[Short Fic Suckseed] ... แพ้แล้วพาล (TuangEx)

ข้อมูลเบื้องต้น

  
แฟนฟิคนี้แต่งขึ้นมาด้วยแรงบันดาลใจจากเพลง แ้พ้แล้วพาล ของไอซ์ ศรัณยู

เมื่อคืนผมฟังเป็นสิบล้านรอบจนเก็บไปนอนฝัน OTL


ฟิคนี้ไม่ได้มีเจตนาจะทำลายชื่อเสียงของศิลปินทั้งสอง

ขออนุญาตท็อปแท็ปกับเอิร์ธมา ณ ที่นี้ด้วยครับ


ปล. เพิ่งแต่งฟิคซักซี้ดครั้งแรก ห่วยไปหน่อยก็ขออภัยครับ -/\-

ปล.2 ขอความกรุณา ช่วยเม้นให้กันหน่อยนะคร้าบบบ T T

เนื้อเรื่อง

“ซองบ้าอะไรของมึงวะ ?”  ตวงถามเมื่อคนตรงหน้ายื่นซองสีชมพูมาให้ ชายหนุ่มร่างสูงรับมาอย่างงงๆ

“อ่าว ... ก็การ์ดงานแต่งของเอ็กซ์กับส้มไงมึง คุ้งยังไม่ได้บอกมึงหรอ ?”

เอ็กซ์กับส้ม ... อย่างนั้นหรอ ...

... อยากจะยิ้มให้เธอทุกทีที่เจอกัน

“อ่อ กูจำได้แล้ว ... มึงเก็บกลับการ์ดไปเหอะ” ร่างสูงยัดซองสีหวานกลับไปในมือของเพื่อนสนิท เป็ดมองกลับอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เป็ดผลักคนตรงหน้าล้มลง

“มึงหมายความว่าไง ? มึงจะไม่ไปงานแต่งไอ้เอ็กซ์หรอวะ !”

“กูไม่อยากไป” ตวงพยายามคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น

... อยากจะสั่งให้มือไม่สั่น เมื่อต้องเห็นภาพเธอกับคนข้างกาย

“แค่งานแต่งเพื่อนแค่นี้ไปไม่ได้ ! ไอ้เอ็กซ์ต้องเสียใจมากแน่ๆที่มีเพื่อนอย่างมึง !”

“กูไม่ใช่เพื่อนมัน !” ร่างสูงตวาดลั่น ก่อนจะฉวยการ์ดในมือเป็ดออกมา แล้วพูดต่อ

“แต่ถ้ามึงยืนยันอยากให้กูไปนัก กูจะไปให้ก็ได้ !”

... ไม่อยากให้ใครว่าพาล ทำตัวระรานเป็นผู้ร้าย

กูจะไปงานแต่งของไอ้เอ็กซ์ก็ได้

แต่กูคงไม่รับประกันหรอกนะ ว่าที่งานจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ...

... แต่ว่าถึงยังไงฉันก็มนุษย์คนหนึ่ง

เป็ดกลับไปแล้ว ...

ตวงนั่งมองซองสีชมพูในมือแล้วปาดน้ำตาลวกๆ เมื่อคิดถึงภาพของคนรักกับหญิงสาวอีกคน

... โกรธเขาเสมอ เกลียดเธอที่ทิ้ง แค้นทุกสิ่งที่เป็นวันนี้

กูทำอะไรผิดวะเอ็กซ์ ... ทำไมมึงถึงทิ้งกูไปหาคนอื่น ...

กูอยากจะรู้ว่าที่ผ่านมา มึงเคยรักกูสักครั้งหรือเปล่า

... มันทำใจไม่ไหวสักที กับความรู้สึก เจ็บลึกที่อยู่ในใจ

“เอ็กซ์มึงอย่าทิ้งกูไป อย่าทิ้งกูไปนะ ...”

“ตวงยอมรับความจริงได้แล้ว เอ็กซ์กับเรารักกัน ได้ยินไหมตวง เอ็กซ์กับส้มรักกัน !!” เสียงหวานๆของผู้หญิงหน้าตาสะสวยกรีดลึกลงไปในจิตใจของชายหนุ่ม ส้มกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วเดินเข้าไปควงแขนเอ็กซ์อย่างเยาะเย้ย

... อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน แต่เขากำลังจะหยิบมันไป

“เอ็กซ์ ! บอกกูสิว่ามันไม่จริง มึงกับส้มไม่ได้ ...”

“ตวง มึงยอมรับความจริงได้แล้ว เรื่องของเรามันเป็นแค่อดีต ... ตอนนี้กูรักส้ม ชัดไหมมึง !”

... ให้ยอมรับ รับได้ยังไง ใครอยากจะทรมาน

“อ๊ากกกกก !!” ชายหนุ่มกรีดร้องแล้วลุกขึ้นมาจากเตียง พลางหายใจหอบ ก่อนจะตบหน้าตัวเองแรงๆเพื่อเรียกสติกลับมา

ให้ตายสิ ฝันร้ายอีกแล้ว ...

... หลับตาลงทีไรก็เจอ ภาพของเธอที่กอดกับฉัน

ซองสีชมพูหวานยังคงวางอยู่บนโต๊ะ ตวงพยายามหันหน้าหนีไม่ให้มอง แต่เพียงเสี้ยววินาทีที่เขาเห็น น้ำตาอุ่นๆก็ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย

ทำไมไม่เป็นกูวะเอ็กซ์ ... ทำไมชื่อคนในซองนั้นถึงไม่ใช่ชื่อกู ...

“... ทำไมกันเอ็กซ์ ... ทำไมมึงถึงต้องเอาส้มมาแทนที่กู !!”

... ถ้าต้องทนเห็นเขาทำอย่างนั้น สู้ยอมให้ด่าว่าฉันมันแพ้แล้วพาลอย่างไม่อาย

พรุ่งนี้แล้วสินะ ... งานแต่งของเอ็กซ์กับส้ม ...

“เอ็กซ์ กูขอแช่งมึง ...” ตวงพูดพลางเอาเข็มมาปักบนตุ๊กตาวูดูอย่างเคียดแค้น

“ตวง ... มึงจะทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ !!” เสียงของคุ้งดังขึ้นจากด้านหลัง ตวงหันไปมองอย่างโมโห

“มึงหุบปากไป !!”

... เธอจะหวังให้ใครแสนดี ไม่มีทาง

“... กูเข้าใจมึง แต่มึงก็ควรจะตัดใจ แล้วขอให้เขามีความสุขมากกว่าที่มึงจะทำแบบนี้ !”

“มึงไม่เข้าใจกูหรอก ! มึงไม่ใช่กู มึงไม่รู้หรอกว่ากูเจ็บแค่ไหน !” ตวงกัดปากตัวเองจนเลือดซิบ ก่อนจะต่อยกำแพงเต็มแรง

... คนที่มันสูญเสียทุกอย่าง ให้ลบให้ล้างมันออกคงไม่ง่ายดาย 

“มึงใจเย็นๆหน่อยได้ไหม อย่างน้อยก็เคยเป็นเพื่อนกันนะเว้ย ...”

... จะให้เข้าไปคลุกคลีเป็นเพื่อนที่ดีของเธอและคนใหม่

เคยเป็น ... ไม่ได้แปลว่ากำลังเป็นอยู่ ...

“หึหึ เพื่อนหรอ ... มึงฝันไปเหอะคุ้ง กูไม่ใช่เพื่อนมัน !!”

... อย่าคิดไปไกล ฉันแค่มนุษย์คนหนึ่ง

“กูเกลียดมึง ... ได้ยินไหมเอ็กซ์ ! กูเกลียดมึง !” ตวงตะโกนออกไปนอกหน้าต่างเพื่อระบายออกไป

... โกรธเขาเสมอ เกลียดเธอที่ทิ้ง แค้นทุกสิ่งที่เป็นวันนี้

ทำไมกูต้องเจ็บขนาดนี้ด้วยวะเอ็กซ์ ... ทำไมกัน

ชายหนุ่มล้มนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน นัยน์ตาคมปิดลง พร้อมกับหยาดน้ำตาสุดท้ายของวันที่ไหลลงมา

... มันทำใจไม่ไหวสักที กับความรู้สึก เจ็บลึกที่อยู่ในใจ

“ตวง เมื่อไหร่มึงจะถึง งานจะเริ่มแล้วนะเว้ย ...” เสียงปลายสายของเป็ดดังขึ้น ตวงได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

“กูถึงโรงแรมแล้ว แค่นี้นะ จอดรถอยู่” ชายหนุ่มกดวางสายทันทีที่พูดจบ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย

... อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน แต่เขากำลังจะหยิบมันไป

ไม่อยากขึ้นไปเลยจริงๆ ... ไม่อยากไปเห็นภาพของมึงกับเขา

... กูไม่อยากยอมรับเลยสักครั้ง ว่าความเป็นจริงกูเสียมึงไปแล้ว

... ให้ยอมรับ รับได้ยังไง ใครอยากจะทรมาน

รถเบ๊นซ์คันงามจอดลงที่ล็อบบี้โรงแรม ตวงแสยะยิ้มให้ตัวเอง ก่อนจะลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในงานอย่างช้าๆ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนในงาน ทำให้คนที่เพิ่งมาถึงหงุดหงิดใจเป็นที่สุด

ทำไมทุกคนถึงดีใจกันขนาดนั้น ...

... หลับตาลงทีไรก็เจอ ภาพของเธอที่กอดกับฉัน

“อ่าว ตวง มาถึงแล้วหรอ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ตวงเงยหน้ามองคนตรงหน้าชัดๆ

“ก็ถ้ายังไม่ถึง มึงจะเห็นหัวกูอยู่ตรงนี้ไหมล่ะ !”

“เอ็กซ์คะ เดี๋ยวส้มไปหาเพื่อนทางนั้นก่อนนะ คุยกับตวงเสร็จแล้วรีบตามไปนะ” หญิงสาวที่เขาคุ้นตาเขย่งขึ้นหอมแก้มเอ็กซ์ต่อหน้าต่อตาเขา ตวงกำมือแน่นจนซีดไร้เลือด

... ถ้าต้องทนเห็นเขาทำอย่างนั้น

 “เอ่อ ตวง ... ขอบคุณที่อุตส่าห์มางาน แล้วก็ขอโทษที่ผิดสัญญา ...”

... สู้ยอมให้ด่าว่าฉันมันแพ้แล้วพาล อย่างไม่อาย

“เปล่าประโยชน์ กองไว้ตรงนั้นเหอะมึง ...” ตวงพูดแล้วเบือนหน้าหนี ก่อนจะเดินจากไป แต่มือของเอ็กซ์กลับคว้ามือเขาเอาไว้เสียก่อน

... เธอขอให้เราเลิกกัน มันเจ็บฉันยังพอทนได้

“กูขอโทษจริงๆนะตวง แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่หรอ ...”

... แต่อย่าขอให้เป็นเพื่อนกันไป ฉันไม่เป็นอะไรกับใครทั้งนั้น

“... ไม่ล่ะ กูไม่อยากมีเพื่อนอย่างมึง !” ร่างสูงสะบัดแขนทิ้งแล้วเดินตรงไปหากลุ่มเพื่อนที่เหลืออย่างหงุดหงิด ทิ้งให้เอ็กซ์ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลัง

“มึงทำแรงเกินไปหรือเปล่า ...” คุ้งถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเจ้าของงานแต่งงาน คนถูกถามส่ายหน้าช้าๆ ก่อนพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ

... อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน แต่เขากำลังจะหยิบมันไป

“ไม่หรอก แค่นี้น่ะ ... มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ !!”

“แต่มึงควรจะยอมรับความจริงได้แล้ว ... เป็นอยู่อย่างนี้มันไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมาเลยนะ”

“ความเป็นจริงเหี้ยไร มึงไม่เข้าใจก็หุบปากไป”

... จะให้ยอมรับ รับบ้าอะไร ใครอยากจะทรมาน

“ตวง ... มึงใจเย็นก่อนได้ไหม ...”

“มึงก็อีกคนนะเป็ด มึงบังคับให้กูมาเอง แล้วยังจะมาโวยวายหาอะไร คอยดู กูทำมากกว่านี้แน่ !” ตวงตวาดลั่นงาน ก่อนจะเดินไปหน้าเวที คุ้งพยายามร้องห้าม แต่คนตรงหน้ากลับไม่ฟังอะไรเลย

... หลับตาลงทีไรก็เจอ ภาพของเธอที่กอดกับฉัน

ตวงกัดปากอย่างโมโหเมื่อเห็นภาพของเอ็กซ์กับส้ม ชายหนุ่มผลักเค้กแต่งงานล้มด้วยความโมโห

... มึงโทษอะไรกูไม่ได้ มึงเป็นคนทิ้งกูไปเองนะเอ็กซ์

... จากคนคนนี้ เปลี่ยนเป็นคนนั้น ถามว่าใครจะเก็บอาการ ไม่ให้ฉันพาลก็ยากไป

คนทั้งงานหันมามองอย่างไม่เข้าใจ ตวงกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น

“ขอให้ความรักของบ่าวสาว มีแต่ความหายนะ ขอให้พบเจอแต่ความวิบัติ ไม่มีความสุขใดๆทั้งสิ้นในชีวิต ขอให้ชีวิตคู่ของพวกแกพังทลาย เหมือนที่พวกแกทำไว้กับฉัน !!”

... อย่ามาถามทำไมว่าไม่ทน เธอไม่ใช่คนที่เสียใจ

The End ...