มหาประลัยถล่มจักรวาล - นิยาย มหาประลัยถล่มจักรวาล : Dek-D.com - Writer
×

    มหาประลัยถล่มจักรวาล

    มนุษย์ล้วนมีดีเลว ชั่วช้า สามานย์ และเทพอธรรมในร่างๆเดียวทั้งสิ้น แล้วแต่เจ้าจะใช้ส่วนใหนเป็นแบบอย่างนำทาง หรือให้เป็นกระจกส่องนิสัย แม้แค่ให้เป็นสุนัขนำทางก็ล้วนแล้วแต่เจ้าจะเลือกสรรเอง

    ผู้เข้าชมรวม

    386,419

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    173

    ผู้เข้าชมรวม


    386.41K

    ความคิดเห็น


    1.88K

    คนติดตาม


    4.15K
    จำนวนตอน :  447 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  10 ต.ค. 65 / 19:13 น.

    อีบุ๊กจากนิยาย ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

             หนึ่งล้านปีผันผ่าน ชีวิต เกียรติ ชื่อเสียง ความหมายใดๆล้วนแล้วถูกกาลเวลาชำระล้างไปหมดสิ้น ..
     
             ตระกูลหยางเองก็เช่นกัน ..
     
             "อีกหลายแสนปีข้างหน้า  เหอะ..นับว่าเป็นรุ่นสุดท้ายเถอะมารเฒ่า.."
     
            ร่างในชุดขาวสะอาด เคราสีขาวกลมกลืนไปกับเนื้อผ้าที่สวมใส่ ปรากฏในอากาศว่างเปล่า ด้านหลังเป็นพู่กระบี่สีแดงระเรื่อ มุกที่ห้อยกลับไม่เหมือนมุกใดๆในโลกทั้งสิ้น เพราะมันเป็นรูปเค้าหน้ามนุษย์ ทั้งยังประหนึ่งมีชีวิต เพราะนัยน์ตามันกระพริบอยู่ตลอดเวลา..!!
     
            "เจ้าและข้าในยามนี้หมดสิ้นห่วงอาลัยกับโลกโสมมใบนี้ สังคมเช่นนี้เจ้าและข้าล้วนแล้วแต่ไม่คุ้นเคย บาปกรรมใดๆที่ผ่านมาเจ้าทำกับตระกูลหยางของเรานับว่าถูกชะรำชดใช้หมดสิ้น เจ้าใช่จะอยากหวนคืนสู่ยุทธภพรึไม่มารเฒ่า..?"
     
            "แล้วเจ้าล่ะหยางเจี้ยน..?"
     
            "อีกไม่เกินอาทิตย์ ข้าฯจะดับสูญสิ้นไร้รากแล้ว ที่มานี่เพื่อปลดปล่อยเจ้าแค่นั้นเองและเหลือห่วงชะตาอย่างเดียวที่ข้าฯจะต้องทำก่อนจะเข้าสู่ภาวะสงบ"
     
            ทั้งคู่เอ่ยสำเนียงโดยไร้กลิ่นไอสังหารและความอาฆาตบาดหมางใดๆ..
     
            "หนึ่งแสนปี หนึ่งแสนปีแล้วสินะ ..โอ.."
     
           พู่กระบี่แปลกประหลาด เอ่ยพึมพัมออกมาพร้อมประหนึ่งเหมือนจะถอดถอนใจ ใช่แล้วระยะเวลาขนาดนี้ไม่ว่าความแค้นใดๆล้วนสลายเป็นอากาศธาตุไปสิ้น ตัวมันเองกับผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ล้วนไร้สำนึกบาดหมางหมดสิ้นจริงๆ..
     
           ..หนึ่งมังกรฟ้าไร้ใจ..
     
           ..หนึ่งอสูรโลหิต..
     
           "เจ้าใยต้องถามข้า เจ้าเองก็รู้ว่ากรรมของข้ายังไม่จบสิ้น ตราบใดร่างสุดท้ายของเลือดตระกูลของเจ้าไม่หมดสิ้นเวรกรรมกับปฐพีนี้.."
     
            "เฮือก..."
     
            ประกายตาของปรมาจายร์ยิ่งใหญ่ผู้หยั่งรู้ครอบฟ้าคลุมดิน หม่นแสงวูบ พร้อมกับทอดถอนใจออกมาประหนึ่งเวทนาก็ไม่ปาน..
     
           "ไปเถอะ เจ้าตกลงใจในสิ่งอันควรก็แล้วกันมารเฒ่า.."
     
           ..ร่างสีขาวจางหายไปจากอากาศธาตุ จากสถานที่เคยเป็นตำหนักยิ่งใหญ่ในอดีตแสนปีที่ผ่านมา ตอนนี้จมหายไปในทะเลทรายไปหมดสิ้น ไม่เหลือแม้แต่สำนึกประวัติศาสตร์ใดๆในจิตใจผู้คน ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงวัตถุธาตุ..


                นิยายอาจหายไปนานนะ คำวิจารณ์บางอย่างทำให้อารมณ์การแต่งหมดไปดื้อๆ เรื่องเพียงแต่งเพื่อความเพลิดเพลินไปวันๆของผู้แต่งเอง อาจช้าบ้างและหายไปบ้างเพราะบางทีขาดวัตถุดิบในการสร้าง เราไม่ซื้อขายกันเพราะฉนั้นไม่มีข้อเรียกร้องใดๆ...ทั้งไรท์และรีดเดอร์..

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น

    นักเขียนปิดการแสดงความคิดเห็น