นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
To My Dear แด่..หัวใจของผม
เขาคือผู้ที่ถูกกำหนดให้เดินอยู่ในกรอบ เธอคือนกที่มีอิสระ ในขณะที่โลกของเขาเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บและความเจ็บปวด เธอกลับเป็นคนที่นำเอาความอบอุ่นมาเติมเต็มในหัวใจ แต่..เราเป็นดั่งเส้นขนาน
ผู้เข้าชมรวม
78
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
78
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 20 ก.ย. 61 / 10:25 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
สวัสดีค่ะ วันนี้เราเปิดนิยายเรื่องใหม่
อนึ่ง เพื่อฝึกสำนวนการใช้ภาษา
อสอง เพื่อฝึกฝนการวางพล๊อต
อสาม เพื่อฝึกฝนการเเต่งนิยายดราม่า
อสี่ เพื่อสนองตัณหาค่ะ!
ดังนั้น นี่เป็นการเเต่งนิยายดราม่าเริ่มเเรก
ถ้ามีอะไรผิดพลาดเราก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
่านิยมที่สัม้อาราวัยรุ่นืออะไร
้อเป็นนี มีวามอทน มีวามื่อสัย์ หรือ้อารนที่ล้าแสออ..ถ้าให้เลืออย่าใอย่าหนึ่
เาอบไ้แ่ ้อมีทั้หมนั่นถึะเป็นวัยรุ่นที่ี
ั้แ่เ็ผมรู้ัารวาัวให้อยู่ในรอบอำว่า..ที่สัมสร้ามันึ้นมา
แ่ในะที่ผมำลัอยู่ในรอบเิมๆ ลับมีนหนึ่ที่อยู่นอรอบ
เธอเป็นนที่สวนทาับผมไม่ว่าะเรื่ออะไร เธอมีีวิที่ร่าเริและอิสระเหมือนนัวหนึ่
ในะที่ผมถูัอยู่ในรที่ถูราป้ายว่า
ผมอยเฝ้ามอเธอที่มีรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนวะวัน
ผมอยาเป็นเหมือนเธอที่มีอิสระ และล้าที่ะ้าวเินออารอบ
“แบอว่าอะไรนะ..ะไม่ไปเรียนววิาั้นเหรอ แบ้าไปแล้วเหรอห๊ะ!”
แ่ผมไม่สามารถเป็นแบบเธอไ้..ผมรู้ว่านอารอบที่เรียว่าแล้ว
ผมยัถูล่าม้วยโ่รวนที่พ่ออผมสร้ามันึ้นมา ำหนเส้นทาีวิ ปูทาที่เ็มไป้วยลีบุหลาบ
แล้วรอให้ผมเินไปในเส้นทานั้น
โยไม่สนใว่าทาที่เาปูนั้นเ็มไป้วยวามเศร้าโศอใรบาน
เพราะเส้นทาีวิอเราเหมือนเส้นนานที่ไม่มีวันมาบรรบัน
ผมถึไ้ยอมเป็นนี้ลาที่ไม่แม้แ่ะเ้าไปุยับเธอ ผมรู้ว่าุบในเส้นทาที่เราิ้นรนะเินไปมันเป็นยัไ..ผมถึยอมที่ะเินไปในเส้นทาที่พ่อผมปูไว้ให้
แ่...
“นายื่ออะไรเหรอ
ทำไมถึมานั่รนี้นเียวล่ะ”
ในวามีใ็เ็มไป้วยวามเศร้า..ผมีใที่เธอเ้ามาุยับผม
ผมีใที่ในที่สุผม็เ้าไปอยู่ในสายาอเธอ แ่สุท้ายผม็เป็นแ่มนุษย์นหนึ่
มนุษย์ที่ถูนที่ื่อว่าพ่ออยวบุม..ผมพยายามที่ะทำให้เธอเลีย เพราะผมรู้ว่าถ้าเธอเลียผม..ผม้อทรมาน
ยิ่ผมทรมานผม็ะยิ่ิ้นรนให้ัวเอไปในทาที่พ่อผมปูให้มาเท่านั้น
และผมับเธอ็ะยิ่ห่าันมาึ้น
“อย่ามายุ่ับัน..เราอยู่นละโลัน”
ใ่..ในะที่เธอิว่าัวเอ่ำ้อย
แ่ผมอยาบอให้เธอรับรู้เหลือเินว่านที่่ำ้อยนั้นือผม
เพราะเธอเป็นั่โลที่อบอุ่นอยปลอบประโลมนอย่าผม
แ่โลที่ผมอยู่นั้น..มันเ็มไป้วยวามหนาวเหน็บ
มันเ็บปวเินว่าที่นอย่าเธอะมาอยู่ไ้
แ่เธอทำให้ผมแปลใและีใในทุๆ
วัน แม้ว่าผมะทำร้ายเธอ้วยำพู แม้ว่าเธอะร้อไห้ับสิ่ที่ผมทำไปมาเท่าไหร่
ในวันพรุ่นี้เธอ็ะเินเ้ามาหาผมแล้วยิ้มพร้อมับพูว่า
“อรุสวัสิ์”
แ่เธอไม่รู้เลยว่าทุรั้ที่เธอยิ้มและพูำๆ
นั้น หัวใอผม็ยิ่เ็บปวมาึ้น..เธอร้อไห้มาี่รั้แล้วถึะยิ้มแบบนี้ไ้
เธอ้อเสียใมานาไหนถึะ้อล้าเินเ้ามาหาผมเหมือนทุๆ วัน แล้วผม..ะ้อใร้ายับเธอแบบนี้ไปนถึเมื่อไหร่
ผมไม่มีสิทธิ์ที่ะอบำถามเหล่านั้นไ้เลย
ผมลัว..ลัวว่าถ้านานไป
ำแพที่ผมสร้าึ้นมาีันเธอะหายไป
ผมรู้ว่าเมื่อถึุนั้น..พ่อะเริ่มเลื่อนไหว ทั้ๆ ที่ผมรู้..แ่ผมลับเลือที่ะทำลายำแพแล้วเินไปหาเธอเอ
“ันอยาให้นายเป็นแบบนี้ลอไปั”
ผมไม่สามารถอบหรือสัาับเธอไ้ว่าผมะทำแบบนี้ไปลอไ้
ผมถึเียบและอเธอไว้แนบาย
วามสุมันถึเวลา้อสิ้นสุแล้ว..พ่ออผม้อารให้ผมไปเรียนที่่าประเทศ
ผมรู้ว่ามันเป็นำเือนาพ่อว่าให้ออห่าาเธอะ
แ่ผม็ยัื้อรั้น..ยัิ้นรนที่ะเอเธอนวันสุท้าย
วันที่เรา้อแยาัน
“ถ้าันหายไป..เธอะมีวามสุมั้ย”
ผมถามำถามนั้นับเธอใน่ำืนที่มีวาวประับฟ้าเ็มไปหม
เธอมวิ้วแล้วถามผมว่าะไปไหน้วยเสียที่สั่นเรือ
ในอนนั้นผมรู้สึร้อนผ่าวที่อบาเป็นพิเศษ..ผมไม่ิะบอเธอ
แ่น่าเสียายที่ใบหน้าอผมมันบอเธอไปหมแล้วทุอย่า
“ไม่ไปไ้มั้ย”
“...อโทษนะ”
มันเป็นบทสนทนาสุท้ายที่ผมพูับเธอ
ผมอเธอนถึเ้า..ผมเสียใที่ผมไม่สามารถ้าวเท้าออมาารอบบ้าๆ นี่ไ้เลย
แม้ระทั่โ่รวนที่รึผมเอาไว้..ผม็ไม่สามารถที่ะทำลายมันไ้
“ลา่อน..หัวใอผม”
สุท้าย...ุบนี้มัน็ไม่ไ้แ่าาที่ผมิไว้เลย
ผมหวัว่าเธอะยัำผม ะยัไม่ลืมผู้ายเลวๆ นหนึ่..ที่รัเธอสุหัวใ
เียน..
# วันที่ ๒๐ ันยายน พุทธศํรา ๒๕๖๑
ผลงานอื่นๆ ของ Brav♥ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Brav♥
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น