My happiness ความสุขของฉัน

 My happiness - ความสุขของฉัน

หันมาอ่านคำเตือนสักครู่

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้น อ่านมีภาพที่กล่าวถึงบุคคลในชีวิตจริงและมีคำหยาบที่ผู้อ่านอาจเห็นแล้วรู้สึกไม่ดี กระผมต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง จุดประสงค์ทั้งหมดก็ทำไปเพื่อให้ผู้อ่านมีความสุขมากที่สุด ไม่ได้อยากล่วงเกินบุคคลในภาพแต่อย่างใดและไม่ได้ทำเพื่อผลตอบแทนใดๆทั้งสิ้น

ขอบคุณครับ

Mindnarzzz

• ในยุคสมัยที่วิทยาศาสตร์ เข้ามาเกี่ยวข้องกับทุกอย่างในชีวิต ยังมีชายหนุ่มที่ค้นหาตัวเองว่าความสุขคืออะไรอยู่

ณ หมู่บ้านจัดสรร

อ้าว! โปเต้ จะไปเที่ยวที่ไหนอีกละ ดูสิกระปงกระเป๋าเต็มรถเชียว : คุณยายเพลงที่นั่งจิบน้ำชาอยู่หน้าบ้านทุกเช้าทักผม

สวัสดีครับคุณยาย : ผมพูดพร้อมกับยกมือไหว้ท่าน

ผมจะย้ายบ้านไปอยู่ที่ต่างจังหวัดหนะครับ : ผมตอบยายไป

ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกคุณยายเลย.. : ผมพูดแล้วก็ทำหน้าเศร้า

จะเศร้าทำไม ไปสนุกกับชีวิตใหม่ซะสิ : เธอบอกผม

คุณยาย~~~ จะออกมานั่งด้านนอกทำไมคะ อากาศมันหนาว เข้ามานั่งในบ้านดีกว่า : จู่ๆ หลานสาวของเธอก็เดินออกมาจากในบ้าน

เอ่อ~ นี่.. : เธอหยุดชะงักไปสักครู่

นี่นายจะไปไหนหนะ : เธอเดินลงมาจากบ้าน แล้วเดินมาหาผม

ผมจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดแล้วนะ : ผมพูดแล้วก็ยิ้ม

ปะ..ไปวันนี้เลยเหรอ! : เธอพูด

ใช่ๆ ไปวันนี้ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกอะไรเลย : ผมพูดแล้วเกาหัวแก้เขิน

งั้นเหรอแปบนึงนะ.. เดี๋ยวชั้นขึ้นไปเอาของมาให้แปบนึง : เธอพูดแล้วก็ทำมือบอกว่าให้รออยู่ตรงนี้

     ไม่นานนักเธอก็กลับออกมา

อะนี่! รูปที่เราเคยเล่นด้วยกันทั้งหมด : เธอหอบมาให้ผม

โห่! นี้เอามาหมดแล้วเหรอเนี้ย : ผมหยิบรูปขึ้นมาดู

ก็นายบอกชั้นนิ ว่าความทรงจำของคนเรา มันสามารถลืมได้ ก็จะมีรูปนี่แหละ ที่จะช่วยกันไม่ให้ลืม นายก็อย่าลืมชั้นนะ : เธอพูดแล้วก็ปาดน้ำตาเบาๆ

งั้น.. ชั้นเอาแค่นี้ละกัน : ผมหยิบออกจากกองๆนั้นมาแค่ 5 รูปเท่านั้น

ส่วนที่เหลือ.. เธอก็เก็บไว้ซะนะ จะได้ไม่ลืมชั้นด้วย : ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้เธอ

ไปแล้วนะ.. : ผมขึ้นไปนั่งในรถ

โชคดีนะ~ : เธอพูดพร้อมกับโบกมือ

เหมือนกัน~ : ผมทำได้เพียงแค่ตอบกลับ ปล้วก็ยิ้มเพื่อไม่ให้ตัวเอง น้ำตาไหลออกมา

     รถผมเดินทางออกจากหมู่บ้าน

Go to ตาก! : ผมตะโกนลั่นในรถ

จากกรุงเทพฯ.. ไปตากเนี่ยย ก็ไกลเหมือนกันนะ.. : ผมพูดกับตัวเองในรถ พร้อมกับมองหน้าจอ GPS

     ผมซื้อบ้านที่อยู่ใกล้กับอุทยานแห่งชาติตากสินมหาราช เพราะผมต้องการความเป็นธรรมชาติมากที่สุด ถึงแม้มันจะอยู่ไกลจากความเจริญมากก็ตาม ซึ่งผมเลือกที่จะซื้อบ้านผ่านเว็ปไซต์ออนไลน์ ซึ่งได้มาในราคาที่ก็แพงใช้ได้ เราได้นัดเจอกับเจ้าของบ้านคนเก่า และได้ทำการเซ็นเอกสารทุกอย่างเรียบร้อย โดยที่ผมยังไม่เคยเห็นบ้านเลย

ณ ทางเข้าอุทยานฯ

     ผมขับหาบ้านอยู่นานเกือบชั่วโมง จนต้องมาพึ่งพี่ทหารเขาบอกทางให้

ห้ะ!? บ้านมันอยู่ในอุทยาน? : ผมพูดขึ้นมา

แต่ในนี้มันบอกว่าอยู่ใกล้กับอุทยานนิครับ : ผมพูด

อ่ออ บ้านเก่าสินะ : พี่ทหารอีกคนแทรกขึ้นมา

ถ้าบ้านหลังนั้นหนะ แต่ก่อนมันอยูานอกเขตอุทยาน แต่ว่าทางอุทยานเขาขยายพื้นที่ให้กว้างขึ้น บ้านหลังนั้นเลยได้เข้าไปอยู่ในพื้นที่การดูแลของพวกเราด้วยไงละ : พี่เขาพูด

อย่างนี้นี่เอง! ! ! : ผมนึกในใจ

ก็ดีแล้วนี่หว่า มีพี่ทหารเฝ้าทางเข้าออกบ้านให้ตลอด 24 ชั่วโมง แม่งคุ้มกับราคาชิบ!

เอามั้ยน้อง ให้พี่บอกทางให้ : พี่ทหารคนแรกพูด

พี่จำทางได้ดีเลยแหละ : ผมเห็นพี่เขาพูดแบบนั้นก็ดีใจ

เอาครับๆ…

5 นาทีต่อมา..

ถึงแล้วน้อง ขอบคุณนะที่มาส่งพี่ด้วย : พี่เขาพูด

โอเครครับ ขอบคุณมากครับพี่ : ผมพูดแล้วก็ยกมือไหว้

พี่เขาบอกต้องขับเข้าไปอีก..

หึย! เห็นแล้ว!

ตอนนี้ก็ตกเย็นมากแล้ว ผมเลือกที่จะเอาของสำคัญๆเข้าบ้านก่อน ผมเดินไปที่ประตู กำลังเอากุญแจเปิด

นายมาทำอะไร! : จู่ๆ ก็มีมือสีขาวซีดเหมือนคนตายมาจับแขนขวาผมไว้แน่น แล้วตะโกนพูดอัดหูผม

     ผมตกใจจนหันไปมองว่าไครกันแน่ ที่มาจับแขนผมเมื่อครู่ แต่เมื่อผมหันไป ก็ไม่เจออะไรแล้ว..

อะไรวะเมื่อกี้.. : ตัวของผมสั่นไม่หยุด เพราะไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ผมเลือกที่จะเปิดประตูบ้านแล้วเดินเข้าไปเปิดไฟเป็นอันดับแรก

ไม่ตลกนะเว้ย.. เมื่อกี้มันอะไรหนะ..

ออกไป! แพร๊ง!! : จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นในห้องครัว กับเสียงจานแตก

     ผมได้ยินแบบนั้น จึงคิดก่อนอันดับแรกว่าต้องหาของมาป้องกันตัว แต่ตอนนี้ขามันสั่นจนไม่กล้าขยับไปไหน

ไคร! ออกมานะเว้ย! ผมคือเจ้าของบ้านคนใหม่! : ผมไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ แต่ต้องบ้าไปแล้วจู่ๆก็ตะโกนคุยกับสิ่งที่ไม่รู้ว่ามีตัวต้นจริงรึเปล่า

     ผมยืนนิ่งมอง พยายามมองไปรอบๆตัว ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกรึเปล่า แต่ช่วงเวลาเกือบ 10 นาทีนั้น ผมได้แต่ยืนตัวแข็ง มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมมั่นใจมากแล้วว่า ผมคงเหนื่อยจากการเดินทาง จึงออกไปขนกระเป๋าเสื้อผ้า สิ่งของที่เหลืออยู่ภายในรถเข้ามาใว้ในบ้าน

21.37 น

     ผมย้ายของทั่งหมดและจัดให้เป็นที่เป็นทางเสร็จ ก็กำลังจะเดินไปอาบน้ำโดยมีผ้าขนหนูผาดคออยู่

สงสัยคงเหนื่อยจริงๆแหละ จนเห็นทั้งภาพหลอนและก็เสียงอะไรก็ไม่รู้ : ผมพยายามมองโลกในแง่ดีไว้

กูบอกให้ออกไป! จะลองดีกับกูใช่มั้ย!!! : เสียงของผู้หญิงก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังผม

     ผ้าขนหนูที่ห้อยคอของผมนั่น ไม่ทันที่ผมจะหันกลับไป ผมก็โดนเธอคนนั้นจับเอาผ้าขนหนูรัดคอ จนผมล้มไปนอนกับพื้น

อัก… อะ… : ผมที่เริ่มหายใจไม่ออกก็ได้แต่ทุบพื้นอยู่อย่างนั้น

     ผมทุบจนมือของผมเริ่มแดงจนเนื้อแตก ร่างกายของผมค่อยๆ นิ่งลงไปทีละส่วน เริ่มจากขาจนมาถึงแขน และสุดท้ายผมก็นอนแน่นิ่งไป

ชั้นเตือนนายตั้งแต่ก่อนจะเข้าบ้านแล้วนะ.. ชั้นแค่กลัวนายจะมาทำร้ายชั้น… : เสียงของเด็กหญิงที่มีใบหน้าเปื้อนเลือดตอบ

<END>

ตัดจบแบบละครอินเดีย

ไม่เอาไทยละมีคนดักทางได้

อย่าลืมติดตามตอนที่ 2 ด้วยนา.. หึๆๆ~