Drabble: Untitled Krishan

ข้อมูลเบื้องต้น

Drabble เรื่องนี้ไม่มีชื่อเรื่องนะ คนแต่งคือ KyoTao เราอ่านแล้วชอบเลยฝากเพื่อนที่สนิทกับคนเขียนไปขอแปล คนเขียนลบเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ก็ใจดีมากเขาอณุญาติให้เอามาแปล 

เนื้อเรื่อง

Drabble เรื่องนี้ไม่มีชื่อเรื่องนะ คนแต่งคือ KyoTao เราอ่านแล้วชอบเลยฝากเพื่อนที่สนิทกับคนเขียนไปขอมาแปล คนเขียนลบเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ก็ใจดีมากเขาอนุญาติให้เอามาแปล 

I own nothing, praise should go to Kyotao.

To Kyotao, Thx for letting me translate this. You've made a cute, short&sweet piece and I'm glad that I've a chance to share it with Thais. 

P.S. I will send the link to my friend and she will pass it to you :)

Permission from the writer 





______________________________________________________________________________________________


Drabble: Untitled 

อี้ฝาน เสียงเล็กๆตะโกนก้องไปทั่วบ้าน อี้ฝานกลั้นลมหายใจ หวังว่าลู่หานจะจับสัญญาณสิ่งมีชีวิตไม่ได้ แล้วกลับไป แต่เหมือนว่าจะช้าไปแล้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตึงๆขึ้นมาบนบันได พร้อมกับเสียงกระชากประตูเปิด อี้ฝานถอนหายใจ

"วันนี้เป็นวันเกิดนาย" ลู่หานตะโกน

อี้ฝานซุกหน้าลงกับหมอน คำรามต่ำๆ ก่อนจะหันหน้าหนีเข้าผนัง หวังว่าลู่หานจะหายไป แต่เหมือนว่าเขาจะคิดผิด ลู่หานกระโดดมานั่งบนหลังอี้ฝาน

แล้วเริ่มโจมตีเบาๆที่แขนของอี้ฝาน

"อี้ฝาน อี้ฝาน ไม่เอาหน่า ตอนนี้นายก็เจ็ดขวบเท่าชั้นแล้ว นายอยากทำอะไร"

อี้ฝานคร่ำครวญ (จะวันเกิดหรือวันอะไร อี้ฝานก็รักการนอนที่สุด)

อี้ฝานขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรกับลู่หาน เขาเหมือบมองนาฬิกาปลุกโดราเอม่อนเทน ตอนนี้เข็มสั้นของมันชี้ที่เลขเจ็ด 

"เจ็ดโมง" อี้ฝานพูดเบาๆในโทนเสียงแบบส่งสัญญาณไม่ปลอดภัย ลู่หานไม่ได้รู้สึกถึงมัน ยังพยักหน้าอย่างร่าเริง ยินดีที่อี้ฝานสังเกตุเห็นว่าเช้าแล้ว ผมสีน้ำตาลอ่อนของลู่หานไหวตามแรงพยักหน้า ดูเหมือนว่าลู่หานจะต้องตัดผมเร็วๆนี้

"ดูพาวเวอร์ เรนเจอร์กัน"

"ไม่หล่ะ" ดึงผ้าห่มมาคลุมโปง

"วันพีซ?"

"ไม่หล่ะ" พึมพำ

"โดราเอมอน" ลู่หานเริ่มใช้น้ำเสียงอ้อนวอน

"ไม่" อี้ฝานเริ่มใช้เสียงโทนต่ำแบบส่งสัญญานไม่ปลอดภัย

"อะไรก็ได้" เสียงลู่หานขาดห้วง อี้ฝานเปิดผ้าห่มแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง ถ้าลู่หานร้องไห้ เขาจบเห่แน่

เพราะอี้ฝานกับลู่หานต่างก็เป็นลูกคนเดียว พวกเขาเลยสนิทกันมาก มากจนบางครั้งคนคิดว่าพวกเขาเป็นพี่น้องมากกว่าเพื่อน แม้แต่พ่อแม่ของพวกเขาก็เลี้ยงพวกเขาเหมือนเป็นพี่น้อง ถึงแม้ว่าลู่หานจะแก่กว่า แต่ลู่หานก็เป็นคนที่อ่อนไหวกว่า อี้ฝานพบว่าในหลายครั้งเขารู้สึกผิดต่อลู่หาน โดยรวมแล้วอี้ฝานชอบลู่หาน

น้ำตากำลังจะไหลออกมาแต่ลู่หานพยายามกลั้นไว้ อี้ฝานรู้ว่าลู่หานพยายาม เขาเลยถอนหายใจ

"ขอโทษ" อี้ฝานล้มตัวลงนอน "ฉันแค่อยากนอน"

"นอน?" ลู่หานกระพริบตาสองครั้ง น้ำตาหายกลับเข้าไปในตา

"ช่ายยย นี่มันยังเช้าอยู่เลย"

อี้ฝานกางแขนกางขาออกแล้วมองเพดาน เขานึกถึงปลาดาวในท้องทะเลอยู่สองวินาที เขาถอดหายใจโดยไม่รู้เหตุผลอีกครั้ง ใช้หลังมือปิดตา เขารู้สึกได้ว่าเตียงยวบ เขาหันไปเห็นลู่หานจัดแจงซุกศีรษะลงกับแขนซ้ายเขา

อี้ฝานงุนงงแต่โดยไม่รู้ตัว เขาขยับไปกอดลู่หาน

"โอเค" ลู่หานพูดเบาๆ พร้อมกับหาว "งั้นเรานอนกัน"

________________________FIN________________________