คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Yesterday Special Episode : Something good | JackJae
Something Good - Got7
*********************************************************************************************
‘Something Good’
เพราะเป็นช่วงสายวันอาทิตย์ หวัง แจ็คสันจึงเลือกที่จะนอนหลับตาอยู่บนเตียงแม้จะตื่นมาได้สักพักแล้ว ยิ่งมีแอร์เย็นๆและผ้าม่านสีเข้มช่วยป้องกันแสงแดดร้อนๆในช่วงปลายเดือนกรกฎาคมแบบนี้ ยิ่งดึงดูดให้เขาอยากนอนก่ายหมอนอยู่บนเตียงไปอีกสักชั่วโมง
...แต่เหมือนจะเป็นได้แค่ความอยากล่ะนะ...
"เฮีย ตื่นได้แล้วนะ เก้าโมงกว่าแล้ว"
เสียงใสๆของคนตื่นเช้าไม่ได้ทำให้แจ็คสันรู้สึกกระตือรือร้นขึ้นเลยสักนิด แทนที่จะลุกขึ้นตามเสียงเรียก ชายหนุ่มกลับยกหมอนขึ้นมาปิดหัวและใช้ผ้าห่มผืนหนาคลุมทับอีกที
เป็นการกระทำที่ทำให้คนมองต้องขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจเอามากๆซะด้วย
"เฮียยยย ตื่นเหอะ จะสิบโมงแล้วนะ...ไหนบอกจะพาโคโค่ไปเดินเล่นกับผมไงอ่ะ"
ลงทุนปีนขึ้นมาบนเตียงก็แล้ว ใช้ทั้งสองมือเขย่าๆตัวก็แล้ว คนขี้เซาก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมลุกขึ้น
อย่าเห็นว่ายองแจเป็นคนใจร้ายไม่ให้เฮียนอนพักให้เต็มอิ่มในวันหยุดแบบนี้นะ เมื่อคืนเฮียนอนเร็วจะตาย สี่ทุ่มเองมั้ง ที่ไม่ยอมลุกเนี่ยคงไม่ใช่เพราะง่วงหรือเหนื่อยแล้ว แถวบ้านเรียกขี้เกียจ!
แล้วเมื่อคืนยังสัญญากันซะดิบดีว่าวันนี้จะรีบตื่น จะได้พาโคโค่ไปเดินเล่นบ้างหลังจากปล่อยให้มันนอนหงอยอยู่ในบ้านมาทั้งสัปดาห์ จะได้ถือโอกาสไปปิกนิก เปลี่ยนบรรยากาศไปในตัวด้วย
แล้วดูสิ! สุดท้ายก็เป็นเงี้ย!
"...อีก 5 นาทีนะครับ..."
ได้ยินเสียงอู้อี้ของคนที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มดังตอบมา ยองแจได้แต่เบ้ปาก นึกบ่นคนตัวใหญ่ในใจ ก่อนจะต้องร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆคนที่คิดว่านอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่มกลับคว้าเอวของเขาไว้ให้ล้มลงไปนอนบนเตียงด้วยกัน
"เฮีย! ปล่อยยยย"
คนตัวเล็กกว่าทั้งดิ้นทั้งร้องโวยวาย แต่นอกจากคนขี้เซาจะไม่ทำตามแล้ว ยังมาทำตีมึนนอนกอดเขานิ่งๆแบบไม่รู้ไม่ชี้อีก! มันน่านัก!
“เฮีย! แจไม่เล่นนะ! ปล่อยยยยย เสื้อผ้ายับหมดแล้ว”
“อืมม เดี๋ยวเฮียรีดให้ใหม่...ทำไมเราตัวหอมจัง เปลี่ยนครีมอาบน้ำหรือเปล่าฮึ?”
“ไม่ต้องมาพูดนั่นนี่เลย ปล่อยแจได้แล้วว ไปอาบน้ำ ตัวเหม็นอยู่คนเดียวเนี่ย”
ว่าพลางหันไปออกคำสั่งกับคนอายุมากกว่า ใช้มือข้างหนึ่งบีบจมูกตัวเองไว้ด้วยเหมือนเป็นการยืนยันว่าไอ้ที่เหม็นน่ะเรื่องจริง
แต่ถ้ายอมทำตามกันง่ายๆก็คงไม่ใช่หวัง แจ็คสันแล้ว เพราะตอนนี้พ่อคนท่ามากกำลังนอนพองลมที่แก้มขวา...ฝั่งเดียวกับที่คนตัวเล็กนอนอยู่
“อะไรเฮีย”
“หอมก่อนดิ แล้วจะไปอาบน้ำ”
“ตัวก็เหม็นยังจะให้เค้าหอมอีก ตลกละ”
“นะๆ นะครับยองแจ นะๆๆ”
ไม่ว่าเปล่า คนท่าเยอะยังทำท่าทางออดอ้อนซะจนคนตัวเล็กเกือบหลุดขำ แต่จะขำตอนนี้ไม่ได้ ต้องปั้นหน้าโหดไว้ก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวคนขี้เกียจแถวนี้จะไม่ยอมไปอาบน้ำ
“โนว์เวย์”
เอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดพลางพยายามแกะมือปลาหมึกของคนข้างๆออก ยองแจเลี่ยงที่จะไม่มองหน้า ไม่สบตากับคนแก่ที่ตอนนี้กำลังเบะปาก ทำหน้าทำตาซะน่าสงสาร ให้ตายเถอะ! นี่เฮียคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กัน สามขวบหรือไง ถึงได้กล้าทำหน้าตาแบบนั้น น่ารักตาย!
“ง่า ยองแจอา...”
“...”
“ยองแจอาาาา...”
“ไปอาบน้ำก่อนแล้วจะให้มากกว่าหอมแก้ม”
ประโยคประกาศิตของคนตัวเล็กเหมือนสปริงดีดตัวชายหนุ่มให้เด้งขึ้นมาจากเตียง เส้นผมสีบลอนด์สว่างตั้งชี้โด่ชี้เด่จนแทบหมดคราบหนุ่ม Swag แบบที่เจ้าตัวชอบทำ เหลือแค่เด็กชายหวัง แจ็คสันวัย 28 ขวบที่เพิ่งตื่นนอนเท่านั้น
“จริงอ่ะ”
“ก็...ถ้าเฮียไม่มัวแต่โอ้เอ้ล่ะนะ”
“งั้นเดี๋ยวเฮียวิ่งสี่คูณร้อยไปเลยละกัน”
ยองแจหลุดขำออกมาหลังเห็นคนตัวโตรีบเด้งตัวจากที่นอน พับผ้าห่ม เก็บหมอนภายในเวลาไม่กี่วินาทีก่อนรีบวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ
อะไรจะรีบเบอร์นั้น
ทำอย่างกับไม่เคยหอม
...ก็ทำอยู่ทุกคืน...
คิดขำๆขณะก้มหน้าก้มตาจัดหมอนผ้าห่มที่คนตัวโตเก็บแบบลวกๆ เมื่อครู่ให้เรียบร้อยขึ้น อายุก็ปูนนี้แล้ว อยู่ด้วยกันมา...ถ้านับตั้งแต่นู่นเลยก็ปาไปจะ 5 ปีอยู่แล้ว จะมาขงมาเขินอะไรอีก เลยวัยแล้วบอกเลย
...เชื่อเถอะ...ไม่เขินแล้วจริงๆนะ...
...จริงจริ๊ง...
จุ๊บ
“ขอมัดจำไว้ก่อนนะครับ”
สัมผัสเบาๆเฉียดแก้มนิ่มทำเอาคนเคยชินกับความเขินตัวแข็งทื่อไปราว 5 วินาที พอจะหันกลับไปโวยวาย ผู้ต้องหาก็วิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำล็อกประตูไปแล้วเรียบร้อย ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนเคว้งอยู่คนเดียว ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าจะโกรธหรือจะเขินดี แต่ที่แน่ๆก็คือแก้มทั้งสองข้างตอนนี้ขึ้นสีเลือดฝาดไปแล้วเรียบร้อย
นี่! ก็มาไม่ให้ตั้งตัวแบบนี้...มันก็ต้องมีเขินบ้างมั๊ย!
ไอ้ชินน่ะมันก็ชิน แต่...โว้ย!
ไม่เก็บมันแล้วที่นอน! ออกมาจัดการเองก็แล้วกัน ฮึ่ย!
너가 날 보고 미소 지을 때, 괜시리 나도 따라 미소 짓게 되
When you look at me and smile, I somehow start to smile with you
니 발에 발맞춰 길을 걷는 게, 발자국이 맘에 남아 너무 좋은데
When I walk following your footsteps, it’s so good because the footprints are left in my mind
แซนด์วิชหลากหลายไส้ถูกจัดใส่กล่องถนอมอาหารอย่างเป็นระเบียบ ข้างๆกันเป็นกระติกเก็บความเย็นบรรจุน้ำผลไม้หวานชื่นใจเตรียมไว้ดื่มดับกระหาย
ถึงยังไง ยองแจก็ยังเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง อาจจะมีบ้างที่ละเอียดอ่อนคล้ายๆผู้หญิง แต่ไอ้เรื่องทำอาหารนี่ขอยอมแพ้จริงๆ อาหารพอทำได้ก็ดันไม่เหมาะกับการเอาไปปิกนิกซะนี่ คนตัวเล็กเลยตัดสินใจทำอะไรง่ายๆและอร่อยแน่นอนแบบแซนด์วิชก็แล้วกัน แค่เอาผัก (แน่นอนว่าไม่มีแตงกวา) เอาแฮม หรือไส้อะไรก็แล้วแต่ที่อยากทานวางแปะๆ ลงไปแล้วโปะทับด้วยขนมปังอีกแผ่น ของง่ายๆแบบนี้ยองแจทำได้สบายบรื๋อ แถมปลอดภัยหายห่วง กินแล้วไม่ท้องเสียแน่นอนด้วย
สัมผัสนุ่มๆที่เข้ามาคลอเคลียที่ข้อเท้าดึงความสนใจคนตัวเล็กไปจากการเตรียมอาหาร ก้มหน้าลงมาก็สบเข้ากับตาใสๆของสุนัขขนปุยพันธุ์มอลทีส เจ้าหน้าขนจ้องเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะใช้หัวทุยๆของมันคลอเคลียแถวๆเท้าจนยองแจต้องหลุดหัวเราะเพราะความจั๊กจี้
“ย่าห์โคโค่ ฮ่าฮ่า อย่าทำแบบนี้ดิ โอ๊ย จั๊กจี้นะ ฮ่าฮ่า มานี่เลยเจ้าหน้าขน”
ว่าพลางย่อตัวลงอุ้มสุนัขตัวน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด มือข้างหนึ่งลูบศีรษะทุยๆของมันด้วยความเอ็นดู
“เป็นอะไรฮึ บอกอัปป้าได้นะครับโคโค่ มาอ้อนขนาดนี้จะเอาอะไรฮึ”
เสียงสองในแบบที่ไม่เคยถูกใช้กับคนที่กำลังอาบน้ำอยู่เอ่ยขึ้นขณะกอดสุนัขตัวจ้อยไว้ในอ้อมอก ถึงจะไม่ใช่คนรักสัตว์มากอะไรขนาดนั้น แต่ตอนที่เจ้าของแท้ๆอย่างพี่มาร์คขอร้องให้เขาช่วยรับเลี้ยงไว้เพราะเจ้าตัวต้องย้ายไปอยู่อพาร์ทเม้นท์ซึ่งห้ามเลี้ยงสัตว์ ยองแจกลับปฏิเสธไม่ลงและยอมรับเลยว่ารู้สึกเอ็นดูสุนัขตัวนี้เป็นพิเศษ
จะบอกว่าถูกชะตา...ก็ได้ล่ะมั้ง
แต่เหมือนจะมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นแหละที่หลงเจ้าโคโค่
“ยองแจอา ทำอะไรอยู่น่ะ”
แจ็คสันในชุดลำลองสบายๆสีดำสนิทสีโปรดของเจ้าตัวเอ่ยขึ้นขณะเดินเข้ามาในห้องครัว เส้นผมที่เคยชี้โด่ชี้เด่เมื่อครู่ถูกหวีให้พอเป็นทรง ไม่ได้เซ็ตจนเรียบแปล้เหมือนทุกวัน แต่ก็ทำให้คนตัวโตค่อยดูเป็นชายหนุ่มอายุ 28 ขึ้นมาหน่อย...ไม่ใช่เด็กชายแจ็คสันแบบก่อนหน้านี้
“กำลังเตรียมของกินอยู่...เฮียมาเอาโคโค่ไปอุ้มหน่อยดิ แจจะได้จัดแซนด์วิชต่ออีกนิดนึง วันนี้มันเป็นอะไรไม่รู้ อ้อนเอาๆ”
“เฮียก็เห็นมันอ้อนเราทุกวันอ่ะ”
บ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ยอมรับสุนัขตัวน้อยมาไว้ในอ้อมอก ที่ต่างไปก็คือเจ้าโคโค่แสนขี้อ้อนเมื่อครู่กลับเปลี่ยนเป็นหมาสายหยิ่งทันทีที่มาอยู่กับแจ็คสัน แถมยังดิ้นๆจะลงพื้นจนคนตัวโตได้แต่กลอกตาและยอมปล่อยให้มันได้ลงพื้นสมใจ
เลือกที่รักมักที่ชังชัดๆ!
โคโค่ดูขี้อ้อนขนาดไหนเวลาอยู่กับคนตัวเล็ก ให้หาร 10 ไปเลยเวลามันอยู่กับเขา หยิ่งไปอีก! จะไปเล่นด้วยก็เมิน จะไปป้อนข้าวก็ยังเมิน แต่หนักสุดคือตอนพาไปอาบน้ำ ปกติสัตว์พวกนี้ก็ไม่ค่อยชอบอาบน้ำอยู่แล้วใช่มั๊ยล่ะ ถ้าเป็นยองแจอาบให้ก็จะมีดิ้นๆ กระมิดกระเมี้ยนบ้างพอเป็นพิธี แต่พอเป็นแจ็คสันเท่านั้นแหละ! โอ้โห! มันไม่ถีบยอดหน้าก็บุญแล้ว! กว่าจะรบกันเสร็จ เขานี่ต้องอาบน้ำใหม่ทุกรอบ เปียกทั้งตัว!
แล้วก็เพราะมันนี่แหละ เขาถึงต้องย้ายข้าวของจากคอนโดมาอยู่ที่ทาวน์โฮมของคนตัวเล็กเพราะคอนโดของเขาก็มีกฎว่าห้ามเลี้ยงสัตว์เหมือนกัน จะแก้ปัญหาด้วยการแยกกันอยู่น่ะเหรอ...ฝันไปเถอะ! อยู่คนเดียวน่ะ แค่ห้าเดือนนั้นก็เกินพอแล้ว
แถมเดี๋ยวนี้ยองแจหลงเจ้าหน้าขนนี่ยิ่งกว่าอะไรดี เวลากลับมาถึงบ้านแทนที่จะถามหาเขา ประโยคแรกที่คนตัวเล็กพูดกลับเป็น
‘โคโค่ย่าห์ อยู่ไหนลูก มาหาอัปป้าเร็ว โม่ๆ’
ไอ้เรากลับมาแต่ละวันก็เหนื่อยแทบตาย แอบหวังว่าจะได้กลับมาชาร์จพลังใจ ฟัดแก้มนุ่มๆนั่นสักหน่อยให้หายหมั่นเขี้ยว กลายเป็นว่าคนตัวเล็กกลับเอาแต่เล่นกับไอ้หน้าขนนั่นจนแทบไม่มีเวลาให้เขาเลย! อย่างมากก็แค่จุ๊บๆก่อนนอน...แต่นั่นมันจะไปพออะไรล่ะ!
มันน่าน้อยใจนัก!
ตัวปัญหาชัดๆเลย ให้ตายเถอะ
“อ้าวเฮีย โคโค่ไปไหนแล้วล่ะ”
“วิ่งไปแล้ว ไปไหนไม่รู้”
“อ้าว แล้วเฮียไม่อุ้มมันไว้ล่ะ”
“ก็มันดิ้น จะให้เฮียทำไง ขืนไม่ยอมปล่อยมันได้เอาเท้าตะปบหน้าเฮียดิ”
“ก็เว่อร์ละ ฮะๆ”
ยองแจพูดกลั้วหัวเราะพลางขนตะกร้าใส่กล่องถนอมอาหารและกระติกน้ำออกมาจากห้องครัว ไม่ใช่ไม่รู้สักหน่อยว่าเฮียแจ็คสันกับโคโค่เหมือนจะไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไหร่ แต่ก็อดขำไม่ได้ทุกที คนอะไร หงุดหงิดได้แม้แต่กับหมา เด็กชะมัด
“ขำอะไรฮึ”
“ขำเฮียนั่นแหละ แกล้งหมาตลอด”
“แกล้งไร เฮียเปล่าเหอะ โค่มันเมินเฮียก่อน...แถมยังชอบแย่งความสนใจเราไปจากเฮียอีก โคตรไม่แฟร์”
ปากยังคงบ่นกระปอดประแปดขณะที่มือก็ช่วยคนตัวเล็กขนตะกร้าไปใส่ไว้ในรถ ช่วยกันจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทางอีกหน่อย ยองแจจึงค่อยๆผละตัวออกมา แต่ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะหมุนตัวกลับเข้าไปในบ้านเพื่อเรียกเจ้าโคโค่ กลับต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันกลับไปเจอคนตัวโตกว่ายืนซ้อนอยู่ข้างหลังในระยะประชิด
“เฮีย! ตกใจหมดเลย! ทำไมต้องมายืนใกล้ๆแบบนี้ด้วยเล่า!”
โวยวายใส่คนตัวโตที่ตอนนี้ยืนห่างจากเขาไม่ถึงเมตร แถมยังค่อยๆรุกคืบเข้ามาจนคนตัวเล็กต้องเดินถอยหลังไปช้าๆอย่างระแวง ก็หน้าตาเฮียตอนนี้มันไม่ได้ดูน่าไว้ใจเลยสักนิดนี่! ทำหน้าเหมือนตาแก่ลามกไม่มีผิดเลย แค่มองมา ไม่ต้องอ้าปาก ยองแจก็มองเห็นไปถึงลิ้นไก่แล้ว
“เฮียจะทำอะไร”
คนอายุน้อยกว่าถามด้วยน้ำเสียงติดจะสั่นๆหลังถูกไล่ต้อนจนแผ่นหลังแนบสนิทกับรถยนต์สีดำสนิท กวาดสายตาล่อกแล่กหาทางหนีทีไล่เผื่อคนตรงหน้าจะทำอะไรพิเรนท์ๆ
“เฮียยังไม่ได้รางวัลจากเราเลย”
แจ็คสันว่าพลางเท้าแขนข้างหนึ่งกับตัวรถ เสมือนเป็นกำแพงกันไม่ให้คนตัวเล็กหนีไปได้
“รางวัลอะไรของเฮียอ่ะ...นี่เล่นอะไรเนี่ย...”
“ก็ไหนเราบอกว่าถ้าเฮียรีบไปอาบน้ำ ไม่โอ้เอ้...จะให้มากกว่าหอมแก้ม”
ถึงคราวคนให้สัญญาพูดไม่ออกบ้าง ยองแจนิ่งไปอย่างไม่รู้จะตอบโต้คนตัวโตที่กำลังคุกคามตนอยู่อย่างไรดี
ไม่ใช่ว่าพูดสัญญาไปแบบส่งๆสักหน่อย ก็กะไว้แล้วว่า พอเฮียอาบน้ำเสร็จก็จะจุ๊บๆเบาๆสักทีสองทีพอ...มันก็มากกว่าหอมแก้มแล้วไง ตามสัญญา ไม่มีผิดเพี้ยน
...แล้วนี่อะไร...
คุกคามขนาดนี้คืออะไร
จ้องมาซะขนาดนี้ แล้วยังจะมาทวงสัญญา...เอาให้เขินจนตัวแตกไปเลยมั๊ยเล่าปั๊ดโธ่!จ้องขนาดนี้ใครเค้าจะกล้าทำเล่า! งุ้ย
แต่เพราะเป็นคนรักษาสัญญา แถมยังเป็นสัญญาที่เขาเป็นฝ่ายพูดเองอีกด้วย ยองแจถึงได้กลั้นใจ เขย่งตัวเล็กน้อยและโน้มใบหน้าไปจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากของคนตัวโต
“แค่เนี้ย?”
แจ็คสันโวยขึ้นมาทันทีที่คนตัวเล็กผละริมฝีปากออกไป คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างไม่ค่อยพอใจในรางวัลที่ได้รับสักเท่าไหร่ ตาคมหรี่มองคนตัวเล็กที่ยังคงทำปากยื่นๆเหมือนจะท้าทายทั้งที่แก้มขาวๆขึ้นสีเลือดฝาดแล้วทั้งสองข้าง
“ก็มากกว่าหอมแก้มไง...จุ๊บปากก็มากกว่าหอมแก้มแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เห็นจะมากกว่าตรงไหนเลยอ่ะ”
“ได้รางวัลแล้วยังจะเรื่องเยอะอีกนะเฮีย เดี๋ยวคราวหลังไม่ให้เลย...พอๆ แจจะไปตามโคโค่แล้วนะ...”
คนตัวเล็กว่าพลางทำท่าจะเดินหลบออกมา แต่ร่างทั้งร่างกลับถูกคนตัวโตตรึงไว้จนแนบติดกับรถ ยังไม่ทันจะได้เอ่ยประท้วง คำพูดทั้งหมดกลับถูกทำให้กลืนหายไปกับ ‘รางวัล’ ที่คนตัวโตกว่าถือวิสาสะมอบให้กับตัวเอง
รสจูบนุ่มละมุน หยอกเย้า ทว่าไม่รีบร้อนยังคงมอมเมาชเว ยองแจได้เหมือนกับทุกครั้ง ยามที่แจ็คสันขบริมฝีปากเข้ากับอวัยวะเดียวกันของอีกฝ่าย คนตัวเล็กเป็นต้องเผลอหลุดเสียงน่าอายออกมาอย่างห้ามไม่ได้
มือเล็กที่เคยตกลู่อยู่ข้างกายเผลอยกขึ้นกำเสื้อยืดของอีกฝ่ายจนยับยู่ยี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน ร่างนุ่มนิ่มถูกรั้งเข้ามาแนบชิดกว่าเดิมด้วยท่อนแขนแกร่งจนแทบไม่เหลือช่องว่างระหว่างคนทั้งคู่
แจ็คสันจูบเก่ง นั่นเป็นข้อเท็จจริงที่ยองแจตระหนักได้ตั้งแต่ปีแรกๆที่คบกัน มันไม่ใช่จูบที่ร้อนแรงจนต้องละลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟ แต่คงเป็นเพราะความอ่อนโยน ราวกับต้องการถนอมคนตัวเล็กไปอีกนานแสนนานมากกว่าที่ทำให้ยองแจต้องแพ้ราบคาบอยู่ทุกครั้งไป
"แบบนี้ต่างหาก เค้าถึงจะเรียกว่ารางวัล"
คนตัวโตกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างใบหูเล็กหลังถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง อยากจะฟัดร่างนิ่มๆ นี่อีกสักนานสองนาน แต่ถ้าขืนทำตามใจตัวเองคงลุกไปปิกนิกกันตามที่สัญญาไว้ไม่ไหวแน่ๆ ดีไม่ดีอาจจะโดนงอนตุ๊บป่องอีก แจ็คสันจึงปิดท้ายด้วยการจุ๊บเบาๆที่แก้มนิ่มก่อนที่คนตัวเล็กจะดึงสติกลับมาได้และทุบเขาเสียยกใหญ่เพราะความเขิน
ยองแจถลึงตาใส่คนลามกก่อนจะเดินหนีกลับเข้าไปในบ้านทั้งที่ใบหน้ายังคงแดงจัดลามไปถึงใบหู
너무 달콤해 항상 행복하게 해주네
It’s so sweet it always makes me happy
이 예쁜 얼굴 혼자 보고 싶은데
I want to see your pretty face alone
하루 without you, it’s not beautiful
One day without you, it’s not beautiful
근데 너만 있으면 everything’s all good
But if I’m with you everything’s all good
ถึงจะเป็นวันอาทิตย์ แต่สวนสาธารณะใจกลางเมืองในช่วงเวลาเกือบเที่ยงแบบนี้กลับไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่ ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับคนที่ต้องการมาพักผ่อนเงียบๆอย่างทั้งคู่ แจ็คสันทำหน้าที่ขนตะกร้าและเสื่อสำหรับปูนั่งลงมาจากรถ ในขณะที่คนตัวเล็กจูงเจ้าโคโค่วิ่งนำหน้าไปนู่นแล้ว
“ตามมาเร็วๆสิเฮีย อย่าทำตัวแก่เหมือนอายุดิ”
แค่เดินตัวเปล่าไม่พอ ยังจะมาล้อเลียนเขาอีก อยากจะเข้าไปดึงแก้มนุ่มๆนั่นให้ยืดย้วยอย่างหมั่นไส้ แต่กลับทำได้แค่ส่งสายตาคาดโทษไปให้และรีบสาวเท้าตามคนตัวเล็กเข้าไปในสวนสาธารณะ
แจ็คสันเลือกปูเสื่อปักหลักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง นอกจากทั้งสองคนแล้ว ในละแวกนี้ก็ไม่มีใครอื่นอีก ที่ใกล้ที่สุดก็ดูจะเป็นคู่รักชายหญิงอีกคู่ที่มานั่งจู๋จี๋กันตรงม้านั่ง ห่างจากตรงที่เขายืนอยู่เป็นร้อยเมตร
“เฮ้อ เหนื่อยจังเลยเฮีย...แกะแซนด์วิชให้หน่อยดิ”
ยองแจที่เพิ่งกลับมาจากไปวิ่งเล่นกับเจ้าโคโค่เอ่ยขึ้นพลางนอนแผ่กลางเสื่อจนคนตัวโตแทบไม่มีที่นั่ง ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยเพราะความเหนื่อย
“สั่งใหญ่เลยนะครับคุณหนูยองแจ เอาไส้อะไรดีครับ ทูน่า หรือแฮม?”
“อันไหนก็ได้ หยิบๆมาเถอะ”
คนตัวเล็กเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ จะไส้อะไรเขาก็กินได้หมดนั่นแหละ
“อ่ะนี่...ลุกขึ้นมากินดีๆดิตัวเล็ก นอนกินเดี๋ยวก็ติดคอพอดี”
แจ็คสันว่าพลางพยายามดันตัวคนข้างๆให้ลุกขึ้นมานั่งกินดีๆ ยองแจยู่ปากแต่ก็ยอมทำตามคำสั่งของคนอายุมากกว่าโดยเปลี่ยนจากนอนกินเป็นนั่งพิงหลังคนข้างๆแทน กินไปพลาง มองตามเจ้าโคโค่ที่วิ่งดุ๊กดิ๊กๆอยู่ไม่ไกล อยากจะวิ่งตามนะ แต่ไม่ไหวเหมือนกัน ขอเปลี่ยนเป็นนั่งดูจากตรงนี้แทนแล้วกันนะโค่นะ
“ยองแจ”
“อะไรเฮีย?...”
แชะ!
“เฮ้ยยย จะถ่ายรูปทำไมไม่บอก เมื่อกี๊แจหน้าเหวอจะตาย เอากล้องมาเลยนะเฮีย! ย่าห์!”
คนโดนแอบถ่ายรูปโวยวายเสียงดังลั่นพลางพยายามแย่งกล้องถ่ายรูป Mirrorless มาจากคนข้างกาย ซึ่งแน่นอนว่าแจ็คสันไม่ยอมให้ง่ายๆแน่ เพราะตอนนี้เขาใช้มือข้างหนึ่งกำลังชูกล้องขึ้นสูงจนสุดแขน ส่วนอีกข้างก็คอยดันคนตัวเล็กให้ออกไปห่างๆ แถมยังหัวเราะสะใจซะเสียงดังเลยด้วย
“เฮียอ่ะ ชอบถ่ายรูปแจตอนเผลอๆทุกที”
“ทำไมล่ะ รูปเผลอๆสวยดีออก ธรรมชาติดี เฮียชอบ”
“ธรรมชาติลงโทษมั๊ยล่ะ แจไม่ได้หน้าตาดีเหมือนพวกดาราสักหน่อยถึงจะได้ถ่ายเผลอขนาดไหนก็หล่ออ่ะ...เฮียอ่ะ ลบรูปเดี๋ยวนี้เลยน้า”
“จ้างให้ก็ไม่ลบ ฮ่าฮ่า”
หลังยื้อแย่งกล้องถ่ายรูปกันมาร่วม 5 นาที แจ็คสันก็เสนอทางเลือกอีกทางให้กับคนตัวเล็ก คือให้ยองแจถ่ายรูปเขาตอนทำหน้าตาทุเรศๆแบบตั้งใจแทนเพื่อความเท่าเทียม...ซึ่งอันที่จริงมันก็ไม่ได้เท่าเทียมอะไรขนาดนั้นหรอก เพราะจากใจจริง แจ็คสันไม่เห็นว่ารูปยองแจที่เขาถ่ายไปเมื่อกี๊จะหน้าเกลียดตรงไหนเลย โอเค เรื่องถ่ายออกมาแล้วไม่หล่อนี่ก็ยอมรับว่าใช่ แต่เรื่องน่ารักน่าเอ็นดูนี่เอาไปเลยเต็มสิบ
"เอาล่ะน้า...เฮียทำหน้าตาให้มันทุเรศๆหน่อยดิ ทำปากเบี้ยวอีกนิดนึงๆ ตาเขๆ"
"นี่ตัวเล็กกะไม่ให้รูปเฮียเหลือความเป็นคนเลยใช่มั๊ยฮะ"
"ช่วยไม่ได้ อยากแกล้งแจก่อนเองนี่หว่า เขอีกๆ เอามือหงิกๆด้วย เอออ นั่นแหละๆ เอานะ 1 2 3..."
แชะ!
ตากล้องตัวเล็กก็ลงไปขำก๊ากกับพื้นเสื่อเลยทันทีที่ถ่ายเสร็จหลังจากกลั้นหัวเราะมานาน รูปนี้คือเด็ดมาก อยากจะให้ลูกน้องที่ office เฮียเห็นชะมัดว่าไอ้คนที่ทำหน้าแปลกๆในรูปนี้เป็นคนเดียวกับผู้จัดการหวังที่ใส่สูทเนี๊ยบ ทำผมเรียบแปล้ไปทำงานทุกวัน ฮ่าฮ่าฮ่า
"อย่าขำดิ เฮียเสียเซลฟ์นะเว้ย"
"ฮ่าฮ่าฮ่า โอ...โอเค ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ย ปวดท้องเลย ฮะๆ"
"ย่าห์! ชเว ยองแจ"
ฝ่ายคนถูกหัวเราะเริ่มทำเสียงเข้มเพราะคนตัวเล็กตรงหน้าดันหัวเราะไม่หยุดจนคนท่าเยอะอย่างเขาเริ่มจะรู้สึกเสียเซลฟ์ขึ้นมาจริงๆ
"ฮ่าฮ่า เฮียอย่าทำหน้าอย่างงั้นดิ โอ๋ๆ ไม่หัวเราะแล้วๆ โอ๋ๆนะเฮียโอ๋ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า...อ๊า! เฮีย! ไม่เอา ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ย อย่าจี้ดิเฮีย! ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ยเฮีย! ม่ายอ๊าว"
จากเสียงหัวเราะเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งแทนเมื่อคนข้างกายแก้แค้นเขากลับด้วยการจี้เอว พอยิ่งเห็นคนตัวเล็กดิ้นไปมาพลางหัวเราะผสมร้องโอดครวญ แจ็คสันก็ยิ่งได้ใจ จี้เอวเล็กต่อไปจนคนถูกแกล้งไถลตัวออกไปถึงพื้นหญ้าจึงค่อยหยุดมือและจ้องมองคนที่กำลังนอนหอบเพราะหัวเราะติดต่อกันมาเป็นเวลานานด้วยรอยยิ้มแบบผู้ชนะ
"เฮีย...ขี้แกล้งว่ะ..."
"ก็เราหัวเราะเฮียอ่ะ"
"แต่เมื่อกี๊มันเป็นการลงโทษเฮียที่เฮียแกล้งแจไม่ใช่หรือไงอ่ะ ขี้โกงงง"
"ไม่รู้ไม่ชี้ กินแซนด์วิชดีกว่า ฮ่าฮ่าฮ่า…เฮ้ย! ไอ้โค่โผล่มาจากไหนเนี่ย! เฮ้ย!"
แจ็คสันร้องลั่นอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆเจ้าโคโค่ที่หายไปวิ่งเล่นตั้งแต่เมื่อครู่ก็วิ่งกลับมา กระโดดขึ้นมาบนตัวเขา...และแย่งแซนด์วิชที่เจ้าตัวถือคามืออยู่ไป!
Haters gonna hate! ไอ้หมาตัวปัญหาเอ๊ย เพราะแบบนี้ไงถึงญาติดีกับมันไม่ได้สักที!
คนเพิ่งโดนแย่งของกินไปจากมือแบบสดๆร้อนๆหันไปทำตาขวางใส่ตัวปัญหาที่ตอนนี้กำลังนอนกินแซนด์วิชสบายใจเฉิบอยู่บนตักคนตัวเล็กด้วยท่าทางเรียบร้อย ดูว่านอนสอนง่ายซะจนแจ็คสันอยากจะเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้
“ดีมากโคโค่ ทำดีๆ อ่ะ อัปป้าให้รางวัล เอาไปเลยอีกชิ้น ฮ่าฮ่าฮ่า”
ยองแจเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะพลางหยิบแซนด์วิชอีกชิ้นหนึ่งให้กับเจ้าสุนัขมอลทีสหน้าขน ไม่รู้จะหัวเราะสะใจหรือสงสารคนตรงหน้าที่กำลังทำหน้าถมึงทึงใส่ทั้งเขาทั้งโคโค่ดี
“เข้าข้างกันเข้าไป๊! ใช่ซี้! เฮียมันไม่มีพวกนี่!”
นั่นไง ทำตัวเป็นเด็กชายแจ็คสันวัย 28 ขวบอีกละ
“เอาเล้ย! ทำไรทำ”
ไม่ว่าเปล่า เด็กชายแจ็คสันยังทำปากยู่แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง เป็นอาการที่ทำให้ยองแจไม่รู้จะกลอกตาใส่ความเด็กโข่งหรือหัวเราะขำกลิ้งดี มันน่าหมั่นไส้อยู่นะ แต่ก็ขำอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า
“เฮีย”
“...”
“เฮียแจ็คสัน”
“...”
“...นี่งอนจริงดิ”
“...”
“เฮียยยย นี่มาง้อแล้วนะ จะไม่หันมาจริงๆเหรอ”
ยองแจลงทุนวางเจ้าโคโค่ที่กำลังเอร็ดอร่อยกับแซนด์วิชชิ้นโตสองชิ้นลงกับพื้นและคลานไปนั่งข้างหลังคนตัวโตแต่ใจเล็กเหมือนเด็กสามขวบ มือข้างหนึ่งเกาะๆแขนคนขี้งอนไว้พลางแนบใบหน้าเข้ากับท่อนแขนแกร่งอย่างออดอ้อน
แจ็คสันเหลือบมองคนตัวเล็กด้วยหางตา ยองแจในมุมที่เขาไม่ค่อยได้เห็นสักเท่าไหร่ทำให้คนขี้งอนเริ่มทำตัวไม่ถูก อยู่กันมาห้าปีแล้วก็จริง แต่โมเม้นท์ที่คนตัวเล็กทำตัวอ้อนๆแบบนี้นี่มีให้เห็นแทบนับได้เลยนะ พอมาเจอแบบนี้มันก็...
“เฮียอย่าโกรธแจเลยน้า โตเป็นควายขนาดนี้แล้วยังจะมาทำตัวสาวน้อยอีก มันไม่ได้ดูน่ารักเลยนะเฮีย โอ๊ยยย เฮียตีหัวแจทำไมอ่ะ เจ็บนะ”
อีกนิดละ...อีกนิดจะยอมหายงอนละ...ถ้าน้องมันไม่กวนใส่แบบนี้
“ปากดีนะเรา นี่เฮียงอนอยู่นะ”
“โอ๋ๆ ไม่งอนๆนะครับกากา เดี๋ยวพี่ยองแจป้อนแซนด์วิชมา อ้ามมม”
แซนด์วิชชิ้นโตถูกยื่นไปตรงหน้าคนตัวโตที่กำลังทำปากจู๋อย่างกับเป็นเด็กๆ แต่ถึงจะทำเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แจ็คสันก็ยอมอ้าปากรับของกินที่คนข้างกายป้อนให้ แก้มทั้งสองข้างพองขึ้นขณะที่เจ้าตัวเคี้ยวแซนด์วิชตุ้ยๆ
“ว่าเฮียขี้แกล้ง เรากับไอ้โค่ก็ชอบรวมหัวกันแกล้งเฮียเหมือนกันนั่นแหละ”
ว่าพลางดึงคนตัวนิ่มมาใกล้ตัว ใช้มือข้างหนึ่งพาดไหล่คนข้างๆ ส่วนอีกข้างยื่นไปยีหัวคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว
“งือออ เฮียอ่ะ ผมยุ่งหมดแล้ว”
ยองแจโวยวายพลางพยายามมุดๆหลบคนตัวสูง ซึ่งก็เหมือนจะไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้แจ็คสันเปลี่ยนจากใช้มือพาดไหล่เขามาเป็นเกือบจะล็อกคอเขาอยู่แล้ว!
ย่าห์! ไอ้เฮียบ้านี่! ใจคอกะจะฆ่าน้องเลยหรือไง ให้ตายเถอะ!
หลังแกล้งกันไปแกล้งกันมาอยู่นาน สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยการที่แจ็คสันยอมเป็นพนักให้คนตัวเล็กนั่งพิงไปสบายๆ ส่วนเขาก็ถือโอกาสโอบรอบเอวเล็กนั่นไว้หลวมๆซะเลยแบบเนียนๆ
ถึงอากาศจะค่อนข้างร้อน แต่ลมเย็นๆที่พัดโชยมาอยู่เรื่อยๆ บรรยากาศสบายๆ กับคนตัวเล็กที่นั่งพิงเขาอยู่นิ่งๆแบบนี้...
เป็นวันหยุด...ที่แจ็คสันไม่อยากจะให้หมดไปเลยจริงๆ
어서 내게 다가와줘
Hurry and come to me
내 품에 너를 안고 싶어
I want to embrace you
그 조그만 손으로 나를 잡어
Hold me with your small hands
절대로 놓치지 말고
And never let go
หมอนสองใบกับผ้าห่มสองผืนถูกจัดไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยบนเตียงนุ่มขนาด 6 ฟุต ยองแจในชุดนอนสีฟ้าสดใสกำลังนั่งขัดสมาธิ กดโทรศัพท์มือถือพลางหัวเราะคิกคักจนคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำต้องหันมามอง
“หัวเราะอะไรน่ะยองแจ”
“อ๋อ ไม่มีอะไรเฮีย แค่พวกคลิปตลกๆน่ะ”
คนตัวเล็กว่าพลางเขยิบที่นั่งบนเตียงให้กับคนตัวโตที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เส้นผมสีบลอนด์สว่างชี้โด่ชี้เด่ไม่เป็นทรงหลังเจ้าตัวใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดๆผมหลังสระเสร็จ
“ยองแจอา เช็ดผมให้เฮียหน่อยดิ”
“ไม่อ่ะ มีมือก็เช็ดเองดิ”
แจ็คสันยู่ปากเป็นเด็กๆหลังโดนคนตัวเล็กปฏิเสธอย่างไม่ใยดี แถมยังกลับไปให้ความสนใจกับเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมยี่ห้อแอ๊บเปิ้ลแหว่งมากกว่าคนเป็นๆอย่างเขาอีก ไม่ได้ๆ เรื่องแบบนี้หวัง แจ็คสันจะไม่ทน!
“เฮีย! ทำอะไรเนี่ย! หัวก็เปียกยังจะเอามาถูกับเสื้อเค้าอีก เปียกหมดแล้ว เฮีย!”
คนที่เคยให้ความสนใจอยู่แต่กับโทรศัพท์มือถือเป็นต้องร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆคนข้างกายก็ถือวิสาสะรวบตัวเขาไปกอด แถมยังเอาหัวเปียกๆมาถูกกับหัวไหล่เขาอีกแหน่ะ! พอขอดีๆไม่ได้ เลยต้องมาอ้อนแบบนี้ใช่มั๊ย ฮื่อ! เฮียนี่มันจริงๆเลยให้ตายเถอะ
“โอเคๆ เดี๋ยวแจเช็ดผมให้ก็ได้ หยุด! เอาหัวเปียกๆมาถูกับเสื้อแจได้แล้ว”
สุดท้าย ยองแจก็ต้องยอมจำนน วางโทรศัพท์มือถือไว้ข้างกายและนั่งคุกเข่าสูงบนเตียงเพื่อเช็ดผมให้กับเด็กโข่งที่กำลังนั่งยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ
มันน่าเช็ดแรงๆ กระชากให้ผมหลุดสักสองสามเส้นจริงๆเลย!
“เอ้า พอแห้งๆแล้ว แจหยุดเช็ดละนะ”
เอ่ยขึ้นก่อนลุกเอาผ้าขนหนูไปพาดไว้ที่ราวเล็กๆข้างห้องน้ำ ยองแจปีนกลับขึ้นมาบนเตียงอีกครั้ง เช็ค social network เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดโทรศัพท์มือถือและเตรียมตัวนอน ชาร์จแบตพร้อมรับความเหนื่อยจากการทำงานวันแรกของสัปดาห์ในวันพรุุงนี้
“อืออ ไม่เล่นแล้วนะเฮีย แจจะนอนแล้ว”
คนตัวเล็กเอ่ยประท้วงขึ้นเมื่อคนข้างกายไม่ได้แค่ใช้แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามมากอดตนเหมือนทุกวัน แต่เพิ่ม option ด้วยการใช้ปลายจมูกมาคลอเคลียแถวๆหลังคอเขาจนขนลุกซู่ไปหมด มันใช่เวลามั๊ยเนี่ย
“ขอจุ๊บๆทีนึงก่อนนอนนะ”
คนแก่กว่าเอ่ยอย่างออดอ้อน และโดยไม่รอคำอนุญาตจากคนตัวเล็ก แจ็คสันใช้แรงพลิกตัวอีกฝ่ายให้หันหน้ามาก่อนทาบริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบา ไม่มีการแลกลิ้นหรือย่างอื่นมากกว่านั้นเพราะชายหนุ่มรู้ตัวดีว่าถ้าทำอะไรมากกว่านี้ ทุกอย่างคงจะไม่จบลงแค่การจุ๊บๆแน่นอน
ถึงจะคบกันมากว่า 5 ปี แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงคือแจ็คสันยังคงให้เกียรติคนตัวเล็กเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเวลาต้องตัดสินใจอะไร หรือแม้แต่ตอนที่เราต้องการแสดงความรักต่อกัน ถ้ายองแจยังไม่พร้อม แจ็คสันก็พร้อมจะจบมันด้วยการกดจูบเบาๆและนอนกอดคนตัวเล็กไปทั้งคืน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ไม่มีการบังคับหรือเร่งเร้าอะไร กลับเป็นยองแจเองเสียมากกว่าที่เกรงใจและรู้สึกผิดที่อีกฝ่ายต้องมาอดทนกับอะไรแบบนี้เพื่อเขาคนเดียว
'เฮียเหนื่อยมั๊ย'
ยองแจเอ่ยถามคนข้างกายขณะที่กำลังนอนเป็นหมอนข้างให้คนตัวโตกอดอยู่บนเตียงในคืนหนึ่ง
'เหนื่อยสิ ทำงานทั้งวันเครียดจะตาย ถึงต้องมานอนกอดเราเพื่อชาร์จแบตไง'
'ไม่ใช่สิ แจหมายถึง...เฮียเหนื่อยมั๊ยที่ต้องคอยตามใจแจ โดยเฉพาะกับเรื่อง...เอ่อ...แบบนั้น'
'เราหมายถึง...เรื่องบนเตียงน่ะเหรอ'
'ช่าย...ว่าแต่ทำไมเฮียต้องใช้ศัพท์ที่มันดู 18+ ขนาดนั้นด้วยอ่ะ ไม่กล้าพูดต่อเลยเนี่ย'
'ฮ่าฮ่า สิบแปดบวกอะไรล่ะตัวเล็ก เคยๆกันจนจะครบทุกท่าแล้วยังจะมาเขินอะไรอีก โอ๊ยๆ เฮียเจ็บแล้วยองแจ โอ๊ยยย'
แจ็คสันร้องลั่นเมื่อคนตัวเล็กอยู่ดีๆก็ฟาดเอาๆที่ต้นแขนแกร่งจนขึ้นรอยแดงไม่ต่างจากแก้มใสทั้งสองข้าง ยองแจถลึงตาใส่คนพูดจาลามกได้อย่างน่าไม่อาย น่าเกลียดอ่ะ ใครเค้าสั่งเค้าสอนให้พูดเรื่องแบนี้กันโต้งๆเล่า! ฮึ่ย
'เออ นั่นแหละ...เขินอ่ะ ไม่น่าพูดเรื่องนี้ตอนนี้เลยให้ตายเถอะ...แล้วนี่เฮียจะจ้องอะไรนักหนาเล่า! มองขนาดนี้กะให้ท้องเลยมั๊ย!'
คนตัวเล็กแหวเสียงดังในขณะที่คนตัวโตได้แต่หัวเราะลั่นด้วยความเอ็นดู ก็เพราะยองแจยังเป็นแบบนี้ไง ยังบริสุทธิ์และน่าทะนุถนอม เขาถึงไม่กล้าที่จะทำอะไรรุนแรงหรือแม้แต่บังคับกัน ถึงจะรู้ว่าสุดท้ายคนตัวเล็กก็ต้องยอมโอนอ่อนตามเพราะประสบการณ์ที่น้อยกว่าก็เถอะ
'ถ้าเฮียบังคับ เราก็ไม่มีความสุขสิ จะให้เฮียมีความสุขอยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะ'
'แต่ทำแบบนี้ แจก็มีความสุขอยู่คนเดียวเหมือนกันไม่ใช่เหรอ...หลายครั้งเลยนะที่แจรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวอ่ะ เฮียตามใจแจทุกครั้งจนบางทีแจก็กลัวว่ามันจะถึงจุดที่เฮียทนแจไม่ไหว...'
คนตัวเล็กว่าพลางสบตากับคนข้างกาย อาจเป็นเพราะความกลัวที่ฝังลึกมากับเหตุการณ์ครั้งก่อน กลัวว่าอีกฝ่ายจะทนไม่ไหว และต้องจบปัญหาด้วยการบอกเลิกเหมือนครั้งที่แล้ว
กลัว...ว่าอีกฝ่ายจะรำคาญ และทิ้งกันไปอีก
'ถ้าเฮียบอกว่า แค่ได้กลับบ้านมาเจอกัน เห็นหน้ากัน นอนกอดกัน กุ๊กกิ๊กกันบ้าง เฮียก็มีความสุขแล้ว แจจะเชื่อเฮียมั๊ย'
'...'
'เฮียยอมรับว่ามันก็มีหลายครั้งที่เกือบจะทนไม่ไหว แต่ SEX มันไม่ใช่แค่เรื่องของเฮียคนเดียว แล้วก็ไม่ใช่ทุกอย่างสำหรับคนรักกันสักหน่อย'
'...'
'แค่ได้กอดเราทุกคืนแบบนี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องคิดมากหรอกนะตัวเล็ก...มา นอนดีกว่า เดี๋ยวเฮียกล่อมเนอะ'
แจ็คสันว่าพลางกระชับอ้อมกอดคนตัวเล็ก ก้มหน้ามองคนข้างกายที่สบตากลับมาอย่างรักใคร่ ก่อนชายหนุ่มจะต้องเลิกคิ้วสูงเมื่ออยู่ดีๆคนอายุอ่อนกว่ากลับยื่นหน้าเข้ามาและกดริมฝีปากลงที่ตำแหน่งเดียวกัน
'พูดดีแบบนี้ต้องให้รางวัลซะแล้วสิ'
'ให้รางวัลแบบนี้ ระวังคืนนี้จะไม่ได้นอนนะตัวเล็ก'
'ไม่เห็นเป็นไรเลย' คนตัวเล็กว่าพลางสอดประสานมือของตนเข้ากับฝ่ามือใหญ่ 'พรุ่งนี้วันเสาร์ เฮียอย่าลืมสิ'
'ถ้าพรุ่งนี้ลุกไม่ขึ้นก็อย่ามาบ่นเฮียแล้วกัน'
“รักนะครับยองแจของเฮีย ฝันดีนะ”
เอ่ยบอกคนข้างกายอย่างแผ่วเบาและปิดท้ายด้วยการหอมแก้มใสนั่นแรงๆอีกสักที แจ็คสันจึงค่อยยอมล้มตัวลงนอน แขนข้างหนึ่งยกขึ้นพาดเอวเล็กอย่างทุกครั้งก่อนกระชับอ้อมกอดให้คนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้เข้ามาใกล้ตัวมากขึ้น
ความรักของเราก็เป็นแบบนี้แหละครับ
ไม่ได้หวานจนมดขึ้น หรือดูน่าอิจฉาอะไรขนาดนั้น
เป็นแค่ความรักธรรมดา ของคนธรรมดาๆ สองคน
ถ้าเทียบความรักของเราเป็นหนังสือ คงเหมือนเป็นไดอารี่ที่บันทึกเรื่องราวในแต่ละวันลงไป สุขบ้าง เศร้าบ้าง ผสมปนเปกันไป แต่เมื่อไหร่ที่ได้ย้อนกลับมาอ่านอีกครั้ง กลับรู้สึกประทับใจไม่รู้ลืม
เหมือนกับผม ที่ยังคงรักคนข้างๆไม่เปลี่ยนแปลง
เราไม่ได้เหมือนกันไปซะทุกอย่าง แต่ประสบการณ์ครั้งก่อนสอนให้เรารู้จักปรับตัวเข้าหากันมากกว่าพยายามทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนแปลงตัวเอง
หวัง แจ็คสันคนนี้ อาจะไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลก…แต่ผมจะเป็นคนที่รักผู้ชายที่ชื่อชเว ยองแจมากที่สุดในโลก
ทั้งวันนี้ ตอนนี้ และตลอดไป
You’ll be my ‘something good’ forever and ever.
내 안에 꼭 안겨있는 널 보면
When I look at your tightly in my arms
더 중요한 건 없잖아 I know
There’s nothing more important I know
내 세상에 넌 매일 특별해
You are special every day in my world
Fin
21/5/2016
8:38 pm
Cr. เพลง : Something Good By Got7
เนื้อเพลงภาษาเกาหลี : http://rapperxxx19.blogspot.com/2016/03/something-good-got7.html
เนื้อเพลงภาษาอังกฤษ : http://www.kpopviral.com/lyrics/got7-something-good-lyrics-english-romanized-translation.html
Let's Talk
กลับมาแล้วค่า กลับมาแบบฉีกอารมณ์กันเลยทีเดียว ฮ่าฮ่าฮ่า ดราม่ากันมานานแล้ว เบรกไปดูอะไรหวานๆกันบ้างเนอะ อิอิ
ไม่รู้จะทอล์กอะไรเลยค่ะ ขอกระซิบว่าเห็นคอมเม้นท์ตอนที่แล้วละรู้สึกชื่นใจมากกก น้ำตาจะไหล ไปกรี๊ดๆให้เพื่อนฟัง โอ๊ยแก ฉันดีใจมากอ่ะ ขอบคุณทุกคนนะคะที่ให้ความรักกับฟิคของเรา ถึงมันจะไม่ได้มากมายอะไร แต่อีนี่มีความสุขมากค่ะ ปริ่มเปรมที่สุด (วันที่ไล่อ่านเม้นท์เป็นวันที่มีโมเม้นท์ JackJae แห่งชาติด้วยอ่ะ โอยยย วันนั้นคือดีมากกกก เปรมที่สุดในปฐพี)
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเยี่ยมชมนะคะ รักมว๊ากกกกกกก อิอิ ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^^
ความคิดเห็น