คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #105 : Hetalia Fiction Germany x North Italy
**เตือนอีกนิด**
แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับ ประเทศ บุคคล
หรือองค์กรใดที่มีอยู่จริงบนโลก
เฮตาเลียเป็นการ์ตูนที่่มีเนื้อหาเสียดสี
โดยตัวละครในเรื่องได้ดัดแปลงมาจากประเทศบนโลก
กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เฮตาเลีย ไม่ใช่การ์ตูน ชายรักชาย หรือการ์ตูนวาย แต่นี่คือจินตนาการของคนแต่งเอง เข้าใจ?
*********************************************************
Hetalia Fiction
Germany x North Italy
"anata no kokoro wa
watashi ni imasuka?"
RATE: PG
Auther: Yaoi is God
*******
"เยอรมานนน เค้ารักเยอรมานน น๊าาา"
ร่างบอบบางของเด็กหนุ่มที่กำลังพยายามเขย่งตัวขึ้นให้สูงขึ้น
เพื่อเอาริมฝีปากนุ่มนิ่มไปฝังไว้ที่แก้มของคนรัก
ร่างสูงเห็นดังนั้น..เลยย่อตัวลงให้ร่างบางหอมแก้มได้สำเร็จ...
"อ่า อิตาลี วันนี้มาอ้อนอะไรล่ะ รึจะโดดซ้อม ฉันไม่ยอมหรอกนะ"
"ง่า..เปล่าน๊า ไม่ใช่สักหน่อย.."อิตาลีพองแก้มเล็กน้อย
"เยอรมัน..รักเค้าไหม?"อิตาลีดึงชายเสื้อของร่างสูงเบาๆ คล้ายอ้อนคนตรงหน้าก็มิปาน
"ม...มาถามอะไรตอนนี้ล่ะ" เยอรมันหันไปอีกทาง...ด้วยความเขินอาย(และซึน)
"...เอ๋...ทำไมล่า แล้วเค้าต้องถามเยอรมันตอนไหนหรอ?"
ร่างบางถามไปอย่างใสซื่อ ซึ่งหารู้ไม่ว่า ภายใต้รอยยิ้มนั่น เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย
เยอรมัน..ไม่เคยบอกรักเค้านะ รู้ไหม...มีแต่เค้าที่บอก พร่ำบอกรักอยู่ตลอดเวลา
อิตาลี.....ทำไมน่ะหรอ เรื่องแค่นี้นายน่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่รึไง...
เยอรมันนิ่งอยู่สักพักหนึ่ง จึงย่อตัวหอมแก้มคนตรงหน้าอีกหนึ่งที...
"ไปซ้อมวิ่งได้แล้ว นายนี่มันน่าเป็นห่วงกว่าญี่ปุ่นอีกนะ"
"...." คนโดนหอมนิ่งไปสักพัก ก่อนจะยิ้มหวานให้อย่างเหงาหงอย "อื่อ"
"อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเยอรมัน"
เสียงของร่างโปร่งของเด็กหนุ่มเชื้อสายเอเชียเพียงคนเดียวในกลุ่ม
เอ่ยทักคนที่ยืนมองร่างบางอีกคนที่กำลังวิ่งอ
"อืม ญี่ปุ่นหรอ สวัสดี" เยอรมันทักตอบ "ท่าทางนายสบายดีนะ"
"ครับ" ญี่ปุ่นตอบกลับก่อนจะหันไปมองหนุ่มพาสต้าที่กำลังวิ่งหนีลูกหมาอย่างสุดชีวิต
"คุณกำลังฝึกอาตาลีอยู่หรอครับเนี่ย..." เสียงของหนุ่มเอเชียเอ่นระคนความแปลกใจ
"...ไม่คิดว่าเคี่ยวเข็ญอิตาลี่คุงมากไปหรอครับ..."
".....งั้นหรอ.."เยอรมันตอบรับอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก
เขากังวล...ใช่ เขาไม่สบายใจเอาซะเลยที่เห็นเจ้าบ้าพาสต้านั่นยิ้มให้เขาแบบนั้น...
ญี่ปุ่นเห็นดังนั้นก็ไม่พูดอะไร จึงโค้งหัวเล็กน้อยแล้วเดินไปเพื่อเปลี่ยนชุดมาฝึก
"เยอรมานนนนน เค้าเหนื่อยแล้วอ่ะ..." หลักจากถูกสั่งให้วิ่งไม่นานนักอิตาลี่ก็วิ่งโผเข้ามากอด
"อะไรเนี่ย แค่แปปเดียวเอง ดูซิ ญี่ปุ่นเขายังไม่เหนื่อยเลย"
ถึงปากจะว่าไปอย่างนั้นแต่ใจกำลังดีใจที่อีกคนมากอด
"..อ่ะ..แต่ว่าเค้าเหนื่อยแล้วนี่นา..." คนตัวเล็ดกว่าพูดเสียงออดอ้อน
"นายจะทำตัวเหลวไหลแบบนี้ไม่ได้นะอิตาลี" เยอรมันพูดด้วยน้ำเสียงติดเอือมระอาเล็กน้อย
ก่อนจะถอนหายใจให้กับนิสัยแบบเด็กๆ ของชายหนุ่มตรงหน้า
"ฉันให้เวลาพัก 10 นาทีเท่านั้นนะ" ยอมแพ้สายตาอ้อนๆนั่นอีกจนได้..
"เย่ๆๆ เค้ารักเยอรมันน๊าาา~"อิตาลีพูดจบก็วิ่งไปที่ห้องครัวทันที
...แต่เยอรมันน่ะ...รักเค้าบ้างไหม
เยอรมันมองตามอิตาลีด้วยสายตาที่แสดงถึงความเป็นกังวล
"คิดอะไรอยู่เหรอครับ"
ชายหนุ่มเอเชียร่างเล็กถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจในท่าทีของอีกฝ่าย
"ผมว่าเราตามอิตาลีคุงไปดีกว่าไหม"
"อืม" ว่าพลางเดินตามญี่ปุ่นไป
....เค้า....กลัว...
กลัวที่เยอรมันจะหมดรัก...
ก็เลยต้องพร่ำบอกรักทุกครั้งเพื่อเป็นการเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเอง
แต่ยิ่งบอก...ก็ยิ่ง...ท้อ...
ยิ่ง..เจ็บปวด....
ร่างบางรินน้ำใส่แก้วก่อนจะดื่มเข้าไปช้าๆ
แค่กาย..ถ้าเหนื่อย..พักผ่อนก็หาย
แต่ถ้าใจ...ทำยังไงถึงจะไม่เหนื่อย ไม่ท้อกันนะ...
"อิตาลี?"
เยอรมันเรียกด้วยความแปลกใจ ร่างเล็กมีทีท่าหงอยลงอย่างได้ชัด
"ถ้าเหนื่อยมาก...วันนี้พอแค่นี้ก็ได้นะ"
ไม่ชอบเลย....
ไม่ชอบให้คนๆ นี้รู้สึกโศกเศร้า
อยากรักษารอยยิ้มนั้นเอาไว้...
"เอ๋...ทำไมวันนี้เยอรมันใจดีจัง~"
อิตาลียิ้มให้อย่างเคยแต่ความรู้สึกนั้นไม่เหมือนเคย
"ฉันก็...ปกติฉันก็เป็นแบบนี้ล่ะน่า" พูดพลางลูบหัวอิตาลีเล็กๆ ด้วยความเอ็นดู...
แม้จะรู้สึกติดใจรอยยิ้มนั้น...ทว่าก็เลือกที่จะไม่เอ่ยปากถาม
เขาอาจรู้สึกไปเองคนเดียวก็ได้
"งั้น เค้าขอพักหน่อยน๊า~"
อิตาลีว่าจบก็รีบเดินจากไป
"เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกคุณหรอครับ ไม่เหมือนเดิมเลย?" ญี่ปุ่นถามด้วยความสงสัย
"ไม่เหมือนเดิมตรงไหน?"
เยอรมันท้วงถามชายหนุ่มชาวเอเชียด้วยความสงสัย
เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ? ทุกอย่างก็ปกติดีนี่...
"ก็..อิตาลี ยิ้มไม่เหมือนอย่างเคยไงครับ"
"ฉันไม่เห็นว่าจะแปลกตรงไหน" ชายหนุ่มเมืองเบียร์เลือกที่จะตอบเลี่ยงๆ
เพราะถ้าจะให้ตอบญี่ปุ่นว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับอิตาลี
เขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน...
"งั้นหรอครับ...ผมคงรู้สึกไปเอง"เด็กหนุ่มเมืองซามูไรมองเพื่อนของตนก่อนจะโค้งหัวให้
"ถ้าอย่างนั้น วันนี้ผมต้องขอตัวนะครับ " ว่าจบก็เดินจากไป
"เดี๋ยวก่อนสิ...ญี่ปุ่น!"
"ครับ?"
"เอ่อ...นายมีธุระต่ออย่างนั้นเหรอ" พูดไปแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเอง
"ไม่อยู่คุยกับอิตาลีก่อนล่ะ อุตส่าห์ได้พักบ้าง"
ที่รั้ง...เพียงเพราะ
ยังไม่อยากอยู่กับอิตาลีตามลำพัง..เพราะไม่อย่างนั้น รอยยิ้มนั่นคงทำให้เขาอึกอัดตายแน่ๆ
"ครับ ผมมีประชุมต่อ ถ้าคุณเยอรมันมีเรื่องอะไรก็โทรศัพท์เข้ามาได้เลยครับ"
เขาพูดเสียงหนักแน่นเพื่อให้ร่างสูงตรงหน้าพอจะใจชื้นอยู่บ้าง
ทำไมเขาจะดูไม่ออก
สองคนนี้มีปัญหากันแน่ๆ
"อะ..อืม" เยอรมันพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยบอกลากับสหายชาวเอเชีย
ญี่ปุ่นไปแล้ว เขาควรจะทำยังไงต่อดี
ที่ห้องนอนสำหรับร่างบางที่แทบจะไม่เคยใช้ เพราะทุกคืนเจ้าหนุ่มเมืองพาสต้าจะแอบมานอนกับคนรักจนได้
และ..เจ้าคนรักที่ว่านั่นก็ไม่ได้ว่าอะไร..
แถมยังดีใจเสียอีกที่มีร่างอบอุ่นอยู่ข้างๆ
อิตาลีเปิดสมุดภาพแห่งความทรงจำ..ภายในนั้น มีรูปเขา รูปญี่ปุ่น และก็รูป..เยอรมัน
ร่างบางลูบไล้รูปภาพของเยอรมันด้วยใจที่เหม่อลอย..
"ทำอะไรอยู่น่ะอิตาจัง?"
ปรัสเซียที่เพิ่งกลับถึงบ้านเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย
อันที่จริงเขาเหน็ดเหนื่อยมากแล้วสำหรับวันนี้ แต่พอจะเดินกลับไปพักห้องตัวเอง
ดันสายตาดีเห็นอิตาลีน้องไม่แท้สุดรักทำท่าทางแปลกๆ ซะได้
"เค้ากำลังดูรูปภาพน่ะ ตอนนี้เยอรมันให้พัก"คนถูกถามยิ้มบางๆ
"เห? เวสต์น่ะนะให้พัก" เสียงสูงด้วยความแปลกใจ
ก็ขนาดเขาที่เป็นพี่แท้ๆ ยังโดนเยอรมันเข้มงวดใส่ไม่รู้เท่าไหร่
ไม่น่ารักเหมือนตอนเด็กๆ เอาซะเลย
"อื่อ..วันนี้เยอรมันใจดีมากเลย"อิตาลียิ้มเหงาๆอีกครั้ง ก่อนจะปิดสมุดเบาๆ
"เป็นอะไรรึเปล่าอิตาจัง ปรึกษาฉันได้นะ"
สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของคนอายุน้อยกว่า ร่างเพรียวขยับเข้าใกล้ด้วยความเป็นห่วง
"ฉันน่ะเป็นคนสุดยอดนะ เพราะฉะนั้นไม่ว่าเรื่องอะไรฉันก็ให้คำปรึกษาได้ทั้งนั้นล่ะ"
"อื่ออ..."ร่างบางซุกหน้าเข้าที่อกของร่างโปร่งที่เสมือนพี่ชายของตน
"เค้ารัก..เยอรมัน..แต่ไม่รู้ว่า...เยอรมัน ..."
เขากลืนคำว่าไม่รักลงในคอ
มือเรียวลูบหัวของอิตาลีเบาๆ อย่างอ่อนโยน
เขาไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างน้องชายกับคนที่เป็นเสมือนน้องชายทั้งสอง
แต่เขาก็ไม่ต้องการเห็นอิตาลีเป็นแบบนี้เลย
"เวสต์น่ะ...มันไม่เก่งเรื่องการแสดงออกหรอกนะ" (ซึนอีกต่างหาก )
"แต่เห็นมันเป็นแบบนี้ก็ใช่ว่ามันจะไม่รู้สึกอะไร"
"เพราะฉะนั้น...อย่ากังวลเลย"
"ถ้าอิตาจังไม่สบายใจ ก็ถามออกไปสิ"
"ตอนที่อังกฤษมายุว่าเวสต์เกลียดนาย นายในตอนนั้น...ยังกล้าที่จะถามออกไปตรงๆ เลยไม่ใช่เหรอ"
"......เค้ากลัว..."อิตาลีบอกตามความรู้สึก
ปรัสเซียถอนหายใจเล็กๆ ด้วยความสงสาร
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่น้องชายคนนี้เกิดกลัวในความสัมพันธ์...
ทั้งที่เขายังออกจะอิจฉาในความรักของทั้งค
"นายไม่เชื่อใจเวสต์งั้นเหรอ?"
"...เยอรมัน...ทำเหมือนไม่รักเค้า ตอนเค้าถามก็เบี่ยงไปเรื่องอื่น.."
อิตาลีมือสั่น..กำลังกลั้นน้ำตาอยู่
"เขาบอกเหรอว่าไม่รักนาย" คนอายุมากกว่าเริ่มขึ้นเสียง
ด้วยความเหนื่อยบวกกับปัญหาที่ยังสะสางไม่จบ
ทั้งที่คิดว่าจะรับฟังปัญหาของอิตาลีได้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร แต่พอกลายเป็นเรื่องความรัก...
ก็เผลอหงุดหงิดซะจนเสียงดังใส่คนตรงหน้าไปได้
"อึก...ขอโทษน๊าา..รำคาญใช่ไหม?.."
อิตาลีผละออก ก่อนจะฝืนยิ้มให้
"ไม่เป็นไรหรอกนะ พี่ปรัสเซีย..เดี๋ยวเค้าไปถามเยอรมันเลย..ฮะๆ จะได้ไม่มีคนรำคาญ"
ว่าแล้ว..ก็เดินออกจากห้องแต่ก็ชนเข้ากับอีกคนเสียก่อน
"อิตาลี? เป็นอะไร ทำไมนายถึงหน้าซีดแบบนั้น?"
ร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องชนเข้ากับร่างที่เดินสวนออกมา
"ไม่เป็นไร.."ร่างบางส่ายหน้าปฎิเสธ
แต่ก็นึกบางอย่างได้..อิตาลีกลั้นใจถามออกไปด้วยเสียงออดอ้อน
"...เยอรมัน...เยอรมันรักเค้าไหม"
"หะ..หา?" เยอรมันอุทานด้วยความแปลกใจเมื่อถูกร่างเล็กตรงหน้าถามซ้ำอีกครั้ง
"รักเค้าไหม.."คนถามก็ยังกุมชายเสื้อของร่างสูงแน่น
"...." เยอรมันเริ่มคิดหนัก ถ้าหากเขาไม่ยอมตอบอะไรอิตาลีไปอีกล่ะก็...
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักเด็กหนุ่มตรงหน้า
ทว่า...คนอย่างเขาไม่เคยคิดว่าการบอกรักจะเป็นเรื่องสำคัญ
ในเมื่อหัวใจเราสื่อถึงกันได้อยู่แล้ว
"...."
ร่างบางๆของอิตาลี ดวงตาคู่หวานนั้นเฝ้ารอฟังคำตอบอย่างมีความหวัง
นัยน์ตาสีท้องฟ้าคู่สวยสบเข้ากับอัญมณีสำอำพัน
ริมฝีปากเรียวได้รูปขยับขึ้นลงช้าๆ ทว่าชัดเจน
"ไม่เคยมีซักวัน..." เยอรมันเม้มริมฝีปากแน่น เว้นระยะเพื่อดูท่าทีอีกฝ่าย
"ไม่เคยมีซักวัน..?"เขาทวนด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในหัว
"โธ่..อิตาลี..นายก็...รู้..อยู่แล้วนี่" ในที่สุดตัดสินใจเลี่ยงไม่ตอบอีกฝ่าย
"ฉันว่าไม่ใช่สิ่งที่นายจำเป็นจะต้องใส่ใจขนาดนั้นนะ" พูดด้วยน้ำเสียงเข้มกว่าเดิม
"ถ้ามีเวลาคิดเรื่องไร้สาระสู้เอาเวลาไปฝึกยังจะดีกว่า"
"...ฮึก...รู้...ให้เค้ารู้อะไรละ...เค้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น..แหละ ฮึก"
ในที่สุด เข้าก็อดกลั้นไว้ไม่อยู่..ธารน้ำไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยจนนองไปหมด
"...อ่ะ...ขะ ขอโทษนะ..ฮึก...คงจะรำคาญสินะ...คงจะเบื่อใช่ไหม..ฮึก"
เขาพยายามฝืนยิ้มอีกครั้ง
"เห็นไหมละ...พี่ปรัสเซีย..ฮึก"เขายิ้มอย่างฝืนสุดทนก่อนจะวิ่งหนีไป
"อิตาลี!!" เยอรมันมองตามอย่างตกใจ
ทว่าในขณะที่จะตามก็ได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมาก่อน
"เอ่อ...เผื่อนายไม่สังเกตฉันนะเวสต์"
ปรัสเซียที่มองเหตุการ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบพาร่างเพรียวของตัวเองเข้ามาหาน้องชาย
"พี่?"
"เออ ฉันนี่แหละ" มือเรียวรีบคว้าเข้าที่ข้อมือหนาก่อนจะปรายตามองน้องชาย "จะไปไหน"
"ปล่อยผม! ผมจะตามหมอนั่นไป"
เพียะ!!
ฝ่ามือของผู้เป็นพี่ตวัดเข้าที่หน้าคมของร่างสูงอย่างแรง
เยอรมันได้แต่มองปรัสเซียด้วยความงุนงง
ความเจ็บที่ใบหน้ายังไม่เจ็บปวดเท่าการที่เห็นอิตาลีวิ่งจากไป...
"นี่สำหรับที่นายทำอิตาจังร้องไห้"
ปรัสเซียพูดใส่หน้าน้องชายด้วยน้ำเสียงเย็นชา
จะว่าสงสารก็สงสาร...ทว่าก็สงสารอิตาลีไม่แพ้กัน
"นายจะตามเค้าไปแล้วได้อะไร ตามไปแล้วก็ทำเค้าร้องไห้อีกอย่างนั้นเหรอ ว่าไงเวสต์"
"พี่..."
"ถ้านายยังไม่รู้ว่าตามอิตาลีไปแล้วควรจะทำอะไร ก็อย่าแม้แต่จะคิดก้าวขาออกจากห้องนี้"
เสียงหวานยังคงต่อว่าอีกฝ่าย "ฉันจะไปดูอิตาจังเอง"
ปรัสเซียไปแล้ว....
เยอรมันทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง
เขาสับสน เขาไม่เข้าใจ เขาไม่แน่ใจว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป...
แต่เขาจะไม่ยอม...ให้น้ำตานั่นไหลรินไปมากกว่านี้
เยอรมันลุกขึ้น ก่อนจะรีบวิ่งตามปรัสเซียออกไป
.
"ฮึก...เยอรมันใจร้ายมากเลย ฮึก ญี่ปุ่น..ฮือ"
เสียงร่างบางที่คุยไปพร้อมกับสะอึกสะอื้นไปดีงขึ้นมาเป็นระยะๆ
คนที่ถูกเรียกชื่อกำลังลูบหัวปลอบโยนอยู่
"ไม่หรอกครับ.."เขาพูดได้เท่านั้น ไอ้การที่ต้องมาปลอบคนนี่..ไม่ถนัดเอาเสียเลย
"อิตาลี!!"
เสียงที่คุ้นเคยร้องเรียกชื่อของเด็กหนุ่ม
เสียงที่ทำให้เขามีความสุขมาตลอด แต่ในขณะเดียวก็เป็นเสียงที่คอยทำร้ายเขาอย่างไม่ตั้งใจในเวลาเดียวกัน
"อิตาลีคุง...คุณเยอรมันเค้า"
ปรายตามองไปอีกทาง ชายหนุ่มชาวเอเชียผู้มากประสบการณ์รู้ได้ทันทีว่าเยอรมันตามมาเพราะอะไร
"เฮือก..!"คนที่กำลังร้องไห้สะดุ้งตกใจ ก่อนจะรีบปาดน้ำตาออก
ญี่ปุ่นได้ทีก็รีบหาจังหวะออกไปจากห้องโดยที่ปล่อยพวกเขาทั้งสองไว้ลำพัง
"แฮ่ก...อิตาลี" เยอรมันหอบหายใจเล็กๆ
ระยะทางจากบ้านของเค้ามาถึงบ้านของญี่ปุ่นไม่ใช่ใกล้ๆ เลย
ว่าแต่อิตาลีก็วิ่งเร็วชะมัด...
"ฟังนะ ฉันต้องคุยกับนายให้รู้เรื่อง"
"อย่าหนี" รีบพูดดักคอเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำท่าจะลุกขึ้น
"....."อิตาลีเม้มปากก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย
"ฉันอาจแสดงออกไม่เก่ง" เยอรมันเกริ่น
"ท่าทางของฉันอาจจะทำให้นายลำบากใจบ้าง แต่ก็ไม่เคยรู้ว่าจะทำให้นายไม่สบายใจขนาดนี้"
"ขอโทษนะที่ทำให้นายต้องกังวลมาตลอด"
ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้คนตรงหน้าทีละน้อย จนระยะห่างเหลือเพียงแค่คืบ
มือหนาประคองหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาของอีกฝ่ายให้หันมามองตนเอง
นิ้วเรียวค่อยๆ ไล่ไปตามคราบน้ำตา...ยิ่งรู้สึกเจ็บ
ขอโทษนะ...อิตาลี
"...ฮึก...ฮึก...เค้ารักเยอรมัน ฮึก...เยอรมันละ...รักเค้าบ้างไหม..ช่วยทำให้เค้ามั่นใจได้หรือเปล่า...ฮืออ"
"อืม...ที่ต้องทำให้นายกังวลมาตลอด ฉันขอโทษจริงๆ"
"ฉันรักนายนะ อิตาลี"
เน้นชัดทุกถ้อยคำ แม้จะไม่ใช่เสียงที่ดังมาก หากก็ไม่ได้แผ่วเบา
ทุกพยางค์ถูกย้ำลึกลงไปในใจของร่างเล็กจนน้ำตาพานจะรื้นขึ้นมาอีกครั้ง
"....ฮือออ เค้าก็รักเยอรมันนะ..."อิตาลีโผเข้าสู่อ้อมอกแกร่งของร่างสูง ดีใจที่สุดเลย
มือใหญ่เอื้อมกอดอิตาลีตอบ ความกังวลสารพัดถูกพัดปลิวออกไป
รับรู้ได้ถึงความสุขที่ย่างกรายเข้ามา อ้อมแขนกระชับแน่นเพื่อย้ำเตือนตัวเอง
ว่าไม่ได้เสียคนๆ นี้ไป...
"รักเยอรมัน รักนะ รักๆๆๆๆๆ"
เขาโอบกอดคนตรงหน้าแน่น รัก...รักมากเหลือเกิน
"พอได้แล้วน่า นายไม่เขินบ้างหรือไงกัน!"
เยอรมันปรามเสียงดุ ใบหน้าของร่างสูงเริ่มแดงขึ้นมาหน่อยๆด้วยความอาย
"เยอรมันรังเกียจที่เค้าบอกรักหรอ.."อิตาลีมองอ้อนช้อนสายตาไปที่อีกฝ่าย
"อึก...ไม่ใช่..ฉันหมายความว่า แค่พวกเราใจถึงกันซะอย่าง..
คำพูดก็ไม่ได้มีความหมายอะไรมากหรอก เข้าใจไหม? หืม.."
เยอรมันกล่าวอย่างเขินๆก่อนจะดึงอิตาลีมาประกบริมฝีปาก
เนื่องจากเห็นอีกคนกำลังจะเถียง
....รักน่ะ....
แสดงออกได้หลายรูปแบบนะ นายรู้ไหม....
ไม่จำเป็นต้องเป็นคำพูดสวยหรูมากมาย..แค่หัวใจของเราเรียกร้องกันและกันก็พอ..
"บริสุทธิ์...เกินไปแล้ว"
ปรัสเซียที่แอบมองอยู่ห่างๆถึงกับกลั้นน้ำตาแห่งความออซั่มไว้ไม่อยู่
"โมเอะ..มากครับ"
ญี่ปุ่นลดกล้องลงจากระดับสายตาก่อนจะทำสัญลักษณ์ Good Job! ให้ทั้งคู่..
ดูท่า...คิคุ จะได้เขียนโดจินเร็วๆนี้...
Germany x Italy เท่านั้นเว้ยยยยยย!!!!!
*****************
จบแล้วววววว
สารภาพเลยว่าแต่งคู่นี้เป็นครั้งแรก ฮ่าๆ
จิ้นทางเอ็มละ ขอบคุณ องุ่นกับ มี่มากๆจ้า
ความคิดเห็น