(จบแล้ว) นางคณิกาเช่นข้าไม่ขอรักใครอีก (มีE-book)
ความรัก คือ ของหวานที่เป็นดั่งยาพิษ อันตัวข้าผู้ซึ่งโหยหาความรัก..... แต่ทว่าก็ผลักไสความรักเฉกเช่นเดียวกัน ข้าผู้ซึ่งไม่ขอรักใครอีก...และข้าก็ไม่ปรารถนาที่จะให้ใครมารักอีกเช่นเดียวกัน
ผู้เข้าชมรวม
253
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ, มีการบรรยายเนื้อหาที่เกี่ยวกับความรุนแรงสูง, มีเนื้อหาที่เครียดหรือหดหู่มาก ซึ่งอาจกระทบต่อภาวะทางจิตใจ
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เนื้อเรื่องของนิยายเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์แต่อย่างใด
เพียงต้องการนำเสนอชะตาชีวิตของสตรีผู้หนึ่งจากจินตนาการเพียงเท่านั้น
ระหว่างที่ยืนรอบัณฑิตหนุ่มกวาดสายตามองสำรวจภายใจบริเวณเรือนหมอไปรอบหนึ่งก่อนจะไปสะดุดสายตาคู่หนึ่งที่อยู่หลังต้นไม้
ถังฟางเซียนรับรู้ว่าอีกฝ่ายมองตนจึงได้รีบเก็บสายตากลับคืนมา แล้วนั่งแอบอยู่หลังต้นไม้เดิมด้วยหัวใจเต้นระรัว
บัณฑิตหนุ่มพินิจพิศดูอยู่นานจึงได้ตัดสินใจก้าวข้ามเข้ามาด้านในเรือน เดินตรงไปยังต้นไม้นั้นก่อนจะสบดวงตาคู่งามเข้าเหมาะเจาะ ใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือ คิ้ววาดคล้ายจันทร์ครึ่งเสี้ยว ดวงตาหงส์ เนินแก้มอ่อนช้อย ริมฝีปากบางชมพูระเรื่อ นับเป็นโฉมสะคราญหยาดฟ้ามาดินผู้หนึ่ง
ถังฟางเซียนเองก็ตกใจเช่นกัน ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเดินเข้ามาหาตน ด้วยท่าทีขวยเขินจึงได้แย้มยิ้มออกมา
“อะแฮ่ม เอ่อ ขออภัยขอรับ ข้าคงทำให้แม่นางตกใจ” รอยยิ้มงดงามราวบุปผาทำให้บัณฑิตหนุ่มเผลอกระแอมไอ ก่อนจะเอ่ยขอโทษถังฟางเซียนที่ทำให้นางตกใจ
“มะ...ไม่เป็นไรเจ้าคะ” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบเสียงอึกอัก บัณฑิตหนุ่มตรงหน้าผู้นี้เอ่ยขอโทษนางด้วยท่าทีอ่อนโยน ช่างใส่ใจนางยิ่งนัก
“ข้ามีนามว่า หวังจื่อลั่ว ขอรับ ไม่ทราบว่าข้าขอถามนามของท่านได้หรือไม่” หวังจื่อลั่วเอ่ยถามด้วยท่าทีอ่อนโยน ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ก่อนจะผายมือให้ถังฟางเซียนจับประคองตัวให้ลุกขึ้น
“ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้ามีนามว่า ถังฟางเซียน เจ้าค่ะ” ถังฟางเซียนจับลงตรงข้อมือของอีกฝ่ายด้วยท่าทีขวยเขิน แล้วรีบลุกขึ้นยืน
“ข้าขออภัยแม่นางสักครู่ขอรับ”หวังจื่อลั่วเอ่ยตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปหาถังฟางเซียน เอื้อมมือไปหยิบใบไม้ที่ติดอยู่ที่ผมของถังฟางเซียน
“..............” ถังฟางเซียนลอบมองการกระทำของอีกฝ่ายด้วยท่าทีขวยเขิน
“แม่นางเป็นบุตรสาวของท่านหมอหรือขอรับ” หวังจื่อลั่วเอ่ยถามต่อ
“ขะ..ข้าทำงานอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบด้วยท่าทีเศร้าสร้อย นางกลายเป็นนางโลมไปแล้ว คงไม่มีผู้ใดอยากเสวนากับนางหรอก
“........... เคยมีคำกล่าวที่ว่า ทุกสรรพสิ่งล้วนเกิดมาตามบัญชาสวรรค์ ไม่ว่าจะกระทำอันใดขอเพียงหมั่นเพียรในจริยธรรม ชั่วชีวิตที่เหลือย่อมราบรื่นไร้อุปสรรค ข้าเชื่อว่าในภายภาคหน้าแม่นางจะได้ใช้ชีวิตที่ท่านปรารถนาได้ขอรับ” หวังจื่อรั่วสังเกตเห็นบางอย่างจึงเอ่ยตอบด้วยท่าทีหนักแน่นสมบัณฑิต ปลอบประโลมใจให้ถังฟางเซียนผ่านถ้อยคำ
“ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านบัณฑิต” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม เพียงบุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งเท่านั้น แต่กลับรับรู้ความรู้สึกของนางได้โดยแท้จริง
ผลงานอื่นๆ ของ สะเดาหวาน ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ สะเดาหวาน
ความคิดเห็น