นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ปกครอง02
ข้าวขาวเป็นลูกของผู้มีอำนาจในพื้นที่หนึ่ง เธอทำตัวสุรุ่ยสุร่ายและเอาแต่ใจ เหตุจากเธอหลงระเริงในอำนาจและเงินตราจากพ่อของเธอที่ประเคนทุกอย่างให้เธอมาตลอด
ผู้เข้าชมรวม
97
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
97
หมวด : รักหวานแหวว
อัปเดตล่าสุด : 25 ก.ค. 62 / 19:03 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ชิบเป็นลูกของผู้มีอำนาจในพื้นที่หนึ่ง เธอทำตัวสุรุ่ยสุร่ายและเอาแต่ใจ เหตุจากเธอหลงระเริงในอำนาจ และเงินตราจากพ่อของเธอ ที่ประเคนทุกอย่างให้เธอมาตลอด..ยกเว้นความเอาใจใส่หล่ะมั้ง ที่ไม่เธอแทบไม่รู้สึกเลย
แต่แล้วยังไง เธอคิดว่าแค่มีเงินก็พอแล้วหล่ะ
“มาดามคะ/ เจ้าของที่ดิน/ ที่มาดามติดต่อขอซื้อ /เขา....ปฎิเสธที่จะขายให้มาดามค่ะ/ มาดามจะ—“
“ใครเขาเพิ่มไปอีก2 เท่า
พวกคนไม่เคยจับเงินล้านแค่หลักสิบล้านก็มือสั่นแล้ว ฉันต้องได้ที่ผืนนั้น เข้าใจที่จะสื่อใช่ไหม”
“รับทราบค่ะ”
“ดูเหมือน/จะเจอพวกที่ไม่หิวเงินเขาหล่ะซิ หน้าสั่นเลยใช่ไหม”
“พูดมากหน่าหาย ไม่มีสิ่งที่พี่ต้องการแล้วไม่ได้อยู่แล้วไหม”
“ถ้าพี่คิดว่าอำนาจในมือพี่ทำให้พี่ได้ทุกอย่าง ก็ลองดู
แต่ฉันว่าพี่ต้องได้บทเรียนในซักวัน”
“บทเรียนหรอ เหงาหรือไงหายถึงมาพูดเรื่องไร้สาระกับพี่ ไปกินนมนอนไป
อย่ามาเรียกร้องความสนใจแถวนี้”
ณ บ้านของรุ้งและแม่ เจ้าของที่ดินที่ข้าวขาวอยากได้
“โอ๊ยยยย มาอีกแล้ว ก็บอกว่าไม่ขายๆ
ไป๊ ยังไงก็ไม่ขาย
จะเก็บไว้ให้ลูกให้หลานทำมาหากิน ใครเขาจะโง่ขายวะ ไป๊”
“โอ๊ยป้ามันจะอะไรกันนักกันหนา นี่มาดามเสนอหลักสิบล้านให้กับไอ้ที่พื้นเล็กเท่าเนี่ยก็บุญหัวป้าแล้วรู้ตัวไหม”
“บุญหัวใครก็ช่างแต่ไม่ใช่บนหัวกูเว่ย”
“ป้า!!”
“อะไร ทำไม หอบเงินล้านไปบอกคุณหนูพวกมึงเลย กูไม่ขาย
ยังไงก็ไม่ขาย ไป๊”
“มาอีกแล้วหรอจ้ะแม่”
“เออ มาได้ทุกวันตื้อยังกับเป็นผัวกูอยู่นั่น พ่อมึงยังไม่ตื้อกูนานเท่านี้เลย”
“รักจริงหวังแต่งสุดจ่ะแม่ระดับนี้”
“ทำพูดเล่นไป เหนื่อยจะไล่แล้วเว่ย
ที่ก็ไม่ได้ติดบ้านติดเมืองใคร
จะอยากได้ไปทำไรนัก”
“พวกคนรวยๆมักจะทำอะไรที่เราคาดไม่ถึงเสมอนั้นแหละจ่ะแม่”
“บ้าหล่ะซิไม่ว่า
ใช้เงินจนบ้า”
“อิจฉาเขาหรอกดูออก”
“เอ๊อออ
ถ้ารวยบ้างก็ทำแบบพวกมันบ้างดีม้ะ”
“เอ้าเมื่อกี้พึ่งจะไล่เขาจะไปจะทำตามเขาซะงั้น งงไหมเนี่ยแม่”
“เออเหนื่อยจนงง”
“5555+”
“ไม่ขายอย่างนั้นหรอ!!!”
“คะ..ค่ะ เขาบอกจะเก็บเอาไว้”
“เก็บไว้ให้พ่อมันใช้หรือไง”
“ให้ลูกค่ะ”
“ยุ่ง!!”
“ขอโทษค่ะ”
“มาดามทำไมถึงอยากได้ที่นั้นหล่ะคะ
กลางป่ากลางเขา ไม่มีใคร มาดามคิดใหม่เถอะค่ะ”
“โง่
เพราะไม่มีคนไงถึงได้เหมาะกับธุรกิจของฉัน”
“ขออภัยด้วยค่ะ”
“เราต้องได้มาซิ
ฉันเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วเหลือแค่ซื้อที่นั่นให้ได้ ทำให้พวกมันขายให้ได้ ไม่เลือกวิธีการ”
“รับทราบค่ะ”
“ก็มาลองดู
ว่าคนอย่างพวกแกกับเงินฉันอะไรมันจะมั่นคงกว่ากัน”
คนสนิทของมาดาม/จึงเข้าไปก่อกวนบ้านของฝนและรุ้งจนพังยับ พร้อมกับกระดาษที่มีข้อความขู่เข็ญ/ให้ขายที่พื้นนั้นให้ซะ รุ้งและแม่เริ่มคร่ำเครียด/ที่เหตุการร์/เริ่มมีความรุนแรงเกิดขึ้น /ทั้งสองคนจึงหันหน้าเขาปรึกษากัน
“เราจะทำยังไงดีจ๊ะเม่
หนูว่าเราขายๆไปเถอะ
ที่ตรงนั้นห่างจากตัวเมืองไปมากเราเอาไปทำประโยชน์อะไรไม่ได้หรอกจ่ะ”
“อย่ามาพูดอะไรโง่ๆหน่ารุ้ง
ของบางอย่างน่ะตอนมีมันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ลองมันไปอยู่กับคนอื่นซิ พวกแกถึงจะเห็นค่ามัน
ฉันไม่ยอมให้มานึกเสียดายหรอกนะ”
“ขี้งกไม่เปลี่ยนเลยนะคะ”
“ถ้าไม่งกเนี่ยไม่มีกินมีใช้พอส่งพวกแกเรียนหรอก”
“แต่จะทำยังไงดีหล่ะแม่ถ้าไม่ขาย
พวกนั้นคงไม่หยุด พวกเรามีแต่เสียกับเสีย”
“แจ้งตำรวจซิวะ”
“คงเป็นคนของพวกนั้นกันทั้งสถานี”
“มันต้องมีซักคนซิที่จะช่วยเราได้ ข้าราชแผ่นดินมีเกือบแตะล้าน
ต้องมีอย่างน้อย1ในล้านที่ไม่ขึ้นกับเงินตราแล้วปฎิบัติตัวตามหน้าที่”
“พูดซะคมเลยนะแม่พูดอ่ะพูดง่ายแต่มันหายาก”
“ลองดูก่อน ถ้าพังก็แค่หาทางใหม่
แต่ถ้าตามจริงแล้วมันรอดหล่ะ เราจะนึกเสียดายขนาดไหน มันไม่ถึงขั้นฆ่าแกงกันหรอก มั้งนะ”
“ค่ะ งั้นเราไปแจ้งตำรวจกัน”
“มันแจ้งตำรวจหรอ
โง่เง่าสิ้นดี
บอกให้ผู้สารวัตรจีนคอยควบคุมเรื่องนี้แล้วปิดเรื่องให้เร็วที่สุด”
“ดิฉันแจ้งไปล่วงหน้าแล้วค่ะ”
“รู้ใจดีหนิ แต่คราวหน้าไม่ต้อง ทำตามที่ฉันสั่งอย่างเดี่ยว ไม่ต้องรู้ดี”
“ขออภัยค่ะ”
“ 555555 น่าสงสารจริงๆ ต้องรองมือรองตีนไอ้คุณหนูนี่”
“หายเลิกกวนประสาทพี่ซักที”
“ว้าวววอารมณ์เสียเลยหรออ ชักอยากรู้แล้วซิ
ว่าคนคนนั้นที่ทำให้มาดามคนสวยของเราหัวร้อนเนี่ย แสบขนาดไหน”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“อาจจะเป็นเรื่องของฉันก็ได้...ใครจะไปรู้”
“อย่าสาวใส้ให้กากินเลยข้าวสาร
ล้มทั้งตระกูลเธอก็ไม่รอดหรอก
เธอก็รู้เรื่องค้าฝิ่นดีนี้
แต่เก็บเงียบใช้เงินจากมันมาตลอด2ปี
กล้าทำตัวเป็นคนถูกต้องอยู่อีกหรอ แสดงเก่งเหลือเกิน”
“....”
“อยู่เงียบๆใช้เงินจากมือพี่เถอะ
ไอ้น้องรัก”
ชิบพูดออกไปด้วยความรู้สึกเหนือกว่าโดยไม่รู้เลยว่า นั้นคือประโยคที่ฆ่าตัวเขาเอง
“สวัสดีครับผมร้อยตำรวจตรีโทเอกจัตวาฟิวสาธิตพะเยาคุณหายครับ นี่คุณรุ้งผู้เสียหายจากการข่มขู่ของพี่สาวคุณตอนนี้เรารวบรวมหลักฐานได้เยอะมากๆที่จะแฉผู้หญิงคนนั้น”
“ฉันต้องขอบคุณคุณมากมากเลยนะคะที่กล้ามาแจ้งตำรวจ
หลายคนที่ไม่กล้ามาแจ้งเพราะกลัวเรื่องจะบานปลาย”
“ฉันเองก็กังวลเหมือนกันค่ะ
แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย คงต้องเสียที่พื้นนั้นไปแน่ๆ”
“เราจะเอาเรื่องนี้ไปให้สำนักข่าวทั้งทางช่องโทรทรรศน์และเพจใต้ดินรวมถึงเพจดังๆในโลกออนไลน์ เราจะจบตัวการร้ายนี้กันครับ”
“ขอบคุณคุณตำรวจมากมากเลยนะคะ”
“ขอเพียงแค่พวกคุณไม่ยอมต่อเขา
ผมก็ทำงานได้อย่างไม่มีความขัดข้องเลยครับ”
“แล้วก็ขอบคุณคุณข้าวสารด้วย
เห็นว่าคุณเป็นคนในครอบครัว คงเจ็บปวดมากๆ”
“อะไรผิดก็ว่าไปตามผิดค่ะ
ฉันไม่นิ่งเฉยต่อเรื่องที่ผิดอยู่แล้ว”
“งั้นผมขอตัวก่อนครับ”
“ฉันจะรอฟังข่าวดีอยู่ที่บ้านนะคะ”
“เจอกันค่ะ”
“มาดามแย่แล้วค่ะ
ตอนนี่ตำรวจเดินทางมาล้อมบ้านเราเต็มไปหมด
สำนักข่าวก็เริ่มตีพิมพ์เรื่องของเรามากขึ้น”
“หุบปากซักที!!! ไม่ ฉันต้องไม่จบแบบนี้ ใคร ใครมันทรยศ!!! ใครเอาเรื่องนี้บอกตำรวจ ใคร!!!!”
“แก แกเป็นหนอนใช่ไหม หรือแก
ยอมรับมา!!!”
“มันจบแล้วพี่”
“หาย หนีเร็ว ไปเร็ว
หนิอยากโดนจับหรือไง พี่บอกให้ไปไง”
“มอบตัวเถอะพี่”
“หาย พูดอะไรออกมา
จะไม่มีใครโดนจับทั้งนั้น
เราต้องรอด ไปเร็ว อย่ามาดื้อตอนนี้ได้ไหม .....”
“มันจบแล้วคุณชิบ คุณโดนจับแล้ว (ฮิทยูววิทเเดดตู่ตู่ตู่) ปล่อยมือจากคุณหายซะ”
“ฉัน.....เป็นคนแจ้งตำรวจเอง”
“อะไรนะ....นี่แก แกทำได้ยังไง!!! แกพาครอบครัวมาเจอเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!!!”
“....”
“เเกคิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่หรึไง!! คิดว่าทำเเบบนี้เเล้วจะเป็นคนดีหรอ คนที่พาครอบครัวมาเจอความชิบหายอย่างเเก ไม่มีวันมีความสุขหรอก ปล่อยย ปล่อยฉันนนน ปล่อยยยย”
"เเต่ที่พี่ทำ/....มันก็ไม่ได้มีความสุขไปกว่าฉันหรอก จริงไหม"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชิบถูกจับและได้รับโทษสูงสุด/ ภายใต้หน้ากากนักธุรกิจลูกสาวผู้มีอิทธิพล/ คดีของชิบถูกขุดจนถึงราก /ทำให้ทราบว่า/นอกจากการค้าฝิ่นแล้ว / ชิบ/ยังเกี่ยวข้องกับวงการมืดหลายๆอย่าง/และเป็นเครือข่ายการฉ้อโกงอีกหลายๆประเภทอีกด้วย
ในปัจจุบัน ยังมีคนถูกรังแกและบีบบังคับให้นำสิ่งนั้นสิ่งนี้ให้กับผู้มีอิทธิพลอยู่เสมอๆแต่ไม่เป็นข่าว
ด้วยเพราะ คนเหล่านั้นเกรงกลัวต่ออำนาจและอิทธิพลจนไม่ยอมพูดอะไร
หวังว่าการแสดงในครั้งนี้จะทำให้ทุกคนตระหนักถึงความเข้มแข็งและไม่เกรงกลัวต่ออำนาจของคนเลวเหล่านั้น ตามหลัก
ค่านิยม12ประการ ข้อ11 กล่าวว่า. มีความเข้มแข็งทั้งร่ายกาย และจิตใจ
ไม่ยอมแพ้ต่ออำนาจฝ่ายต่ำ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้พวกเรานักเรียนมัธยมศึกษาปีที่4.7 ขอกล่าวลาทุกคนแต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณค่ะ.
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผลงานอื่นๆ ของ safeporama ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ safeporama
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น