คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] My Old Story : Prologue | Jackjae
My Old Story By IU
**********************************************************************************************************************
My Old Story
Prologue
หลายคนบอกผมว่า...ช่วงวัยมัธยม จะเป็นช่วงเวลาที่เรามีความสุขที่สุด
ความทรงจำ...ทั้งสุขสุดๆ...เศร้าสุดๆ ส่วนมากจะรวมอยู่ในช่วงวัยนี้ทั้งสิ้น
พอเราโตขึ้น ย้อนกลับไปมอง ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นล้วนแต่จะเป็นสิ่งล้ำค่า...เป็นช่วงเวลาที่เราทุกคนต่างโหยหา...แต่ก็ทำได้แค่คิดถึง
หลายคน...อยากกลับไปในช่วงเวลานั้นอีกครั้ง
อาจเพื่อทำสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ
อาจเพื่อแก้ไขในสิ่งที่ทำพลาดไป
หรือทั้งสองอย่าง
ผมเหรอครับ?
ไม่รู้สิ
ถึง ผมจะเห็นด้วยกับข้อความข้างบนที่ว่าช่วงวัยมัธยมเป็นช่วงที่ดีที่สุดของ ชีวิต...แต่ชีวิตของผมช่วงนั้นมันก็...ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ
ก็แค่ชีวิตธรรมดาๆ...ของเด็กผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง
ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่หรอกครับ คงเพราะว่าผมเป็นคนเงียบๆ โลกส่วนตัวสูงใช้ได้ ไอ้สิ่งที่พอจะทำให้คุยกับคนอื่นได้อยู่ก็แค่เรื่องเกมนี่แหละ เห็นอย่างนี้ผมนี่เซียนเกมเลยนะสมัยนั้น
กิจวัตรประจำวันของผมหลังกลับจากโรงเรียนก็คือรีบทานข้าวเย็นและทำการบ้าน เพื่อที่จะได้มาเล่นเกมสักสองสามชั่วโมงก่อนนอน วนลูปอยู่อย่างนี้แหละครับ
ไอ้เรื่องไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ค่อยมีเท่าไหร่ ยิ่งเรื่องแฟนนี่ลืมไปได้เลย ผมนี่แทบไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลยมั้ง ที่มีก็จะเป็นแนวฮาร์ดคอ แทบจะตบหัวกันอย่างกับเป็นเพื่อนผู้ชายไปแล้ว
เพื่อนผมบางคนยังบอกเลยว่า ชีวิตผมช่วงนั้นนี่มันเด็กในอุดมคติของพ่อแม่ชัดๆ...ฮะๆ ก็คงใช่อยู่ล่ะมั้งครับ
ผมแทบไม่เคยทะเลาะกับคุณพ่อคุณแม่เลย จะว่าผมเป็นเด็กว่าง่ายก็ไม่ค่อยถูกสักเท่าไหร่ ผมว่าจริงๆแล้วเพราะผมเป็นพวก 'อะไรก็ได้' มากกว่า ก็เลยไม่ค่อยมีปัญหาถ้าพวกท่านจะตัดสินใจอะไรสักอย่างให้กับผม เพราะผมเชื่อว่า ทุกอย่างที่พ่อกับแม่เลือกให้ มันมักจะเป็นสิ่งที่พวกท่านคิดไว้แล้วว่าดีที่สุดสำหรับผม
...แต่ไม่ใช่กับเรื่องของอนาคต...
การทะเลาะครั้งใหญ่ที่สุดระหว่างผมกับพ่อแม่ก็คือช่วงมัธยมปลายปีสอง เป็นตอนนั้นผมได้รู้ความฝันอย่างหนึ่งของตัวเอง
...ผมชอบร้องเพลง...
นั่นคือสิ่งที่ผมรู้ ..และเป็นทางที่ผมเลือกจะก้าวเดินไปในอนาคต
ทว่าความฝันของผม กลับสวนทางกับความคิดของคนยุคเก่าที่เชื่อว่า อาชีพที่ดีที่สุดสำหรับลูกคือการรับราชการ เป็นหมอ หรืออะไรเทือกๆนั้น
‘ไอ้อาชีพเต้นกินรำกินแบบนั้นน่ะ มันเลี้ยงแกไม่ได้นานหรอกยองแจ!!’
ประโยคที่พ่อของผมพูดในวันนั้น ยังคงฝังใจผมมาจนถึงทุกวันนี้
เรามึนตึงใส่กันเพราะเรื่องนี้ไปเป็นเดือน จนท้ายที่สุด คนที่ยอมลงก่อน...ก็คือผมเอง
อ่านถึงตรงนี้ คุณคงจะคิดว่าผมมันหัวอ่อนชะมัด นี่อนาคตของผมนะ ไม่ใช่ของพ่อกับแม่สักหน่อย ทำไมต้องไปตามใจเขาด้วย...ใช่มั๊ย
ไม่ผิดหรอกครับถ้าคุณจะคิดอย่างนั้น เพราะในช่วงเวลาหนึ่ง...ผมก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน
มันเป็นความคิดที่น่ายกย่องนะ ผมเคยอ่านบทความแบบนี้มากมาย ประเภทที่ว่า ก้าวออกมาทำตามความฝันของตัวเองท่ามกลางเสียงค้านของคนรอบข้าง..และสุดท้ายก็ประสบความสำเร็จ
แต่ถ้าผมทำบ้าง...มันมีอะไรรับประกันบ้างมั๊ยว่าผมจะประสบความสำเร็จจริง?
ใช่ ผมชอบร้องเพลง ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำมัน...แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะทำมันเก่งสักหน่อยนี่ จริงมั๊ย
ผมอาจจะชนะการประกวดร้องเพลงภายในโรงเรียน..แล้วไงล่ะ ข้างนอกนั่นยังมีคนที่เก่งกว่าผมอีกเป็นหมื่นเป็นแสนคน
และที่สำคัญ...ผมรักพ่อกับแม่เกินกว่าที่จะทำให้ท่านผิดหวัง หากในวันข้างหน้าผมไม่ประสบความสำเร็จ
เพราะงั้น ผมในวัย 17 ปี จึงยอมที่จะพับความฝันของตัวเองเก็บไว้และเดินตามทางที่พ่อกับแม่เลือกไว้ให้ โดยหวังไว้ลึกๆในใจว่า สักวันผมจะมีโอกาสได้เดินตามความฝันของตัวเองอีกสักครั้งหนึ่ง
ทางเดินที่พ่อกับแม่เลือกให้ผม คือการศึกษาต่อในคณะวิศวกรรมศาสตร์
ซึ่ง ตอนนั้น...เพราะพวกท่านไม่ได้กำหนดชัดเจนว่าจะให้ผมเรียนสาขาอะไร ผมจึงขอขี้โกงนิดหน่อยโดยการเลือกสอบเข้าสาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ ส่วนเหตุผลก็เป็นแค่เหตุผลโง่ๆอย่างสิ่งที่ผมชอบรองลงมาจากการร้องเพลงก็คือ การเล่นคอมพิวเตอร์นี่แหละ
หลังจากนั้นมา ชีวิตผมก็ไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากเรียน! เรียน! แล้วก็เรียน...ไม่ต่างกับเพื่อนๆคนอื่นๆเท่าไหร่หรอกครับ
สำหรับวิชาหลักๆอย่างคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ เป็นวิชาที่ผมค่อนข้างทำได้ดีและโอเคกับมัน ผมจึงเลือกที่จะทบทวนสองวิชานี้เอง ไม่ต้องไปลำบากหาสถาบันกวดวิชาหรือติวเตอร์ที่ไหนมาช่วยสอนให้
แต่นั่นไม่ใช่กับวิชาภาษาอังกฤษ
‘แม่หาติวเตอร์ให้ลูกได้แล้วนะ เป็นรุ่นพี่ของลูกเพื่อนแม่เอง เค้าเรียนอยู่วิศวะเหมือนกัน เผื่อจะให้คำแนะนำอะไรเราได้นอกจากภาษาอังกฤษเนอะ’
‘สวัสดีครับ น้องชื่อยองแจใช่มั๊ย...พี่ชื่อแจ็คสันนะ...หวัง แจ็คสัน พี่เป็นคนฮ่องกง...ยินดีที่ได้รู้จักนะ’
...นั่น...เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับเขา...
...และเป็นครั้งแรก...ที่ได้รู้จักสิ่งที่เรียกว่า...ความรัก...
철 없었던 지난 날의 아름답던 그 밤들을
The beautiful nights of the past when we were childish
아직도 난 사랑합니다
I am still in love with it
Fin
22/5/2016
6:57 pm
Continue reading in Episode 1
coming soon
Cr. เพลง : My Old Story By IU
เนื้อเพลงภาษาเกาหลี : http://writer.dek-d.com/joongjandi/story/viewlongc.php?id=1083870&chapter=34
เนื้อเพลงภาษาอังกฤษ : http://hanromeng.blogspot.com/2014/08/iu-naui-yetnal-iyagi-my-old-story-han.html
Let's talk
ลั่นมาอย่างรวดเร็วค่ะสำหรับเรื่องใหม่ ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง My Old Story ของ IU นี่แหละค่ะ เพลงอะไรก็ไม่รู้ แค่ฟังเฉยๆแบบไม่รู้ความหมาย น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมา เลยกลั่นออกมาเป็นเรื่องนี้แหละค่า
ตอนนี้เป็นแค่ Prologue เนอะ มาแบบ เซิร์ฟๆกันก่อน สไตล์เรื่องก็ยังเหมือนเดิมนะคะ เรื่อยๆ เอื่อยๆ ไม่รีบ เรารู้สึกว่านี่คงเป็นแนวถนัดของเราไปแล้วล่ะค่ะ 5555 อย่าให้เขียนเรื่องที่แบบ มีปม ซับซ้อนนะ ไม่สนุกแน่นอน คนอ่านเดาทางถูกหมดชัวร์ 5555
ยังไงก็ขอฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ รักทุกคนค่ะ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่า ^^
ความคิดเห็น