[BAP] Sweet Christmas - Himchan x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้น

M E R R Y C H R I S T M A S

เมอร์รี่คริสต์มาสนะจ้ะรีดเดอร์ผู้น่ารักกับวันช็อตต้อนรับวันคริสต์มาส!!!

เรื่องราวต่อจากปีที่แล้ว แต่มันไม่ได้เชื่อมกันแต่อย่างใด

ใครไม่อ่านก็รู้เรื่องได้ เพราะมันคือคริสต์มาสคนละปี 555555

เพราะเรื่อง Christmas ปีที่แล้วน้องแมวปล่อยให้พี่ชานเหงาหงอยอยู่คนเดียว

ปีนี้เราจะไม่ทำร้ายพี่ชานอีกแล้ว และเราได้ส่งน้องแมวกลับบ้าน!!!!

55555 บอกเลย... ไม่มีสาระอะไรทั้งสิ้น ยิ่งตอนกลางๆ เรื่อง ยิ่งออกทะเลไปใหญ่

เพลียตัวเอง ป่วงไม่เคยเปลี่ยน 555555555555

เอ็นจอยรีดดิ้ง

ป.ล. จงมองข้ามคิมแทฮยองและจองโฮซอกไป

บางทีก็แอบสงสัยว่าจะเอาสองคนนี้เข้ามาทำไม?

5555555555555555555555555555555555555555555555

เนื้อเรื่อง

Title: Sweet Christmas

Couple: Kim Himchan x Jung Daehyun

            December 23^rd, 2013

            08:00 AM

            บรรยากาศเย็นๆ ยามเช้ากับแสงแดดอุ่นๆ เล็ดลอดเข้ามาภายในบริเวณห้องนอนกว้างขวางนี้ ทำให้คนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงใหญ่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ

            คิมฮิมชานมองออกไปด้านนอกที่มีหิมะตกอยู่เบาบาง เขาแอบอมยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะลดสายตาลงมามองคนที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอด หัวไหล่สีน้ำผึ้งเปลือยเปล่าที่โผล่พ้นออกมานอกผ้าห่มผืนหนาถูกประดับไปด้วยรอยแดงจางๆ ทั่วทั้งไหล่ ซึ่งตัวตนเหตุก็คงไม่ใช่ใครนอกจากคิมฮิมชานคนนี้แหล่ะ เขาก้มลงไปกดจูบเบาๆ ที่หน้าผากมน ก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อไปจัดการตัวเองและเตรียมอาหารสำหรับมื้อเช้าวันนี้

            “พี่ทำไรอยู่อะ?”

            คนที่เพิ่งขุดตัวเองขึ้นจากที่นอนอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวบางตัวใหญ่ตัวเดียวอวดต้นขาสีน้ำผึ้งเนียนๆ ให้ฮิมชานได้กลืนน้ำลาย คาดว่าอีกคนคงจะหยิบมันขึ้นมาจากพื้นแบบมั่วๆ ไม่ได้ใส่ใจว่ามันจะเป็นอะไรและของใครอะนะ เดินเตาะแตะมาเกาะขอบกำแพงห้องครัวทั้งๆ ที่ตากลมๆ นั่นยังลืมได้ไม่เต็มที่ด้วยซ้ำ

            “มื้อเช้าน่ะ ไปล้างหน้าล้างตาแล้วรีบมากินด้วยกันนะ”

            ฮิมชานละมือจากเตาตรงหน้าหลังจากที่เพิ่งวางไข่ดาวฟองสุดท้ายลงบนจาน ก่อนจะเดินตรงมาหาคนที่ยังดูจะกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่

            “กินก่อนไม่ได้หรอครับ?”

            “ไม่ได้ๆ ไปล้างหน้าให้มันสดชื่นก่อน ดูซิ ขี้ตาเต็มเลย”

            “ชิ!”

            เจ้าเด็กตาโตส่งเสียงในลำคอ ก่อนจะสะบัดตูดสาวเท้าเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ฮิมชานส่ายหัวก่อนจะเดินตามอีกคนไป

            เมื่อเดินไปถึงห้องน้ำ ฮิมชานก็ยกร่างอีกคนให้ขึ้นไปนั่งบนขอบอ่างล้างมือแบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัวกันเลย

            “อ๊ะ! พี่ฮิมชาน!”

            “นั่งนิ่งๆ เดี๋ยวจะแปรงฟันให้”

            ฮิมชานยิ้มน้อยๆ ก่อนจะแย่งแปรงสีฟันในมืออีกคนแล้วบีบยาสีฟันใส่แปรง ก่อนจะบังคับให้อีกคนอ้าปากออก

            “คริสต์มาสปีนี้ผมลางานมาอยู่กับพี่นะครับ”

            “อย่าเพิ่งพูดดิ เดี๋ยวก็สำลักฟองหรอก แล้วนี่เอาเสื้อพี่มาใส่อีกแล้วใช่มั้ยไอ้ตัวเล็ก”

            ฮิมชานเอ่ยขัด อันที่จริงเขาดีใจมากที่อีกคนตัดสินใจลางาน หลังจากที่ปีที่แล้วทิ้งให้เขาโดดเดี่ยวอยู่ตั้งหลายวัน แต่ก็ยังดีที่กลับมาทันคริสต์มาส แม้อีกคนจะหลอกให้เขาเหงาตั้ง 1 วันเต็มๆ ก็ตาม

            “เป็นแฟนกัน ยืมแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกหน่า”

            “จริงๆ เล้ยตัวแสบ”

            ฮิมชานบีบจมูกอีกคน ก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้อีกคนบ้วนปาก แล้วหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้อย่างเบามือ

            “อะ ขี้ตาออกหมดละ เดี๋ยวพี่ไปรอที่โต๊ะนะ รีบๆ ตามมา อย่าชักช้า”

            เขาขยี้หัวอีกคนก่อนจะเดินออกจากห้องไป

            “คริสต์มาสปีนี้ไปไหนดีอะ?”

            “ตามใจแดฮยอน”

            เจ้าของคำถามเบ้ปากใส่ ก่อนจะจิ้มไส้กรอกชิ้นสุดท้ายเข้าปาก

            “ตามใจผมอีกละ พี่คิดบ้างดิ”

            “อืม... แดฮยอนอยากกลับบ้านมั้ย?”

            “หื้ม? จะไปปูซานหรอครับ? พี่จะพาไปหรอ?”

            แดฮยอนเอียงคอมองเจ้าของคำถามอย่างสงสัย ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าอีกคนไม่กระพริบเลย

            “อืม ก็เห็นทำแต่งาน ไม่ได้กลับตั้งหลายเดือนแล้วนี่ คริสต์มาสปีนี้ไหนๆ ก็ว่างแล้ว เลยถามว่าอยากกลับมั้ย?”

            “จริงอะ! พี่จะพากลับจริงๆ อ๋อ?”

            “อื้ม”

            “จริง!?”

            “จริงสิ”

            “จริงดิ!?”

            “ถามอีกรอบพี่เปลี่ยนใจนะ”

            “ไป ไป ไป เย้!!! แฟนใครใจดีที่สุดเล้ยยยย”

            แดฮยอนส่งยิ้มจนตาปิด ก่อนจะโน้มตัวไปกดจูบเบาๆ ลงที่ริมฝีปากของอีกคนแล้วรีบผละออก

            “ขอบคุณนะครับ ^^”

            December 24^th, 2013

            05:30 AM

            “แดฮยอน เรียบร้อยยัง?”

            “เรียบร้อยแล้วครับผม!”

            “นี่... กะจะอยู่ถึงปีใหม่เลยหรอ?”

            ฮิมชานยืนอึ้งกับกระเป๋าเดินทางใบโตสองใบของแดฮยอน ส่วนเจ้าตัวก็ยิ้มแหยๆ ให้

            “ก็... ของฝากน่ะครับ”

            แดฮยอนเกาท้ายทอย อย่างเก้อเขิน ก่อนที่ฮิมชานจะยกกระเป๋าออกไปขึ้นรถ แดฮยอนก็เลยรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กตามไปเหมือนลูกแมวที่ดีใจเวลาได้ของเล่นอย่างนั้นแหล่ะ

            “ขอบคุณนะครับ”

            แดฮยอนวิ่งไปเกาะแขนอีกคน พลางเอาหัวถูๆ ไถๆ อย่างออดอ้อน จนฮิมชานต้องผลักหัวเล็กๆ นั่นออก

            “เราขอบคุณพี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะครับ ขึ้นรถได้แล้ว”

            ฮิมชานเปิดประตูที่นั่งฝั่งตรงข้ามคนขับออก พออีกคนเข้าไปนั่งเรียบร้อยเขาก็อ้อมไปที่นั่งฝั่งคนขับ

            “ก็ขอบคุณจริงๆ นี่ครับ เดี๋ยวปีใหม่ไปบ้านพี่กันนะครับ”

            “ครับๆ ถ้าง่วงก็นอนเลยนะ”

            “ครับผม! รักพี่ฮิมชานจังเลย”

            แดฮยอนหันไปกดจูบเบาๆ ที่แก้มอีกคนก่อนจะปรับเอนเบาะของตัวเองลงเตรียมตัวนอน พร้อมกับรถที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป

            เมื่อรถยนต์คันสวยหยุดลง แดฮยอนก็เปิดประตูลงไปก่อนจะกดออดเพื่อเรียกคนด้านในออกมา เมื่อปลายนิ้วสัมผัสที่ออดปุ๊บ เขาก็รีบถอยออกมาตั้งหลัก เอามือปิดใบหน้าเอาไว้ เพราะการมาครั้งนี้ของแดฮยอนกับฮิมชานตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์น่ะ

            “มาหาใครคะ?”

            เพียงครู่หนึ่ง ก็มีหญิงวัยกลางคนเดินออกมาเปิดประตู พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสดใส เหมือนกับลูกชายไม่มีผิด

            “มาหา... แม่ไง!”

            แดฮยอนเปิดใบหน้าออก พร้อมกับรอยยิ้มสดใส ก่อนจะพุ่งเข้าไปกอดผู้เป็นแม่เสียเต็มรักเลย

            “แดฮยอนนา ฮิมชานนา เข้ามาก่อนลูก”

            ฮิมชานอมยิ้มให้กับภาพแม่ลูกที่เดินกอดกันเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้เขาเป็นคนรับใช้คอยขนกระเป๋าตามเข้าบ้าน แต่ฮิมชานก็เต็มใจล่ะนะ ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของแดฮยอนขนาดนั้น

            “พี่แดฮยอน!!”

            “แทฮยอง!!”

            แดฮยอนผละออกจากผู้เป็นแม่ ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาเด็กชายที่อยู่ในชุดเสื้อไหมพรหมสีขาวทับด้วยเสื้อโค้ทสีดำตัวใหญ่ ซึ่งบอกได้เลยว่าหน้าตานี่อย่างกับก็อปวางกันมาเลย

            “ผมคิดถึงพี่แดฮยอนมากๆ เลยนะ”

            “เออ พี่ก็คิดถึงแทฮยอง”

            แดฮยอนลูบผมเด็กชายที่ตอนนี้ดูสูงขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะ แถมยังดูสูงกว่าเขาด้วยนิดหน่อย ก่อนไปนี่ยังตัวเท่าหัวไหล่เขาอยู่เลย

            “พี่ลูบหัวผมไม่ได้แล้วนะ ผมสูงกว่าพี่แล้ว”

            แทฮยองจับมือแดฮยอนออก ก่อนจะเอื้อมไปลูบหัวแดฮยอนแทน

            “ย๊า!! จองแทฮยอง!! ฉันเป็นพี่นายนะ!!”

            พอเห็นแดฮยอนเริ่มจะเหวี่ยงใส่น้องชาย ฮิมชานก็รีบเข้าไปห้ามทัพ ทำให้ทุกคนรู้ว่า คิมฮิมชานก็ยังมีตัวตนอยู่นะคร้าบบบบบ =__=

            “ไม่เอาหน่า ไม่เจอหน้ากันตั้งหลายเดือนยังจะตีกันอีก”

            “ก็ดูแทฮยองดิพี่อ่า ของฝงของฝากไม่ต้องเอามันแล่ว! ของขวัญด้วย!”

            แดฮยอนเบ้ปากใส่น้องชาย ก่อนจะคว้าแขนฮิมชานเข้าบ้านไป ทิ้งให้น้องชายส่งสียงแง้วๆ ตามมาเพราะชวดของขวัญจากพี่ชาย

            “แดฮยอนนา เค้าขอโต๊ดดดดดด”

            “ใครแดฮยอนนา!!!”

            “เค้าขอโต๊ดดดดด งื้ออออ”

            ฮิมชานเห็นท่าทางแสนงอนน้องชายของแฟนตัวเองแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ จนแดฮยอนต้องหันขวับมามองด้วยสายตาแอบเคือง แต่ฮิมชานก็แก้ไขสถานการณ์นั้นด้วยกันการพาแดฮยอนเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้แทฮยองเดินหน้าบูดหน้าบึ้งตามเข้ามา

            บรรยากาศค่ำคืนนี้ช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ทั้งเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และอะไรมากมายที่น่าจดจำ ช่างเป็นคืนก่อนวันคริสต์มาสที่เยี่ยมยอดจริงๆ หลังจากอาหารมื้อเย็นผ่านพ้นไป เหล่าครอบครัวจอง พร้อมด้วยอีกหนึ่งคิมก็มานั่งรวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น ทั้งถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันสัพเพเหระ

            “แม่ครับ ผมมีอะไรจะให้แม่ด้วยนะ”

            แดฮยอนเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินจากไปและกลับมาพร้อมกับกระเป๋าใบโตที่คิมฮิมชานคอนเฟิร์มว่าหนักมากๆ

            “ฮ่าๆ ไม่ต้องเอามาฝากแม่ก็ได้นะ”

            ผู้เป็นแม่ยิ้มร่า แต่เจ้าลูกชายคนเล็กกลับรีบวิ่งมานั่งเกาะกระเป๋าใบนั้น พร้อมกับส่งสายตาวิบวับไปให้พี่ชาย

            “ถ้าแม่ไม่เอา ให้ผมก็ได้นะครับพี่แดฮยอน”

            แดฮยอนมองหน้าเด็กน้อยที่ทำท่าเหมือนลูกหมาแล้วก็อดขำไม่ได้ เขาเอื้อมมือไปผลักหัวแทฮยองเบาๆ ก่อนจะเปิดกระเป๋าออก เผยให้เห็นของฝากมากมายที่กองอยู่ในกระเป๋า

            “เริ่มจากนี่เลย ผมซื้อมาจากญี่ปุ่นเมื่อปีที่แล้ว สวยมั้ยครับ?”

            แดฮยอนหันไปอวดชุดจานชามกับผู้เป็นแม่ รอยยิ้มร่าอย่างภูมิใจนำเสนอ ถึงแม้ผู้เป็นแม่จะชอบใจกับของฝากเป็นอย่างมาก แต่ดูเหมือนน้องชายจะไม่คิดเช่นนั้น

            “พี่เอาอะไรคิด ลายดอกสีชมพู ผมจะไม่ใช้จานนี้เด็ดขาด”

            “ของฝากไม่ต้องเอามันแล้วเนอะ”

            “พี่แดฮยอนนา~”

            แทฮยองรีบเปลี่ยนโหมดมาอ้อนพี่ชายทันที

            “เปลี่ยนเร็วยิ่งกว่ากิ้งก่าอีก”

            แดฮยอนส่ายหัว ก่อนจะรื้อกระเป๋า สักพักเจ้าตัวก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับโยนถุงอะไรบางอย่างไปให้แทฮยอง

            “อะไรอะ????”

            “เปิดดู เห็นบ่นอยากได้ๆ ไปญี่ปุ่นเลยไปดูมาให้”

            พอแทฮยองเปิดถุงดูเท่านั้นแหล่ะ ก็แทบจะพุ่งไปกอดพี่ชายสุดที่รักทันที

            “อ๊ากกกกก พี่ชาย รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นเลย เจ๋งโคตร! ผมรักพี่ชายที่สุดเลย มาจุ๊บทีมามะๆๆๆ”

            “ไอ้แทฮย๊องงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!”

            ภาพตอนนี้คือแทฮยองที่กำลังกอดพี่ชายแน่นพร้อมกับระดมจูบไปทั่วแก้มทั้งซ้ายขวาสลับกันไปแถมยังมีจุ๊บปากอีกซะหลายรอบเลย ส่วนแดฮยอนก็ทั้งถีบ ทั้งผลัก ทั้งดัน ทั้งอะไรมากมายสารพัด แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากอ้อมกอดของน้องชายได้เลย จนกระทั่ง...

            “แทฮยองอ่า~ ถึงแดฮยอนจะเป็นพี่แท้ๆ ของนาย แต่พี่ก็หวงนะ”

            จนกระทั่งฮิมชานมาจับแยกนั่นแหล่ะแดฮยอนถึงเป็นอิสระ พอหลุดออกมาได้ เจ้าลูกแมวก็รีบเด้งตัวเองออกจากน้องชายมานั่งในอ้อมกอดของฮิมชานอย่างรวดเร็ว พอแทฮยองยืนหน้าเข้ามา แดฮยอนก็ยกเท้าใส่อย่างไม่ลังเล

            “ไปห่างๆ ตีนพี่เลยนะ จอง! แท! ฮยอง!!!!!”

            “แกล้งนิดแกล้งหน่อย ทำหวงเนื้อหวงตัวเป็นสาวน้อยไปได้ โด่วววว”

            จบประโยคนั้น ทั้งคู่ก็ตั้งท่าจะตีกันอีกรอบ เดือดร้อนฮิมชานต้องนั่งกอดแดฮยอนเอาไว้ไม่ให้ลูกแมวออกไปกัดน้องชาย

            “แล้วก็นี่...”

            ‘ติ๊งต่อง’

            “ใครมาอะ? แทฮยองไปเปิดไป๊”

            “ผมตลอด”

            แทฮยองอิดออด แต่ก็ยอมเดินไปเปิดแต่โดยดี ไม่งั้นอาจจะได้ตีกับพี่ชายอีกรอบ มันเหนื่อยนะ - -

            “หวัดดี”

            “อ้าว! พี่โฮซอก”

            “คือ... นายขอให้พี่มาช่วยสอนการบ้าน แต่ว่า...”

            “เข้ามาก่อนสิครับ”

            แทฮยองเบี่ยงตัวหลบเป็นเชิงให้แขกเข้ามา แต่ดูเหมือนว่าแขกจะยืนนิ่งนานไปหน่อย จนเจ้าของบ้านต้องเป็นฝ่ายดึงมืออีกคนเข้ามาแล้วปิดประตูบ้านเรียบร้อย

            “อยู่ข้างนอกนานๆ มันหนาวนะครับ”

            “แทฮยองมาดูของขวัญวันเกิ... ใครอะ?”

            พอแทฮยองและแขกอีกคนเดินเข้าไปยังส่วนของห้องนั่งเล่น แดฮยอนก็เรียกน้องชายของตัวเองให้มาดูของฝากชิ้นต่อไป แต่ก็ต้องทำหน้าเป็นแมวเอ๋อเมื่อเจอแขกหน้าตาไม่คุ้น

            “อ้าว! โฮซอก มาๆ มานั่งก่อน”

            ยิ่งผู้เป็นแม่เอ่ยเรียกอย่างสนิทสนมก็ยิ่งคาใจ พอเห็นอีกคนนั่งลงข้างๆ แทฮยอง เจ้าตัวก็เลยไม่ปล่อยให้ความสงสัยเข้าครอบงำนาน

            “แฟนแทฮยองหรอ???”

            แดฮยอนเอียงคอมองก่อนจะถามออกไปอย่างซื่อๆ คำถามที่ทำเอาแทฮยองถึงกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ส่วนอีกคนก็ก้มหน้านิ่ง

          ‘แดฮยอนว่าสองคนนี้มันต้องมีซัมติงนะ’

            “น่ารักมั้ยล่ะครับ?”

            “น่ารัก”

            ไม่ใช่เสียงแดฮยอน แต่เป็นเสียงของคนที่กอดแดฮยอนอยู่ต่างหาก เล่นเอาคนในอ้อมกอดหันไปมองตาเขียว ก่อนจะเริ่มดิ้น

            “แต่ไม่เท่าแดฮยอนหรอกนะ”

            จากที่ดิ้นกลายเป็นนิ่งแล้วก้มหน้าจนแทบจะชิดอก บอกเลยว่าท่าทางเดียวกันกับโฮซอกเป๊ะๆ

            “อย่าเลี่ยนมากสิครับ เออนี่! ผมขอแนะนำก่อนนะครับ จองโฮซอก เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนแล้วก็ยังเป็นแฟ... โอ๊ยย!!!!! เจ็บนะครับ”

            แทฮยองลูบแขนตัวเองปอยๆ หลังจากโดนฝ่ามืออรหันต์ของรุ่นพี่ ส่วนโฮซอกก็หันไปโค้งให้กับทั้งสองคนเป็นการทักทาย

            “ส่วนพี่โฮซอกครับ นี่พี่แดฮยอนเป็นพี่ชายผม แล้วก็อีกคนคิมฮิมชาน เป็นพี่เขยครับ”

            “ไอ้แทฮยอง!!!! -//////-”

            “น้องมันก็พูดไม่ผิดนี่หน่า”

            แล้วก็กลายเป็นว่าแดฮยอนกับฮิมชานหันไปงุ้งงิ้งกันอยู่สองคน ทิ้งให้อีก 3 คนนั่งมองด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

            ทั้งเอ็นดู

            แอบเขิน

            และ...

            “พี่สองคนจะอี๋อ๋อกันอีกนานป้ะครับ คนมันอิจฉา! คนมันหมั่นไส้! แต่งงานกันสักทีเหอะ!”

            “อิจฉา? หมั่นไส้? มองไปทางขวานายเลยๆ”

            แดฮยอนหัวเราะคิกคักก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางขวาของน้องชาย พออีกคนหันไปตามเท่านั้นแหล่ะ แทบอยากจะพุ่งไปกอดไปหอมแก้มพี่ชายอีกสักรอบ

          ก็พี่โฮซอกนั่งทำหน้าอึนอยู่ข้างขวาของเขานี่หน่า

            “เออ! เราชื่อโฮซอกใช่มั้ย? ยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้วนี่เป็นแฟนแทฮยองมันหรอ?”

            “มะ... ไม่ใช่ครับ!!”

            อีกคนรีบปฏิเสธพัลวัน ถ้ายังไม่เป็นแฟน แสดงว่าน้องเขามันกำลังจีบอยู่ อย่างน้อยๆ เขาว่าโฮซอกก็ต้องมีใจให้เจ้าแทฮยองไม่มากก็น้อย ท่าทางมันเหมือนกับเขาตอนที่โดนพี่ฮิมชานจีบนั่นแหล่ะ รักเขาไปแล้วแค่ยังไม่อยากยอมรับ

            ‘อ่า~ แค่คิดถึงเรื่องนั้นก็รู้สึกแก้มร้อนๆ ขึ้นมาเลยล่ะ -///////-’

            “อ่า~ พี่มีของฝากด้วยนะ”

            แดฮยอนคลานออกจากอ้อมกอดของฮิมชานไปคุ้ยหาของในกระเป๋า ก่อนจะหยิบคาดผมหูกระต่ายออกมาให้

            “เอ่อ... จริงๆ แล้ว... พี่ไม่ได้ตั้งใจซื้อมาหรอกนะ แต่ว่า... พี่โดนเพื่อนมันแกล้งน่ะ แต่พี่ว่ามันเหมาะกับนายดีนะ มันเข้ากับฟันนายดี”

            เหมือนประโยคสุดท้ายแดฮยอนแอบพูดเบาๆ แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะไม่ได้ยิน โฮซอกหัวเราะออกมาอย่างสดใส ก่อนจะยื่นมือไปรับหูกระต่ายนั่นมาใส่

            “ขอบคุณนะครับ”

            รอยยิ้มสดใสนั่นทำให้เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแทฮยองถึงได้ชอบโฮซอกขนาดนี้ ถ้าเป็นเขาก็คงจะจีบเหมือนกัน โฮซอกถึงตอนแรกดูจะเคอะเขินไปบ้าง แต่ก็ปรับตัวเข้ากับพวกเขาได้อย่างรวดเร็วจนน่าประหลาด

            “อ่า~ โฮซอกใส่แล้วน่ารักกว่าพี่ตั้งเยอะแหนะ”

            แดฮยอนยิ้มร่าจนมีรอยขีดขึ้นคล้ายๆ กับหนวดแมว ดูเหมือนทั้งคู่จะเข้ากันได้ดีมากเลยทีเดียว

            “แน่นอนอะ พี่โฮซอกเขาน่ารักกว่าพี่เยอะ”

            และแดฮยอนก็ยิ้มได้แค่แป๊บเดียวเท่านั้นแหล่ะ ก่อนจะโดนเจ้าน้องชายตัวแสบเอ่ยดักคออย่างน่าโมโห จนฮิมชานต้องแอบปลอบอยู่เบาๆ

            “พี่ฮิมชานดูแทฮยองดิ มันเห็นคนอื่นน่ารักกว่าพี่ชายแท้ๆ ของมันอะ”

            “โอ๋ๆๆ แดฮยอนนี่ของพี่ไม่เข้ากับหูกระต่ายหรอกครับ เพราะว่าแดฮยอนนี่ของพี่เป็นลูกแมวไง”

            ท่าทางของฮิมชานที่ลูบหัวพร้อมกับบีบจมูกเล็กๆ ของแดฮยอน ไหนจะคำเรียกแทนชื่ออีกคนว่า ‘แดฮยอนนี่ของพี่’ ทำให้แทฮยองได้แต่แอบเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้

            “นี่มันก็ดึกมากแล้วนะลูก ไปนอนกันได้แล้วไป ส่วนโฮซอกก็นอนกับแทฮยองก็ได้นะ”

            “ไปกันครับพี่โฮซอก ฝันดีครับทุกคน”

            “ไอ้เด็กบ้า!!!!!!!”

            จบคำของผู้เป็นแม่ แทฮยองก็รีบลากโฮซอกขึ้นห้องไปทันที แม้จะมีเสียงทะเลาะเบาะแว้งกันไปตามทางบ้าง แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยปิดเสียงประตู

            “เด็กคนนี้มันไวไฟจริงๆ”

            “ก็เหมือนลูกแหล่ะแดฮยอน”

            “แม่อะ”

            แดฮยอนยู่ปากก่อนจะเข้าไปออดอ้อนผู้เป็นแม่อย่างที่ชอบทำเป็นประจำ

            “คิดถึงแม่จังเลยครับ”

            “นั่นสินะ หลังจากที่ลูกมาขอแม่คบกับฮิมชานอย่างเป็นทางการ ลูกก็หายหน้าหายตาไปเลย”

            ผู้เป็นแม่เอ่ยแซวลูกชาย เรียกเสียงหัวเราะจากฮิมชานได้เป็นอย่างดี ฝ่ายคนถูกแซวก็ได้แต่ส่งเสียงแง้วๆ อยู่ในอ้อมกอด

            “แม่ไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง”

            แดฮยอนโอบรอบเอวหญิงสาว ก่อนจะค่อยๆ ประคองพากันไปส่งถึงหน้าห้อง

            “ไปนอนได้แล้วลูก เดี๋ยวฮิมชานเขาจะรอนาน”

            “ครับผม ฝันดีนะครับ”

            แดฮยอนกอดผู้เป็นแม่หนึ่งที ก็จะก้มลงไปหอมแก้มซ้ายที ขวาที

            “เที่ยงคืนพอดี เมอร์รี่คริสต์มาสนะครับ”

            “จ้ะ เมอร์รี่คริสต์มาส”

            December 25^th, 2013

            00:05 AM

            “คิดอะไรอยู่ครับ?”

            แดฮยอนแอบย่องเข้าไปกอดอีกคนจากด้านหลัง เมื่อเห็นว่าฮิมชานเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่เงียบๆ

            “หื้ม เปล่าหรอก ไหนขอกอดทีซิ”

            ฮิมชานหันมาเผชิญหน้ากับอีกคน เจ้าลูกแมวก็ดูเหมือนจะรู้งาน พอเจ้าของหันมาก็รีบกอดหมับเข้าที่เอวแล้วก็เอาหน้าซุกอย่างออดอ้อน

            “เมอร์รี่คริสต์นะครับที่รัก”

          “เมอร์รี่คริสต์มาสเช่นกันครับ”

            แดฮยอนเงยหน้าขึ้นไป พอดีกับที่ฮิมชานก้มลงมา แรงดึงดูดบางๆ ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้กัน จนกระทั่งไม่มีช่องว่าง ริมฝีปากที่แตะกันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนตัวแดฮยอนเองแทบยืนไม่อยู่ถ้าไม่มีอีกคนประคองไว้

            “อื้อ~”

            แดฮยอนส่งเสียงประท้วงเบาๆ เมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ ฮิมชานจึงค่อยๆ ผละออกอย่างช้าๆ แต่ก็ยังไม่วายจุ๊บย้ำลงมาอีกรอบ ก่อนจะเริ่มจุ๊บรอบที่สอง สาม และสี่ และเรื่อยๆ จนแดฮยอนต้องปรามไว้ก่อน

            “อื้ออ~ เดี๋ยวก็ช้ำหมดหรอกครับ”

            “ไม่เป็นไรหรอกหน่า”

            “ไม่เอาครับพี่ฮิมชาน”

            “เอาเหอะ”

            แล้วฮิมชานก็ช้อนตัวอีกคนขึ้นมาในอ้อมกอด แดฮยอนก็เอาแต่ร้องประท้วงไปมา

            “ไม่เอานะพี่ฮิมชาน!”

            แต่ดูเหมือนว่าฮิมชานจะไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น พอแผ่นหลังของแดฮยอนสัมผัสกับเตียงเท่านั้นแหล่ะ เสื้อผ้ากี่สิบชั้นที่ใส่มาเพื่อป้องกันอากาศหนาวก็แทบจะไม่จำเป็นสำหรับคืนนี้

          แม้หิมะที่โปรยปรายอยู่ด้านนอกจะทำให้อากาศหนาวเหน็บเพียงใด แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่สามารถทำให้บุคคลทั้งสองในห้องนี้หนาวเหน็บตามไปได้ เพราะแค่เพียงอ้อมกอดอุ่นๆ ร่างกายที่สอดประสาน หล่อหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวและความรู้สึกที่รุ่มร้อนอยู่ภายในใจ ก็ทำให้บรรยากาศในห้องนี่อบอุ่นจนแทบจะร้อนเลยล่ะ…

-THE END-