Yaoi is God..Yaoi Fiction

ลำดับตอนที่ #81 : 805918 WHERE ARE MY LOVE[11]

805918
WHERE ARE MY LOVE[11]
Time less [ตลอดไป]
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ทำแบบนี้..จะดีไหมนะ..ทั้งสองคนจะเป็นยังไงบ้าง
ให้ตายสิ ทั้งๆที่หนีออกมาได้ไม่ถึงวันเลยแท้ๆ..
ทำไม..ถึงได้รู้สึกเป็นห่วงแบบนี้...

ฮิบาริ....

ยามาโมโตะ...

...............................................................................
ดวงตาสีมรกตคู่สวยมองออกไปนอกหน้าต่างข้างเตียง สายลมอ่อนๆที่พัดมาไม่ได้ทำให้จิตใจของร่างบางสงบลงเลย
แต่กลับทำให้ก้อนเนื้อที่อยู่ตรงอกเต้นไม่เป็นจังหวะ ช้า..เร็ว...ช้าลง...
มือขาวที่ดูเหมือนจะซีดค่อยๆเอื้อมไปหยิบกลีบดอกไม้สีแดงที่ปลิวมาตกอยู่บนตักของเขา
มองกลีบที่อยู่เดียวดาย เพราะหลุดออกมาจากต้นของมัน
ช่างเหมือน....กับเขาเหลือเกิน
ต่างก็ตรงที่กลีบดอกไม้นั้นไม่ต้องการจะหลุดออกมา
แต่ตัวเขานั้น เป็นฝ่ายที่จะหนีออกมาเอง..

อา...เมื่อไหร่กันนะ..จะลืมเรื่องของทั้งสองได้..

เมื่อไหร่กันนะ..เขาถึงจะกลับมาสดใสเหมือนเดิม...

"อึก.." ความรู้สึกเจ็บแล่นผ่านศรีษะ มือสีซีดบางกุมขมับของตนทั้งสองข้างไว้..

เมื่ออาการปวดลดลงแล้ว ร่างบางจึง...เอนกายลงบนเตียง เปลือกตาบางปิดลง
และเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอก็ดังขึ้นมาแทนที่...


********************************
***************************
**********************
*****************
*************
*********
*****
***
*
"เอ่อ...ร้อนจังเนอะ..ฮะๆ^ ^" "
ยามาโมโตะพูดขึ้นแก้ความเงียบที่กำลังกลืนกินรถส่วนตัวสีดำของฮิบาริ
แต่ก็ไร้ผล เพราะอีกร่างไม่แม้จะพูดจะสนใจ หรือพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
ดวงตาสีรัตติกาลเบนความสนใจไปยังสองข้างทาง
"รพ.อิชิ!!!!"
ร่างสูงหุ่นนักกีฬาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดีใจเจือเสียใจ

"จอด!!!!!!"
เช่นเดียวกับอีกร่างที่น้ำเสียงไม่ต่างกันเอาเสียเลย

ดีใจที่ได้พบนาย..

เสียใจที่ต้องจากนาย..

*********************************************

ร่างสูงทั้งสองอยู่ที่หน้าประตูห้อง 859 ที่มีป้ายของ โกคุเดระ ฮายาโตะ ติดอยู่
แค่ชื่อเท่านั้น..ทั้งสองก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

"เปิดเข้าไปกันเถอะ"
ยามาโมโตะเอ่ยเบาๆเพื่อเรียกสติของคนข้างๆที่ดูเหมือนว่า จะกลัวอะไรบางอย่างอยู่
ใบหน้าที่มีแต่นิ่งเฉย ตอนนี้มันฉายแววว่ากลัว..กลัวความจริงที่อยู่ข้างใน

"........."
ไม่ได้ตอบอะไร มือหนาเลื่อนขึ้นไปหมุนลูกบิดประตูสีเงิน..อา..สีช่างเหมือนเรือนผมนิ่มที่เขาเคยสัมผัสเลย..

อยากสัมผัสอีกครั้งจริงๆ...




ภายในห้องสีขาวที่เงียบสนิท ฮิบาริกับยามาโมโตะก้าวเข้ามาใกล้เตียงที่ร่างบางนอนอยู่
ช่างเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน เกินกว่าที่จะมองดูอยู่เฉยๆ แต่ใจจริงแล้ว..
ไม่อยากปลุกเลย..กลัว...กลัวความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น..

"อืม.."
เปลือกตาบางค่อยๆขยับก่อนจะเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าคนทั้งสองที่เขาถวิลหาเมื่อเช้าจะมาอยู่ตรงหน้า
มือบางที่ซีดพยายามขยี้ตาตัวเองเพราะคิดว่านี่เป็นความฝัน

"เดี๋ยวก็ตาแดงหรอก"
ยามาโมโตะเอ่ยพลางเอามือบางออกมาห่างจากดวงตา..

"ยะ..ยามาโมโตะ.."

"ทำไมแกซีดแบบนี้ กินข้าวหรือยัง"
นิ้วเรียวเกลี่ยปอยผมที่ปรกบนหน้าออก เผยให้เห็นดวงหน้าขาวสวยที่กำลังจะร้องไห้..

"ฮิ..บา..ริ"

"บอกให้เรียกเคียวยะไง"
รอยยิ้มที่ยากจะเห็นผุดขึ้นบนใบหน้าของร่างสูง

"ฮือ..."
ร่างบางโผกอดคนที่อยู่ตรงหน้า เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นเป็นระยะๆ
มือของยามาโมโตะที่อยู่ข้างๆทำได้แต่ลูบหัวปลอบโยน

เลือกแล้วสินะ.. โกคุเดระ..


ไม่ได้นะ ถ้าคุณทิ้งผมไปแบบนี้
มันคงจะเจ็บปวดมากถ้าเกิดผมยังคงอยู่ที่นี่ต่อไป
แม้ว่าจะสามารถมองคุณได้เพียงแค่ตอนนี้
จะยังคงสามารถรักและยิ้มได้เหมือนเดิมอีกหรือเปล่านะ



ยามาโมโตะลุกขึ้นยืนขาทั้งสองก้าวห่างจากสองคนนั้นมาเรื่อยๆ..
มือเรียวกุมลูกบิดประตูสีเงิน สีที่เหมือนกับเส้นผมของคนที่เขาแอบรัก
แต่ไม่ทันที่จะสารภาพความรู้สึกทั้งหมดที่มี เขาก็อกหักเสียแล้ว..

"จะไปไหน "
เสียงทุ้มต่ำของร่างสูงอีกคนเอ่ยขึ้น
เป็นผลให้ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดผละออก สายตาออดอ้อนจับจ้องร่างตรงนั้น

"ยามาโมโตะ จะกลับแล้วหรอ"
เสียงที่ยังสั่นอยู่เอ่ยถาม ไม่อยากให้ไป อยากอยู่ด้วยกัน...

"เปล่าหรอก..แค่ปวดหัว ฮะๆ"
เสียงหัวเราะฝืดๆดังขึ้น

"ถ้าแกไม่อยากตาย กลับมา!"
เสียงที่เหมือนตวาด ทำให้ร่างสูงโปร่งสะดุ้ง..

แต่ร่างบางก็สะดุ้งเหมือนกัน คำพูดที่คุ้นเคยคำนั้น เรียกให้ทุกอย่างหวนกลับมาอีกครั้ง
มือเรียวบางกุมที่ศรีษะ ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาอีกครั้ง

"อ๊าาาา"
เสียงร้องทรมาณ ทำให้ยามาโมโตะรีบกุลีกุจอเข้ามาดูแล เพราะคิดว่าที่ตนกระทำเป็นเหตุให้ร่างบอบบางนี้ต้องเจ็บ



เปล่าหรอก..แค่ปวดหัว เลยจะให้ไปเป็นเพื่อนหน่อย


แกเป็นอะไรตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วเนี่ย โมโหใครมาห๊ะ


..เคียวยะ..



"เคียวยะ"


ฮ่ะๆ หวัดดี ชั้นชื่อ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ยินดีที่รู้จัก..

โกคุเทระคุงจ๊ะ..ชอบยามาโมโตะเค้ารึเปล่า

ทำไมชั้นจะต้องชอบคนอย่างหมอนั่นด้วยล่ะ!//

ยามาโมโตะเค้าชอบโกคุเทระคุงนะ..

"ยะ..ยามา..โมโตะ"


Timeless
จะไม่มีการลาจากกัน
ถ้ามีแค่ครั้งเดียวในชีวิต แค่ตอนนี้เท่านั้น
Hold tight, baby



"เป็นอะไร..!!"

"โกคุเดระ"

"ฮาาโตะ!!!"

"จะ...จำได้แล้ว...จำเรื่องทั้งหมดได้แล้ว"

"ว่าไงนะ"

"จำเรื่องทั้งหมดได้แล้ว..ฉันจำได้แล้ว..เคียวยะ! ยามาโมโตะ!"





ว่ากันว่า    ..ความรักเป็นเรื่องละเอียดอ่อน
    ..ความรักเป็นเหมือนเกมส์ชีวิต
    ..ความรักเป็นปัจจัยที่5นอกเหนือจากอาหารและยา เสื้อผ้า ที่อยู่อาศัย
    ..ความรักเป็นเหมือนแผ่นฟิล์มของหนังเรื่องหนึ่ง..
มีทั้งยิ้ม เศร้า หัวเราะ น้ำตา เหงา โดดเดี่ยว แค้น เจ็บปวด อยู่ในเรื่องเดียวกัน
ความทรงจำถูกสลักสเลา แต่ถ้าแผ่นฟิล์มนั้น ขาดหาย แตกสลายไป
อาจจะยากที่จะเชื่อมต่อมันอีกครั้ง
เพราะนั่นจะเป็นบาดแผล เป็นรอยร้าวที่คงอยู่ตลอดไป...




"จริงหรอ.."
เสียงยามาโมโตะแผ่วลง คล้ายกับว่า จะหมดลมหายใจลงไปดื้อๆ
เสียงหัวใจคล้ายกับว่าจะหยุดเต้น ถึงเวลาแล้ว...
ไม่เป็นไรหรอก แม้นายจะเลือกเขา แต่ฉันก็จะรักนาย รักนายตลอดไป

Timeless
มันจะตราตรึงอยู่ในหัวใจดวงนี้
เช่นเดียวกับกาลเวลา มันจะเจ็บแค่นิดเดียวหรือเปล่านะ
we both agree.
This is timeless love.


"ฮายาโตะ ขอโทษ...ขอโทษสำหรับเรื่องทั้งหมด.."
การกระทำไปเร็วกว่าความคิด เพราะสิ่งที่เขากลัวไม่ได้เกิดขึ้น
มือของฮิบาริดึงร่างตรงหน้ามากอดอย่างคิดถึง คิดถึงจริงๆ


แม้ว่าโลกนี้จะหมุนไป แต่ว่า..ความเจ็บปวดนั้น ก็คงจะไปด้วยกันทั้งหมด
คิดถึงคุณมากๆ ฉันอยากจะเจอคุณอีกสักครั้ง
บาดแผลในหัวใจก็ยังคงมีอยู่



เออ..!! ชั้นรักแก..!! แกเป็นคนรักของชั้น เข้าใจมั้ย! ฮายาโตะ




ฉันเคยบอกกับตัวเองเสมอว่า ไม่มีใครบนโลกนี้มีค่าพอที่จะผูกมัด
ไม่มีใครบนโลกนี้มีค่าพอที่จะหลั่งน้ำตาให้
ไม่มีใครมีค่าพอทีจะทำให้ห่วงหา
ไม่มีใคร ..ที่มีคุณค่า ..พอที่จะ...ทำให้ฉัน

..........รัก...............

"ฉันรักนาย...รักนายจริงๆ"
กอดแน่นขึ้น แน่นขึ้น เสียงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเร็ว...เร็วขึ้นเรื่อยๆ




ผมเคยบอกกับตัวเองเสมอว่า คนบนโลกนี้ใครที่ผูกมัดตัวเรา
คนบนโลกนี้ใครที่สำคัญจนต้องหลั่งน้ำตาให้
คนบนโลกนี้ใครที่มีความสำคัญจนต้องห่วงหา
คนๆนั้น..ก็มักจะมีความสำคัญ ..มากพอ...ที่ทำให้ผม
..........รัก...............

"อืม...อืม...รู้แล้ว รู้แล้วล่ะ...เคียวยะ"
น้ำเสียงดีใจกลับมาอีกครั้ง ดวงตาที่หม่นหมองสดใสขึ้น

"ตะ..แต่.."
ร่างบางผละออกเล็กน้อย

ฮิบาริรู้ได้ทันที..ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น...

"นายไม่ต้องเลือกก็ได้..ฉัน..."
เสียงที่เคยเข้มแข็งอ่อนและแผ่วเบาลง

"ไม่นะ ฮิบาริ ฉัน..จะไปเอง"
ยามาโมโตะรีบออกรับ ก็เขาเองนี่นาที่ทำให้ทั้งสองต้องห่างกันไป..

"ไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น ได้โปรด..อยู่ด้วยกัน..ทั้งสามคนเลย...ได้ไหม"
เสียงของร่างบางเอ้ยเอ่ยด้วยเสียงที่แผ่วเบา

ถ้าหากว่ามีน้ำตา
อยากให้เป็นคุณที่เข้าใจและยืนเคียงข้างในตอนนั้น
จับมือของฉันไว้ และไม่จากไปไหนอีก

"Timeless"

"อยู่ด้วยกัน..ตลอดไปใช่ไหม"
ยามาโมโตะถาม เพื่อความแน่ใจ...เขารู้สึกดีใจเหลือเกิน

จะไม่มีการลาจากกันชั่วนิรันดร์
ถ้ามีแค่ครั้งเดียวในชีวิต แค่ตอนนี้เท่านั้น
Hold tight, baby

"อืม...ดะ..ได้ไหม.."


"ได้สิ..ฮายาโตะ ขอแค่มีนายอยู่.."
ฮิบาริลูบเรือนผมสวยอีกครั้ง...

Timeless
มันจะตราตรึงอยู่ในหัวใจดวงนี้
เช่นเดียวกับกาลเวลา มันจะเจ็บแค่นิดเดียวหรือเปล่า


"we both agree.
This is timeless love.."

yeah...baby It's timeless..oh baby It's timeless
Timeless
จะไม่มีช่วงเวลาที่จะจากกันตลอดไป
เช่นเดียวกับกาลเวลา มันจะเจ็บแค่แป๊บเดียวหรือเปล่า

"ขอจูบได้ไหม..."
ยามาโมโตะมองไปที่ฮิบาริ และร่างบางตรงหน้า

ฮิบาริพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
เช่นเดียวกับร่างบางที่หันหน้าหนีอย่างเขินอาย..


แล้วผม..ก็ได้มีโอกาสสัมผัสริมฝีปากบางนั่นแล้ว...

we both agree.
This is timeless love.......


พวกเรายอมรับมัน...

นี่คือรักที่คงอยู่ตลอดกาล...



ไม่ใช่เพราะว่าเลือกใครไม่ได้...แต่ฉันไม่อยากเลือกมากกว่า...

ฉันอยากอยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกันตลอดไป

ยามาโมโตะ ฮายาโตะ เคียวยะ..


ถ้าฉันยังพอ..เหลือลมหายใจอยู่..ล่ะก็นะ...

แล้วเสียงหัวใจของร่างบางก็เริ่มเต้นช้าลง.........

จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้นะ...

ลมหายใจก็เริ่มแผ่วเบาลงเช่นเดียวกับเสียงหัวใจ...

ตะ...ตลอด...ไป...

FOREVER
TIMELESS
END
**********************************************

จบแล้ว เว่ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!

55555555555+

เอิ๊กส์!!!!!ๆๆๆ

ขอแสดงความยินดีกับชาวสามพี

55555+

//หลบเท้า 8059FC and 1859 FC

ฟิ้ววว //หายหัว

แต่เดี๋ยวนะ น้องก๊ก เป็นอาร๊ายยยT^T