[BAP] Please come back again... - Himchan x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้น

ฮรืออออออออ เอาช็อตมาเสิร์ฟอีกแล้ววววววว

ช็อตนี้ค่อนข้างเศร้า บอกไว้เลย

#เราเศร้าแต่คนอื่นจะเศร้ามั้ย #เราไม่รู้ 55555

แต่เราจะเรียกมันว่าเป็นดราม่าฮิมแด้เรื่องแรกของเรา ฮริ้งงงง

เรื่องนี้แต่งเสร็จนานแล้ว และดองไว้นานมาก เพิ่งจะเอามาลง -0-

5555555555555555555555

อ่านกันด้วยนะคะเด็กๆ คิคิ > <

 

 ป.ล. กำลังวางแพลนจะแต่งฟิคยาว แต่กลัวไม่จบ

เลยว่าจะร่างไว้ก่อนสัก 2-3 ตอน

เลยจะถามผู้ติดตาม(อันน้อยนิด)ของเราว่า

  

‘มันจะเวิร์คมั้ย?’

5555555555555555555555555555555555555555555

แค่นี้แหล่ะค้าบบบ 55555

เนื้อเรื่อง

Title: Please come back again…

Couple: Kim Himchan x Jung Daehyun

          ‘จองแดฮยอน’ ปัจจุบันนักเรียนชั้นม.ปลาย ปีสอง แห่งโรงเรียนมัธยมมวาฮัน เด็กชายรูปร่างเล็ก หน้าตาจัดว่าน่ารัก แม้จะดูเหมือนเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แต่ใครจะรู้เล่าว่า เด็กผู้ชายคนนี้เป็นที่จัดเป็นบุคคลประเภทที่พูดมากชนิดลิงหลับ แถมวันดีคืนดี จองแดฮยอนอาจจะพ่นภาษาถิ่นบ้านเกิดใส่คุณโดยไม่รู้ตัว ความน่ารักที่ใครๆ ต่างหมายปองไว้ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้าโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ แต่กลับมีเพียงคนเดียวที่ได้จับจองพื้นที่หัวใจของคนคนนี้ คนที่สมบูรณ์แบบไม่ต่างกัน ‘คิมฮิมชาน’

            “แดฮยอนอ่า~ ไปกินข้าวกัน”

            ยูยองแจ เพื่อนสนิทของคนตัวเล็กสะกิดอีกคนเบาๆ ให้อีกคนรู้ตัว หลังจากที่นั่งเหม่อมาตลอดคาบเรียนทั้งเช้านี้ ยองแจชักเริ่มเป็นห่วงเพื่อนตัวเล็กนี่ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์คราวนั้น เหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว...

            “อือ...”

            แดฮยอนตอบรับในลำคอก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ ร่างเล็กย่างกรายไปที่ประตูห้องเรียน ไม่สนใจอะไร แม้แต่ทางก็ไม่มอง

            “แดฮยอนระวัง”

            ยองแจรีบวิ่งไปคว้าคอเสื้ออีกคน ก่อนที่จะชนโครมเข้ากับประตูห้องที่ยังปิดอยู่

            ‘นี่กะจะเดินทะลุผ่านประตูไปเลยหรืออย่างไรกัน’

            “เฮ้อ...” ยองแจถอดหายใจอย่างแรง ก่อนจะคว้ามือเพื่อนตัวเล็กมาจับไว้ แล้วพาเดินไปที่โรงอาหารก่อนที่คนตัวเล็กนี่จะเดินชนนู่นชนนี่จนเจ็บตัว

            “อ่ะนี่ กินซะหน่อยนะ”

            ยองแจวางจานข้าวลงตรงหน้าแดฮยอน แต่อีกคนกลับไม่สนใจมันเลยแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่จะจับช้อนขึ้นมากิน

            “แดฮยอนอ่า~ อย่าทำแบบนี้นะ ขอร้องล่ะ”

            ยองแจแทบจะอ้อนวอนคนตัวเล็กนี่ แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับมาเลย เป็นจังหวะเดียวกับที่รุ่นน้องคนสนิททั้งสองเดินเข้ามา เขามองหน้ารุ่นน้องทั้งสองเป็นเชิงว่าขอให้ช่วย เด็กชายร่างสูงขาวก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ คนตัวเล็ก มือวางบนไหล่อย่างถือวิสาสะ

            “พี่แดฮยอนครับ นี่พี่ไม่กินข้าวอีกแล้วหรอ”

            ชเวจุนฮง รุ่นน้องคนสนิท แต่ที่จริงแล้วเป็นคนสนิทของฮิมชาน อาจจะเพราะสองคนนี้เป็นคนรักกัน รวมไปถึงที่เจ้าเด็กร่างสูงนี่เป็นแฟนกับยูยองแจ เลยทำให้สองคนนี้สนิทกันไปโดยปริยาย

            “พี่แดฮยอนครับ”

            ดูเหมือนการพยายามให้อีกคนเลิกเหม่อมันเป็นอะไรที่ยากเหลือเกิน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องมันก็ผ่านไปตั้งหนึ่งปี แต่อีกคนกลับยิ่งดูแย่ลงเรื่อยๆ

            “พี่แดฮยอนครับ พี่ต้องกินข้าวนะครับ พี่ฮิมชานจะได้สบายใจ”

            มุนจงออบ รุ่นน้องอีกคนหนึ่งนั่งลงข้างๆ แต่คำพูดของรุ่นน้องคนนี้กลับทำให้แดฮยอนมีความรู้สึกขึ้นมาทันที ใบหน้าหวานหันมามองจงออบช้าๆ แววตาที่เคยว่างเปล่า ดูเหมือนจะสดใสขึ้นมาเล็กน้อย

            “จริงนะจงออบบี้~”

            เสียงหวานแหบพร่าเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก จงออบส่งยิ้มสดใสให้แล้วพยักหน้าน้อยๆ เพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง ซึ่งได้ผล มือเล็กค่อยๆ หยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวเข้าปาก แม้จะดูเชื่องช้า แต่ก็ทำให้ทั้งเพื่อนและรุ่นน้องถอนหายใจอย่างโล่งอก

            “แดฮยอนกลับบ้านกัน”

            ยองแจจับมือเพื่อนให้ลุกขึ้นมาแล้วพาเดินไปที่หน้าโรงเรียน ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่รถเมล์สายที่ทั้งคู่นั่งจอดที่ป้ายพอดี แต่แดฮยอนกลับดึงมือตัวเองออกจากการกอบกุมของเพื่อนแล้วเดินไปนั่งรอท่ามกลางความงุนงงของยองแจ

            “ด... แดฮยอน...” ยองแจเรียกชื่อเพื่อนอย่างยากลำบาก

            ‘ขอที ขอให้มันไม่ใช่เหมือนทุกครั้งที่อีกคนเป็นเถอะ’

            “ยองแจกลับก่อนเลยนะ ฉันจะรอพี่ฮิมชานมารับ”

            แดฮยอนส่งยิ้มให้ยองแจ แต่อีกคนกลับไม่ได้รู้สึกยินดีด้วยเลย ยองแจตาโต เดินไปหาแดฮยอนอย่างช้าๆ

            “ด... แดฮยอนอ่า~ อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ”

            ยองแจโน้มตัวลงไปจับมือเพื่อน แต่อีกคนกลับปฏิเสธมัน ยองแจกัดปากแน่นราวกับชั่งใจไม่ให้พูดออกไปอย่างที่ทำทุกวัน เขารู้ว่ามันทำร้ายจิตใจของเพื่อนรักของเขาเป็นอย่างมาก แต่บางครั้ง มันก็ต้องทำ เพื่อให้แดฮยอนทำใจได้ซักที

            “แดฮยอน... อย่าให้ฉันต้องพูดอีกเลยนะ...”

            ยองแจทรุดตัวนั่งยองๆ ตรงหน้าแดฮยอน ฝ่ามือทั้งสองข้างวางไว้ที่หน้าตักอีกคน

            “ฉันไม่อยากทำร้ายนาย แต่ฟังนะ... พี่ฮิมชานเขาไม่อยู่กับเราแล้ว นายเข้าใจมั้ยจองแดฮยอน คิมฮิมชานเขาจากเราไปแล้ว”

            ยองแจกัดฟันพูด ดวงตามีน้ำใสๆ คลออยู่เต็มไปหมด แต่ไม่อาจเทียบกับอีกคนได้ เพราะตอนนี้จองแดฮยอนน้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย

            “อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะยูยองแจ อย่าเอาพี่ฮิมชานมาล้อเล่นแบบนี้นะ!!!”

            เสียงหวานตะโกนใส่อีกคนเสียงดัง น้ำตาพากันไหลลงมาจะเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด

            “แดฮยอนอ่า~ นี่ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ นายอย่าหลอกตัวเองต่อไปเลยได้มั๊ย”

            ยองแจกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้ แดฮยอนเป็นแบบนี้ทุกวัน ตั้งแต่คิมฮิมชานจากไป

            “นี่!! ยูยองแจ!! ฉันโกรธนายแล้วนะ ฉันจะโทรหาพี่ฮิมชาน นายจะได้รู้ว่าพี่เขายังไม่ได้จากเราไปไหน!!!”

            แดฮยอนตะโกนอย่างไม่ลืมหูลืมตาอีกครั้ง พร้อมกับคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเลข 1 อย่างรวดเร็ว แม้จะถือสายรอแล้ว รอเล่าก็กลับได้ยินแต่เสียงของโอเปอร์เรเตอร์ตอบกลับมา แดฮยอนเลือกที่จะกดโทรออกซ้ำๆ มือเรียวเล็กยกขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆ

            “พอได้แล้วจองแดฮยอน!!! เลิกหลอกตัวเองซะที!!!”

            ยองแจคว้าโทรศัพท์จากอีกคนมาแล้วกดตัดสายพร้อมกับตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

            “ไม่!!! พี่ฮิมชานยังอยู่!! พี่เขาบอกกับฉันว่าจะไม่ทิ้งฉันไปไหน นายได้ยินมั๊ยยูยองแจ!!!”

            แดฮยอนลุกขึ้นตะโกนลั่นจนคนที่สัญจรไปมาหันมามอง

            “แดฮยอนอ่า~ นายยอมรับความจริงซะทีได้มั๊ย พี่ฮิมชานไม่อยู่แล้ว ฟังกันบ้างสิ”

            ยองแจพยายามที่จะให้แดฮยอนยอมรับความจริง แต่อีกคนกลับหลับหูหลับตาไม่สนใจ ยังคงดื้ออยู่อย่างนั้น

            “ไม่!! พี่ฮิมชานต้องไม่ทิ้งฉัน เขาสัญญาแล้ว!!!”

            แดฮยอนหลับหูหลับตาเขย่าคอเสื้อยองแจอย่างแรง น้ำตาที่ไหลออกมาจนทำให้การมองเห็นพร่ามัว แดฮยอนทั้งทุบทั้งตียองแจแต่อีกคนกลับไม่ตอบโต้ใดๆ ทั้งสิ้น ยังคงยืนนิ่งให้เพื่อนระบายอารมณ์ออกมาให้ ร่างเล็กที่ร้องไห้อย่างหนักจนทรุดตัวลงไปที่พื้น แดฮยอนสะอื้นอย่างหนักก่อนที่จะหมดสติไป

            “จองแดฮยอน!!”

            ยองแจเบิกตากว้าง รีบนั่งลงไปประคองหัวของอีกคนมาไว้บนตัก ก่อนจะกดโทรศัพท์หาคนรุ่นน้องคนสนิททันที ไม่ถึงห้านาที ก็มีรถยนต์มาจอดเทียบ พร้อมกับร่างสูงที่คุ้นตารีบวิ่งตรงมายังพวกเขาสองคน

            “ทำไมเป็นแบบนี้ละครับพี่ยองแจ”

            “อย่าเพิ่งถามมากเลยจุนฮง พาพี่แดฮยอนไปโรงพยาบาลก่อนเร็ว!”

            เมื่อได้รับคำสั่งจากยองแจ จุนฮงก็รีบช้อนตัวแดฮยอนขึ้นมาแล้วเดินไปที่รถพร้อมกับยองแจ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจุนฮงก็รีบเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว

            “พี่ฮิมชานอ่า~ ชิมนี่หน่อยนะครับ”

          เสียงหวานพูดพร้อมกับยื่นเค้กที่ตัดชิ้นพอดีคำไปตรงหน้าอีกคน ฮิมชานยิ้มแล้วก็งับเค้กชิ้นนั้นเข้าปาก

          “อื้ม~ อร่อยนะเนี่ย”

          เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยชม พร้อมกับรอยยิ้มที่เห็นฟันครบทุกซี่ แดฮยอนยิ้มแป้น ก่อนจะตักเค้กให้อีกคนเรื่อยๆ

          “ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ นะครับ”

          ฮิมชานบีบจมูกอีกคนเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว เสียงหัวเราะใสๆ ของคนสองคนดังไปทั่วบริเวณ

          “แดฮยอนอ่า~”

          เสียงทุ้มเรียกอีกคนที่กำลังเดินจ้ำอ้าวไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขารู้ว่าคนตัวเล็กที่เดินนำไปกำลังโกรธอย่างหนักที่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิง แถมยังดูสนิทสนมกันจนเกินไปเสียด้วย

          “แดฮยอนอ่า~ อย่าเดินหนีพี่สิ”

          ร่างสูงรีบวิ่งไปคว้าแขนคนตัวเล็กให้หันมามองหน้ากัน แต่แล้วก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ก็ใบหน้าหวานง้ำงอทำปากคว่ำ ดูอย่างไงมันก็น่ารักมากกว่า

          “ผมโกรธพี่นะครับ”

          แดฮยอนกอดอกมองหน้าอีกคน แต่มันไม่ได้ทำให้ฮิมชานกลัวเลยซักนิด เมื่อคนตรงหน้านั้นน่ารักซะขนาดนี้

          “พี่ขอโทษ พี่กับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกันนะครับ”

           ฮิมชานกลั้นหัวเราะ แล้วเข้าสู่โหมดจริงจัง

          “...”

          แดฮยอนจ้องราวกับให้อีกคนพูดต่อ

          “พี่พูดจริงๆ นะ พี่กับเขาเป็นแค่เพื่อนร่วมห้อง พี่คุยกันเรื่องงานกลุ่ม จริงๆ นะ ถ้าไม่เชื่อถามผู้หญิงคนนั้นได้เลย เชื่อพี่นะแดฮยอน”

           ฮิมชานกอดแขนอีกคน ทำหน้าออดอ้อน จนแดฮยอนหลุดหัวเราะออกมา

          “ผม... ไม่ได้ใจง่ายนะครับ แต่ผม... เชื่อพี่ก็ได้”

           ฮิมชานรีบโผเข้ากอดอีกคน แล้วก็ยกตัวแดฮยอนหมุนไปรอบๆ

          “อ๊า!!!! พี่ทำอะไรเนี่ย!!”

          แดฮยอนเอาหน้าซุกบ่าอีกคน มือเล็กเกาะไหล่หนาไว้แน่นราวกับกลัวจะตก

          “พี่สัญญานะลูกแมวน้อยของพี่ ว่าพี่จะไม่ทิ้งเราไปไหนเด็ดขาด ต่อให้เราไล่พี่ พี่ก็จะไม่ไป”

          แล้วฮิมชานก็ฉวยโอกาสหอมแก้มแดฮยอน จนร่างเล็กหน้าแดงแปร๊ด

          “วันนี้ฝนตกหนักจังเลย”

          ฮิมชานที่ยืนกอดคอแดฮยอนบ่นอุบ เพราะยามที่ฝนตกทีไร ที่ป้ายรถเมล์คนเยอะทุกที แถมตอนนี้พวกเขาสองคนยังยืนอยู่ด้านหน้าสุด ทำให้โดนละอองฝนได้ง่าย

          “อย่าบ่นไปเลยหน่า อีกสักพักก็น่าจะมาแล้วล่ะครับ”

          แดฮยอนหันไปยิ้มให้

          “เฮ้อ... อึดอัดนะเนี่ย”

          ฮิมชานกระซิบเสียงเบา ขืนพูดแรงมีหวังโดนถีบกระเด็นแน่ ส่วนแดฮยอนก็ได้แต่หัวเราะออกมา

          “อ๊ะ!”

          แดฮยอนร้องออกมาเบาๆ เพราะโดนเด็กผู้ชายสี่ห้าคนที่เล่นกันข้างหลังถอยมาชน

          “ไม่เป็นไรใช่มั๊ย นี่น้องครับ เล่นกันระวังหน่อยสิ”

          ฮิมชานหันไปดุเด็กพวกนั้น ซึ่งเจ้าเด็กพวกนั้นก็โค้งให้เป็นเชิงขอโทษ

          “ยืนอย่างนี้ดีกว่า”

          แล้วฮิมชานก็จับคนตัวเล็กให้ถอยหลังไป แล้วตัวเองก็หันหลังออกไปฝั่งถนน

          “มันจะดีหรอครับ”

          แดฮยอนพยายามจะเดินไปยืนแบบเดิม แต่ก็โดนอีกคนห้ามไว้

          “อยู่แบบนี้แหล่ะ นายจะได้ไม่โดนฝนด้วยไง”

          ฮิมชานจับไหล่อีกคนเบาๆ พลางคุยกันนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย บางอย่างในใจมันบอกว่าอาจจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น จองแดฮยอนรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสีย...

          “อ๊ะ!!”

          เสียงหวานร้องขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ได้ชนเบาๆ เหมือนครั้งแรก มันกลายเป็นว่าเด็กพวกนั้นโถมแรงทั้งหมดลงที่แดฮยอนจนคนตัวเล็กเผลอเซไปด้านหน้า... เผลอดันฮิมชานออกไปตรงถนน... แสงไฟสว่างวาบเข้ามา ฮิมชานรีบผลักแดฮยอนเข้าไปด้านใน ไม่สนแม้ว่าอีกคนจะล้มจะก้นกระแทกพื้นอย่างแรง

          ‘เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด’

          ‘โครมมมมม!!!!’

          เสียงยางบดกับพื้นถนน จนดังลั่นไปทั่วบริเวณ แต่ไม่มีอะไรดึงดูดแดฮยอนได้เท่ากับร่างของคนรักที่ปะทะเข้ากับรถยนต์อย่างแรง ก่อนจะกระเด็นออกไป แดฮยอนตาโต แรงที่เคยมีทั้งหมดมันกลับหายไปจนหมดสิ้น ร่างเล็กๆ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแม้จะเกือบล้มหลายครั้ง แต่ก็ฝืนลุกขึ้นมาได้ ฝีเท้าค่อยๆ ย่างกรายไปยังร่างที่นอนนิ่งอยู่กับพื้นถนน เลือดที่สดที่ถูกชะล้างไปกับน้ำฝน ทำให้น้ำบริเวณนั้นแดงฉาดจนน่ากลัว แดฮยอนทรุดตัวลงข้างๆ ร่างของคนรัก มือขาวซีดของคนที่นอนอยู่ที่พื้นยกขึ้นมาสัมผัสที่แก้มของคนรักอยากยากลำบาก ดวงตาที่พยายามจะฝืนลืมขึ้นมา

          “ด... แดฮยอนอ่า~ น... นาย... ไม่เป็นไร... ช... ใช่มั๊ย...”

          เสียงแหบทุ้มพยายามที่จะเปล่งเสียงออกมา แดฮยอนน้ำตาไหลอาบแก้มกลืนไปกับสายฝนที่ดูเหมือนจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ

          “พี... พี่ห่วงตัวเองก่อนเถอะครับ ฮึก! ผมไม่เป็นอะไร ฮึก!”

          แดฮยอนพยายามกลั้นสะอื้น แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำได้

          “แดฮยอนอ่า~”

          มือของฮิมชานเลื่อนจากแก้มมาจับที่มือ พร้อมกับบีบมือเล็กไว้แน่น

          “นาย... ต้องดูแลตัวเองนะ...”

          “ไม่! พี่ต้องไม่เป็นอะไร พี่จะต้องมาดูแลผม ไหนพี่บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไปไหนไง”

          ร่างเล็กกอดคนรักเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะประทับริมฝีปากของตัวเองไปที่ริมฝีปากซีดเซียวของคนรัก

‘จูบแรกของเขา จูบแรกของเรา และไม่อยากจะเชื่อ... ว่ามันเป็นจูบสุดท้าย... เช่นกัน’

          “แดฮยอนอ่า... พี่... รักนาย... มาก... นะ”

          แดฮยอนกอดฮิมชานแน่น เสียงสะอื้นดังแข่งกับเสียงฝน ทั้งน้ำฝน ทั้งน้ำตา ทั้งเลือด ปะปนกันมั่วไปหมด และแล้วจองแดฮยอนก็ได้รู้... ได้รู้ว่าบางอย่างที่ตัวเองจะต้องสูญเสียไปนั้นคือ... คิมฮิมชาน

            “พี่ครับ พี่แดฮยอนรู้สึกตัวแล้ว”

            เสียงของจงออบทำให้บุคคลสองคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาสะดุ้งขึ้นมาทันที ยองแจรีบตรงดิ่งมาที่เตียง ส่วนจุนฮงก็รีบวิ่งออกไปตาหมอ

            “แดฮยอนอ่า~ นายเป็นยังไงบ้าง”

            ยองแจจับมือแดฮยอนเอาไว้แน่น มืออีกข้างก็ลูบหัวเพื่อนสนิทเบาๆ

            “พี่... ฮิม... ชาน...”

            แต่คำแรกที่ได้ยิน ทำเอาสองคนมองหน้ากันทำอะไรไม่ถูก

            “พี่ฮิมชานล่ะยองแจ? จงออบ?”

            ทั้งคู่เงียบ มองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่เหมือนพระเจ้าช่วยชีวิตให้หมอที่จุนฮงไปตามเดินเข้าห้องมาพอดี

            “หมอขอตรวจคนไข้สักครู่นะครับ”

            ทั้งสามยืนมองอยู่ห่างๆ

            “แดฮยอน... ถามหาพี่ฮิมชานอีกแล้ว”

            ยองแจกระซิบเบาๆ กับจุนฮง ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างไม่สบายใจ

            “ซักวันเราต้องทำให้แดฮยอนยอมรับความจริงให้ได้”

            จุนฮงลูบหัวยองแจเบาๆ

            “อย่าคิดมากนะครับพี่ยองแจ”

            จงออบเสริม พร้อมกับรอยยิ้มสดใส เมื่อคุณหมอเดินออกไป ทั้งสามก็รีบตรงดิ่งไปที่เตียงทันที

            “เป็นยังไงบ้างแดฮยอนอ่า~”

            “ฉัน... อยากไปเจอพี่... ฮิมชาน”

            แดฮยอนพูดเสียงเบา

            “แต่...”

            “ฉันรู้ว่าพี่เขาไม่อยู่แล้ว”

            แดฮยอนขัดขึ้นมา ใบหน้าหวานก้มจนเกือบจะชิดอกตัวเอง ดวงตาสั่นระริกเพราะกลั้นไม่ให้น้ำใสๆ มันไหลออกมา

            “ได้... ฉันจะพาไป...”

            ยองแจลูบผมแดฮยอนเบาๆ รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งไปให้

            “แต่นายต้องสัญญากับฉันแล้วก็น้องๆ พวกนี้ด้วยว่าต่อไปนายจะกลับไปเป็นจองแดฮยอนคนเดิม”

            ยองแจยกนิ้วก้อยขึ้นไปตรงหน้าอีกคน แดฮยอนยิ้มบางๆ ก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาเกี่ยวก้อยกับอีกคน ยองแจยิ้มกว้างมือยีผมเพื่อนรักเบาๆ

            “ฉันจะกลับไปเป็นจองแดฮยอนคนเดิม เหมือนตอนที่คิมฮิมชานยังอยู่...”

            แดฮยอนยิ้ม ยิ้มกว้างกว่าที่เคยยิ้มมาหลังเหตุการณ์นั้น เป็นยิ้มที่ทำให้ทั้งสามคนยิ้มตามได้อย่างไม่ยากเลย

            “เพราะพี่ฮิมชานเขาอยู่กับฉันตลอด เขาจะอยู่ในใจฉันตลอดไป...”

-THE END-