงแค่คลี่ยิ้มชืด ๆ ส่งไปให้เขาพร้อมกับมือเรียวที่รับแก้วนมจากเขามาดื่ม ดื่มไปเพียงแค่ครึ่งแก้วเท่านั้นอัญญิศาก็ต้องส่งมันกลับคืนให้เขาไปเพราะรู้สึกผะอืดผะอมจนไม่สามารถดื่มให้หมดได้
“ไม่ไหวแล้ว” อัญญิศาบอกเสียงเบาเมื่อปราณต์เลิกคิ้วตั้งคำถาม ปราณต์ที่ได้ยินดังนั้นก็รับแก้วมาจากคนตัวเล็กก่อนจะเอี้ยวตัววางมันไว้บนโต๊ะตั้งโคมไฟที่อยู่ใกล้ ๆ มือก่อนจะหันกลับมาจ้องใบหน้าหวานของคนตรงหน้าที่มีคราบน้ำตาติดอยู่ ทั้งตาทั้งจมูกยังขึ้นสีแดงระเรื่อบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าของใบหน้าหวานนี้เพิ่งผ่านการ้องไห้มาหมาด ๆ และสิ่งที่ทำให้เขาสะดุดตาอีกครั้งนั่นคือรอยนิ้วสีแดงที่โชว์เด่นอยู่บนแก้มเนียนของอัญญิศา นั่นทำให้ดวงตาคมกริบแข็งกร้าวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“พี่หน่อยบอกเอื้อมว่าอาทิตย์หน้าพี่ปิ่นจะชวนไปเที่ยวหัวหิน ค้างที่นั่นสามคืน พี่ปราณต์จะว่าอะไรไหมถ้าเอื้อมจะขอ…” เมื่อนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่คุยกันกับลูกพี่ลูกน้องสาวอย่างนฤชาเมื่อวาน อัญญิศาก็รีบพูดขัดขึ้น แต่ไม่ทันที่สาวเจ้าจะเอ่ยจบประโยคเสียงของปราณต์ก็แทรกขึ้น
“ฝีมือใคร” คำถามของปราณต์ทำให้ประโยคของอัญญิศาชะงักไป ก่อนที่เรียวปากอิ่มจะเม้มเข้าหากันแน่นพลางหลุบสายตาลงอย่างไม่กล้าสบตากับเขา และการที่อัญญิศาเงียบก็เป็นคำตอบอยู่แล้วว่ารอยนิ้วสีแดงบนแก้มนวลนี้เป็นฝีมือของอดิศรบิดาของสาวเจ้า
เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนของปราณต์ดังขึ้นเหมือนเป็นเสียงระฆังที่ช่วยชีวิตอัญญิศาได้เป็นอย่างดี เพราะตอนนี้ปราณต์ลุกไปหยิบมันขึ้นมากดรับแล้ว อัญญิศามองตามแผ่นหลังกว้างของปราณต์ที่เดินออกจากห้องไปแล้วก็พรูลมหายใจออกมา
“ว่าไง” ปราณต์กรอกเสียงหาคนปลายสาย
“กูส่งโลเคชั่นให้มึงแล้ว ตึก10 ชั้น 9 ห้อง 209 ไอ้เต้บอกว่ามันเป็นหนี้ไอ้เต้อยู่ ถ้ารวมดอกก็หลายบาท เห็นว่าเมื่อต้นปียังเสนอลูกสาวให้ไอ้เต้ด้วยแต่ไม่รู้ยังไง ไอ้เต้บอกว่ามันเงียบหายไปเลย สงสัยได้ที่ใหม่แล้วมั้ง” ปลายสายเอ่ยบอกข้อมลที่ได้รู้มาเพิ่มเติมให้กับเพื่อน เพียงแค่ได้ยินประโยคที่เพื่อนพูดมือหนาก็กำเข้าหากันแน่น
“หนี้เท่าไหร่” น้ำเสียงของปราณต์ที่เอ่ยถามออกไปนิ่งขรึมจนปลายสายนึกสงสัย มาถึงตอนนี้พอจะเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างอัญญิศากับอดิศรตอนนี้แล้วว่าเป็นเช่นไร
“กูไม่รู้ แต่ก็คงหลายสิบล้านล่ะมั้ง แล้วมึงถามทำไมวะไอ้ปราณต์” พิชญ์ถามออกมาอย่างนึกสงสัย สงสัยตั้งแต่ที่มันวานให้เขาช่วยหาโรงพยาบาลที่อดิศรพักรักษาตัวอยู่แล้ว
“เปล่า ขอบใจมึงมาก” ปราณต์ตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะกดวางสายไป จากที่ตั้งใจว่าจะกลับเข้าไปหาคนตัวเล็กในห้อง แต่เท้าหนากลับเปลี่ยนทิศเดินไปยังห้องครัวก่อนจะหยิบเบียร์กระป๋องในตู้เย็นออกมาเปิดกระป๋องแล้วยกขึ้นมากระดก หากอัญญิศาไม่ใช่ลูกสาวของมันหรือไม่ถ้าอัญญิศาไม่ท้อง เขาก็คงจะไม่หนักใจเหมือนในตอนนี้ ต่อไปคงต้องทำอะไรอย่างรอบคอบและคิดให้ถี่ถ้วนกว่านี้ หากวู่วามไปสิ่งที่เขาต้องเสียไปไม่ใช่แค่อัญญิศาแต่จะหมายถึงลูกน้อยที่กำลังจะลืมตาดูโลกด้วย ถึงจะไม่ได้ตั้งใจแต่นั่นก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา
ฝาก Ebook ใจไม่ลืมรัก ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น