the teentitans

TEEN TITANS

แอนดริว : เรเวนลืมตาได้แล้ว เรเวนได้ยินแอนดริวกระซิบข้างหู เธอไม่แน่ใจว่าจะลืมตาดีหรือเปล่าคราวก่อนเธอลืมตาขึ้นมาแล้วก็เห็น เทพอารักษ์ แล้วก็มาเห็น สตาร์ไฟร์ร้องไห้ ทีนี้ก็ความเศร้าของเทอร่ากับการ์ฟิล แล้วทีนี้จะอะไรอีกละ พอเรเวนลืมตาขึ้นเธอก็พบว่าตัวเอง กำลังนั่งอยู่ในรถที่เบาะหลังและข้างๆของเธอก็คือแอนดริว แต่เมื่อมองไปที่เบาะหน้าเธอเห็นคาเรนกับ เรเวน : ไซบอร์กเรเวนพูดขึ้นเบาๆ เธอเห็นเขากำลัง กำพวงมาลัยรถไว้แน่น แล้วคาเรนก็เอามือเธอไปวางที่มือของเขาไซบอร์ก : รู้มั้ย เราสร้างนี่ด้วยกัน ไซบอร์ก เริ่มพูดขึ้น คำพูดของเขาทำให้เรเวนได้สังเกตุว่ารถที่เธอนั่งอยู่คือรถ ที-คาร์ ลูกไซบอร์ก ไซบอร์ก : เธอช่วยฉันสร้างรถคันนี้ มันทำให้เราได้ไกล้ชิดกันมากขึ้นฉันไม่เคยได้บอกเธอเลยว่านี่ไม่ใช่แค่ลูกฉันเท่านั้น..

แต่เป็นลูกเธอด้วยเหมือนกัน ทีแรกฉันกะจะขายมันไปแล้ว ฉันไม่อยากให้อะไรมาละลึกความทรงจำเกี่ยวกับเขาอีก แต่ก็ทำไม่ได้

ฉันทำไม่ได้เพราะฉันรักลูกนี่ ฉันรักรถคันนี้ รักพวกเขาทุกคน รักเธอด้วย.. เรเวนเห็นสีหน้าของไซบอร์กที่เศร้าหมอง เขาหลับตาลง ไซบอร์ก: คาเรน เรกับสตาร์ก็เหมือนน้องสาวของฉัน และฉันก็ควรจะปกป้องพวกเขา คาเรนบีบมือไซบอร์กไว้แน่น แล้วเรเวนเห็นได้เลยว่ามีน้ำตาไหลออกมาจากตาข้างที่เป็นมนุษย์ของไซบอร์ก เรเวนส่ายหน้ากับตัวเองเธอทรมานที่ต้องเห็นเพื่อนๆของเธอมาทรมานอย่างนี้อีก ไซบอร์กไม่ควรจะสิ้นหวัง เขามักจะเชื่อมั่นเสมอแต่ตอนนี้เขากลับเชื่ออะไรไม่ได้เลย เรเวนรู้สึกว่ามันเป็นเพราะ

เธอที่ทำให้ไซบอร์กต้องเป็นอย่างนี้ แอนดริว : มันเจ็บใช่มั้ยละที่เห็นคนที่เรารักเจ็บปวด เรเวนหันมาที่แอนดริว เรเวน : ทำไมคุณทำ

อย่างนี้ ทำไมคุณไม่เลิกยุ่งกับฉัน ทำไม เรเวนตะโกนถามทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีตอบจากแอนดริว แอนดิวยิ้มให้เธอ แอนดริว :อย่าห่วงเลย

เรเวน เหลืออีกที่เดียวที่เราต้องไป เหลืออีกคนเดียว ตาของเรเวนเบิกกว้าง เรเวนได้เห็น สตาร์ไฟร์ รอย เทอร่า กับการ์ฟิล ถ้างั้นก็เหลือแค่. เรเวน : ไม่แอนดริว ไม่ได้ ฉันไม่อยากจะเห็นเขา ขอร้องแอนดริว เรเวนวอนขอ เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่อยากไปเจอริชาร์ด

แอนดริว : นั่นเป็นไปไม่ได้เรเวนเธอต้องเจอเขา เขาคือส่วนสำคัญที่สุดที่จะทำให้เธอตัดสินใจ แล้วแสงก็สว่างขึ้นอีกครั้ง พาทั้งคู่ไปจากรถที-คาร์ เรเวนรู้สึกหนาวเหลือเกิน แล้วเรเวนก็ลืมตาขึ้น และพบว่าตัวเองอยู่ในโบสถ์ขนาดใหญ่ที่สวยงามมาก แอนดริวชี้ให้เธอมองที่ด้านหน้าที่ไม้กางเขนของวิหาร เธอเห็นใครคนนึงกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงที่สวดมนต์ เหมือนกำลังภาวนาอยู่ เรเวนจึงเดินเข้าไปไกล้ๆ เรเวน : โรบิน เธอเอ่ยขึ้นเบาๆโดยไม่รู้ตัว เธอแปลกใจมากที่เห็นเขาอยู่ที่นี่ เรเวน : เขามาทำอะไรที่นี่ แอนดริว :แล้วเธอจะรู้ เธอต้องแปลกใจแน่ เรเวนเดินไปยืนข้างๆริชาร์ด เธอเห็นเขาหลับตาคุกเข่าอยู่ เขาไม่ได้ใส่ชุดไนท์วิง ไม่ได้สวมหน้ากาก ไม่ได้มีอะไรปกปิดตาเขาไว้เลย แล้วริชาร์ดก็ลืมตาขึ้น เรเวนรู้สึกเหมือนให้ถูกจับจ้องไปที่ตาของเขา ริชาร์ด : ผมไม่รู้ว่าผมมาทำไมที่นี่

หมายถึง ผมไม่เคยสวดหรือว่าเชื่อท่านเลย ผมเคยเชื่อ ตอนผม8ขวบ ตอนพ่อแม่ตายจากผมไป ผมก็ไม่เชื่ออีกแล้ว แล้วริชาร์ดก็หยุดพูดชั่วขณะ เรเวนคิดเสมอว่าเขาเป็นคนที่เชื่อมั่นแรงกล้ามาตลอด ริชาร์ด : แต่ผมก็เริ่มหวังแล้วก็เชื่ออีกครั้งเมื่อเธอเดินเข้ามาในชีวิตผม น่าแปลกที่ผู้หญิงที่แสนมืดมนและลึกลับกลับทำให้ผมเชื่อมั่นและมีความหวังได้ทั้งๆที่เสียมันไปหมดแล้ว แล้วท่านจะมาพรากเธอไปจากผม พรากความหวังไปจากผม ไม่ได้นะ ผมยังไม่ไดบอกเลยว่าเธอความหมายกับผมมากแค่ไหน ผมยังไม่ได้บอกเธอเลยว่าผมผมรักเธอ ใช่ผมรักเธอ รักเธอแต่กลัวที่จะยอมรับมัน ผมกลัวที่จะถอดหน้ากากออก หน้ากากที่ผมปกปิดตัวเองมาตั้งแต่8ขวบ แต่พอผมมาที่นี่ เมื่อผมพร้อมที่จะถอดมันลงท่านกลับจะมาพรากเธอไป แล้วเรเวนก็เห็นว่าริชาร์ดร้องไห้ ไม่นี่ไม่ใช่ริชาร์ด

แต่นี่คือโรบิน โรบินของเธอ คนที่เธอมอบหัวใจให้ ไม่มีไนท์วิง ไม่มีริชาร์ด เกรย์สัน มีแค่โรบินแต่เขากำลังร้องไห้ เขาต้องไม่ร้องไห้สิ

เรเวนไม่เคยเห็นเขาร้องไห้มาก่อน เธอล้มลงข้างๆริชาร์ดที่กำลังร้องไห้ เรเวน : หยุดที ได้โปรด เรเวนตะโกน เธอพยายามเอื้อมมือไปหาริชาร์ด.หาโรบิน แต่ทำไม่ได้ แล้วเรเวนก็เริ่มร้องไห้ออกมา แอนดริว : ทางเดียวที่จะหยุดมันได้คือเธอเท่านั้น เธอก็รู้นี่ แล้วเรเวนก็พบว่าตัวเองอยู่ที่สวน แอนดริว : เรเวนได้เวลาแล้ว ได้เวลาเธอตัดสินใจแล้ว ทีนี้เธอต้องเลือกได้แล้ว แล้วสวนก็สว่างขึ้นกลายเป็นสีขาว เรเวนพบว่าตัวเองอยู่ที่สวรรค์เธอเอ่ยถามขึ้นว่า แม่ละ แม่ฉันอยู่ที่นี่หรือเปล่า แอนดริว : ใช่ เธอต้องเลือกว่าจะอยู่หรือตาย

ถ้าตายจะได้เจอกับแม่ ถ้าอยู่จะต้องอยู่กับพวกนั้น เรเวน : ฉันไม่รู้

โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนจบ The end of the world