เธอ..."สาวบ้านนอก"

"รีบอาบน้ำ แล้วนอน" 
"พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะลูก แม่จะพาไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล"
ขณะที่แม่พูดไป และจัดเตรียมของใช้ส่วนตัวของพ่อใส่กระเป๋าจัดเตรียมวางไว้ข้าง ๆ เตียง
"ค่ะแม่"  เด็กน้อยขานรับแม่

"อ้อ..อย่าลืมเตือนแม่ด้วยนะว่า พรุ่งนี้เอาพระของพ่อไปด้วย"
พระที่แม่พูดถึง เป็นพระของพ่อที่ใช้ห้อยคอตลอดเวลา เมื่อวานพ่อลืมเอาติดตัวไปด้วย เพราะพ่อไม่สบายไข้ขึ้นสูงมาก จึงรีบไปโรงพยาบาล หมอสั่งให้นอนดูอาการ และให้ญาติ ๆ ของคนไข้กลับไปก่อน เนื่องจากเป็นโรงพยาบาลของรัฐ ไม่มีที่เพียงพอ สำหรับญาติคนไข้
                
             เด็กน้อยรีบเข้านอน....เอาหมอนของพ่อมากอด 
"อือ..กลิ่นหอมของพ่อยังอยู่เลย...คิดถึงและห่วงพ่อจัง...แม่ค่ะพ่อจะคิดถึงหนูมั้ย?" เด็กน้อยถามแม่เบา ๆ 
แม่หันมามองลูกน้อย ด้วยสายตาที่สงสารและอ่อนโยน เอื้อมมือลูบผมเบาๆ   
"พ่อต้องคิดถึงหนูมาก ๆ อยู่แล้วลูก เพราะพ่อกล่อมหนูนอนทุกคืน"  
"หลับตา แล้วนอนนะคนดี พ่อแค่ไม่สบายนิดหน่อย พรุ่งนี้ก็กลับบ้านแล้วล่ะ"  เด็กน้อยยิ้ม...แล้วผล่อยหลับไป

             พระอาทิตย์เริ่มส่องแสง...เสียงไก่ขัน....แข่งกัน รับเป็นทอด ๆ สองแม่ลูกตื่นกันแต่เช้า...รีบอาบน้ำแต่งตัว และทานข้าวเช้า
"แม่ หนูทานเสร็จแล้ว ..หนูจะไปรอแม่ที่บ้านลุงหวีนะ"
"จ๊ะลูก แม่เก็บของเสร็จแล้วจะตามไป"

              เด็กน้อยรีบวิ่งออกไป ตอนนี้เธอตื่นเต้นและดีใจที่จะได้เจอพ่อและรับพ่อกลับบ้าน บ้านของลุงอยู่หน้าปากซอย ห่างออกไปประมาณ 150 เมตร วันนี้ลุงกับป้าจะไปเยี่ยมพ่อด้วยกัน ขณะที่เด็กน้อยวิ่งมาเกือบถึงหน้าบ้านลุง ก็มีรถสีขาวเลี้ยวเข้ามาในซอย เด็กน้อยก็หยุดมอง...รถวิ่งช้า ๆ ผ่านหน้าไป...
             ในความรู้สึกของเด็กน้อยด้วยวัย 7 ขวบ เธอรับรู้และสัมผัสได้ทันทีว่า...นั่น!!! คือรถของโรงพยาบาล 
และในเสี้ยววินาทีของความคิด...รถพยาบาบมาทำไม ? แล้วใครอยู่ในรถนั่น?  เธอไม่ลังเล และไม่รอช้าที่จะวิ่งตามรถคันนั้นไป.
              
               ทั้ง ๆ ที่รถวิ่งช้า ๆ เนื่องจากซอยแคบ และถนนขรุขระ
แต่ละย่างก้าวน้อย ๆ ที่วิ่งตามไป...เหมือนเธอจะใช้กำลังทั้งหมดที่เธอมี วิ่ง...วิ่ง...และวิ่ง หัวใจของเธออยากจะตามให้ทัน...แล้วดึง..หยุดรถคันนั้นเอาไว้   แต่ยิ่งวิ่งตามก็ดูเหมือนจะทิ้งห่าง...ไกล...ไกลออกไป เธอไม่ได้รู้สึกเหนื่อย...และเธอไม่รู้ตัวเลยว่า ในขณะที่เธอวิ่งตามอยู่นั้น...เสียงร้องของเธอได้ดังมาก....มันดังสุดเสียงที่เธอมี "พ่อจ๋าๆ ๆ อือ ๆ ๆ ๆ ๆ" 
มือน้อย ๆ ก็ปาดน้ำตาไปด้วย

                เพื่อนบ้านและญาติ ๆ ที่อยู่ในซอยต่างก็วิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขี้น?

               "พ่อหนูตายแล้วใช่มั้ย.....ทิ้งหนูไปแล้วใช่มั้ย?
เป็นคำถามเดียวที่ปากเธอพร่ำร้อง...ตลอดเวลา
               
                เห็นคนยกร่างพ่อลงจากรถ...เธอพยายามจะวิ่งเข้าไปหาพ่อ..แต่มีคนดึงเธอเอาไว้...เธอไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำว่าเป็นใคร รู้แต่ว่าคน ๆ นั้น ก็ร้องไห้ และกอดเธอไว้ตลอดเวลา....

                 ทุกสิ่งทุกอย่าง...เหมือนหยุดนิ่ง แม้แต่ลมหายใจของเธอเอง

                  ผ่าน.......
                  คืนที่สอง........
                  คืนที่สาม........
                  ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยผู้คน
                  ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า....และน้ำตา
                  และ..................
                  คนที่โศกเศร้า...สูญเสียและร้าวราน มากพอ ๆ กับเธอก็คือ..แม่ เธอเป็นลมล้มพับไปไม่รู้กี่รอบ

                "เธอต้องเข้มแข็ง....อดทนไว้นะ เธอยังมีลูกเล็ก ๆ ต้องดูแลอีกคนนะ "
                "ทานข้าวทานปลาบ้าง...ฝืนใจกลืนลงไป ถ้าเธอล้มอีกคน ใครจะดูแลลูก"
                 เสียงป้าและยายปลอบใจและให้กำลังใจแม่
                 แม่ไม่พูดอะไร....ได้แต่ร้อง...และก็ร้อง..ตลอดเวลาเหมือนจะขาดใจ....



ติดตามตอนต่อไปของ...เธอ "สาวบ้านนอก" 
ฝากด้วยนะค่ะ
ติชมได้ค่ะ (มือใหม่ค่ะ)