คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6
บรรยาาศ็แย่ วามรู้สึ็แย่ อา้อพูุยับแม่ไล่ล่าปล่อยให้เธอนั่้อทีวีไม่วนุยสัำ เมื่อไหร่ฝนะหยุนะ !
“ไลลาหิวแล้วล่ะ่ะ ฝน็ไม่หยุเสียที”
นั่นแหละทุิยะถึหันวับไปมอนลินธารา “้าทานอะไรหรือยั ?”
ฮึ ! เพิ่นึออเหรอ หิสาวิอย่าอน ๆ แ่็แสร้ียิ้มหวานอวไลลา “ยัไม่ไ้ทาน้าวเย็นเลย ้ารออา้อ อา้อหิวอนไหน้า็หิวพร้อมอา้อแหละ”
“โธ่ ! แล้วทำไมไม่บออา มาเี๋ยวอาทำอะไรให้ทาน” นลินธารายิ้มแป้น แ่็หุบยิ้มับเพราะไลลาลุยืนพร้อม ๆ ับทุิยะ
“ไลลาไป่วยนะะ ่วยันทำอาหารลำลึวามหลัเมื่อรั้ที่อยู่อเมริา้วยัน”
‘อี๊ หน้า้าน ไร้ยาอาย’ นลินธารา่าอีฝ่ายในใอย่าเือาลแล้วลุเินามสอหนุ่มสาวเ้ารัวไป้วย
“้าไปนั่รอนะ๊ะเี๋ยวอาไลลาับอา้อทำเอ”
“ให้้า่วยบ้าสิะ ้าอยา่วย” หวานมา็หวานไป !
ทุิยะึเหลือบามอหน้าหลานนอไส้ “อย่าเลย ้าไปนั่รอเถอะ...น้ำสลัมีแล้วเี๋ยวอาอบเนื้อเพิ่ม เราทานสลัันนะรับไลลา” ทุิยะบอวบทั้สอสาว ไลลายิ้มรับหวานหยแถมเผื่อแผ่ไปให้นลินธารา้วย
นลินธาราเินไประแท้นลบนเ้าอี้ ไลลาเินไปัารรื้อานามับแ้วแบบนำนาพื้นที่นสาวน้อยมอาวา แ่พอหันไปมอทุิยะ็รีบยิ้มแป้น ส่วนในใิแ่ว่า อย่าิสวีอี๋อ๋อันเสียให้ยา ้าะอยเป็นมารัวานว่าฝนะหยุ...
ินันนอิ่มแปล้ ฝนบ้า็ไม่หยุสัที นี่ะะให้หมฟ้าไม่เผื่อวันหน้าวันหลัเลยหรือไนะ ?
นลินธาราอหมอนอิมอหน้า่าอย่าหุหิ นาฬิาบอเวลาห้าทุ่มว่าแล้วและเธอ็่วมา้วย
“ถ้าไม่ยอมหยุแบบนี้ ไลลาอ้าที่นี่นะะ้อ”
นลินธาราาสว่าทันทีพร้อมับละล่ำละลัถาม “ะนอนไ้ยัไ ห้อมีแ่สอห้อนะ ? ห้อ้าเียเี่ยวนอนนเียว”
“ั้นไลลานอนห้อ้อ็ไ้นี่ะ” ไลลาอบหน้าาเย ทุิยะหน้าระเรื่อแ่นลินธาราหน้าบูบึ้
“ผมออมานอน้านอเอ...ึมาแล้ว้าไปอาบน้ำนอนเถอะ อาอยืมุนอน้าสัุนะให้ไลลานะ”
“แ่...็ไ้่ะ !” นลินธาราอบเสียหนัแล้วลุหนีเ้าห้อไป
แ่อึใเียวนลินธารา็ออมาพร้อมุนอนในมือ แ่เธอ็้อเบิาโเพราะสอหนุ่มสาวหายไปแล้ว หิสาวึแทบะวิ่ไปที่ห้อทุิยะในทันที
“อา้อ...” เธอพลัเปิประูพร้อม ๆ ับเรียเา ทุิยะหันมายิ้มให้เธอ เาำลันหมอนับผ้านวมออมาาู้ิผนัใบหนึ่ ไลลานั่ไว่าบนเียมอสบาเธอ้วยรอยยิ้มแบบผู้นะ นลินธาราึเม้มปาแน่นเินถือุไปโยน้าายไลลา ทุิยะหันหลัลับไปแล้วึไม่เห็นิริยานั้น
“ยให้เลย ันไม่ใส่เสื้อผ้าร่วมับใร” หิสาวระิบแ่ไ้ยินันสอน ไลลายัไหล่ ใ้นิ้วีบุนอนมาู้วยหน้าแหย ๆ
“หวัว่ามารยาทไม่ทรามนาเอาุไม่ัมาให้ันหรอนะ” เสียระิบลับอไลลาไม่ไ้รับารโ้อบ เพราะเสียทุิยะัึ้น่อน
“ไปันเถอะ้าึมาแล้ว ไลลาะไ้พั”
“่ะอา้อ” นลินธาราเินไปับอาหนุ่มมีไลลาเินามหลันลินธาราไปอีที แล้วอย่าไม่าิว่าไลลาะล้า พอทุิยะห่านลินธาราไปแ่สาม้าวไลลา็พูเบา ๆ ่อนที่นลินธาราะ้าวผ่านประูห้อไป
“ันไม่ไ้ล็อประูห้อ หมายวามว่าไรู้ไหม ?” นลินธาราหันวับไปมอ แ่ไลลาส่ยิ้มหวานผ่านหน้าเธอไป เพราะทุิยะเหลี่ยวลับมามอสอสาว
นลินธารามอประูที่ปิอไลลาและไม่ไ้ยินเสียล็อริ ๆ เหมือนที่ไลลาว่า ึรีบเินไปหาทุิยะ เธอมอเาเอาผ้านวมผืนให่ปูบนพรมหน้าทีวีวาหมอนหนึ่ใบพร้อมผ้าห่มผืนบาหนึ่ผืน เสร็เรียบร้อย็หันไปว้าุนอนที่พาบนโฟาแล้วมอเธอ้วยรอยยิ้ม
“ออาใ้ห้อน้ำอ้าไ้ไหม ? ห้อน้ำ้านอไม่มีอุปร์อาบน้ำ อาอยาสระผมน่ะ”
“ไ้สิะ...อา้อะ”
“รับ ?” ทุิยะเลิิ้วมอหน้าระเรื่ออหิสาวอย่าแปลใ
“อา้อะนอนรนี้ทั้ืนริ ๆ ใ่ไหมะ”
“อ้าว ! ริสิรับ ้าะูทีวี็ูไ้นะ อาหลับ่ายไม่รำราหรอถ้า้าะเปิเสียไม่ันั แ่ทาทีีอาว่า้าวรรีบเ้านอนเหมือนันนะเพราะมันึแล้ว” นลินธารามอสบาเาเพื่อหาร่อรอยล่อแล่ พอไม่พบอะไร็พยัหน้าเินนำทุิยะไปที่ห้อนอนัวเอ ทุิยะย่นิ้วมอผมเปียยาวอหิสาว ๆ...
ทุิยะอาบน้ำสระผมเสร็็ไม่ไ้อยู่เอ้อระเหยลอยายในห้อนลินธารา เาอัวออไปทันทีพร้อมเสียำับให้นลินธารารีบนอน แ่นลินธาราที่อาบน้ำอาบท่าหลัาทุิยะออาห้อไปแล้วลับนอนไม่หลับ เพราะสิ่ที่ไลลาพูหน้าประูห้อทุิยะ มันหมายวามว่าสอนนั่นนัแนะันใ่ไหม ?
อา้อแล้ทำเป็นนอนหน้าทีวีให้เธอเห็นว่าเาเป็นสุภาพบุรุษ พอแน่ใว่าเธอหลับแล้ว็แอบย่อเ้าไปนอนับแฟน
และไม่นอนเย ๆ แน่ !
เธอไม่อยาไ้ไลลาเป็นอาสะใภ้ ผู้หิแบบนี้ไมู่่วรับอา้ออเธอสันิ หิสาวผุลุึ้นนั่ทันที เาสอนะทำอะไรอุบาทันไม่ไ้เ็าถ้ามีเธอร่วมบ้าน้วย เธอไม่ยอม !
นลินธาราเินุ้น้านอยู่หน้าเียสัพั็เินไปแ้มประูห้อเมียมอไป้านนอ แล้วเธอ็ัสินใหอบหมอนับผ้าห่มเินออาห้อไปยัห้อรับแ พอมาถึ็ยืนเ้ ๆ ั ๆ มอทุิยะนอนหลับสบายมีผ้าห่มผืนบาลุมถึอ แสไฟวเล็แบบฝั่บนเพานเป็นสีเหลือนวลแ่็ไม่มืสนิท เธอึเล็หาที่นอนบ้า
เธอะนอนเฝ้าเาไม่ให้เาเ้าไปนอนับยัยไล่ล่า
ถ้าเาื่นมาเห็นเธอ็้อเ้าใแล้วล่ะว่าเธอรู้ทัน เป็นถึหมอถ้าไม่รู้วามหมายที่เธอทำ็แสว่าแล้โ่ แล้วที่นอนที่ีที่สุ น่าสบายและอุ่นที่สุือบนผ้านวมผืนเียวับเานั่นแหละ ผืนั้ว้าที่็เหลือั้มา เธอึวาหมอนลใล้หน้าทีวีที่สุเพราะห่าเามาที่สุ...
ในรารีที่เยียบเย็นทว่าอบอุ่นละมุนละไม เสียพิรุโปรยปรายและอัสนีบารัสับเป็นระยะละม้ายท้วทำนอเสนาะเห่ล่อม ร่าเล็ ๆ ที่นอนิ้นเป็นหนุมานลุฝุ่น็หลุออาที่มั่น นลินธารานอนิ้นไปถึัวทุิยะแถมแย่ผ้าห่มเาไป้วย เอาไปทั้ผืนเลยไม่เหลือายให้เาสันิ ายหนุ่มลืมาื่นแบบ ๆ มอทั่วเพานห้อ
พลัน ! ็ใหายวาบหันไปมอน้าายทันที
ั่วะที่ิว่าเป็นไลลา เาเือบผลัหิสาวออาัว แ่ผมหอม ๆ เป็นลอนยาวนุ่มบนอเาทำให้เา้อะั
“า้า !...” เาเรียเธอเสียแผ่วอย่าใ เธอแย่ผ้าห่มเาไปยัไม่พอยัแย่หมอนเา้วย นลินธาราุหน้าับไหล่เา หลับสนิทท่าทาอุ่นสบาย
แล้วเา็้อัวแ็เป็นท่อนไม้ึ้นมาทันที เมื่อแนนุ่ม ๆ ยื่นออมาาผ้าห่มแล้วพามารอบัวเา
‘เอาไี !’ หัวใอเาเ้นโรมรามพร้อม ๆ ับยหัวะเ้อมอไปทั่วบริเว
นั่นไ ! ุเรื่อนอนอเธอ นี่มานอนเฝ้าเาสิท่า แล้วทำไมถึนอนิ้นแบบนี้นะ ?
“้า...” ทุิยะัสินใับไหล่บาเย่า หัวใเาวายายแน่ถ้าืนนอนใล้เธอแบบนี้ถึเ้า
นลินธาราทำเสีย ‘อือฮึ ๆ’ ในอ พอเาเย่าไหล่บาแรึ้นเปลือาหิสาว็ระุและปรือเปิรึ่เียว
พึมพำเสียัวเีย “อะไรอา้อ ้า่วนะ”
“ทำไมไม่นอนในห้อ ! ื่นเี๋ยวนี้เลย้า” เาุเสียเบาแ่นลินธาราลับปิเปลือาล และทำในสิ่ที่เาาไม่ถึ
มือบาวัผ้าห่มึ้นสูแล้วพู้วยเสียอู้อี้ “เอ้า ! ห่ม้วยันแล้วนอนะ...้า่วนะ”
“้า !” เธอหลับไปแล้วเหมือนปุ่ม เานอน้อเพานเหมือนนที่ถูผ่าเอาสมอส่วนหน้าออไป ิอะไรไม่ออไ้แ่ปล่อยให้หลานนอไส้อเา่าหมอน้า
เนินนาน...นานแ่อบอุ่น ในที่สุเปลือาเา็ปิลอีรั้...
ความคิดเห็น