คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ สี่
ตอนที่ ๔
หลังจากที่เหล่านางกำนัลจากฝ่ายห้องเสื้อกลับไปแล้วอี้ชิงก็กลับเข้ามาอยู่ภายในห้องก่อนจะบอกให้ซื่อซื่อเอาพวกชุดของเขาในตู้ออกมาพร้อมกับด้ายและเข็มเพื่อซ่อมชุดเพราะอีกไม่นานอากาศคงจะหนาวกว่านี่
ถึงแม้เสื้อผ้าพวกนี้จะดีกว่าตอนที่เขาใส่เมื่อตอนอยู่ที่บ้านก็ตามแต่เพราะสภาพที่ชำรุดแบบนี้ก็ทำให้อี้ชิงอดไม่ได้ที่จะซ่อมชุดพวกนี้อีกครั้ง
“ฮองเฮา ฝ่าบาทเสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ”
อู๋หมิงเดินเข้ามาบอกก่อนที่อี้ชิงจะชะงักงานในมือแล้วเงยหน้ามองอู๋หมิงที่ทำสีหน้าลำบากใจ
“เขาคงมาเพราะเรื่องเมื่อเช้า”
อี้ชิงพึมพำออกมาเบาๆ
“หากฮองเฮาไม่อยากพบฝ่าบาท ข้าจะไปบอกฝ่าบาทว่าท่านไม่ค่อยสบาย”
“ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก ฝ่าบาทคงแค่รู้สึกเสียหน้าเท่านั้น บางทีอาจจะมาต่อว่าข้าแล้วก็กลับไปก็ได้”
อี้ชิงบอกแล้วเก็บเข็มเข้ากล่องแล้วลุกขึ้นยืนโดยมีซื่อซื่อช่วยประคอง
“ท่านจะไปพบฝ่าบาทจริงๆหรือเพคะ”
“ข้าคงต้องไป หากไม่ไปฝ่าบาทอาจจะกริ้วแล้วลงโทษพวกเจ้าก็ได้”
อี้ชิงตอบก่อนจะออกเดินโดยมีซื่อซื่อประคองตามด้วยอู๋หมิงที่เดินตามอยู่ไม่ห่าง
“ถวายพระพรฝ่าบาท”
อี้ชิงโค้งคำนับเมื่อเดินเข้ามาที่โถงรับรองที่ตอนนี้ได้มีร่างสูงใหญ่ในชุดมังกรสีแดงนั่งอยู่ที่เก้าอี้พร้อมด้วยขันทีคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างๆและหัวหน้าฝ่ายช่างเสื้ออีกหนึ่งคนที่อี้ชิงเห็นนางเมื่อช่วงสาย
“นางบอกข้าว่าเจ้าไม่ต้องการตัดชุดใหม่”
อี้ฝานพูดถามก่อนจะมองอี้หมิงนิ่ง
“ข้าไม่ได้ออกไปที่ใด ใยต้องมีชุดสวยๆใส่หรือพ่ะย่ะค่ะ”
อี้ชิงตอบ
“ข้าสั่ง ไม่ใช่ให้เจ้ามาเถียงข้าแบบนี้”
อี้ฝานลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าอี้ชิง
“ข้ามิได้เถียง หากแต่มันคือความจริง ข้าโดนกักบริเวณอยู่เพียงแค่ตำหนักเย็นเท่านั้น หากจะต้องใส่ชุดหรือแต่งตัวไปก็ไม่มีใครเห็น”
อี้ชิงตอบทำเอาอี้ฝานรู้สึกเสียหน้า ที่อี้หมิงเถียงเขาแบบนี้คงเป็นเพราะโกรธที่ต้องโดนกักบริเวณคงอยากจะให้เขามีคำสั่งให้ยกเลิกการกักบริเวณแล้วคืนยศให้
“ที่เจ้าทำตัวประชดประชันแบบนี้เพราะต้องการให้ข้ายกเลิกคำสั่งกักบริเวณและคืนยศให้เจ้ากลับมาใช่หรือไม่”
อี้ชิงเงยหน้ามองคนตรงหน้าแล้วขมวดคิ้วเขาเพียงแค่พูดตามสิ่งที่เขาเห็นตั้งแต่เขามาอยู่ที่ร่างนี้แล้วต่างหากเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่ตอนนี้ถึงจะมีสภาพเก่าไปบ้างขาดบ้างแต่ก็ยังพอซ้อมได้ดีกว่าที่บ้านเขามากด้วยซ้ำ แล้วทำไมฝ่าบาทต้องคิดว่าเขาประชดด้วยเล่า อี้ชิงไม่เข้าใจจริงๆ
“ข้ามิได้มีความคิดแบบนั้น”
“แต่ที่เจ้ากำลังพูดอยู่นั้น ก็เหมือนกำลังบอกให้ข้ายกเลิกการกักบริเวณ อภัยโทษให้เจ้าแล้วคืนยศให้”
อี้ฝานรู้ดีว่าอี้หมิงเป็นคนแบบไหนตำแหน่งฮองเฮายังคงว่างอยู่เพราะถึงแม้เขาจะอยากปลดอี้หมิงออกจากตำแหน่งฮองเฮาแล้วแต่งตั้งใครขึ้นมาแทนอี้หมิงแต่ก็ทำไม่ได้เพราะไทเฮาทำให้ตำแหน่งฮองเฮาจึงยังเหมือนเป็นตำแหน่งของอี้หมิงอยู่
“ข้ารู้ว่าท่านไม่ยินดีเท่าไรที่จะทำแบบนั้น และฝ่าบาทข้าพอใจที่จะสวมใส่เสื้อผ้าพวกนี้และอยู่ที่นี้ ขอบพระทัยที่ทรงห่วง”
อี้ชิงตอบแล้วโค้งให้อี้ฝานก่อนที่อี้ฝานจะหันไปมองขันทีคนสนิท
“ปิดประตู”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”
อี้ชิงมองอี้ฝานอย่างสงสัยก่อนที่ขันทีที่ติดตามอี้ฝานมาด้วยจะปิดประตู
“วัดตัวฮองฮา”
อี้ฝานหันไปพูดบอกนางกำนัลก่อนที่อี้ชิงจะเบิกตาโตอย่างตกใจ
“แต่. . .”
หัวหน้าช่างเสื้อมีสีหน้าลำบากใจก่อนที่ชิงจะยื่นมือไปตรงหน้านาง
“งั้นข้าจะทำเอง ส่งที่วัดมาให้ข้า”
อี้ฝานพูดบอกก่อนที่หัวหน้าช่างเสื้อจะส่งเชือกวัดให้อี้ฝาน
“ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าไม่ต้องการตัดชุดใดๆทั้งนั้น”
“นั้นคือเรื่องของเจ้า เดินมาตรงหน้าข้า”
อี้ฝานพูดบอกเมื่ออี้ชิงขยับถอยไปด้านหลัง
“ไม่”
“เจ้าจะทำตามที่ข้าบอกโดยที่ไม่ต้องเถียงข้าได้หรือไม่”
“ไม่ได้ เพราะสิ่งที่ท่านสั่งคือสิ่งที่ข้าไม่ต้องการ”
อี้ชิงพูดบอกเขาไม่เข้าใจว่าฝ่าบาทต้องการอะไรทำไมถึงต้องทำแบบนี้ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีท่าทีจะสนใจใยดีฮองเฮาที่ถูกกักอยู่ที่ตำหนักเย็นเลยด้วยซ้ำ หรือแค่ต้องการเอาชนะเขาก็เท่านั้น
อี้ฝานเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมทำตามและยังมีท่าทีจะหนีทำให้เขาต้องเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
อี้ชิงเมื่อเห็นว่าฝ่าบาทขยับเข้ามาใกล้ก็ถอยห่างออกมาอย่างระวังกลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาทำอะไรตัวเขาหรือไม่
หมับ!
เป็นอี้ฝานที่เร็วกว่าเมื่อเห็นอี้ชิงเผลอก็จับแขนเล็กเอาไว้พร้อมกับออกแรงดึงอีกฝ่ายให้ขยับเข้ามาใกล้
“ท่านจะทำอะไร”
อี้ชิงถามอย่างตกใจมือเล็กก็พยายามแกะมืออีกฝ่ายออกจากแขนตัวเองแต่ก็ไม่เป็นผล
“ข้าจะวัดตัวให้เจ้าอย่างไรละ”
“ข้าไม่วัด ข้าบอกไปแล้วว่าไม่ต้องการชุดใหม่ ทำไมท่านพูดไม่รู้เรื่องเช่นนี้กัน”
อี้ฝานเลิกคิ้วมองอี้หมิงเมื่อได้ยินท้ายประโยคที่กำลังว่าเขาส่วนบ่าวไพร่ก็ต่างเบิกตากว้างอย่างตกใจกับประโยคของอี้หมิง
“เจ้าว่าข้า”
“ใช่ ข้าว่าท่านนั้นแหละ”
อี้ชิงพูดบอกก่อนจะดึงแขนออกจากมืออี้ฝานเมื่ออีกฝ่ายเผลอแล้วขยับถอยไปยืนกับซื่อซื่อและอู๋หมิง อี้ชิงเซเล็กน้อยแต่ดีที่อู๋หมิงจะช่วยประคองเอาไว้ทันไม่ทำให้อี้ชิงต้องลมลงไปกับพื้นเสียก่อน
“เชิญท่านกลับไปเถอะ ข้าเหนื่อยอยากพักผ่อน”
อี้ชิงพูดบอกเพราะเหมือนกับว่าร่างกายนี้จะยังไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไรแค่เขาออกแรงเล็กน้อยก็เหมือนจะเป็นลมให้ได้
“เจ้า. . .”
อี้ฝานชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างโมโหแต่เมื่อเห็นใบหน้าเล็กซีดเผือกเหมือนจะเป็นลมก็ไม่อยากจะต่อว่าอะไรอีกฝ่ายอีก
“ได้ หากเจ้าไม่ต้องการตัดชุดใหม่ข้าจะให้นางกำนัลตัดชุดให้เจ้าใหม่แล้วค่อยเอามาให้เจ้าแล้วกัน”
พูดจบประตูห้องโถงก็ถูกเปิดออกอี้ชิงโค้งให้อีกฝ่ายก่อนที่ร่างสูงของอี้ฝานจะเดินออกไปตามด้วยนางกำนัลและขันทีคนสนิท
เมื่อฝ่าบาทจากไปบ่าวทั้งสองก็รีบพยุงอี้ชิงให้นั่งลง
“เจ้าไปรินชามาให้ฮองเฮาเร็ว”
ซื่อซื่อพูดบอกก่อนที่อู๋หมิงจะรีบไปเทชาใส่แก้วแล้วนำมาให้อี้ชิงดื่ม
“ทรงเป็นอย่างไรบ้างเพคะให้ข้าไปตามหมอหลวงมาตรวจดีหรือไม่”
ซื่อซื่อถามก่อนที่อี้ชิงจะยกมือโบกปฏิเสธแล้วยกชาขึ้นดื่มช้าๆ
“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก คงจะแค่ออกแรงมากไปเท่านั้น พวกเจ้าไม่ต้องห่วง”
อี้ชิงยิ้มให้ทั้งสอง
“ฝ่าบาทจะต้องโกรธท่านมากแน่ๆ ที่ท่านพูดแบบนั้น”
“ช่างเขาเถอะ ในเมื่อเขาไม่ได้สนใจใยดีอี้หมิงอยู่แล้ว ให้เขาโกรธจนไม่ต้องสนใจข้าไปเลยก็ยิ่งดี เจ้าไม่คิดแบบนั้นหรือ”
อี้ชิงว่า เพราะเขาจะได้ใช้ชีวิตที่เหลือนี้ของอี้หมิงที่นี้พอเมื่อนานวันเข้าเขาอาจจะขอให้ฝ่าบาทขับเขาออกจากวังขับออกจากที่นี้และเขาจะไปตามหาท่านย่าและน้องๆและใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ที่นั้น
บ้านที่เขาอยู่มาตั้งแต่เกิด
“แต่. . .”
“เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก เรื่องแค่นี้คงไม่ทำให้ฝ่าบาททรงลงโทษข้าหรอก”
อี้ชิงยิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“วันนี้เจ้าจะทำอะไรเป็นมื้อเที่ยงละซื่อซื่อ”
“ข้าได้ยินจากคนครัวเมื่อตอนเช้าว่าฝ่าบาททรงให้คนมาส่งอาหารมาให้ท่านแล้วนางกำนัลห้องเครื่องบางคนโดนสอบส่วนเรื่องที่ไม่ยอมส่งอาหารมาให้ท่านในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาเพคะ และอาหารทุกมื้อของท่านและพวกข้าจะเป็นฝ่ายห้องเครื่องจะเตรียมและข้าหรือไม่อู๋หมิงไปรับที่หน้าตำหนักเพคะ”
ซื่อซื่อตอบ
“งั้นก็ดีนะสิ คราวนี้ทั้งข้าและพวกเจ้าจะได้กินอาหารดีๆเสียที”
อี้ชิงยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“ท่านจะกลับไปนอนพักที่ห้องสักหน่อยไหมเพคะ”
“ไม่ล่ะ ข้าว่าจะกลับไปซ่อมชุดพวกนั้นต่อ”
อี้ชิงตอบ
“แต่ฝ่าบาทบอกว่าจะส่งชุดมาให้ท่านใหม่นะเพคะ”
“ส่งมา ข้าก็ไม่กล้าใส่อยู่ดี ชุดพวกนั้นคงจะแพงมากให้ใส่ชุดดีๆอยู่ที่นี้คงเสียดายแย่ เจ้าไม่คิดแบบนั้นหรือ”
“แต่ ชุดพวกนี้”
ซื่อซื่อมองแล้วเสียดายนายของเขาเป็นคนงดงามควรจะได้ใส่ชุดสวยๆดังเช่นเมื่อก่อนที่ยังไม่เกิดเรื่อง นางชอบที่จะได้ช่วยอี้หมิงแต่งตัวด้วยชุดผ้าแพรดีๆที่ถูกตัดเย็บด้วยช่างเอกอันดับหนึ่งของวัง ไม่ใช่ใส่ชุดผ้าป่านเก่าๆขาดๆที่บดบังความงามของอี้หมิงแบบนี้
อี้ชิงรู้ดีว่าซื่อซื่อคิดอะไรอยู่ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากใส่เสื้อผ้าดีๆแต่เพราะว่าเขานั้นเสียดายที่ต้องใส่เสื้อผ้าดีๆแล้วอยู่ในที่แห่งนี้ก็เท่านั้น
“เฮ้อ ถ้าชุดมาส่งเมื่อใด ข้าจะใส่ให้พวกเจ้าดูดีไหม”
ซื่อซื่อยิ้มออกมาก่อนจะมองอู๋หมิงที่ยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า
************************
ภายในศาลาหลังเล็กที่ตั้งอยู่ภายในสวนดอกไม้หน้าตำหนักเฟยอี้ ตำหนักของพระสนมเอกเมิ่งหลานหรือสนมเมิ่งสนมคนโปรดของอี้ฝาน
“พระสนมเพคะ”
นางกำนัลคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาหยุดที่ข้างศาลาก่อนที่ใบหน้างดงามของพระสนมคนโปรดของอี้ฝานที่นั่งกินของว่างตอนสายจะหันมามอง
“มีเรื่องอะไรถึงเข้ามาขีดเวลาดื่มชาชมดอกไม้ของข้าแบบนี้ หากไม่ใช่เรื่องสำคัญ ข้าจะสั่งลงโทษเจ้า”
เมิ่งหลานเหลือบมองอีกฝ่ายย่างไม่พอใจทำเอานางกำนัลตัวเล็กคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความกลัว
นอกจากนางกำนัลในตำหนักแล้วก็ไม่มีใครได้เห็นว่าพระสนมเอกนั้นต่างจากผู้คนภายนอกหรือฝ่าบาทได้เห็น
ความน่ากลัวของพระสนมเอกเมิ่งไม่ต่างจากฮองเฮาอี้หมิงเท่าไรหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
“มีอะไรก็ว่ามา ชักช้าเสียเวลา”
“ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันได้ยินมาว่าวันนี้ฝ่าบาททรงเสด็จไปหาฮองเฮาที่ตำหนักเย็นพร้อมกับหัวหน้าฝ่ายตัดเย็บเพคะ”
เมิ่งหลานยกชาขึ้นจิบแล้วหันมามองนางกำนัลที่คุกเข่าอยู่
“ฝ่าบาทเสด็จไปหาฮองเฮาอย่างนั้นรึ”
“เพคะ แล้วยังเรื่องที่คนของฝ่ายห้องเครื่องโดนสอบสวนเรื่องที่ไม่ส่งสำรับไปที่ตำหนักเย็นด้วยเพคะ”
เมิ่งหลานขมวดคิ้วอย่างคิดหนัก
“พระสนม หากฝ่าบาททรงรู้เรื่องว่าท่านสั่งให้คนของห้องเครื่องไม่ส่งสำรับไปที่ตำหนักเย็น. . .”
ขันทีเหว่ยพูดขึ้นอย่างหวาดกลัว
“ฝ่าบาทจะไม่ทรงรู้ว่าใครออกคำสั่ง”
เมิ่งหลานตอบก่อนจะกวักมือเรียกให้นางกำนัลเข้าไปใกล้ๆ
“ตอนนี้คนเหล่านั้นอยู่ที่ใด”
“อยู่ที่คุกหลวงเพคะ”
“ขันทีเหว่ย ท่านช่วยไปหยิบยาขวดสีฟ้าให้ขาที”
“พ่ะย่ะค่ะพระสนมเอก”
ขันทีเหว่ยเดินออกไปตามคำสั่ง
“เจ้าฉิงฉินใช่หรือไม่”
“เพคะพระสนมเอก”
“ข้ามีเรื่องจะไว้วานเจ้า”
“เรื่องอะไรหรือเพคะ”
“เข้ามาใกล้ๆข้า”
เมิ่งหลานกวักมือเรียกก่อนที่นางกำนัลตัวเล็กจะลุกขึ้นขยับเข้าไปใกล้ก่อนที่เมิ่งหลานจะกระซิบบอกถึงเรื่องที่นางไหว้วานให้อีกฝ่ายทำ
“แต่. . .”
ฉิงฉินตกใจและเริ่มกลัวในสิ่งที่อีกฝ่ายบอกให้เธอทำ
“เจ้าไม่ต้องกลัว เมื่อเจ้านำอาหารไปส่งเรียบร้อยแล้วข้าจะให้ขันทีเหว่ยพาเจ้าออกไปนอกวังแล้วเจ้าได้เป็นอิสระ”
เมิ่งหลานยิ้มให้ก่อนจะหยิบถุงห่อผ้าออกมาจากข้างเอวแล้วส่งใส่มือให้อีกฝ่าย
“นี้เป็นค่าตอบแทน เจ้าจะไม่ถูกจับหรือโดนกล่าวหาแน่นอนใดๆแน่นอน แล้วเจ้าก็จะได้ไปใช้ชีวิตกับคนรักของเจ้าไม่หรือ”
ฉิงฉินเบิกตาโตอย่างตกใจเมื่อเมิ่งหลานรู้ในสิ่งที่นางเก็บเป็นความลับมานานว่านางพบนักกับหนุ่มนอกวังแต่เพราะเป็นนางกำนัลในวังหลวงเป็นคนของฝ่าบาททำให้เธอต้องหลบๆซ่อนๆไปพบกับคนรักที่นอกวังและปิดบังไม่ให้ใครรู้
“ข้าไม่ลงโทษเจ้าหรอก ข้ารู้ว่ามันทรมานแค่ไหนที่ไม่อยู่กับคนรัก ดังนั้นเจ้าทำตามที่ข้าบอกแล้วข้าจะให้เจ้าออกไปอยู่กับคนรักที่นอกวัง”
“เพคะ หม่อมฉันจะทำตามรับสั่ง”
“ดี”
เมิ่งหลานยิ้มก่อนที่ขันทีเหว่ยจะเดินกลับมาพร้อมกับขวดยาเล็กๆแล้วส่งให้เมิ่งหลานก่อนที่เมิ่งหลานจะส่งให้ฉิงฉินรับไว้แล้วซ่อนของพวกนั้นในสายเสื้อ
“จงเอาไปให้พวกเขาในช่วงค่ำ เข้าใจหรือไม่”
“เพคะ”
“ไปได้แล้ว”
ฉิงฉินย่อกายเคารพก่อนจะเดินจากไป
“จะดีหรือพ่ะย่ะค่ะ ให้กระหม่อมไปทำไม่ดีกว่าหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“เป็นนางนะดีแล้ว”
เมิ่งหลานตอบแล้วหันมายกแก้วชาดื่ม
“ข้ามีเรื่องอยากให้ท่านช่วยหน่อย”
เมิ่งหลานพูดบอกก่อนที่จะกวักให้ขันทีเหว่ยขยับเข้าไปใกล้เพื่อบอกบางสิ่งให้อีกฝ่ายฟัง
“โปรดวางพระทัย กระหม่อมจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยไม่ให้สิ่งใดมากกวนใจพระองค์ได้อีก”
“ขอบใจเจ้ามา วันนี้ฝ่าบาทจะมาหาข้าหรือไม่”
“มาช่วงเย็นพ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นช่วงบ่ายท่านช่วยให้คนจัดเตรียมของสำหรับอาบน้ำให้ข้าที ข้าอยากจะแช่น้ำให้ตัวหอมๆเสียหน่อย”
“ได้พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะสั่งให้คนเตรียมให้”
ขันทีเหว่ยตอบก่อนจะโค้งแล้วเดินออกจากศาลาไปเหลือเพียงเมิ่งหลานที่นั่งชมดอกไม้ที่ฝ่าบาททรงให้คนมาจัดสวนใหม่สำหรับนาง เพราะสวนแห่งนี้เต็มไปด้วยดอกไม้ที่นางชอบ
“ดูท่าอยู่ตำหนักเย็นจะว่างเกินไปสำหรับฮองเฮา ข้าคงต้องคิดหาเรื่องอะไรสนุกๆไปให้ฮองเฮาทำแล้วละ”
เมิ่งหลานยิ้มออกมาบางๆก่อนจะหยิบขนมเข้าปากนางคงจะอยู่เฉยไม่ได้แล้วนางต้องทำให้ตำแหน่งฮองเฮาเป็นของนางให้ได้ก่อนที่อี้หมิงจะได้กลับคืนสู่ตำแหน่งเดิม
***********************************************
หายไปนานเลยยย
แต่มาต่อแล้วนะคะ
จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดน้า
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นและทุกๆคนที่รอเรื่องนี้อยู่
*ยังไม่ได้ตรวจคำผิด*
เราพิมพ์ในมือถืออาจจะมีคำผิดเยอะแล้วจะมาแก้ให้นะคะ
เอนจอยรีดริ้งนะคะ^^
ความคิดเห็น