(จบแล้ว) นางคณิกาเช่นข้าไม่ขอรักใครอีก (มีE-book) - นิยาย (จบแล้ว) นางคณิกาเช่นข้าไม่ขอรักใครอีก (มีE-book) : Dek-D.com - Writer
×
NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

  • มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ
  • มีการบรรยายเนื้อหาที่เกี่ยวกับความรุนแรงสูง
  • มีเนื้อหาที่เครียดหรือหดหู่มาก ซึ่งอาจกระทบต่อภาวะทางจิตใจ

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด

    (จบแล้ว) นางคณิกาเช่นข้าไม่ขอรักใครอีก (มีE-book)

    ความรัก คือ ของหวานที่เป็นดั่งยาพิษ อันตัวข้าผู้ซึ่งโหยหาความรัก..... แต่ทว่าก็ผลักไสความรักเฉกเช่นเดียวกัน ข้าผู้ซึ่งไม่ขอรักใครอีก...และข้าก็ไม่ปรารถนาที่จะให้ใครมารักอีกเช่นเดียวกัน

    ผู้เข้าชมรวม

    277

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    29

    ผู้เข้าชมรวม


    277

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    8
    จำนวนตอน :  21 ตอน (จบแล้ว)
    อัปเดตล่าสุด :  24 ก.ย. 67 / 14:40 น.
    คำเตือนเนื้อหา NC

    มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ, มีการบรรยายเนื้อหาที่เกี่ยวกับความรุนแรงสูง, มีเนื้อหาที่เครียดหรือหดหู่มาก ซึ่งอาจกระทบต่อภาวะทางจิตใจ

    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    เนื้อเรื่องของนิยายเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์แต่อย่างใด

    เพียงต้องการนำเสนอชะตาชีวิตของสตรีผู้หนึ่งจากจินตนาการเพียงเท่านั้น

     

    ระหว่างที่ยืนรอบัณฑิตหนุ่มกวาดสายตามองสำรวจภายใจบริเวณเรือนหมอไปรอบหนึ่งก่อนจะไปสะดุดสายตาคู่หนึ่งที่อยู่หลังต้นไม้

    ถังฟางเซียนรับรู้ว่าอีกฝ่ายมองตนจึงได้รีบเก็บสายตากลับคืนมา แล้วนั่งแอบอยู่หลังต้นไม้เดิมด้วยหัวใจเต้นระรัว

    บัณฑิตหนุ่มพินิจพิศดูอยู่นานจึงได้ตัดสินใจก้าวข้ามเข้ามาด้านในเรือน เดินตรงไปยังต้นไม้นั้นก่อนจะสบดวงตาคู่งามเข้าเหมาะเจาะ ใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือ คิ้ววาดคล้ายจันทร์ครึ่งเสี้ยว ดวงตาหงส์ เนินแก้มอ่อนช้อย ริมฝีปากบางชมพูระเรื่อ นับเป็นโฉมสะคราญหยาดฟ้ามาดินผู้หนึ่ง

    ถังฟางเซียนเองก็ตกใจเช่นกัน ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเดินเข้ามาหาตน ด้วยท่าทีขวยเขินจึงได้แย้มยิ้มออกมา

    “อะแฮ่ม เอ่อ ขออภัยขอรับ ข้าคงทำให้แม่นางตกใจ” รอยยิ้มงดงามราวบุปผาทำให้บัณฑิตหนุ่มเผลอกระแอมไอ ก่อนจะเอ่ยขอโทษถังฟางเซียนที่ทำให้นางตกใจ

    “มะ...ไม่เป็นไรเจ้าคะ” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบเสียงอึกอัก บัณฑิตหนุ่มตรงหน้าผู้นี้เอ่ยขอโทษนางด้วยท่าทีอ่อนโยน ช่างใส่ใจนางยิ่งนัก

    “ข้ามีนามว่า หวังจื่อลั่ว ขอรับ ไม่ทราบว่าข้าขอถามนามของท่านได้หรือไม่” หวังจื่อลั่วเอ่ยถามด้วยท่าทีอ่อนโยน ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ก่อนจะผายมือให้ถังฟางเซียนจับประคองตัวให้ลุกขึ้น

    “ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้ามีนามว่า ถังฟางเซียน เจ้าค่ะ” ถังฟางเซียนจับลงตรงข้อมือของอีกฝ่ายด้วยท่าทีขวยเขิน แล้วรีบลุกขึ้นยืน

    “ข้าขออภัยแม่นางสักครู่ขอรับ”หวังจื่อลั่วเอ่ยตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปหาถังฟางเซียน เอื้อมมือไปหยิบใบไม้ที่ติดอยู่ที่ผมของถังฟางเซียน

    “..............” ถังฟางเซียนลอบมองการกระทำของอีกฝ่ายด้วยท่าทีขวยเขิน 

    “แม่นางเป็นบุตรสาวของท่านหมอหรือขอรับ” หวังจื่อลั่วเอ่ยถามต่อ

    “ขะ..ข้าทำงานอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบด้วยท่าทีเศร้าสร้อย นางกลายเป็นนางโลมไปแล้ว คงไม่มีผู้ใดอยากเสวนากับนางหรอก

    “........... เคยมีคำกล่าวที่ว่า ทุกสรรพสิ่งล้วนเกิดมาตามบัญชาสวรรค์ ไม่ว่าจะกระทำอันใดขอเพียงหมั่นเพียรในจริยธรรม ชั่วชีวิตที่เหลือย่อมราบรื่นไร้อุปสรรค ข้าเชื่อว่าในภายภาคหน้าแม่นางจะได้ใช้ชีวิตที่ท่านปรารถนาได้ขอรับ” หวังจื่อรั่วสังเกตเห็นบางอย่างจึงเอ่ยตอบด้วยท่าทีหนักแน่นสมบัณฑิต ปลอบประโลมใจให้ถังฟางเซียนผ่านถ้อยคำ

    “ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านบัณฑิต” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม เพียงบุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งเท่านั้น แต่กลับรับรู้ความรู้สึกของนางได้โดยแท้จริง

     

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น