Dream Girl & The Scallop Traveler

เนื้อเรื่อง

เรื่อง Dream Girl & The Scallop Traveler

       ลมตะเภาพัดมารี่เรื่อยฉิวๆ ใบไม้ใบหญ้าพัดโบกโบยไปตามทิศทางของกระแสลม หญิงสาวยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวขจีสูดอากาศบริสุทธิ์อย่างชื่นใจก่อนที่จะเดินไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาแล้วนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ บรรยากาศความรู้สึกเย็นสบายแบบนี้ ทำให้แก้ว หญิงสาวที่พิงอยู่กับลำต้นไม้ใหญ่เผลอผล็อยหลับไปเข้าสู่ห้วงนิทราแล้วฝันว่า

       “กาลครั้งหนึ่งมาก่อน มีหอยเชลล์อยู่ตัวหนึ่งอาศัยอยู่ริมชายหาดกว้างใหญ่อันเงียบสงบ หอยเชลล์ตัวนั้นคิดว่าชีวิตของตนเองนั้นน่าเบื่อ อยากลองออกไปผจญโลกกว้างใหญ่สักหนหนึ่งในชีวิต คิดได้เช่นนั้นแล้ว หอยเชลล์ตัวนั้นจึงลอยตัวออกจากชายหาดอันเงียบสงบไปสู่ผืนท้องทะเลสีฟ้าครามอันกว้างใหญ่เพื่อผจญกับโลกกว้างภายนอก

       นานไปหอยเชลล์เริ่มปรับตัวและเคยชินกับท้องทะเล อยู่มาวันหนึ่ง คลื่นลมในท้องทะเลเกิดแปรปรวน คลื่นยักษ์ใหญ่โหมพัดพากันเข้าสู่ชายฝั่ง ลมพายุรุนแรง ฟ้าผ่าท่ามกลางสายฝนอันชุ่มชื่น หอยเชลล์ตัวนี้ถูกพัดไปตามคลื่นทะเลไปติดอยู่ที่เกาะแห่งหนึ่ง ซึ่งมีแต่สิ่งที่หอยตัวนี้ยังไม่เคยเห็น เช่น กลุ่มผู้คนมากหน้าหลายตา ตึกฟ้าอารามสูงๆ ร้านค้าสหกรณ์ต่างๆ หรือแม้แต่ขยะสิ่งปฏิกูลต่างๆ หอยเชลล์ตัวนี้รู้สึกตื่นเต้นมาก จึงคิดว่าต่อไปนี้ เราจะปักหลักตั้งถิ่นฐานอยู่ที่นี้ต่อไป

       นับวันได้ผ่านไป หอยเชลล์เริ่มรู้สึกเบื่อกับบรรยากาศใหม่ๆเพราะว่า พวกมนุษย์ทิ้งขยะสิ่งปฏิกูลต่างๆไว้เรี่ยราดเกลื่อนกลาดทำให้หอยเชลล์ตัวนี้ต้องเปลี่ยนที่อยู่อาศัยอยู่ตลอดเวลา มันจึงคิดถึงชายหาดที่เคยอยู่ จึงตัดสินใจกลับไปยังชายหาดเดิมที่เคยอยู่ แล้วลอยตัวกลับไปยังชายหาดที่เคยอยู่”

       ลูกไม้ตกลงใส่ศีรษะของหญิงสาว ทำให้แก้วที่ผล็อยหลับไปเข้าคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริง แสงแดดทอแสงจ้าเสมือนต้อนรับเธอเข้าสู่โลกปัจจุบัน เธอนั่งใต้ต้นไม้เพื่อตั้งสติอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกลับบ้านของเธอไป

        ข้อคิดที่ได้ ไม่มีที่ไหน สุขใจได้เท่ากับบ้านของเราเอง

เรื่อง Dream Girl & The Scallop Traveler

ลมพัดมาอยู่รี่เรื่อย         ใบไม้อิ่วเอื่อย

หยอกล้อไปตามสายลม

หญิงสาวจิตใจสุขสม        ไม้ใหญ่ให้ร่ม

ผีเสื้อโบกโบยปีกไป

    สาวน้อยพิงลำไม้ใหญ่       เผลอผล็อยหลับใหล

แล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา

    กาลครั้งหนึ่งนานมา        มีหอยคอยคา

อาศัยอยู่ริมชายหาด

    มันรำพึงกับอากาศ         ชีวิตไม่ฉูดฉาด

อยากไปผจญโลกกว้าง

    คิดได้เช่นนั้นว่าอย่าง       จึงออกเดินทาง

ไปตามผืนท้องทะเล

    วันหนึ่งคลื่นลมโซเซ        คลื่นใหญ่โถมเท

สายฟ้าพาดผ่านสายฝน

    หอยน้อยต้องเผชิญจญ      สายน้ำวกวน

พัดมันไปตามกระแส

    มาติดเกาะดูแล้วแล        ล้วนแล้วมีแต่

สิ่งที่ไม่เคยเห็นหา

    ผู้คนมากมายหลายตา       อาคารตึกฟ้า

ขยะและสิ่งปฏิกูล

    จึงคิดว่าบริบูรณ์          จะขออยู่ทูล

อยู่ที่นี่ไม่เบื่อบ่าย

    นานไปรู้สึกเบื่อหน่าย      ตื่นเต้นเหือดหาย

เพราะพฤติกรรมมนุษย์

    ทิ้งขยะไม่มีหยุด          ทิ้งไม่เป็นจุด

เกลื่อนกลาดเรี่ยราดเถื่อนทาง

    รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้าง       และต้องเหินห่าง

บ้านเก่าบ้านเกิดเมืองนอน

    จึงตัดสินใจสัญจร          กลับไปไหว้วอน

ณ ชายหาดเคยห่วงหา

    ลูกไม้หล่นตกลงมา         ศีรษะรับรา

ผล็อยตื่นขึ้นมาทันใด

    แสงแดดทอแสงรำไร       เหมือนต้อนรับให้

เข้าสู่โลกแห่งความจริง

    หญิงสาวออกจากที่พิง       ตั้งสติติง

ลากลับบ้านของเธอไป

    เรื่องนี้กล่าวไว้สอนให้      ไม่มีที่ไหน

สุขใจเท่ากับบ้านเรา

    เปรียบดั่งกับส่วนรากเหง้า    เป็นส่วนที่เรา

เริ่มมาไม่ควรลืมเลือน

หมายเหตุ   ในส่วนสีส้ม คือเรื่อง Dream Girl

         ในส่วนสีม่วง คือเรื่อง The Scallop Traveler

         ในสีน้ำเงิน คือข้อคิดที่ได้จากนิทาน

Comment ด้วยนะ อาจยาวไปนิด