[BAP] You're are my 'Oppa' - Himchan x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

คลอดวันช็อตมาอีกแล้ว

การบ้านไม่ทำ นั่งแต่งแต่นิยาย -_____-

ชื่อเรื่องที่แต่ง กับเนื้อหานี่ไม่ได้เกี่ยวกันเล๊ยยยยยย

ไร้สาระมากๆ อะ  -____-

ยังไงก็อ่านให้เค้าหน่อยเน้อออ ใครอ่านรักตายเลยล่ะตัวเอง

ส่วนเลดี้ในเรื่องนี่มันมาจากตอนกีฬาสีไอดอลเลย

นี่หมั่นไส้มากอะ หมั่นไส้อย่างที่สุด

เคืองชานชานอย่างแรง !!

Contact me: @PrinceessSky

เนื้อเรื่อง

Title: You are my ‘Oppa’

Couple: Kim Himchan x Jung Daehyun

            สนามเด็กเล่น กับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ สองคน

          “แดฮยอนอา~ พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะ”

          เด็กชายรูปร่างสูง ผิวขาวละเอียดตัดกับผมสีดำขลับ ที่กำลังง้อเด็กขี้งอนที่นั่งเชิดหน้าอยู่บนชิงช้าตัวโปรด

          “แดฮยอนอา~”

          เด็กชายตัวเล็กยังคงไม่ยอมตอบอะไร เขาไกวชิงช้าไปมาราวกับว่าเขาอยู่ที่สนามเด็กเล่นนี่คนเดียว

          “แดฮยอนอา~ พี่พานายไปเลี้ยงชีสเค้กก็ได้”

          เด็กชายที่ชื่อแดฮยอนหันขวับไปมองคนพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างปิดไม่มิด แต่รอยยิ้มก็หุบลงทันที ก่อนจะหันไปเชิดหน้าเหมือนเดิม ราวกับเพิ่งนึกได้ว่างอนอยู่ เด็กชายรูปร่างสูงถึงกับหงอยลงทันที

          “ขอโทษ ฮิมชานอาขอโทษแดฮยอนอานะ~ ให้อภัยกันได้มั้ย?”

          เด็กชายที่ชื่อฮิมชานเดินเข้าไปสวมกอดคนเป็นน้องจากด้านหลัง เขาเอาคางเกยไหล่เล็กนั่น แต่เจ้าเด็กในอ้อมกอดก็พยายามที่จะดิ้นหนี แต่เขาก็ยิ่งสวมกอดให้แน่นเข้าไปอีก จนคนตัวเล็กยอมสงบนั่นแหล่ะ เขาถึงค่อยๆ คลายออกอย่างช้าๆ

          “ฮิมชานอาขอโทษที่ไม่ได้มาตามสัญญานะ พอดีพี่...”

          “ไม่ต้องพูดแล้ว!!! เขาให้อภัย”

          แดฮยอนลุกขึ้นยื่นฉีกยิ้มหวานใส่คนเป็นพี่ที่ยิ้มอย่างโล่งใจที่เด็กน้อยหายงอนสักที

          “แต่พี่ต้องเลี้ยงชีสเค้กตามที่สัญญานะ!”

          “โอเคเลยครับ”

          ฮิมชานคว้ามือคนตัวเล็กมากุมไว้ ก่อนจะพาเดินไปยังร้านเค้กเจ้าประจำ

          “เดี๋ยวครับ!”

          “???”

          ‘จุ๊บ!’

          คนตัวเล็กเดินไปเขย่งจุ๊บที่ปลายคางอีกคนตามที่ความสูงของตัวเองจะเอื้ออำนวย ก่อนจะคว้ามือคนเป็นพี่ให้ออกก้าวเดินตาม

            “จองแดฮยอน!!”

            เสียงเรียกของเพื่อนสนิทดังขึ้นกระทบโสตประสาท ปลุกให้คนที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะเรียนค่อยๆ ยกหัวขึ้นมา ก่อนจะปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก ผมสีน้ำตาลอ่อนดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย แต่ไม่ได้ทำให้ความหล่อและดูดีบนใบหน้าของเขา ลดลงเลยแม้แต่น้อย

            “หมดคาบแล้วหรอวะยองแจ?”

            คนตัวเล็กถามเพื่อน ก่อนจะหาวแล้วบิดขี้เกียจ จนเพื่อนมองด้วยความเอือมระอา

            “ไม่หมดกูจะปลุกมึงหรอ คนห่าอะไร เข้าเรียนแม่งก็หลับ”

            ยองแจดึงคอเสื้อของคนที่ตั้งท่าจะลงไปนอนอีกรอบให้ลุกขึ้นแล้วลากไปที่โรงอาหาร ก่อนที่พวกเขาจะไม่มีอะไรกิน

            “กว่าจะมากันนะครับ”

            “น้องชายสุดที่รักของพี่นั่นแหล่ะ! มัวแต่หลับอยู่นั่นแหล่ะ ปลุกยาก!!”

            ยองแจหันไปบ่นกับรุ่นพี่ ก่อนจะกระแทกเสียงใส่เพื่อนในประโยคสุดท้าย

            “พี่บอกแล้วไงว่าอย่าหลับในห้องเรียน”

            แดฮยอนยู่ปากใส่พี่ชาย ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกัน

            “อย่ามาทำปากแบบนี้นะ”

            มือขาวๆ ของคนตรงข้าม ยื่นมาบิดปากอีกคนเบาๆ อย่างหมั่นไส้

            “ย๊า!!! คิมฮิมชาน!!!”

            แดฮยอนตีที่มือขาวอีกคนอย่างแรง พร้อมกับตะโกนซะดังลั่น

            “นี่เรียกพี่อย่างนี้ได้ไง!”

            ฮิมชานดุอีกคน แต่ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มอยู่อย่างนั้น แม้แต่คนเป็นน้องที่โดนดุ ยังหัวเราะเสียงใสเลย

            “พี่น้องคู่นี้ชักจะเพี้ยน”

            บังยงกุกส่ายหัวอย่างเอือมระอา กับคู่พี่น้องต่างสายเลือด ที่ดูยังไงมันก็เหมือนกับคู่รักชัดๆ

            “ฮิมชานอา~”

            การหยอกล้อของพี่น้องทั้งสองหยุดชะงักกึก เมื่อมีเสียงหวานๆ พร้อมกับผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาน่ารัก ที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่คนเกาหลี หรือถ้าใช่ก็น่าจะมีเชื้อไปทางจีนแน่ๆ เดินเข้ามาทักทายอย่างสนิทสนม แดฮยอนนั่งมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาขัดใจ

            “อ้าว! เจีย มีอะไรหรอ?”

            แดฮยอนสะบัดหน้าไปมองพี่ชายที่ยังยิ้มไม่หุบ โชว์ฟันขาวที่เรียงตัวสวยแบบนั้น

            ‘เห็นสาวแล้วเป็นแบบนี้ตลอด น่าหมั่นไส้’

            “คือ... เย็นนี้ว่างมั้ย? เราอยากให้ช่วยไปห้องสมุดเป็นเพื่อนหน่อย”

            สาวน้อยถามอย่างเอียงอาย ไม่ได้สนใจเลยว่า คนบนโต๊ะเขานั่งทำหน้าแบบไหนกัน

            “อ๋อ... ได้สิ ได้เลย”

            “ไม่ได้นะ!!!!!”

            กลายเป็นแดฮยอนที่ขัดจังหวะขึ้นมาแทน สาวน้อยคนนั้นมองหน้าแดฮยอนอย่างสงสัย

            “แดฮยอน! อย่าเสียมารยาท”

            “แต่พี่... ก็พี่นัดกับผมแล้วนี่ ว่าเราจะไปกินเค้กกัน”

            แดฮยอนส่งสายตาถามพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ

            “คือ พี่ขอเลื่อนได้มั้ย? พอดีว่าเจียเขาเพิ่งย้ายมาจากจีนน่ะ ยังไม่สนิทกับใครเท่าไร แดฮยอนเข้าใจพี่นะ”

            ฮิมชานเกลี่ยกล่อมแดฮยอนที่นั่งจ้องหน้าเขานิ่ง ราวกับโกรธแค้นเขามาเป็นสิบ ยี่สิบปี

            “พี่ฮิมชาน... พี่... พี่ผิดสัญญากับผมอีกแล้ว”

            “มันจำเป็นนะ”

            “ไม่รู้!!! ผมไม่ฟัง!!!!”

            แล้วแดฮยอนก็กระแทกเท้าปึงปังออกไป เดือดร้อนยองแจต้องลุกตามไป ทั้งๆ ที่ข้าวยังไม่ได้กิน

            “ยองแจ! กินข้าวก่อนแล้วค่อยไป ตามใจเด็กคนนี้จนเคยตัว”

            ฮิมชานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด แล้วถามจริงว่าใครจะกล้าขัด

            ตกเย็น ปกติแดฮยอนมักจะเดินกลับกับฮิมชาน เหตุผลก็เพราะบ้านของพวกเขาอยู่ติดกัน แต่วันนี้กลายเป็นว่าแดฮยอนต้องเดินคนเดียว เพราะอีกคนให้เหตุผลที่แดฮยอนหงุดหงิดที่สุด

          ‘ช่วยสอนการบ้านให้เจีย’

            สอนการบ้านให้คนอื่น ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังจะเอาตัวไม่รอด ขนาดเขาขอให้สอนการบ้านให้ ยังทำไม่เป็นเลย ให้ตายสิ!!

            “อ้าว!! แดฮยอน ทำไมวันนี้เดินกลับคนเดียว ฮิมชานล่ะจ้ะ”

            คุณนายคิม แม่ของพี่ชายข้างบ้านเอ่ยถาม ขณะที่รดน้ำต้นไม้หน้าบ้านอยู่

            “ไม่รู้ครับ ผมขี้เกียจรอพี่เขา”

            แดฮยอนหันไปตอบด้วยใบหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ แค่นั้นคุณนายคิมก็รู้แล้ว ว่าเด็กชายตัวเล็กข้างบ้านนั่นต้องโกรธลูกชายตัวเองมาแน่ๆ เลย รอลูกชายตัวดีกลับมาก่อนเถอะ จะสอบสวนให้หนักเลย!

            ตอนเช้า แดฮยอนก็รีบไปโรงเรียนก่อนฮิมชาน ซึ่งดูเหมือนอีกคนก็ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไร ฮิมชานรู้ว่าแดฮยอนงอนและโกรธที่เขาผิดสัญญา แต่ว่าแดฮยอนก็เอาแต่ใจเกินไป

            “แดฮยอนวันนี้มึงดูอารมณ์ไม่ดีมากๆ นี่มึงยังไม่ได้คุยกับพี่ฮิมชานหรอ?”

            “มึงอย่าพูดชื่อพี่เขาให้ได้ยิน หงุดหงิด”

            แดฮยอนตอบห้วนๆ ก่อนจะกระแทกกระเป๋าลงบนโต๊ะอย่างแรงจนยองแจสะดุ้ง

            ครืด~

            “แดฮยอน พี่ขอคุยด้วยหน่อย”

            แดฮยอนที่หันไปตามต้นเสียง พอรู้ว่าเป็นใคร ก็แสร้งใส่หูฟังแล้วทำเป็นไม่สนใจอีกคน

            “แดฮยอน!”

            ฮิมชานเอื้อมมือไปดึงหูฟังอีกคนออก แดฮยนเพียงแค่ชายตามอง ก่อนจะหยิบมันมายัดเข้าไปในหูตามเดิม ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนจะฉุดข้อมืออีกคนแล้วออกแรงดึงแรงๆ ให้คนตัวเล็กลอยติดมือตามมาได้ง่ายๆ

            “ปล่อยผม!!!”

            พอหลุดออกจากการจับกุม แดฮยอนก็แค่สะบัดข้อมือเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินหนี แต่ก็โดนเสียงของฮิมชานขัดขึ้นมา

            “เลิกทำนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้เถอะ”

            “...”

            “พี่ไม่ชอบ”

            ได้ยินคำนั้นแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล คิมฮิมชานไม่เคยพูดกับเขาแบบนี้ พี่ชายที่แสนดีของเขาหายไปไหนแล้ว แดฮยอนพยายามควบคุมไม่ให้เสียงของตัวเองสั่น ทั้งๆ ที่เขารักฮิมชานมากขนาดพยายามเรียกร้องความสนใจจากอีกคนทุกอย่าง แต่ฮิมชานกลับบอกว่าไม่ชอบ ตั้งแต่เมื่อไรนะ

            “ครับ ผมมันไม่น่ารักเอาซะเลย”

            พูดไปก็ลอบกัดริมฝีปากของตัวเอง กันไม่ให้อีกคนได้ยินเสียงสะอื้น ขอบตาที่ร้อนผ่าวมันทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้น

            “อปป้า?”

            เสียงผู้หญิงคุ้นหูแดฮยอนดังขึ้น อดไม่ได้ที่จะหันไปมองว่าเป็นใคร และไม่ผิดตัว ผู้หญิงคนเมื่อวาน ทำไมเรียกพี่ชายของเขาว่า ‘อปป้า’ ล่ะ

            “หื้ม?? ทำไมเรียกฉันว่าอปป้าล่ะ”

            น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทำให้แดฮยอนยิ่งอยากจะร้องไห้

            “ก็... อยากลองเรียกเรียกดู ไม่ได้หรอ?”

            ฮิมชานยิ้มให้กับคำตอบที่ดูไร้เดียงสานั่น

            “พี่ครับ...”

            ตอนนี้ความรู้สึกในใจของแดฮยอนตีกันจนมั่วไปหมด ทั้งโกรธ เสียใจ น้อยใจและหึง ความรู้สึกที่ยุ่งเหยิง ทำให้เขาตัดสินใจทำสิ่งที่บ้าที่สุดลงไป เมื่อแดฮยอนคว้าเนคไทด์ของฮิมชานแล้วออกแรงดึงให้เข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะกดริมฝีปากของตัวเองลงไปกับของอีกคน ท่ามกลางความตกใจของทุกคน แดฮยอนก็ผละออกมา ก่อนจะรีบวิ่งหนีออกจากบริเวณนั้นไปทันที

            “...”

            ฮิมชานยืนนิ่ง เขาสัมผัสริมฝีปากตัวเองเบาๆ ความรู้สึกบางอย่างมันยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก ความรู้สึกที่เขาไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดออกมาได้

            หลังจากวันนั้น แดฮยอนก็พยายามที่จะหลบหน้าฮิมชาน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ขนาดที่ว่าฮิมชานไปหาที่ห้อง ยังถูกเพื่อนๆ ของแดฮยอนขวางไว้ไม่ให้เข้าไป เพราะคำสั่งของยูยองแจหัวหน้าห้องที่ไม่มีใครกล้าขัดแม้แต่คนเดียว เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก แค่หลังจากวันที่แดฮยอนวิ่งมาโผกอดเขาทั้งน้ำตา รวมถึงย้ายข้าวของมาอยู่ห้องของเขา มันทำให้ยองแจสงสัย จนสามารถคาดคั้นคำตอบออกมาจากคนปากแข็งได้

            “แดฮยอน! มึงเป็นอะไรมึงบอกกูดิวะ”

          ยองแจนั่งลงข้างๆ เพื่อนที่นั่งเหม่อลอยขอบตาบวมช้ำจนน่ากลัว เขาลูบหัวเล็กนั่นเบาๆ แต่เหมือนยิ่งไปเปิดสวิตซ์ให้แดฮยอนร้องไห้หนักกว่าเก่า

          “พี่ฮิมชานเขาบอกว่าเขาไม่ชอบนิสัยกู”

          แดฮยอนปาดน้ำตา พลางตอบสะอึกสะอื้น ยองแจก็ไม่รู้หรอกว่าแดฮยอนสนิทกับพี่ชายข้างบ้านที่ชื่อฮิมชานมากแค่ไหน แต่ที่รู้คือ แดฮยอนต้องรักฮิมชานมาก และรักมากกว่าคำว่า ‘พี่ชายข้างบ้าน’ ด้วย

          “มึงรักพี่เขาใช่มั้ย? ไม่ใช่แบบ...”

          “ใช่!!! กูรัก ไม่ได้รักในฐานะน้องข้างบ้านด้วย”

          ยิ่งพูดแบบนี้ แดฮยอนก็ยิ่งร้องไห้หนักจนหลับไปนี่แหล่ะ ห้องถึงได้สงบลง

          หลังจากนั้นยองแจก็สั่งอย่างเด็ดขาด ว่าห้ามให้คิมฮิมชานเข้ามาเจอแดฮยอนโดยเด็ดขาด จนกว่าเจ้าคนตัวเล็กนี่จะยอมไปเจอเอง

            “แดฮยอนพยายามหลบหน้ามึง??”

            ยงกุกถามเพื่อนที่ทำหน้าเหมือนต้นหญ้าที่เหี่ยวเฉา

            “อืม... เขาไม่อยู่บ้าน ถามแม่แล้ว เธอบอกว่าแดฮยอนย้ายไปอยู่กับเพื่อน เพราะใกล้สอบแล้ว”

            ฮิมชานเคาะปากกาลงกับโต๊ะ พยายามไปหาแดฮยอนที่ห้องตั้งหลายครั้ง แต่คำตอบคือ

            ‘หัวหน้าห้องไม่ให้คนที่ไม่ใช่เพื่อนเข้า’

            แค่นั้นแหละ ฮิมชานอยากจะบ้า เขาอยากจะคุยกับแดฮยอนใจจะขาด ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ โทรไปก็ไม่ยอมหลับ แถมยังตัดสายทิ้งด้วย

            “อปป้า”

            “เลิกเรียกฉันแบบนั้นเถอะเจีย”

            ฮิมชานไถหน้าลงไปกับพื้นโต๊ะ ในหัวก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงกับเรื่องของแดฮยอนดี

            “คือ... เราขอโทษนะ ต่อไปจะไม่เรียกอีกแล้ว”

            หญิงสาวหน้าสลดลงไป

            “เราแค่จะบอกว่า เราชอบฮิมชานนะ คบกับเราเถอะ”

            ยงกุกมองหน้าหญิงสาวนิ่ง คิ้วขมวดเป็นปมแน่น

            “ขอโทษนะ แต่คงไม่ได้หรอก”

            ฮิมชานหันไปตอบหญิงสาว ในใจก็ว้าวุ่นเพราะเป็นห่วงน้องชายข้างบ้านที่เขาประคบประหงมยิ่งกว่าไข่ในหิน เพราะอย่างนี้ไง ฮิมชานถึงบอกว่าแดฮยอนโดนตามใจจนเคยตัว

            “เพราะเด็กคนนั้นใช่มั้ย? คนที่จูบฮิมชาน”

            ยงกุกตวัดสายตามามองเพื่อนตัวเองทันที

            ‘เด็กไหน? มันไปจูบใครมา?’

            “ใช่! ขอโทษนะ”

            หญิงสาวคอตก เดินกลับที่นั่งของตัวเองไป แล้วฮิมชานก็ไถตัวลงไปกับโต๊ะตามเดิม

            “มึงไปจูบใครมา?”

            “แดฮยอน... แดฮยอนจูบกู กูไม่ได้จูบน้อง”

            “เหี้ย!! มิหน่าล่ะ ทำไมแดฮยอนถึงต้องหลบหน้ามึง”

            ยงกุกตบหลังเพื่อนเบาๆ ในโลกนี้คนที่ฮิมชานแคร์ที่สุดรองจากแม่ก็คือแดฮยอน คนที่ฮิมชานตามใจที่สุดก็คือแดฮยอน

            ตกเย็น แดฮยอนก็ขอยองแจออกมาที่สนามเด็กเล่นแถวบ้าน เพราะแค่อยากจะมารำลึกความหลังวัยเด็กก็แค่นั้น เขาทิ้งตัวนั่งลงบนชิงช้าตัวโปรด กวาดสายตามองไปรอบๆ เด็กๆ ที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน มันยิ่งทำให้เขาคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา... กับฮิมชาน

            แค่คิดถึง รอยยิ้มก็ฉาบขึ้นบนใบหน้าหวาน

            “แดฮยอนอา~”

            เสียงเรียกที่คุ้นหู ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้แดฮยอนที่นั่งเหม่อลอยอยู่สะดุ้ง เมื่อหันไปสบตากับคนที่พยายามหลบหน้ามาเกือบอาทิตย์ แดฮยอนก็รีบลุกขึ้นเดินหนี แต่ก็โดนฮิมชานคว้าแขนเอาไว้ก่อน

            “ปล่อยผมเถอะครับ”

            แดฮยอนพยายามบิดข้อมือออก แต่เขาไม่สามารถสู้แรงฮิมชานได้เลย

            “แดฮยอน โกรธพี่ได้ แต่อย่าหลบหน้าพี่แบบนี้สิ”

            “ถ้าผมโกรธพี่ ผมจะเจอหน้าพี่ไปทำไมล่ะครับ?”

            แดฮยอนตอบเรียบๆ น้ำเสียงแอบสั่นเครือเล็กน้อย แต่ฮิมชานไม่ทันได้สังเกตมัน

            “พี่ขอโทษ”

            “ขอโทษเรื่องอะไรครับ?”

            “ทุกเรื่อง”

            “พี่รู้อะไรมั้ยครับ...”

            “...”

            “ผมน่ะ รักพี่มากกว่าคำว่าพี่ชายข้างบ้าน ผมไม่อยากได้พี่ชาย พี่เข้าใจผมมั้ยครับ”

            “...”

            แดฮยอนกลั้นเสียงสะอื้น เมื่อเห็นอีกคนเงียบ เขาเลยพูดต่อ

            “แต่ถ้าพี่ไม่ได้รักผมไปมากกว่าน้องชายคนหนึ่ง พี่ควรจะปล่อยผมไปซะ”

            “!!!”

            แรงที่จับข้อมือไว้ หายไปทันที พร้อมกับแรงที่จะก้าวเดินต่อของแดฮยอน น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ ไหลออกมาอย่างเงียบๆ ขาเล็กค่อยๆ รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีก้าวเดินจากไป โดยไม่หันหลังย้อนกลับมาอีก

            “แดฮยอน!!!!!!!”

            ร่างเล็กหยุดชะงัก เขาปาดน้ำตาออกลวกๆ แต่ก็ไม่ยอมหันกลับไปมองอยู่ดี

            “...”

            “อย่าไป...”

            “...”

            “...”

            “...”

            “นายต้องรับผิดชอบจูบแรกของพี่นะ”

            แดฮยอนเบิกตากว้าง พร้อมกับแรงกอดจากด้านหลัง ฮิมชานเอาคางเกยไหล่เล็ก พร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

            “พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีแดฮยอนนะ ได้โปรด อย่าเดินจากพี่ไป”

            “...”

            “แดฮยอนอาอย่าทิ้งฮิมชานอานะ”

            ฮิมชานฝังใบหน้าคมลงไปบนไหลเล็ก ก่อนที่จะรับรู้แรงสั่นไหวจากไหล่นั่น พร้อมกับความรู้สึกเปียกชื้นที่แขนเสื้อ

            “อย่าร้องไห้นะแดฮยอน ขอโทษ...”

            “พี่พูดจริงหรอ?”

            “???”

            “ที่ว่า... ผมเป็นจูบแรกของพี่”

            ฮิมชานหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจับให้แดฮยอนหันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาออกให้อีกคนเบาๆ  

            “พี่จะโกหกทำไมล่ะ หื้ม?”

            เขาค่อยๆ โน้มตัวลงไปจูบเบาๆ ที่เปลือกตา ฮิมชานผละออกมา จ้องใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากลงไป ณ ตำแหน่งเดียวกันของอีกคน แดฮยอนหลับตารับสัมผัสนั้น หยาดน้ำใสที่ไหลออกจากหางตาผ่านริมฝีปากที่ประกบกัน จนรับรู้ได้ถึงรสชาติของน้ำตา แต่ก็ไม่สามารถทำให้ฮิมชานผละออกไปได้เลย ฮิมชานค่อยๆ สอดลิ้นเข้าไปข้างใน เขากวาดลิ้นไปทั่วโพรงปาก ราวกับเหล่าแมลงที่กำลังดูดน้ำหวานอย่างเอร็ดอร่อย เขาสองคนยืนจูบกันนานแค่ไหนไม่รู้ จนกระทั่งแดฮยอนค่อยๆ กระตุกชายเสื้ออีกคน ราวกับต้องการจะบอกว่า

            ‘เขากำลังจะหมดอากาศ’

            ฮิมชานค่อยๆ ผละออกอย่างเสียดาย เขาลอบมองใบหน้าหวานนั่นที่ขึ้นสีแดงจัด กำลังหายใจหอบถี่ เพื่อตักตวงอากาศให้ได้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้

            “น่ารัก”

            ฮิมชานขยี้ผมอีกคนเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างๆ หู

            “น่ารัก... แล้วรักมั้ยครับ?”

            แดฮยอนกัดริมฝีปากถามไปอย่างเขินอาย เขาหลบสายตาคมที่จ้องเขาราวกับราชสีห์ที่จ้องจะจับลูกแมวตัวเล็กๆ แบบเขา สายตาที่แดฮยอนไม่สามารถเดาได้เลยว่า...

            ‘คืนนี้เขาจะเจออะไรบ้าง’

            “รักสิ เด็กดื้อของพี่ รักมากด้วย”

-THE END-

            -Special-

            “พี่ฮิมชาน...”

            “ครับ?”

            “พี่... ห้ามให้ใครมาเรียกพี่ว่า ‘อปป้า’ แบบนั้นอีกนะ”

            “ทำไมล่ะ??”

            “ผมหวง!!”

            “งั้น... แดฮยอนเรียกพี่ว่า ‘อปป้า’ ก่อนสิ”

            “พี่จะบ้า! ผมเป็นผู้ชาย”

            “งั้นพี่ก็ไม่สัญญานะ”

            “ย๊า!! คิมฮิมชาน พี่นี่มันจริงๆ เลย”

            “เรียกสิครับ”

            “อปป้า”

            “เรียกชื่อด้วยสิ”

            “ฮิมชาน อปป้า!! พอใจยังเล่า!! -////////-”

            “พอใจที่สุดเลยครับ”

            “พี่รู้มั้ย...”

            “...”

            “...”

            “อะไรล่ะ?”

            “เอ่อ...”

            “หื้ม??”

            “You’re my Oppa”

-REAL END-