[BAP] Blanket(s) - Himchan x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้น

ปย๊งงงงง!!!!!

เค้ากลับมาแล้วววว #อันที่จริงไม่เคยหายหรอก



เอาวันช็อตสดๆ ร้อนๆ มาเสิร์ฟคร้าบบบบ


อ่านแฟคส์เรื่องผ้าห่มของแดฮยอนหลายๆ ครั้งแล้วก็ปิ๊ง 


น้องหนูจะรักผ้าห่มอะไรขนาดน้านนนนนนน




เอ็นจอยรีดดิ้ง นะค้าาาาา ^____^

เนื้อเรื่อง

Title: Blanket(s)

Couple: Kim Himchan x Jung Daehyun

            บางครั้ง... ผมเองก็สงสัยเหมือนกันนะ ว่าผ้าห่มผืนนี้มันมาจากไหน?

            รู้ว่าตัวเองเป็นคนที่ติดผ้าห่มมาก แต่ก็ยังไม่เข้าใจ...

            ผ้าห่มผืนนี้มันมาได้อย่างไร????

            “แดฮยอนยังไม่ออกมาอีกหรอ?”

            ลีดเดอร์ถามเพื่อนซี้ลีดโวคอลอย่างยูยองแจ ซึ่งก็ได้คำตอบกัลบมาเป็นการส่ายหน้าแทน พร้อมกับใบหน้าที่แสดงออกว่าค่อนข้างอารมณ์เสีย ซึ่งก็ไม่รู้หรอกนะว่าไปโกรธอะไรมา

            “เดี๋ยวไปดูให้”

            เป็นพี่รองที่อาสาจะไปดูเมนโวคอล ว่าทำไมป่านนี้แล้วถึงยังไม่ออกมากินข้าว พอเปิดเข้าไป ก็เห็นอีกคนกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าเตียง ราวกับว่ากำลังหาอะไรบางอย่าง

            “หาอะไรอยู่น่ะ?”

            “อ๊ะ! เอ่อ... ผมหาของน่ะครับ”

            “แล้วเจอมั้ย?”

            แดฮยอนส่ายหัวแทนคำตอบ ฮิมชานพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปดันหลังอีกคนให้ออกไปด้านนอก

            “งั้นก็ไปกินข้าว แล้วค่อยมาหาต่อ”

            “เอ่อ... ว่าแต่ พี่ครับ!”

            “หื้ม?”

            “ทำไมเตียงพี่ถึง... ไม่มีผ้าห่มล่ะ?”

            “อ๋อ พี่ไม่ค่อยชอบห่มน่ะ นายก็รู้ว่าพี่เป็นคนเหงื่อออกเยอะ มันอึดอัด”

            “อ๋อ...”

            ตกดึก แดฮยอนก็พยายามที่จะลืมตาในความมืด เพื่อเฝ้ารอดูว่าใครเป็นเจ้าของผ้าห่มปริศนานั่น แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นวี่แววสักคน จนแดฮยอนไม่สามารถที่จะต่อสู้ความความง่วงในตัว จึงผล็อยหลับไปในที่สุด ในจังหวะที่เปลือกตาสีมุกำลังหลับลงอย่างช้าๆ ก็ปรากฏบุคคลปริศนาที่มาพร้อมกับผ้าห่มในมือ

            “ฝันดีนะ... ลูกแมว”

            น่าแปลก...

            คนถึก อึดต่อสภาพแวดล้อมอย่างพี่รอง คิมฮิมชาน ดันไม่สบาย นอนคุดคู้อยู่บนเตียง ไม่มีอะไรปกคลุมร่างกายนอกจากเสื้อผ้าบางๆ ตัวก็ร้อนจนแทบจะเอาไข่มาทอดได้เลยล่ะ

            “เมื่อคืนทำไมพี่ไม่ได้ห่มผ้าครับ? อากาศมันเย็น พี่ก็น่าจะรู้นี่”

            แดฮยอนที่พลัดเวรเข้ามาเช็ดตัวให้พี่รองที่นอนปากซีดหน้าซีดอยู่บนที่นอน มือเช็ดไป ปากก็บ่นไปไม่หยุด ไม่รู้ว่าจะมาทำให้คนป่วย ป่วยหนักกว่าเก่าหรือเปล่า

            “ก็พี่ไม่ชอบมันนี่หน่า”

            เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยขัด เลยโดนลูกแมวจัดไปอีก 1 ดอก

            “ไม่ชอบก็ต้องห่ม รู้มั้ยว่าเวลาไม่สบายใครดูแล?”

            แดฮยอนก้มหน้าเช็ดตัวให้อีกคนแบบลวกๆ ส่วนคนโดนดุก็ได้แต่อมยิ้มบางๆ

            “ก็พี่อยากให้แดฮยอนดูแลพี่บ้างนี่หน่า...”

            “แต่ถ้าแดฮยอนเหนื่อยหรือไม่อยากทำ ก็ไม่ต้องทำก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ให้ยองแจมาทำให้ก็ได้”

            โว้ะ! นั่นปะไร งอนอีกแล้ว ถามจริงเถอะ คิดว่าน่ารักมากป้ะที่ทำอะไรแบบนี้ แดฮยอนล่ะอยากจะบ้าตายจริงๆ

            “ไม่ต้องมาทำตัวเป็นตาแก่ขี้งอน ดูแลมาขนาดนี้แล้ว นอนอยู่นี่นะ เดี๋ยวไปยกข้าวมาให้”

            “มาป้อนเค้าด้วยนะตัวเอง”

            “พี่แค่ป่วยนะไม่ได้เป็นง่อย”

            “แดฮยอนไม่รักพี่แล้ว”

            “...”

            “แดฮยอนไม่รักพี่จริงๆ ด้วย”

            “เบื่อจะคุยกับคนงี่เง่า!”

            นี่! งอนมากูก็งอนกลับเว้ยย!! -____-

            ตกดึกอีกคืน แดฮยอนก็นอนถ่างตารออีกครั้ง อยากจะรู้จริงๆ เลยว่าเป็นใคร แม้จะหาวไปสามรอบแล้วก็ตาม

            ง่วงก็ง่วง อยากรู้ก็อยากรู้ เห้ออออ

            กึก! กึก! กึก!

            เสียงกึกกักที่หน้าเตียง ทำเอาแดฮยอนสะดุ้ง เขาหลับตาปี๋ กลัวว่ามันจะเป็นพลังงานที่มองไม่เห็น ความคิดเรื่องผ้าห่มปริศนาหายไปทันที เขาพยายามที่จะนอนให้ดูเป็นปกติที่สุด แต่ปากก็แอบขมุบขมิบราวกับท่องมนต์อะไรสักอย่าง

            สัมผัสอบอุ่นทาบทับลำตัวอย่างแผ่วเบา

            ก่อนที่พวงแก้มนุ่มจะถูกสัมผัส พร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังข้างหู

          “ฝันดีนะ... ลูกแมว”

            เมื่อรับรู้ได้ว่าเจ้าของผ้าห่มได้ออกไปจากเตียงเขาแล้ว ดวงตากลมโตก็ลืมโพล่งขึ้นทันที แสงจากหลอดไฟข้างถนนที่ส่องเข้ามาร่ำไร มากพอที่จะทำให้เขาเห็นว่าผ้าห่มผืนใหม่นั้นเป็นผืนที่มักจะมาปรากฏอย่างปริศนาทุกคืน รวมไปถึง...

          ยังเป็นผืนที่เขาเอาไปห่มให้กับฮิมชานพร้อมกับกำชับอย่างดีว่าห้ามสะบัดออก

          บ้าหน่า.... -/////////////////////-

            แดฮยอนกำผ้าห่มกว่า 3 ผืนไว้ในมือ คิ้วขมวดเข้าอย่างครุ่นคิดอะไรบ้างอย่าง ก่อนจะตัดสินใจปีนลงจากเตียงชั้นสองอย่างแผ่วเบา เมื่อเท้าแตะพื้น ดวงตากลมโตที่ปรับชินในความมืดแล้วก็เพิ่งสังเกตได้ว่าลีดเดอร์ของพวกเขาไม่ได้นอนอยู่

            “อ่า~ สงสัยจะอยู่ห้องแต่งเพลงละมั้ง”

            เสียงใสเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะคลี่ผ้าห่มที่ตัวเองหอบลงมาออก แล้วบรรจงห่มลงบนร่างกายของคนป่วยที่นอนกอดตัวเองอย่างน่าสงสาร

            ผืนแรกวางลงไป

          ผืนที่สอง และผืนที่สามก็วางตาม

          ผ้าห่มแดฮยอนหมดแล้ว....

            แต่คิดหรอว่าคนตัวเล็กนี่จะยอมนอนหนาวให้ตัวเองป่วย

            ไม่มีทาง....

            แดฮยอนค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มอย่างใจเย็น ก่อนจะหันไปกอดคนป่วย ซึ่งก็ดูเหมือนว่าจะได้รับการตอบรับที่น่าพอใจ หลังจากที่แดฮยอนขยับหาที่อยู่นาน ร่างเล็กก็เข้าสู่ห้วงนิทราเรียบร้อย

            แสงแดดยามเช้ากระทบลงบนเปลือกตาของคนป่วย ร่วมไปถึงสัมผัสอุ่นๆ ทั่วร่างกาย ดวงตากรอกไปมา แต่ก็ยังไม่ยอมลืมสักที ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้แสงแดด

          อะไรซุกอกเขาอยู่!!??

          กลิ่นแชมพูอ่อนๆ แบบนี้มัน...

            ฮิมชานค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะเจอกับภาพประทับใจยามเช้า

            แดฮยอนนอนเอาหน้าซุกอยู่ที่อกของเขา ริมฝีปากอิ่มฉายรอยยิ้มที่ดูอิ่มเอิบใจเหลือเกิน เขาสำรวจตัวเองก็พบผ้าห่มลูกรักของคนในอ้อมกอดวางอยู่บนตัว กลิ่นแชมพูหอมๆ ที่ลอยมาเตะจมูก อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดดมความหอม

            “อื้อออ~ อ้าววว~ ตื่นเช้าจังเลยครับ”

            ดวงตายิบหยีเพราะเจอแดดเต็มๆ เขาเลยขอเป็นคนดียกมือขึ้นมาค้ำหัวเพื่อช่วยบังแดดที่แยงตาอีกคน

            “ขอบคุณครับ”

            แสงแดดหาย ดวงตากลมโตก็ลืมได้อย่างเต็มที่

            “คิดถึงพี่ใช่มั้ยแมวน้อย”

            “บ้าหรอ ก็แค่ไม่อยากดูแลแล้วต่างหาก”

            “หรอ แต่พี่ว่า พี่คงต้องดูแลนายแล้วล่ะ ตัวรุมๆ นะ”

            ฮิมชานใช้มือข้างที่ว่างสัมผัสหน้าผากอีกคนเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบผม

            “เพราะพี่นั่นแหละ วันหลังไม่ต้องดื้อปีนเอาผ้าห่มขึ้นมาให้ผมแล้วนะ”

            “ทำไม นายจะลงมานอนกับพี่หรอ?”

            “บ้า! ผมไม่อยากให้พี่ป่วย ผมเป็นห่วง”

            “น่ารักจังเลยลูกแมวของพี่”

            ฮิมชานฉีกยิ้ม ก่อนจะก้มลงไปจูบปากอิ่มเบาๆ ก่อนจะกดซ้ำลงไปอีกหลายๆ รอบ จนเกิดเสียง ‘จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ’ ดังทั่วห้องที่เมมเบอร์กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ส่วนคนโดนจูบก็หลับตาพริ้มอย่างน่ารัก รับสัมผัสอย่างเต็มใจ

            “พี่อยากจะฟัดนายจริงๆ เลยนะ”

            ฮิมชานว่า ก่อนจะก้มลงไปกัดจมูกรั้นๆ อีกคนเบาๆ ซึ่งแดฮยอนก็ได้แต่ครางหงิงๆ ในลำคอ ปล่อยให้อีกคนทำนู่นนี่นั่นได้ตามใจชอบ

            “พี่ครับ... ไปฟัดกันที่อื่นได้มั้ย ผมจะนอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”

            เจ้าเด็กตาตี่หันมาดุด้วยหน้าตาที่งัวเงียสุดๆ พร้อมทั้งตวัดผ้าห่มหันหน้าไปอีกทางอย่างงงอนๆ ส่วนตัวต้นเหตุน่ะหรอ นอนยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรทั้งสิ้น

            “อุดหูของนายไว้นะ มุนจงออบ”

-THE END-