[fanfic reborn] World of Emptiness (yaoi) : 6927

เนื้อเรื่อง

ซาวาดะ สึนะโยชิ ไม่รู้ว่าตัวเองมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้ว่าตัวเองมาที่นี่ได้ยังไง สิ่งที่เจ้าของผมสีน้ำตาลนุ่มรู้ได้ก็คือ ทันทีเผยอเปลือกตาขึ้น ความมืดก็มาจ่อรออยู่ที่ปลายจมูกแล้ว

ร่างเล็กหันรีหันขวาง หวังว่าเหล่าเพื่อนพ้องคงจะยืนอยู่ข้างๆ ริมฝีปากอิ่มนิ่มลองเอ่ยชื่อต่างๆออกมา ไม่นานนักก็เปลี่ยนเป็นการตะโกน เมื่อไม่มีเสียงใดตอบรับกลับมา ตอนนี้สึนะรู้แล้วว่าเขาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง

‘ที่นี่มันที่ไหนกัน’ สิ่งที่เห็นมีเพียงความมืด ความมืดที่กลืนกินทุกอย่าง กลืนกินทุกการมองเห็น กลืนกินสิ่งที่อยู่รอบๆตัว ร่างเล็กตัดสินใจก้าวต่อไปข้างหน้า มุ่งหาทางออกซึ่งความมืดมิดซุกซ่อนเอาไว้

ก้าวแรกๆเป็นไปอย่างเชื่องช้า เนื่องจากสึนะกลัวว่าจะสะดุดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเดินไปเรื่อยๆ ร่างเล็กก็สัมผัสได้ว่า นอกเหนือจากเขาแล้ว ที่แห่งนี้ก็มีแต่เพียงความว่างเปล่า

ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่ง ‘แปลกแฮะ’ สึนะสับสนกับความรู้สึกของตนเอง ทำไมเขาถึงยังสงบได้อยู่ ทั้งๆที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ทำไมเขาถึงไม่กุมหัวตัวสั่นนั่งร้องไห้

สึนะตัดสินใจหลับตา หวังว่าเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาจะได้กลับไปสู่โลกแห่งแสงสว่าง โลกที่มีทุกคนอยู่ เพราะถึงแม้เขาจะไม่รู้สึกกลัวที่นี่ แต่เขาก็ไม่ได้ชอบมัน

“คุฟุฟุ เราเจอกันอีกแล้วนะครับ สึนะโยชิคุง” เสียงที่คุ้นเคยดังแทรกเข้ามาสู่โสตประสาท นำพาทั้งความหวาดกลัวและอุ่นใจมาให้ หวาดกลัวเนื่องจากมันเป็นเสียงของคนที่อยากจะครอบครองร่างกาย อุ่นใจเนื่องจากมันเป็นเสียงที่ทำให้รู้ว่าไม่ได้อยู่ตามลำพัง

เมื่อลืมตาขึ้น ร่างเล็กก็พบว่าเจ้าของนัยน์ตาสองสีกำลังส่งรอยยิ้มอย่างมีเงื่อนงำมาให้ ร่างของโรคุโด มุคุโร่ ปรากฏเด่นชัดท่ามกลางความมืดมิด

“พาฉันออกไปจากที่นี่นะ” ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง ไม่รู้ว่าความรู้สึกขลาดกลัวของตนเองมันหายไปไหน ไม่รู้ว่าทำไมเขายังกล้าเผชิญหน้ากับคนที่ชื่อ โรคุโด มุคุโร่ ทั้งๆที่ตอนนี้เขาไม่มีใครให้พึ่งพา

“คุฟุฟุ คงจะไม่ได้หรอกนะครับ ในเมื่อคุณมาที่นี่ด้วยตัวเอง” เจ้าของผมสีน้ำเงินกล่าว “อีกอย่าง ที่นี่มันก็เป็นโลกของคุณด้วย”

“อย่ามาพูดบ้าๆนะ” ร่างเล็กเถียงทันควัน “โลกของฉันมันจะมืดมิดขนาดนี้ได้ยังไง?”

“เพราะมันเป็นโลกที่ถูกกลืนกินโดยตัวคุณอีกคนยังไงละครับ สึนะโยชิคุง”

“ฉัน ฉันไม่เข้าใจ” สึนะยกมือขึ้นกุมหัว ก่อนที่จะถูกชายตรงหน้าดึงให้มาซบไหล่

อาการขัดขืนเริ่มหายไปทีละน้อย เมื่อฝ่ามือเริ่มลูบไล้เส้นผมนุ่มเบาๆราวกับกำลังปลอบประโลม “ลองคิดดูสิครับว่าทำไมคนผมเงินนั่นถึงยอมรับคุณ ทำไมหนุ่มนักกีฬานั่นถึงได้เป็นเพื่อนกับคุณ”

“ก็เพราะว่าฉันเข้าช่วยตอนที่โกคุเทระคุงโยนระเบิดพลาด แล้วก็เสี่ยงชีวิตช่วยยามาโมโตะที่ตกจากดาดฟ้าไงละ”

“แล้วทำไม ฮิบาริ เคียวยะ ถึงได้สนใจคุณนัก และทำไมคุณถึงเอาชนะผมได้” มุคุโร่รั้งตัวสึนะไว้ สูดกลิ่นหอมจางๆที่โชยออกมาจากร่างเล็ก

“ก็เพราะว่าฮิบาริซังเห็นฉันตอนอยู่ในโหมดดับเครื่องชน แล้วก็เพราะรีบอร์นยิงกระสุนเสียงบ่นใส่ฉันยังไงละ” ร่างเล็กพึมพำอยู่ในวงแขนของชายตรงหน้า การถูกมุคุโร่กอดก็ไม่ได้เลวร้ายซักเท่าไรนัก

“คุฟุฟุ คุณนี่หัวช้ากว่าที่ผมคิดซะอีกนะครับ สึนะโยชิคุง” เสียงหัวเราะที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ร่างเล็กฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“นาย นายหมายถึง”

“คนที่ฮิบาริ เคียวยะสนใจไม่ใช่ตัวคุณ คนที่ช่วยหนุ่มนักกีฬาจากการดิ่งพสุธานั่นก็ไม่ใช่ตัวคุณ แลคนที่ช่วยเพื่อนผมเงินของคุณจากระเบิดก็ไม่ใช่ตัวคุณ แต่เป็นตัวคุณหลังจากโดนยิงกระสุนดับเครื่องชนต่างหากละครับ”

“หยุดพูด หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ” สึนะยกมือขึ้นปิดหู

มุคุโร่รั้งแขนของร่างเล็กลง “เพราะอย่างนี้ โลกของคุณถึงได้ว่างเปล่าไงละครับ เพราะทุกๆคนสนใจแต่ตัวตนที่เข้มแข็งของคุณ สนใจแต่ตัวตนที่แข็งแกร่งจากกระสุนของอัลโกบาเลโน่”

“ได้โปรด ฮึก ได้โปรดหยุดพูดซะที” น้ำตาไหลรินออกมาเป็นสาย มุคุโร่ใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลเบาๆ

“เพราะว่าทุกคนสนใจแต่ตัวตนที่เข้มแข็ง ตัวตนที่กล้าหาญ ตัวตนที่ไม่เคยเกรงกลัวใคร” มุคุโร่พูดเสียงแผ่วเบา “ตัวตนที่แสนจะอ่อนโยนและสุภาพของคุณจึงถูกกัดกร่อนไปเรื่อยๆยังไงละครับ สึนะโยชิคุง ตัวตนที่แท้จริงของคุณกำลังถูกอีกตัวตนกลืนหายไปเรื่อยๆ”

“ฉัน ฉันบอกให้หยุดไง” ร่างเล็กพูดทั้งน้ำตา นึกเจ็บใจที่ตนเองในตอนนี้ไม่มีทางเอาชนะคนตรงหน้าได้

ร่างเล็กภาวนาให้รีบอร์นโผล่มายิงกระสุนดับเครื่องชนใส่ แต่เมื่อคิดถึงตรงนี้หัวใจของสึนะก็เต้นกระตุก ที่จริงแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ได้เข้มแข็งขึ้นเลยสักนิด ที่เขาเลิกพึ่งพาเพื่อนๆเพราะว่าเขามีคนอื่นให้พึ่งพา ตัวตนอีกด้านของเขา ตัวตนที่โดนกระสุนดับเครื่องชนยังไงละ

“ทุกคน ยกเว้นผม ผมคนเดียวเท่านั้น ผมคนเดียวที่สนใจวองโกเล่ทั้งด้านที่อ่อนแอและเข้มแข้ง” รอยยิ้มอาบใบหน้าของชายตา 2 สี “ผมอยากครอบครองทุกอย่างของคุณ ผมอยากครอบครองทุกอย่างของซาวาดะ สึนะโยชิ มาอยู่ด้วยกันกับผมนะครับ สึนะโยชิคุง”

“นาย ฉันจะไปอยู่กับนายได้ยังไง นายยังอยู่ที่คุกวินดีเซ่ไม่ใช้หรอไง?”

“คุฟุฟุ ถึงผมจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคุณไม่ได้ แต่ผมก็เป็นส่วนหนึ่งของความฝันคุณได้นี่ครับ วองโกเล่ เรามาอยู่ร่วมกันในความฝันเถอะครับ อยู่กับคนที่เห็นค่าของคุณ คนที่ยอมรับคุณในทุกๆด้าน”

สึนะมองตาสองสีของมุคุโร่อย่างลังเลใจ “ฉัน ฉัน”

“ไม่ต้องห่วงนะครับ วองโกเล่ ผมไม่มีทางทิ้งคุณไปแน่ๆ ผมจะอยู่กับคุณในโลกอันมืดมิดแห่งนี้ ผมจะช่วยคุณสร้างโลกใบใหม่ โลกที่มีแค่เรา 2 คนเท่านั้น”

+++

หลังจากจิบกาแฟยามเช้าเสร็จนักฆ่าร่างจิ๋วก็เดินขึ้นไปปลุกลูกศิษย์จอมขี้เซาเหมือนทุกครั้ง

"หือ? ตื่นแล้วหรอ? เจ้าห่วยสึนะ" รีบอร์นกล่าวขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่ตนคิดจะปลุกกำลังนั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง "ก็ดี เราจะได้ฝึกกันแต่เช้า"

ร่างที่กำลังก้มอยู่หัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "คุฟุฟุ" สึนะเงยหน้าขึ้นจนดวงตาสองสีของตนสบกับตาสีถ่านของรีบอร์น

"คุฟุฟุ เสียใจด้วยนะครับ อัลโกบาเล่โน่ ร่างของวองโกเล่รุ่นที่สิบเป็นของผมแล้ว" ก่อนจะทิ้งท้ายรอยยิ้มแห่งชัยชนะ

+++

“มีความสุขรึเปล่าครับ สึนะโยชิคุง?” มุคุโร่เก็บดอกไม้มาแซมผมของร่างเล็ก

สึนะหันมายิ้มกว้างให้มุคุโร่ สองมือท้าวบนผืนหญ้านุ่ม “มีสิ ฉันมีความสุขที่สุดเลย ที่นี่เป็นไปตามที่ฉันคิดทุกอย่าง ฉันไม่ต้องคอยกังวลถึงเรื่องต่างๆ อยู่ที่นี่กับฉัน อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ มุคุโร่”

“คุฟุฟุ แน่นอนอยู่แล้วครับ วองโกเล่ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

+++End+++