[BAP] Not Me - Bang Yongguk x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้น

ตัดสินใจลงวันช็อตนี้ เพราะเหตุการณ์อันน่าสะพรึง(?) ของบังแด้

เมื่อจองแดฮยอนคนน่ารักมา  Quote ทวิตของบังยงกุก...

.

.

.

แต่แล้วซงจีอึนก็มา Quote ตาม

ตอนแรกไม่มีแพลนจะลงเรื่องนี้

แต่พอเจอเหตุการณ์นี้ เลยคันมือ เอามาปรับแต่ง แล้วเข็นมาลง

ประจวบเหมาะกับเพิ่งปั่นงานร้อยหน้าเสร็จ TT^TT

Enjoy Reading ^^

จองแดฮยอน... ไม่ใช่คนน่ารัก

จองแดฮยอน... ไม่ใช่คนอ่อนหวาน

จองแดฮยอน... ไม่ใช่คนสดใส

แต่รู้อะไรมั้ย?

ว่า “จองแดฮยอน” รัก “บังยงกุก” ยิ่งกว่าใคร

รักมาก

รัก... แม้ว่าคนนั้น เขาจะมีใครอยู่แล้ว

เนื้อเรื่อง

Title: Not Me

Couple: Bang Yongguk x Jung Daehyun

            ‘จองแดฮยอน’ เกลียด เกลียดผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนี้ คนที่แย่งทุกอย่างไปจากเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ แย่งทุกอย่างที่ควรจะเป็นของเขาไปจนหมดสิ้น แม้กระทั่งคนที่ผมรักมากที่สุด รักจนไม่อยากจะยกคนๆ นี้ให้กับใคร

            แต่ผู้หญิงคนนี้กลับได้ไป เธอกลับได้ ‘บังยงกุก’ ไป

            ผมเกลียดเธอ

            ‘ซงจีอึน’

            “ยงกุก เย็นนี้เราไปเที่ยวกันนะ”

            เสียงใสๆ น่ารักมาพร้อมกับร่างเล็กๆ ที่น่ารักไม่ต่างกับเสียงเท่าไรนักเอ่ยขึ้นพร้อมกับนั่งลงข้างๆ เจ้าของชื่อ

            “อยากไปเที่ยวไหนล่ะครับ จีอึน”

            เสียงทุ้มต่ำเอ่ยกับหญิงสาวข้างกายด้วยถ้อยคำสุภาพที่ไม่ค่อยได้ยินจากเขาบ่อยนัก

            “ไปเดินเล่นที่ไหนก็ได้ จีอึนอยากเดตกับยงกุกสองต่อสอง”

            คำว่า ‘สองต่อสอง’ อาจจะไม่ได้ตั้งใจหลุดออกมาให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ได้ยิน แต่มันดันเป็นโชคร้ายของเขาเองมากกว่า

            “ขอโทษครับ จะนั่ง”

            เสียงนิ่งๆ ใบหน้านิ่งๆ ที่ดังขึ้นลอดมาสก์สีดำสนิทไม่ดังมากเท่าไรนัก แต่ก็พอจะทำให้หญิงสาวลุกออกจากที่นั่งของเขาได้

            “เย็นนี้เดี๋ยวจะซ้อมร้องเพลงก่อน รอจีอึนด้วยนะยงกุก”

            แล้วจีอึนก็เดินกลับที่นั่งไป เจ้าของที่นั่งกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างไม่สบอารมณ์

            “ไปกินรังแตนที่ไหนมาวะไอ้แดฮยอน ทำไมทำตัวไม่น่ารักกับจีอึนเลย”

            ยงกุกหันมาหาเพื่อนตัวดีที่เอายัดหูฟังเข้าโลกส่วนตัวไปเรียบร้อยแล้ว

            “...”

            “มึง...”

            “กูไม่ใช่คนน่ารักไง”

            แดฮยอนหลับตาลงเอาขาพาดโต๊ะเรียนเอามือกอดอกแน่น

            “เย็นนี้มึงนั่งรอจีอึน...”

            “ทำไมกูต้องนั่งรอเป็นเพื่อนมึงด้วย!?”

            แดฮยอนหันไปตะคอกใส่อีกคนก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินกระแทกเท้าออกจากห้องไป เดือดร้อนยงกุกต้องเดินตามออกไป เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นบ่อยครั้งไป

            “แดฮยอน! ทำไมมึงเป็นแบบนี้วะ!!”

            ยงกุกเดินไปจับแขนอีกคนให้หันมาเผชิญหน้ากัน

            “ก็กูเป็นของกูแบบนี้”

            แดฮยอนทำหน้าเซ็งๆ ใส่

            “มึงเปลี่ยนไป อย่างน้อยมึงก็ไม่เคยทำตัวแบบนี้ใส่กู”

             ยงกุกเริ่มหัวเสียใส่อีกคน แดฮยอนถึงจะดื้อแต่อย่างน้อยๆ แดฮยอนก็ไม่เคยที่จะทำตัวปั้นปึงใส่เขาแบบนี้ นี่มันไม่ใช่จองแดฮยอน

            “อย่ามาอารมณ์เสียใส่กู มึงกลับไปหาแฟนสุดที่รักของมึงเถอะ”

            แดฮยอนทรุดตัวลงนั่งใต้ต้นไม้ที่เขามักจะใช้เป็นที่พักผ่อนเสมอๆ

            “มึงไม่ชอบอะไรในตัวจีอึนหรือเปล่า?”

            ยงกุกทรุดตัวนั่งยองๆ ลงตรงหน้าอีกคน แดฮยอนเพียงแค่สะบัดหน้าหนี

            “ทุกอย่าง ทุกอย่างที่เป็นจีอึน มึงพอใจยัง”

            แดฮยอนตอบออกมาเบาๆ ราวกับตัดพ้อ

            “ทำไมวะ? เขาถือเป็นพี่น้องมึงเลยนะ”

            “เรื่องของกู! ตอนนี้กูอยากอยู่คนเดียว มึงขึ้นห้องไปเถอะ”

            แดฮยอนนั่งกอดเข่าไม่ยอมมองหน้ายงกุก

            “ครูคงขึ้นแล้ว กูจะอยู่กับมึง”

            “มึงไม่ไป กูไปเองก็ได้”

            แดฮยอนลุกขึ้นยืน แต่ก็โดนอีกคนฉุดข้อมือไว้

            “มึงอยู่กับกู...”

            น้ำเสียงทุ้มนุ่ม ใบหน้าที่ดูอ่อนโยน มันทำให้แดฮยอนอดใจอ่อนไม่ได้ สุดท้ายเขาก็ต้องทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ปล่อยให้อีกคนนอนซบไหล่เขา

            ‘จองแดฮยอนใจง่าย’

            ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่ทั้งสองคนกลับด้วยกันอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของยงกุกสั่น เจ้าของเครื่องถึงได้ลืมตาขึ้นมากดรับ โดยที่ไม่ได้ดูสายเรียกเข้า

            “ฮัลโหล”

            [ยงกุกอยู่ไหน? วันนี้เรามีนัดกันไม่ใช่หรอ]

            เสียงปลายสายทำให้บังยงกุกถึงกับตาโต สะดุ้งขึ้นจนลืมไปว่ามีคนซบไหล่เขาอยู่

            ‘ปึก!’

หัวของร่างเล็กกระแทกกับต้นไม้ไม่แรงมากเท่าไร แต่ก็ทำให้อีกคนสะดุ้งตื่น ก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดเมื่อเห็นอีกคนกำลังคุยโทรศัพท์

            “เดี๋ยวจะรีบไปนะจีอึนนะ”

             แล้วยงกุกก็ตัดสายไป

            “ลืมนัด?”

            แดฮยอนถามเบาๆ ไม่ได้ตั้งใจจะให้อีกคนได้ยิน แต่ก็กลับได้ยินซะอย่างนั้น

            “อืม นอนเพลินไปหน่อย”

            “ก็บอกแล้ว... ว่าให้กลับไปหา สมน้ำหน้า”

            แดฮยอนลุกขึ้นปัดกางเกงแล้วก็เดินไปเอากระเป๋าที่ห้องเรียนโดยที่ไม่รออีกคนเลย

            “จองแดฮยอน รอกูด้วย!”

            ตั้งใจจะรั้งอีกคนไว้ แต่เหมือนกับว่าร่างเล็กยิ่งรีบเดินเร็วขึ้น ยิ่งเขาเรียกเท่าไร แดฮยอนยิ่งเดินเร็วขึ้นจนถึงขั้นวิ่งหนียงกุก

            “ไอ้เชี่ย!!!! กูบอกให้มึงรอ ทำไมมึงไม่รอ!”

            เมื่อวิ่งตามอีกคนมาถึงห้อง ยงกุกก็อารมณ์เสียใส่ทันที แต่อีกคนกลับตีหน้ามึนใส่ซะอย่างนั้น

            “สนใจกูทำไม?”

            แดฮยอนคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปที่ประตู แต่กลับโดนอีกคนกระชากข้อมือกลับมาแล้วผลักไปกระแทกกับโต๊ะครู

            “เจ็บ!!”

            แดฮยอนตะโกนใส่หน้าอีกคน แต่ดูเหมือนยงกุกจะไม่รู้สึกอะไร กลับสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆ อีกคนก่อนจะเอามือวางทาบลงไปกั้นร่างคนตัวเล็กไว้

            “มึงเปลี่ยนไปนะแดฮยอน ตั้งแต่เมื่อไรกัน”

            ยงกุกจ้องหน้าอีกคนในระยะที่ใกล้กันมาก ใกล้จนปลายจมูกของทั้งคู่แตะกันเบาๆ

          ‘ใกล้แบบนี้แดฮยอนจะไม่ทน’

            “...”

            แดฮยอนได้แต่เงียบแล้วเบือนหน้าหนี แต่ก็โดนยงกุกจับที่ปลายคางให้หันกลับมาเหมือนเดิม

            “เงียบ... คงจะตั้งแต่ฉันคบกับจีอึนสินะ”

            ยงกุกยังคงจ้องเข้าไปในแววตาของอีกคน มือหนายกขึ้นมาดึงมาสก์สีดำสนิทที่ปกปิดริมฝีปากอันอวบอิ่มของเจ้าตัวเอาไว้

            “...”

            แดฮยอนจ้องอีกคนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ เขาเผลอกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น

            “ทำไมต้องทำตัวดื้อแบบนี้ด้วย!”

            ยงกุกสบถเบาๆ เขามองคนตัวเล็กที่จ้องหน้าเขาด้วยแววตาแข็งกร้าว ปลายนิ้วสัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปากสีแดงสด เขาทำแบบนี้บ่อยๆ เวลาที่อีกคนเผลอกัดริมฝีปากตัวเอง

            “...”

            “...”

            “...”

            ต่างคนต่างจ้องกันไม่วางตา และอาจจะรวมไปถึงระยะที่ห่างกันแค่เพียงปลายจมูก ริมฝีปากอวบอิ่มที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้ามันเหมือนจะล่อตาล่อใจบังยงกุกเกินไป ทำให้ระยะห่างระหว่างคนสองคนลดลงไปเรื่อยๆ แม้แดฮยอนจะเบือนหน้าหนี แต่ยงกุกก็ไม่ยอม เขาจับปลายคางอีกคนให้หันกลับมาแล้วประทับริมฝีปากลงไป แดฮยอนเบิกตากว้าง ยอมรับว่าตกใจมาก กำปั้นเล็กๆ ทุบลงบนไหล่หนารัว แต่ยงกุกก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไร เขากัดริมฝีปากล่างของคนตัวเล็กจนอีกคนเผลออ้าปากร้องออกมา เขาจึงอาศัยจังหวะนี้สอดลิ้นเข้าไปหาความหวานจากริมฝีปากของอีกคน

            ‘อยากจะรู้นักว่าภายในปากของคนที่ชอบกินของหวาน มันจะหวานสักแค่ไหนกัน’

            ลิ้นร้อนของยงกุกยังคงหยอกล้อกับลิ้นเล็กที่พยายามหนีอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งๆ ที่รู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางหนีลิ้นร้อนนั่นได้ในโพรงปากแคบๆ แบบนี้หรอก จากมือที่ทุบรัวค่อยๆ คลายออกช้าๆ ก่อนจะกำเสื้อสูทนักเรียนตัวนอกของอีกคนแน่น มือหนาคว้าเอวเล็กของอีกคนให้เข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะสอดมือเข้าไปในสูทนักเรียนตัวนอก ฝ่ามือร้อนลากวนไปมาผ่านเสื้อเชิ้ตบนแผ่นหลังเล็ก จนแดฮยอนได้สตินั่นแหล่ะ ถึงได้ใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ผลักอีกคนออกจนสุดแรง

            ‘เพี๊ยะ!’

            ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบของร่างเล็กที่ยืนหอบอยู่ข้างโต๊ะครู แววตากลมโตมีน้ำใสๆ คลออยู่จนยงกุกรู้สึกอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดให้เบาๆ ถ้าไม่มีเสียงเรียกเขาจากข้างหลังเสียก่อน

            “ย... ยงกุก...”

            เสียงหวานสั่นเครือ ถ้าให้เดาเขาคงเดาได้ว่าหญิงสาวคงจะเห็นฉากที่ไม่สมควรเห็นเข้าแล้วล่ะ แดฮยอนยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินสวนหญิงสาวออกจากห้องไป แต่กลับโดนผู้หญิงคนนั้นคว้าข้อมือไว้

            ‘เพี๊ยะ!’

            แดฮยอนหันไปตามแรงมือที่ฟาดลงมา ยงกุกยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก

            “เลว!”

            จีอึนส่งเสียงลอดตามไรฟันออกมา น้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่ทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย แดฮยอนจ้องหน้าอีกคน มองเลยไปยังยงกุก ก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากห้องไปแล้วเริ่มวิ่ง จนเสียงฝีเท้าเริ่มเงียบหายไป จีอึนถึงหันกลับมามองหน้ายงกุกที่ยืนเฉยอยู่

            “อธิบายให้ฉันฟัง... ได้มั๊ยคะ?”

            จีอึนยืนน้ำตานองหน้าจ้องคนที่ยืนเงียบไม่พูดอะไร ไม่อธิบายอะไร เอาแต่ยืนนิ่งเป็นหินอยู่แบบนั้น

            ‘เขาสับสนกับตัวเองเหลือเกิน’

            “...”

            ไม่มีคำตอบใดๆ จากปากของบังยงกุก เขาจะตอบจีอึนออกไปว่าอะไรล่ะ ทำไมเขาถึงจูบเพื่อนสนิทของตัวเองอย่างแดฮยอนล่ะ นั่นเป็นคำถามที่เขายังไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้เหมือนกัน

            “จีอึนจะรอคำตอบจากยงกุกนะคะ”

            ว่าแล้วหญิงสาวก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่ยงกุกที่ยังยืนครุ่นคิดอยู่กับตัวเอง

            “แม่คะ แดฮยอนล่ะคะ?”

            พอกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพที่ค่อนข้างจะชอกช้ำพอสมควรก็รีบถามหาคนที่ทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ทันที

            “อยู่บนห้องจ้ะ เห็นกลับมาถึงก็เดินปึงปังขึ้นไปเลย”

            ผู้เป็นแม่ที่ง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารมื้อเย็น เลยไม่ได้หันมาสนใจลูกสาว แต่นั่นแหล่ะ โชคดีของซงจีอึน

            ‘ปังๆๆๆ’

            “จองแดฮยอน!!!!”

            เสียงเคาะประตู ไม่สิ! ต้องเรียกว่าเสียงทุบประตูเสียมากกว่าพร้อมกับเสียงที่ตะโกนเรียกอยู่ด้านหน้าทำเอาคนด้านในรำคาญได้ไม่ยาก แต่คงไม่ใช่กับแดฮยอน เพราะร่างเล็กใส่เฮดโฟนอันใหญ่ นอนหลับตาปล่อยให้น้ำตาที่คลอมาตั้งแต่อยู่โรงเรียนไหลลงอย่างช้าๆ เพลงที่เปิดกรอกหูไม่ใช่เพลงเศร้าหรือเพลงบัลลาดตามแบบที่เขาชอบแต่อย่างใด แต่กลับเป็นเพลงฮิพฮอพจังหวะหนักแน่นและดนตรีดังๆ ที่อีกคนชอบต่างหาก จองแดฮยอนไม่ได้ชอบเพลงแนวนี้ เพียงแต่มันทำให้เขาสามารถตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกและเสียงน่าหนวกหูนั่นด้วย

            ซงจีอึนเป็นลูกติดของแม่เลี้ยงของเขา หลังจากที่เธอได้แต่งงานกับพ่อของเขาแล้วพากันย้ายเข้ามาในบ้าน ในความรู้สึกของแดฮยอนที่เหมือนถูกแย่งทุกสิ่งไป มันแย่มาก พ่อที่อยากมีลูกสาวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอได้ซงจีอึนมาเป็นลูกเลี้ยง ก็เลยรักและประคบประงบมาก โชคร้ายที่ทั้งสองดันอายุเท่ากัน ซงจีอึนคือผู้หญิงอ่อนหวาน เวลาที่มีงานสังคมใครๆ ต่างก็จะพากันชมจีอึน ต่างจากแดฮยอนที่ดูเป็นคนเย็นชา เข้าหาได้ยาก ดังนั้นเขาจึงมีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว เพื่อนที่ทำให้เขาสับสนอยู่ตอนนี้

            “แดฮยอน นี่ซงจีอึน รู้จักกันไว้นะ เธออายุเท่าๆ กับลูกเลยล่ะ”

          พ่อของเขาแนะนำหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งให้รู้จัก แดฮยอนยอมรับเลยว่าเธอดูเป็นคนน่ารักแล้วดูท่าแล้วน่าจะเป็นคนที่เฟรนด์ลี่พอตัว และคิดว่าคงต่างกับเขามากทีเดียว

          “สวัสดีนะ ฉันชื่อซงจีอึน คุณพ่อบอกว่าเราอายุเท่ากัน”

          คุณพ่อหรอ? ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ แดฮยอนชักเริ่มจะไม่ชอบหน้าขึ้นมาซะแล้ว

          “อ่า~ พ่อคงลืมบอกลูกสินะ เธอเป็นลูกสาวของคุณนายซง ภรรยาใหม่ของพ่อน่ะ”

           พ่อเอื้อมมือมาลูบผมแดฮยอน แต่เด็กน้อยกลับปัดออก พร้อมกับจ้องหน้าผู้เป็นพ่อเขม็ง

          “ผมไม่เคยว่าอะไรถ้าพ่อจะแต่งงานใหม่ แต่พ่อกลับบอกให้ผมรู้ก็ตอนที่พ่อพาผู้หญิงคนนี้เข้าบ้านมาแล้วเนี่ยนะ!! พ่อยังเห็นผมเป็นลูกพ่ออยู่มั๊ย!?”

          แดฮยอนปาดน้ำตาก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป มันอาจจะดูเหมือนละครน้ำเน่า แต่ใครจะรู้ว่าเขาน้อยใจจริงๆ

            “จองแดฮยอน!! นายจะเปิดหรือไม่เปิด!!”

            เสียงทุบประตูที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย กลับยิ่งรัวมากขึ้นไปอีก

          ‘ตุ้บ!’

          ‘เพล้ง!’

            เสียงที่ดังออกมาจากในห้อง พอจะทำให้ด้านนอกหยุดชะงักได้ แดฮยอนยอมเสียโคมไฟที่หัวเตียงไป ถ้ามันแลกกับการที่คนอยู่ข้างนอกเงียบแล้วกลับห้องของตัวเองไปซะ

            ‘แต่ดูเหมือนแดฮยอนจะคิดผิด’

            “จองแดฮยอน!!”

            เจ้าของชื่อแทบจะเอาหัวโขกพื้นตาย ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะหนีไปอยู่บ้านยงกุก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เขาไปไม่ได้ เขาไม่สามารถทำมันได้ แค่นึกถึงชื่อก็รู้สึกร้อนๆ ที่ริมฝีปากขึ้นมาเสียแล้ว

            ‘ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!’

            ไม่รู้ว่าแดฮยอนกลายเป็นคนขี้โมโหตั้งแต่เมื่อไร หนังสือเล่มหนามากมายถูกปาไปที่ประตู หวังว่าจะให้อีกคนเงียบไป

          ‘แต่คราวนี้มันกลับได้ผล’

            พอเสียงหน้าห้องเงียบไป แดฮยอนก็ถอดเฮดโฟนออก

            ‘ยิ่งฟังยิ่งพาลแต่จะทำให้คิดถึงมากขึ้นไปอีก’

          เขาเดินไปเก็บหนังสือที่ปาไปให้เข้าที่

            ‘ฟึ่บ~’

            ทันทีที่เขายกหนังสือเล่มหนึ่งขึ้น ก็มีอะไรบางอย่างร่วงออกมาจากหนังสือ คาดว่าน่าจะเป็นเพราะแรงกระแทก ทำให้มันหลุดออกมาจากหนังสือเล่มหนาอย่างง่ายได้ แดฮยอนก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาดู มันเป็นรูปโพลารอยด์ และที่สำคัญ มันเป็นรูปแอบถ่ายของ ‘จองแดฮยอน’ ตอนกำลังหลับอยู่ ที่ใต้รูปเขียนเอาไว้ว่า

            ‘น่ารักจัง♡’

            ซงจีอึนที่เดินกระแทกเท้าปึงปังกลับมาที่ห้อง หลังจากที่ความพยายามไม่ได้เป็นผลเลย เธอกระแทกตัวนั่งลงบนเตียงอย่างแรง เธอยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะกดส่งข้อความออกไปยังเบอร์ที่คุ้นเคย

            ยงกุกที่กำลังขับรถมาตามเส้นทางที่ได้รับจากจีอึนเมื่อหลายนาทีก่อน เขาได้นั่งคิดแล้วคิดอีก แต่เขาก็ยังหาข้อสรุปให้ตัวเองไม่ได้

            ‘คนหนึ่งก็แฟน อีกคนก็เพื่อน’

            ระหว่างจอดติดไฟแดง เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คที่หมายให้แน่ใจอีกครั้ง

‘ยงกุก ออกมาหาจีอึนนะ สถานที่ที่เป็นเดตแรกของเรา จีอึนรอยงกุกอยู่

แล้วจีอึนจะฟังทุกอย่าง จีอึนจะให้อภัยยงกุก

ซงจีอึน♡’

            เมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนให้รถวิ่งได้ ยงกุกก็โยนโทรศัพท์ไปไว้ที่เบาะข้างคนขับ ระหว่างทางเขาก็คิดไม่ตกว่าเขาจะไปเจอหน้าจีอึนได้อย่างไร แล้วบังเอิญสายตาก็เหลือบไปเห็นข้อความเข้า และยังตาดีเห็นชื่อคนส่งมาด้วย ยงกุกรีบหักรถจอดข้างทางทันที ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเปิดอ่านข้อความทันที

‘สวนสาธารณะ ฮงแด

Jแดฮยอนนี่~’

            ไม่รู้ว่าอีกคนตั้งใจจะส่งมาว่าอะไร ยงกุกกำพวงมาลัยแน่น สถานที่ที่เขากำลังจะไปมันอยู่คนละทางกับฮงแดเลย ซงจีอึนไม่ชอบรออะไรนานๆ แค่ผิดนัดสัก 2-3 นาทีเธอก็ไม่อยู่แล้ว แต่แดฮยอนนัดคือนัด ต่อให้ไม่มาเขาก็นั่งรออยู่แบบนั้น และตอนนี้จีอึนคงกำลังอยู่ในที่ที่อบอุ่น แต่แดฮยอน เชื่อเถอะว่าไม่มีสวนสาธารณะที่ไหนจะมีที่อบอุ่นๆ ให้นั่งรอในหน้าหนาว แล้วอีกอย่างคือ

          ‘จองแดฮยอนเป็นพวกแพ้อากาศเย็นๆ’

            แค่เจออากาศหนาวจัดนานๆ เข้าหน่อยอาจถึงกับช็อกได้ ยงกุกกำลังสับสน แต่ตอนนี้เขาตัดสินใจที่จะทำตามใจตัวเองแล้ว เขาขับรถมุ่งหน้าไปยังสถานที่นัดหมายแรกทันที

            “จีอึนคิดว่ายงกุกจะไม่มาซะแล้ว”

            ยงกุกมองหญิงสาวในชุดขนสัตว์หนา ดูแล้วคงจะอบอุ่นใช่เล่น หญิงสาวระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ ยงกุก

            “ขอโทษ...”

            เสียงทุ้มต่ำของยงกุกทำให้หญิงสาวหัวใจพองโต

            ร่างสูงของบังยงกุกรีบวิ่งไปทั่วสาธารณะ สอดสายตามองหาคนที่เขาคิดว่าน่าจะรออยู่ที่ไหนสักแห่งในสวนแห่งนี้ แต่เขาสอดสายตาไปทั่วก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แวว เขายืนหอบอยู่อย่างนั้น ก่อนจะไปสะดุดกับร่างเล็กที่นั่งอยู่บนม้านั่งสีขาวตัวยาว ผ้าพันคอผืนสีน้ำเงินที่เขาเป็นคนเลือกให้ถูกพันรอบๆ คอเล็ก ไม่รู้ว่าอีกคนนั่งรอเขามานานแค่ไหนแล้ว

            “แดฮยอน...”

            เสียงหอบเหนื่อยเรียกจากด้านหลัง เจ้าของชื่อค่อยๆ หันไปมองช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วก็โดนอีกคนสวมกอดเข้าอย่างจัง

            “อ... ไอ้บ้า!”

            แดฮยอนทุบหลังอีกคนดัง ‘ปั่ก’ เพื่อให้เขาคลายอ้อมกอดลงบ้าง นี่กอดแน่นจนจะหายใจไม่ออก

            “รอนานมั๊ย?”

             ยงกุกคลายอ้อมกอด เขามองหน้าอีกคนก่อนจะเกลี่ยปอยผมสีน้ำตาลเข้มให้ออกจากใบหน้าหวานนั่น

            “ก็ไม่นานหรอก”

            แดฮยอนโกหกคำโต ยงกุกบีบจมูกเล็กนั่นก่อนจะหัวเราะออกมา

            “โกหกไม่เก่งนะ ปากซีดหมดแล้ว หนาวมากมั๊ย?”

            “ไม่หนาวหรอก ก็นายกอดไว้แล้วนี่ จะหนาวได้ไง”

            แล้วแดฮยอนก็ซุกใบหน้าลงกับอกกว้างของอีกคน

            “กลับมาเป็นจองแดฮยอนคนเดิมแล้วหรือไง?”

            ยงกุกกอดอีกคนแน่น

          ‘บางทีคนในอ้อมกอดเขาก็น่ารักไม่ทนนะ’

            “ไม่เคยเปลี่ยนไป”

            แดฮยอนตอบอ้อมแอ้ม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าอีกคน

            “แล้วจีอึน...”

            “เคลียร์แล้ว เธอบอกว่าถึงจะไม่เข้าใจ แต่ก็จะพยายามตัดใจ”

            ยงกุกลูบหัวอีกคนเบาๆ

            “ขอโทษ...”

          “จีอึนให้อภัยค่ะ จีอึนรู้ว่ายงกุกกับแดฮย...”

          “ผมรักแดฮยอน”

          ยงกุกที่ก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าสบตากับหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย

          “ย... ยงกุกคะ”

          จีอึนกัดริมฝีปากแน่น

          “ผมมาเพราะผมต้องบอกจีอึน ผมอยากให้จีอึนให้อภัยผม เพราะผมรักแดฮยอนจริงๆ”

          “พอเถอะค่ะ”

          “แต่จีอึน...”

          “ฉันบอกแล้วนี่ค่ะ แค่ยงกุกมา ฉันจะฟังทุกอย่าง ฉันจะให้อภัยคุณ”

          “จีอึน...”

          “ถึงแม้ฉันจะไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ก็เถอะ”

          หญิงสาวกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลออกมาเป็นรอบที่สองของวัน

          “ยงกุกกลับบ้านเถอะค่ะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว จีอึนลานะคะ”

          หญิงสาวเดินเฉียดยงกุกไปก่อนจะเดินขึ้นรถที่จอดรอไว้อยู่ก่อนแล้ว

          “ผมขอโทษ... เชี่ยแล้ว!!”

          ยงกุกยืนมองรถคันนั้นจนลับตา ก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดูแล้วสบถแรงๆ ก่อนจะรีบขึ้นรถแล้วตรงดิ่งมาที่ฮงแดทันที

            “บังยงกุกรักจองแดฮยอนนะ”

            เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูทำเอาคนในอ้อมกอดหน้าเห่อร้อนขึ้นมาในทันที แดฮยอนทุบอกอีกคนเบาๆ ที่เขาตัดสินใจนัดให้อีกคนมาหาก็เพราะรูปนั้น รูปที่เขาเจอในหนังสือนั่น มันเป็นรูปที่เขาโดนยงกุกแอบถ่ายแถมมันยังถูกสอดเอาไว้ในหนังสือเล่มที่ยงกุกให้เขายืมมาด้วย แต่อันที่จริงแดฮยอนไม่ได้ใจง่ายขนาดนั้นถ้าไม่ได้เห็นอีกรูปหนึ่ง รูปที่พวกเขาถ่ายคู่กัน ในส่วนด้านล่างรูปก็มีข้อความที่ถูกเขียนด้วยลายมือของคนในรูปที่ไม่ใช่เขา ทำให้แดฮยอนนัดอีกคนออกมาเจอโดยไม่รู้ตัว

BANG ♡ DAE

Special

            “นายรักฉันตั้งแต่เมื่อไร?”

            แดฮยอนถามคนที่นั่งอยู่ข้างกายให้ห้องนอนของยงกุก

            “นั่นสิ ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ฉันปล่อยให้เจ้าเพื่อนหน้าแมวเข้ามาเดินเล่นในใจฉัน”

            ยงกุกหันไปจิ้มแก้มอีกคน ส่วนแดฮยอนก็คอยไล่แต่จะงับนิ้วให้ได้

            “แหวะ! แล้วรู้มั๊ยว่าฉันรักนายตั้งแต่เมื่อไร”

            “...”

            “ตั้งแต่นายมาขอเป็นเพื่อนฉันแล้ว เจ้าโง่!”

            แล้วแดฮยอนก็หันไปจุ๊บเบาๆ ที่แก้มสากของอีกคน

            “ฉวยโอกาสนี่!”

             ยงกุกแสร้งทำเป็นโวยวายก่อนจะประทับริมฝีปากลงเหมือนเมื่อตอนเย็น แต่มันต่างกันตรงที่...

‘คราวนี้จองแดฮยอนสมยอมจ้า~’

-THE END-