[CNB + INF] Running Man in Love - Yonghwa x L

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

อันยอง!!! จำเรากันได้มั้ยเอ่ย...?

จำไม่ได้ไม่เป็นไรค่ะ -___- #ปาดน้ำตา

วันนี้ขอนำเสนอวันช็อตชั่ววูบ!!! #วันช็อตชั่ววูบอีกแล้ว

มันวูบจริงๆ นะ วูบมากๆ มันวูบเพราะนี่!!

 

เห็นความละมุนละไมของพี่ย้งกับน้องมยองแล้วแบบ

ฮรือออ น้ำตาจะไหล ไม่รู้นะ แต่ดูน้องมันมุ้งมิ้งมากอะ

มันเลยเกิดเป็นวันช็อตชั่ววูบ!

อาจจะมีพาร์ทต่อ... ถ้าไม่มีมันก็จบแค่ตรงนี้แหล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

หวังว่าจะมีคนอ่านนะคะ ขอบคุณ

ภาษาดูงงๆ มึนๆ และดูสับสนแปลกๆ 55555

WARNING: อิงเรื่องจริง 1% ส่วน 99% ที่เหลือ...

“มโนล้วนๆ จ้า”

 

         [บนกับหน้าวันช็อตนี้นี่แหล่ะ] ถ้าเราได้น้องรหัสหล่อและเป็นชายแท้ 'รันนิ่งแมน อินเลิฟ พาร์ท 2' จะมาเสิร์ฟ #แม้ไม่มีคนอ่านก็จะทำค่ะ #ให้คนดูเป็นพยานเลย 5555

เนื้อเรื่อง

Title: Running Man in Love

Couple: Jung Yonghwa x Kim Myungsoo

            ผม ‘จองยงฮวา’ ลีดเดอร์, ร้องนำและมือกีต้าร์แห่งวงอินดี้ร็อคนามว่า ‘CNBLUE’ แบนด์ที่หล่อที่สุดในสามโลก เนื่องจากว่าผมเป็นคนฮอตมากถึงมากที่สุด งานจึงเข้ามาหาไม่ขาดสาย และก็นั่นแหล่ะ... เพราะงานที่เข้ามามาก เลยทำให้ผมกำลังถูกใจเด็กคนหนึ่งเข้า อ่าฮะ... ถูกใจเด็กตอนถ่ายรายการนี่แหล่ะ

            เรื่องมันเกิดขึ้นตอนผมไปถ่ายรายการ ‘Running Man’ ตอน ‘Winter Olympics’ เอาตามตรงนะ... ผมมาถ่ายรายการนี้ก็ออกจะบ่อยครั้ง ไม่เคยคิดถูกใจใครเท่าเด็กคนนี้เลยจริงๆ อยากรู้ล่ะสิว่าผมถูกใจใคร เขาอยู่ในทีมไอดอลกับผมล่ะ ตัดอีจุนกับกวังฮีออกไปเลยนะ เพราะสองคนนั้นเขาแก่กว่าผม ผมคงไม่เรียกเขาว่าเด็กน้อยแน่ อ่า... ใช่ ตัดอีจงฮยอนด้วยนะ รายนั้นเราอยู่วงเดียวกัน ผมคงไม่ถูกใจเขาหรอก งั้นตอนนี้ก็เหลือแค่...

            เชว มินโฮ...

ไม่น่าใช่คนนี้นะครับ รายนี้น่ากลัวเกินไป

            ซอลลี่...

            เธอน่ารักก็จริง... แต่ว่า... เอาเป็นว่ายังไม่ถูกใจอะนะ

            งั้นก็เหลือ...

.

.

.

            แอล...

            อ่าฮะ! ผมถูกใจเจ้าเด็กคนนี้แหล่ะ เด็กอะไรก็ไม่รู้ น่ารักเป็นบ้า!

            อันที่จริงแค่เด็กมันดูยังไม่คุ้นเคยเฉยๆ ผมก็เลยออกจะเอ็นดูเด็กไปสักหน่อย... แค่นั้นจริงๆ นะ

            “ฝากตัวด้วยนะครับ” เสียงนุ่มๆ เอ่ยกับเหล่ารุ่นพี่แล้วโค้งตัว 90 องศา ตามสไตล์ของ INFINITE และพ่วงด้วยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ตามสไตล์ของเจ้าตัวเอง ‘โอ้ววว พี่ย้งใจจะละลาย’

            “ผมว่าพี่จ้องน้องเขาจนจะพรุนแล้วนะ” เพื่อนร่วมวงอย่างอีจงฮยอนเอาศอกกระทุ้งเข้าที่สีข้างของผม ‘เจ็บนะครับ ขอบอก’

            “ไปเตรียมตัวถ่ายเลยนาย” ออกแรงดันหลังเพื่อนร่วมวงให้ไปไกลๆ ขัดจังหวะตอนส่องเด็กหมด แล้วดูเหมือนเด็กจะรู้นะว่าโดนมอง ถึงได้หันมามองหน้าผม พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ แบบนั้น

            หลังจากที่พวกเราถ่ายทำในส่วนของพิธีเปิดเรียบร้อย ก็ได้เวลาย้ายไปยังสถานที่แข่งที่แรกกันเลย ระหว่างที่นั่งรถไป พวกเราก็คุยกับสัพเพเหระเกี่ยวกันกลยุทธ์ที่ใช้แข่ง โดยเราแบ่งที่นั่งกันดังนี้ ผม ซอลลี่และจงฮยอนนั่งด้วยกัน แถวถัดไปจะเป็นแอลกับกวังฮี และสุดท้ายคือมินโฮและอีจุน ซึ่ง ณ จุดนี้พวกเราเห็นพ้องต้องกันว่า สงสารแอลสุด เพราะเสียงของกวังฮีที่ดังอยู่ตลอดเวลา สามารถทำแอลหูดับได้เลยล่ะ และดูเหมือนเจ้าเด็กนี่จะรำคาญไม่น้อยเลยทีเดียว ผมล่ะอยากจะขอเปลี่ยนที่กับกวังฮีจริงๆ เลย

            เมื่อมาถึงสถานที่กันแล้ว ดูเหมือนว่าแอลจะดีใจสุดเพราะอย่างน้อยไม่ต้องทนฟังเสียงน่าปวดหัวนั่นของกวังฮี พวกเราต่างพากันมาเตรียมตัวเพื่อที่จะแข่งในเกมแรก ซึ่งก็คือ ‘วิ่งผลัดสกีเลื่อน’ หลังจากที่เราวางแผนกันเรียบร้อยแล้วว่าใครจะรับผิดชอบไม้ไหน โดยพวกเราจัดลำดับกันตามนี้ ไม้หนึ่งกวังฮี ถัดมาเป็นซอลลี่ ผม แอล อีจุน จงฮยอน และแน่นอนไม้สุดท้ายมินโฮ พอเริ่มการแข่งขันเท่านั้นแหล่ะ พวกเราก็แทบจะลมจับเมื่อกวังฮีออกตัวมาได้ไม่ดีนัก ทำให้เราทิ้งห่างอีกฝ่ายไกลพอสมควร ดังนั้นเมื่อซอลลี่ส่งไม้ให้ปุ๊บ ผมก็รีบสปีดออกตัวทันที ในขณะที่เกือบจะตามทัน ผมดันพลาดไปเล็กน้อยซะได้ เมื่อทีมรันนิ่งแมนส่งไม้ไปให้ไม้ 4 แอลก็ตะโกนลั่นเลยทีเดียว

            “ไปก่อนนะ แอล”

            “พี่! ไปด้วยกันสิ” เมื่อแอลพยายามจะเรียกแกรี่ที่ออกตัวไปก่อนแล้ว ทำให้ผมต้องรีบเพื่อที่จะส่งไม้ให้คนที่กำลังรออยู่ เมื่อถึงมือปั๊บ เจ้าเด็กนั่นก็สปีดตัวออกอย่างรวดเร็ว

            อึ้ง!

          เมื่อแอลสามารถไล่ตามได้ทันจนสามารถแซงได้ ‘เก่งชะมัด’

            และสุดท้ายพวกเราก็ชนะ แม้จะพลาดตรงอีจุนกับจงฮยอนนิดหน่อยแต่มินโฮสามารถทำมันออกมาได้ดีทีเดียว

            ระหว่างที่กำลังอัดก่อนไปยังจุดหมายต่อไปนั้น ผมแอบเหลือบไปเห็นแอลกำลังลูบๆ มือของตัวเอง พลางสะบัดเบาๆ ‘สงสัยจะเจ็บล่ะมั้ง’ หลังจากถ่ายทำเสร็จ ก็ต้องย้ายไปยังสถานที่ที่ 2 ต่อ

            “อ่า~ เจ็บเป็นบ้า” เสียงบ่นงึมมำแต่พอได้ยินว่าบ่นอะไรดังแว่วมากระทบกับโสตประสาทของผม ผมเลยเลือกที่จะเดินตรงไปพร้อมกับสะกิดอีกคน

            “เจ็บมือหรอ?” ผมถามออกไป ซึ่งเจ้าเด็กแอลก็ดูจะมึนงงเหล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าตอบ

            “นิดหน่อยครับ ฮะๆ ตอนเล่นแรงไปหน่อย” ใบหน้าน่ารักปรากฏรอยยิ้มเจื่อนๆ ผมเลยถือวิสาสะจับมืออีกคนมาดู

            “โหห แดงเชียว ถลอกด้วย ทำแผลก่อนมั้ย?”

            “ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้เอง” แอลชักมือตัวเองกลับ เขายกมือขึ้นมาเกาแก้มก่อนจะเลี่ยงเดินไปขึ้นรถ

            “พี่คะ มายืนทำอะไรตรงนี้ ไปขึ้นรถได้แล้ว” เสียงซอลลี่เรียกจากข้างหลัง ก่อนจะดันตัวผมให้เดินไปขึ้นรถ ‘ผมไม่ใช่แค่ถูกใจซะแล้ว’

            มาถึงสถานที่ที่ 2 สำหรับการแข่ง ‘ไม้กวาดฮอกกี้’ พวกเรากำลังเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมลงแข่ง แล้วถ้าชุดมันจะใส่ยากแบบนี้...

            “นายมือเจ็บหรอ?” เสียงสนทานาดังขึ้นใกล้ๆ หู นี่ไม่ได้แอบฟัง แต่ยืนใกล้กันแบบนี้ไม่ได้ยินก็แปลกแล้ว

            “นิดหน่อยครับ” อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเล็กน้อย

            “แข่งได้อยู่เนอะ” และทันใดนั้นมือของมินโฮก็แตะเบาๆ ลงบนฝ่ามือของแอล ‘เกินไปแล้ว’

            “เฮ้ย! พร้อมยัง” อยู่ดีๆ ก็เสียงดังขึ้นมาซะงั้น ผมหงุดหงิดเว้ย!

            “พี่จะเสียงดังทำไม มาวางแผนกันก่อน” มินโฮพูดก่อนจะรวมตัวกันเพื่อวางแผน ตอนนี้ผมไม่รู้หรอก ว่าแผนมันเป็นยังไง แอบเคืองมินโฮ บังอาจมาแตะเด็กผม!!

            การแข่งขันที่ดำเนินไปอย่างสนุกสนาน... หรอ? นี่ผมโดนชนจนจะช้ำในตายแล้วนะ! คือ ชนผมไม่ว่า ทำไมต้องมาชนเด็กผมด้วย!! -..-

            เกมที่ดำเนินไปอย่างค่อนข้างรุนแรงเสียทีเดียว จนตอนนี้กลายเป็นว่าเขาทำคะแนนตามอยู่ พอมินโฮและแอลได้ลงเท่านั้นแหล่ะ ทั้งสองต่างช่วยกันกวาดลูกทางฝ่ายตรงข้าม แม้มินโฮจะพลาด แต่แอลก็สามารถส่งลูกเข้าประตูได้อย่างสวยงาม ผมยืนมองแอลที่ดีใจเป็นเด็กๆ ไล่กอดทุกคน ก่อนที่ตัวผมเองจะเข้าไปแสดงความยินดีกับเขา... หลังจากนั้นนั่นเป็นลูกสุดท้ายที่พวกเขาได้ เกมนี้พวกเขาแพ้

            หลังจากเกม 2 เสร็จสิ้น ดูเหมือนมินโฮจะอารมณ์เสียไม่น้อยเลยทีเดียว

            “วันนี้ มยองซู ทำได้ดีมากนะ” จงฮยอนเอ่ยชมมยองซู...

            มยองซู...

            ใครวะ??

            “เดี๋ยวนะ นายชื่อมยองซูหรอ” ผมหันไปถามเจ้าเด็กคนที่ทำผลงานดีมาตลอดการแข่งขัน

            “ครับ ชื่อผม คิมมยองซู”

            อ่า~ เพิ่งรู้นะเนี่ย

            อาจเป็นเพราะยงฮวานั่งข้างหน้า เลยมองไม่เห็นว่าหน้าของมยองซูมันบูดบึ้งแค่ไหน

            มาถึงสถานที่ที่ 3 ที่สำหรับการแข่ง ‘สกีจั๊มพ์กระโดดน้ำ’ เมื่อเรารับรู้กติกาเรียบร้อย ก็ถึงเวลาที่ต้องแข่งขันกันแล้ว

            เมื่อถึงตาที่ผมจะต้องกระโดดบ้าง พอผมปีนขึ้นไปปุ๊บ เสียงกรี๊ดจากบรรดาแฟนคลับที่อยู่ด้านหลังก็กระหึ่มขึ้นมาทัน ‘ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าซีเอ็นบลูดังแค่ไหน’

            ผมหันไปทักทายแฟนๆ ก่อนจะปีนขึ้นไปอยู่ข้างบน และเพื่อเรียกกำลังใจ ผมจึงต้องหันไปขอเสียงกับแฟนๆ สักหน่อยแล้ว ‘แฟนเซอร์วิสหนะ’

            “ขอเสียงหน่อยครับ!!”

            “เย้! เย้! เย้! เย้! เย้! เย้! เย้! เย้! เย้!”

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

            ผมค่อนข้างที่จะดีใจเล็กน้อย แฟนคลับนั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่สิ่งที่ทำให้ผมแทบคลั่งเลยก็คือ เจ้าเสียง ‘เย้! เย้!’ นั่น ผมจะไม่อะไรเลยถ้าเจ้าของเสียงนั่นไม่ใช่ ‘แอล’

            เป็นคนเดียวในทีมที่ส่งเสียงกลับมาให้ แถมยังจ้องตาไม่กระพริบอีก ถ้าผมทำออกมาไม่ดี ขายหน้าแย่เลย

            เมื่อถึงคิวของแอลที่ต้องกระโดดบ้าง เมื่อเจ้าเด็กหน้ามนขึ้นไปอยู่ข้างบน ก็ส่งเสียงลงมาเพื่อเรียกกำลังใจ

            “ไฟท์ติ้ง!!!!”

            “ไฟท์ติ้ง!!!!”

            ดูเหมือนว่ามยองซูจะทำออกมาได้ดีอีกแล้ว เมื่อเขาทำสถิติได้เท่ากับผมแบบเป๊ะๆ เลย ‘เขาเรียกว่าเนื้อคู่ โฮะๆ’

            ตอนนี้ฝ่ายของเราตามอยู่ เมื่อความหวังสุดท้ายของเราอย่างมินโฮเตรียมจะกระโดด และผมคงลุ้นมากไปหน่อย เลยเผลอยกมือจับไหล่คนที่นั่งอยู่ตรงราวบันไดของสระว่ายน้ำของหน้าผม แล้วบังเอิ๊ญบังเอิญว่าคนนั้นคือ ‘แอล’

            เราต้องยอมรับความพ่ายแพ้อีกครั้ง ระหว่างที่เรากำลังรอให้ฝ่ายรันนิ่งแมนเลือกว่าจะเล่นเป็นฝ่ายไล่ล่าหรือฝ่าที่ต้องหนี แน่นอนว่าอีกทีมต้องเลือกที่จะล่าแน่ๆ

            “พี่ครับ... ถ้าผมทำพลาดล่ะ” เสียงนุ่มๆ กับแรงกระตุกที่ชายสื้อทำให้ผมหันไปมอง

            “เฮ้ย! ไม่เป็นไรหน่ามยองซู เราเล่นกันสนุกๆ นะ” ผมตบบ่าคนอีกคนเบาๆ ส่วนมยองซูก็ยิ้มบางๆ แต่สีหน้ายังดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด

            ตอนนี้พวกเราทุกคนกำลังเตรียมตัวเป็นผู้ถูกล่า อันดับแรกต้องแสดงตัวว่าเป็นผู้ถูกล่า นั่นก็คือหมวกที่มีป้ายติดไว้ ขณะที่พวกเรากำลังใส่กันอยู่ เจ้าเด็กมยองซูที่เพิ่งใส่ไปได้ครึ่งเดียวก็หันหน้ามาทางผม ทำหน้าตาประมาณว่า ‘มันโอเคหรือยัง?’ ผมยิ้มก่อนจะดึงเจ้าหมวกสีชมพูหวานลงมาดีๆ เขาหลับตาลงพอผมจัดเสร็จเขาก็ลืมตาขึ้นมา ‘มัน... วิ๊งมากอะ’

            “เรียบร้อยแล้ว”

            “ขอบคุณครับ”

            พอเขาบอกให้เราไปซ่อนตัว กลายเป็นว่าตอนนี้แอลหายไปไหนไม่รู้ ผมเลยได้มาซ่อนตัวกับมินโฮและซอลลี่ ในใจแอบห่วงเล็กน้อย พวกเขาทั้งสามซ่อนตัวอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง...

          ‘L Out!’

          ‘L Out!’

          ‘ห๊ะ! ออกแล้ว ทำไมถึงโดนออกเร็วแบบนี้ล่ะ’

            “ทำไมมันถึงเร็วแบบนี้” มินโฮที่ทำหน้าเสียดายที่ฝ่ายของตัวเองถูกกำจัดออกอย่างรวดเร็ว

            ‘ผมน่าจะไปกับเขานะว่ามั้ย’

            ตอนนี้ผมถูกจับได้ซะแล้ว... ผมมุ่งหน้าไปยังคุก พอก้าวเข้าไปแล้วเจอหน้าเด็กที่ออกคนแรกส่งยิ้มแป้นมาให้ อยากจะลงไปนั่งข้างๆ นะ ถ้าไม่ติดว่ามันไม่มีที่ว่างข้างๆ เลยหนะสิ เขาก็เลยต้องไปนั่งข้างๆ จงฮยอนแทน

            “อยากนั่งข้างน้องมันล่ะสิ” ระหว่างที่ผมกำลังพูดคุยกับรุ่นพี่ที่ถามไถ่ถึงการโดนจับอะไรแบบนี้อยู่ อยู่ดีๆ เจ้าเพื่อนร่วมวงก็แอบกระซิบถามอย่างหยอกเย้า

            “ถ้าอยากนั่งเดี๋ยวเปลี่ยนให้ก็ได้นะ” ผมรีบหันไปมองหน้ามันทันที แล้วเราก็ทำภารกิจสลับที่นั่งกัน เจ้าเด็กมยองซูดูจะงงๆ เล็กน้อย เล่นมองตาปริบๆ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้

            “ทำไมถึงโดนออกเร็วนักล่ะ”

            “ผมหลบไม่เก่ง”

            “แล้วทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะ”

            “ก็... ผมเห็นพี่คนเยอะแล้ว ไม่อยากเป็นภาระ”

            “เอ้า! ก็...”

            “ช่างเถอะครับ ผมออกมาแล้วนี่หน่า อีกอย่างพี่ก็ออกแล้วด้วย” แอลฉีกยิ้มกว้าง จนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

            “โอเค แต่พี่ก็อยากจะให้นายเล่นนานๆ นี่หน่า”

            “พอเถอะครับ ฮะๆ” เอาเป็นว่า ผมก็ต้องหุบปากตามที่อีกคนขอแล้วพวกเราก็หาอะไรคุยกันเรื่อยเปื่อย

            หลังจากถ่ายรายการกันเสร็จ เราก็แยกย้ายกันกลับที่พัก ขณะที่กำลังล่ำลากันอยู่ ผมก็ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง จึงเดินตรงไปหาเด็กน้อยที่กำลังเก็บของอยู่

            “มยองซู”

            “ครับ?”

            “คือ... วันนี้สนุกมั้ย?”

            “สนุกดีครับ ^^”

            “เอ่อ...”

            “???”

            “พี่ขอเบอร์นายไว้หน่อยสิ ได้มั้ย?”

            “เอาโทรศัพท์พี่มาสิครับ ^^”

-THE END-