ชะตารัก เล่ห์หัวใจ

                “ พยาน ... หมายความว่าไง  ” นิคกี้หันขวับแทรกขึ้นอย่างความใคร่รู้

                หญิงสาวไม่ตอบ หันกล่าวกับคนขี้สงสัยด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “ ข้อตกลงจะมีอยู่ด้วยกันสามข้อด้วยกัน คือ หนึ่งระหว่างที่เราเล่นละคร ห้ามพี่คบหาผู้หญิงคนไหนเด็ดขาด เลิกได้ก็ควรเลิกเพราะไม่อยากมีปัญหาทีหลัง ”

                “ เฮ้ย ! จะบ้าเหรอ ผู้หญิงที่ฉันคบหาเป็นเพื่อนทั้งนั้น เธอไม่มีสิทธิ์จะตั้งกฎแบบนี้นะ ” นิคกี้ชักสีหน้าตึงโวยขึ้นอย่างลืมตัวจนทีรภพปราม

                “ ถ้าพี่เลือกเพื่อนมากกว่าความรู้สึกของแฟน ก็ยกเลิกละครบ้าๆ เถอะค่ะ” ได้ที่หญิงสาวตอกกลับพลางสบตานัยน์ตาคู่สีฟ้าสวยมองอย่างท้าทาย

                “ ฉันเห็นด้วยกับนุ่นนะนิคกี้ ถึงแกไม่คิดอะไรกับพวกสาวๆ แต่พวกสาวๆ ต่างจ้องจับแกตาเป็นมันเชียว ” ทีรภพพยักหน้าหงึกๆ เสริมความคิดเห็นลงไป

                “นี้ฉันจะต้องทำอย่างไม่มีข้อหลีกเลี่ยงใช่ไหม ” นิคกี้ถอนใจเฮือกอย่างหดหู่ เหลียวมองหญิงสาวที่ส่งยิ้มเย้ยใส่ ยิ่งให้เขาเจ็บใจ 

                “ ใช่ ! ” ทีรภพเอ่ยเสียงดังฟังชัด

                นันทลักษณ์ยิ้มเย็นๆ กล่าวถึงข้อสอง “ ข้อสองห้ามแตะเนื้อต้องตัว ก่อนได้รับอนุญาต ” 

                คราวนี้พระเอกหนุ่มตาเบิกกว้างพลางโวยคำรบสอง  “ นี้ ยัยตัวกลม เธอคิดว่าการแฟนกันต้องอยู่ห่างกันร้อยเมตรอย่างนั้นเหรอ ” 

                “ การเป็นแฟนกันไม่จำเป็นต้องแสดงความรักจนเกินไปนี้คะ ที่นี้เมืองไทยไม่ใช่เมืองนอกเมืองนาเสียหน่อย ทำไมต้องทำตัวตามกระแสด้วย ” หญิงสาวสวนเสียงห้วนๆ ยักคิ้วใส่พลางส่งยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่า

                “ แกควรให้เกียรตินุ่นนะ นุ่นอุตส่าห์ช่วยก็นับว่าดีแล้วอย่าฉวยโอกาสให้มันมากนักเลย ” ทีรภพยังคงในท้ายเห็นด้วยมิวายขบกัดนิดๆ หน่อยๆ ใส่เพื่อนรัก

                “ เออก็ได้ จะพยายามก็แล้วกัน แล้วข้อสามละว่าไง ” นิคกี้ตอบเสียงสะบัดอย่างหงุดหงิด ขบฟันแน่นอย่างข่มอารมณ์ขัดใจ

                “ ข้อสาม เวลาของฉันเป็นการเป็นงาน ถ้ามีอะไรก็ควรโทรนัดหมายเอาไว้ล่วงหน้า ถ้าไปได้ก็จะไป ถ้าไปไม่ได้ก็จะไม่ไป จะให้ปุ๊บแป๊บเหมือนคราวที่แล้วก่อนไม่ได้ ” 

                “ นี้มันจะเกินไปแล้วนะ ” 

                “ มันไม่มากหรอกคะ ”  หญิงสาวตอบยิ้มๆ อย่างถือไพ่เหนือกว่า