ข้างใจ

 “ไอ้แฝด รออีกแปป ฉันต้องไปชุมนุมนิสิตก่อน”

“ อะไรของแกอีกว่ะเนี้ย ไอ้เมษา ” ไอ้คู่แฝดเริ่มอารมณ์เสียจากการที่มันทั้งสองรอเพื่อนคนนี้ของมันรายงานตัวมานานพอสมควรแล้ว

เราทั้งสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาล และตอนนี้พวกเราก็เป็นเฟรชชี่ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ไอ้แฝดมันเลือกเรียนคณะเกษตร ส่วนฉันคนนี้เลือกเรียนสถาปัตยกรรม เหตุผลของไอ้โอ๋แฝดผู้พี่ที่เลือกเรียนเกษตรก็เพราะว่ามันชอบกลิ่นดิน กลิ่นต้นไม้ โรแมนติกซะ  แต่เหตุผลของไอ้เอ๋นี้สิมันฝันว่ามันจะเป็นเจ้าของสวนองุ่น ไร่ชา ไร่สตรอเบอรรี่  อนาคตมันคงรวยน่าดู เหตุผลของฉันน่ะหรอล้วนมาจากความชอบทั้งนั้น ฉันชอบที่วาด ชอบที่จะตกแต่ง ชอบที่จะคิด มันทำแล้วมีความสุขนะ  

“ อย่าบ่นให้มันมากได้มั้ยเนี้ย พวกแกจะทิ้งฉันหรอ” ฉันจ้องหน้าพวกมันแล้วทำตาปริบๆ

“ เอ้อๆ ตลอด บ่นก็ไม่ได้ ” เอ๋ตอบ

“เดี่ยวพากินฟูจิ” สุดท้ายมันก็ยอมเพื่อนสาวคนสวยมันจนได้

“ แกเลี้ยง” ไอ้โอ๋จอมงก ตาลุกเชียว

“เอ่อ เรื่องกินเนี้ยที่หนึ่ง งั้นรอแปปเดี่ยวมา ”  พอตกลงกับเพื่อนได้ ฉันก็วิ่งไปชุมนุมที่รุ่นพี่บอกไว้ก่อนหน้านั้น 

มีรุ่นพี่มาต้อนรับอยู่หน้าชุมนุม  เพื่อนๆหลายคนนั่งอยู่ในชุมนุมแล้ว ฉันเข้าไปนั่งได้สักพักมีคนเข้ามาเพิ่มพอสมควรรุ่นพี่บอกให้พวกเราทำความรู้จักกันเพราะนี้คือเพื่อนรุ่นเดียวกัน เราจะเรียนไปด้วยกันแล้วจบรับปริญญาพร้อมกัน 

“หวัดดีเราชื่อเมษานะ มาจากภูเก็ต” ฉันแนะนำตัวกับเพื่อน 

“หวัดดีเราชื่อใหม่ มาจากเชียงใหม่   ภูเก็ตทะเลสวยมั้ย” เพื่อนชื่อใหม่คนนี้ดูกระตือรือร้นมากเมื่อได้ยินว่าฉันมาจากภูเก็ต

“สวยจ้า ไว้จะพาไปเที่ยว” ฉันตอบ

“ ดีใจจัง”  ใหม่พูดแล้วยิ้ม

 ฉันคุยกับใหม่อยู่นานพอสมควรจนไม่ได้คุยกับคนอื่นเลย พอเห็นว่าเพื่อนคนอื่นขอตัวกลับ ฉันเลยขอตัวกลับบ้าง ไอ้คู่แฝดคงรอนานแล้วล่ะ

ลืมบอกไปว่าพวกเราทั้งสามมาจากภูเก็ตเมืองไข่มุกอันดามัน หาดสวยทะเลใส พ่อแม่ของฉันกับพ่อแม่ของไอ้แฝดเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ที่บ้านฉันทำธุรกิจรีสอร์ทเล็กๆ ส่วนที่บ้านไอ้แฝดทำสวนยางจะว่าไปพวกมันก็เป็นลูกนายหัวน่ะนั้น

“เฮย ไอ้เอ๋แล้วไอ้โอ๋หายไปไหนวะ” ฉันทักไอ้เอ๋ทันทีเมื่อเห็นมันยืนอยู่คนเดียว

“ นู่นแนะ ขอเบอร์สาวอยู่โน่น” เอ๋ตอบพร้อมบุ้ยปากไปยังแฝดผู้พี่

“ มันไวแท้” ฉันหันไปทางไอ้โอ๋ แล้วเหนื่อยใจกับพฤติกรรมที่จีบสาวไปทั่วของมัน

“ เอางั้ยดีจะกลับไปเปลี่ยนชุดก่อน หรือจะไปกินกันเลย” ฉันปรึกษากับไอ้เอ๋

“หิวจะกินแกได้อยู่แล้ว ไปกินเลยดิ” เอ๋ตอบ

“งั้นก็ไปกัน ไปลากไอ้โอ๋มาด้วย จะไปรอที่รถ”  ฉันพูดแล้วเดินแยกออกไปทางที่จอดรถ

หลังจากนั่งติดเหง็กบนรถที่ติดมาเกือบครึ่งชั่วโมงจนเลยเที่ยงมานานพอสมควร  เราก็มานั่งอยู่ในร้านฟุจิในย่านรัชโยธิน 

“ ทำไมรถมันติดงี้ว่ะ ไม่เหมือนที่บ้านเรา ระยะแค่นี้นะให้ 5 นาทีถึง” ไอ้โอ๋บ่น

“ เอานะ ทำใจเหอะ ที่นี่ bkk น่ะจ๊ะ” ฉันเตือนมัน

“เอ๋ แกซื้อชุดนิสิตยังอ่ะ ไปเป็นเพื่อนฉันซื้อหน่อยดิ” ฉันหันไปทางเอ๋

“ ยังอ่ะ เดี่ยวไปซื้อด้วยแล้วกัน” เอ๋ตอบ

“ ดีๆ ไอ้เอ๋ซื้อเพื่อด้วย ขี้เกียจไป ” โอ๋แสดงความขี้เกียจนี่แหละเหตุผลที่ฉันไม่ขอความช่วยเหลือจากไอ้โอ๋มัน

พนักงานเข้ามาเสริฟอาหารเราจึงหยุดคุยแล้วลุยกินอาหารตรงหน้าอย่างคนตายอดตายยาก  เราใช้เวลาทีฟุจิอยู่ประมาณชั่วโมงกว่าแล้วเดินซื้อของกินเข้าคอนโดอีกเล็กน้อย พวกเราพักคอนโดเดียวกันซึ่งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไม่มาก ดีนะที่พ่อแม่พวกเราคิดการณ์ไกลที่ซื้อคอนโดทิ้งไว้ตั้งแต่ราคายังไม่สูงเท่าปัจจุบันนี้

“เม แล้วจะไปซื้อชุดกี่โมง” เอ๋ถาม

“ วันนี้ฉันเหนื่อยแล้วอะแก พรุ่งนี้ดีกว่าจะได้ไปเดินจตุจักรด้วย” ฉันตอบ

“ok งั้นวันนี้แกก็พักผ่อน มีอะไรก็โทรมานะ” เอ๋ทำหน้านิ่งแล้วตอบกลับมา

“ อือ ขอบใจ  ไปห้องแกได้แหละ บาย”

ฉันจัดของกินที่ซื้อมาให้เข้าที่ก่อนที่เข้าห้องน้ำจัดการกับตัวเอง วันนี้เหนื่อยนิดหน่อยต้องวิ่งวุ่นยื่นเอกสารรายงานตัวบวกกับแดดที่ร้อนจ้าทำเอาฉันหมดแรงไปไม่น้อย พออาบน้ำเสร็จก็หลับไป

“ชอบมันทำไมไม่บอกมันว่ะ ถ้าแกปล่อยไว้ยังนี้รับรองได้เลยว่าแกเสียใจแน่ไอ้เอ๋” โอ๋พูดย้ำ

“มันจะพูดออกไปได้ยังไงวะ เราเป็นเพื่อนกันมานานเหลือเกิน นานจนฉันกลัวที่จะบอก” เอ๋ทำท่าลำบากใจ

“ อือ เข้าใจนะเข้าใจ เพื่อนสนิทก็เคยดู แล้วรับได้ไหมละถ้าคนที่จับมือไอ้เม กอดไอ้เม คือคนอื่นที่ไม่ใช่แก ถ้าแกรับได้ก็ทำทุกอย่างอย่างที่เคยเป็นมา แต่ถ้ามันเป็นอย่างนั้นแล้วแกเสียใจก็ควรทำอะไรให้มันชัดเจน ฉันก็เตือนแกได้แค่นี้ว่ะ โอ๋เห็นใจน้องก็อย่างว่าเรื่องของหัวใจมันลำบากเหลือเกิน

“ฉันควรทำยังไงดีว่ะเนี้ย” เอ๋บ่นกับตัวเอง

เอ๋รู้ตัวมานานแล้วว่าตัวเองนั้นชอบเพื่อนสนิทของตัวเองถึงขั้นรักก็ว่าได้ แต่ก็เก็บมาในใจตลอดทั้งทีความรู้สึกมันมากขึ้นทุกทีมันเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้อีกทีก็รู้สึกไปแล้ว ผู้หญิงคนอื่นก็ไม่เคยจะมองในหัวใจและหัวสมองก็มีแต่เมษาคนเดียวจะแสดงความรู้สึกห่วงใยให้มันมากกว่านี้ก็ไม่ได้ กลัวว่าเมื่อเพื่อนรู้แล้วจะมองหน้ากันไม่ติด

เช้าวันเสาร์รถไม่ติดเหมือนวันปกติ เราใช้เวลาเดินทางแค่ 10 นาทีก็ถึงที่หมาย

“ เม กางเกงนะมันไม่สั้นไปหน่อยหรอ” 

เมเอาหลังมือไปอั้งหน้าผากของเอ๋  

“แกไม่สบายรึป่าวเนี้ย หรือว่าเป็นบ้า ฉันก็ใส่ยังงี้มาตั้งนานแล้วนี่หว่า”

“คนมันหวงนี่หว่า” เอ๋บ่นงุบงิบ อยู่คนเดียว

“ หิวยังอ่ะ ฉันยังไม่หิวงั้นไปซื้อชุดก่อนแล้วกัน” ฉันถามแล้วก็ตอบเอง

“แกถามฉันเพื่ออะไรหรอ” เอ๋ย้อนถาม

“555...” ฉันหัวเราะ

หลังจากซื้อชุดนิสิตจนครบของทั้งสามคนแล้ว รวมของไอ้โอ๋ที่นอนขี้เกียจอยู่ที่ห้องด้วยก็ใกล้เที่ยงพอดีเราจึงหาอะไรง่ายๆกินกัน

“ เอ๋  ฉันว่าจอดรถไว้ที่นี่ดีกว่าแล้วนั้ง MRT ไปจตุจักรกัน” ฉันเสนอความคิดเห็น

“ อือ เอางั้ยเอากัน” เอ๋ตอบ

ระหว่างที่รอรถไฟฟ้าใต้ดินเมษาก็บังเอิญเจอกับใหม่ ที่มากับเพื่อนโรงเรียนเก่าซึ่งจะไปจตุจักรด้วยเหมือนกัน เมษาจึงแนะนำเอ๋ให้รู้จักกับใหม่

“แฟนหรอเมษา” ใหม่กระซิบถาม

“ บ้าแล้วใหม่ เพื่อนสนิทมากจ้าคนนี้” เมษาตอบใหม่พร้อมยักคิ้วให้กับเอ๋

โดยที่ไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นมันทำให้หัวใจของเอ๋เจ็บแทบกระอัก

เมื่อถึงจตุจักร ใหม่แล้วกลุ่มเพื่อนขอแยกตัวออกไป

“แกเป็นอะไรหรือป่าวเนี้ย อาการกำเริบอีกแล้ว เงียบเชียว”  เมทักเมื่อเห็นว่าเพื่อนเงียบ

“เปล่า อากาศมันร้อนน่ะ” เอ๋เฉไฉ

“ไหวมั้ยอ่ะ รึว่าเราจะกลับกัน” 

“ไหวสิ อย่าห่วงหน่อยเลย ไป ไป ไป เดินช้อปกัน” พร้อมกับเอามือพาดคอเมษาให้เดินไปด้วยกัน

จตุจักรช่วงบ่ายมีคนเยอะพอสมควร แดดค่อนข้างร้อน เอ๋จึงกางร่มที่หยิบติดมือให้แกเมษา

“ เอ๋ แกไม่ต้องกางหรอกฉันอายคนอื่นเขา” ฉันพูดพร้อมเดินออกจากร่ม

“ อาย อะไรร้อนจะตาย” แต่ก็ยอมเก็บร่มทันที

“ เม ดูอะไรนี่ดิ น่ารักจัง” เอ๋ก้มลงมองพวงกุญแจหัวหมีอย่างสนใจ 

“ อือ ก็น่ารักดี” ฉันตอบ

“เอาป่ะ ซื้อให้” เอ๋ถาม

“ แกชอบแกก็ซิ้อสิ ฉันซื้อเองได้  ทำตัวเป็นป๋าไปได้” ฉันย้อน

“ อือ เอาไป” เอ๋ยื่นพวงกุญแจหัวหมีมาให้ ไม่รู้ไปจ่ายตังค์กันตอนไหน

“อ้าว ทำไมซื้อมาเหมือนกันล่ะ” ฉันถามเมื่อเห็นว่าพวงกุญแจในมือเอ๋เหมือนกันกับของฉัน

“ ชอบ น่ารักดี ตัวอื่นไม่น่ารักเท่า ” เอ๋ตอบ พร้อมมองไปทางเมษา

เราใช้เวลาเดินช้อปกันอยู่ประมาณ 3 ชั่วโมงจึงพากันกลับ

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก

“ไอ้แฝด ตื่นๆๆ” ฉันเรียกพร้อมกับเคาะประตูห้อง

“ อะไรวะเนี้ยไอ้เม  นี้มันเพิ่งตี 5 แกจะรับไปหาหอกที่ไหนวะ” โอ๋บ่นอย่างงัวเงีย

“พวกแกอาบน้ำได้แล้ว ฉันตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว เห็นม่ะ ฉันแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว น่ารักรึเปล่า” ฉันยืนเป็นนางแบบให้พวกมันชม

“ก็น่ารักเท่าที่มีแหละว่ะ” ไอ้โอ๋ปากปีจอตอบ

“ เออ ไอ้ตาบอด ไป ไป พวกแกไปอาบน้ำเลย” ฉันไล่ให้พวกมันไปอาบน้ำ

บรรยากาศในมหาวิทยาลัยวันแรกครึกครื่นจัง อากาศก็ดีด้วยคงเพราะมหาวิทยาลัยฉันมีต้นไม้มากกว่ามหาวิทยาลัยอื่นในกรุงเทพฯ ภูมิใจจังรักมหา’ลัยนี้ที่สุด วันแรกมีเรียนตั้ง 3 วิชาน่ะ แต่ก็ไม่ได้เรียนจริงจังเพราะอาจารย์แค่เข้ามาแนะแนววิชาเฉยๆ ช่วงเย็นรุ่นพี่ที่คณะนัดพวกน้องปี1 ให้มาเจอกันพร้อมกับบอกว่าพวกเราจะจัดกิจกรรมรับน้องให้แก่น้องปี 1 ทุกคนใครที่ขัดข้องหรือมีเหตุผลที่จะไม่เข้าร่วมกิจกรรมรับน้องก็ให้มาบอกรุ่นพี่ได้ ฉันนะเข้าร่วมแน่นอนเพราะฉันเชื่อว่าการรับน้องเป็นกิจกรรมหนึ่งที่ชีวิตเด็กมหา’ลัยต้องผ่านและประสบสักครั้งหนึ่ง

หลังเลิกกิจกรรมที่คณะ

“ไอ้แฝดแกอยู่ไหนเนี้ย เมื่อไรจะมารับ จะค่ำแล้วนะ” ฉันพูดด้วยอารมณ์งอน เมื่อเห็นว่าจะค่ำแล้วพวกไอ้แฝดก็ยังไม่มารับ”

“ โทษทีไอ้เม พอดีรถเสียตั้งแต่เที่ยงอ่ะ ฉันพาไปอู่แล้ว ตอนนี้ฉันอยู่ที่คณะ อีกสัก 10 นาทีจะนั่งแท็กซี่ไปรับ” โอ๋ร่ายยาว

ฉันยื่นรอไอ้แฝดสักพักพวกมันก็มา

“ เมขึ้นมา” เอ๋ชวนขึ้นรถ

“ แกจะบ้าหรอ ฉันจะนั้งตรงไหน” ฉันตอบกลับไปเมื่อเห็นว่าเดินรถแท็กซี่มีคนนั่งอัดกันมาทั้งหญิงและชายรวม 5 คน

“ จะยากอะไร แกนั่งบนตักไอ้เอ๋มันก่อน เดี่ยวเพื่อนฉันก็ลงแล้ว” โอ๋ที่นั่งสบายอยู่ด้านหน้าตะโกนออกมา

“อือ ๆๆ” ฉันก็พลอยตามน้ำไปกับพวกมัน

เมื่อขึ้นมานั่งบนรถแถวหลังที่มีคนนั่งรวมกัน 6 คนมันช่างอึดอัดอะไรเช่นนี้

“ไอ้เอ๋ถ้ามันจะลำบากขนาดนี้ แกให้ฉันกลับก่อนก็ได้นะ” ฉันพูดกระซิบแถบจะติดหูไอ้เอ๋อยู่แล้ว

“เอานะ เพื่อนมันแค่ติดรถมาลงหน้ามอ” เอ๋กระซิบตอบกลับมา

“หนักมั้ย” ฉันถามเอ๋

“ ทนได้” เอ๋ตอบ

“แสดงว่าหนัก” ฉันย้อน

“หนักกว่านี้ ก็จะทน” เอ๋ตอบฉัน

“อะไรของแก แกไม่ต้องทนหรอกเพราะฉันตัวเบาจะตาย 555” เราพูดกันเฮยกระซิบกันอยู่สักพักเพื่อนของไอ้แฝดก็ลงเมื่อถึงที่หมาย

“ ไอ้เมแกลุกไปจากตักฉันได้แล้ว ที่ว่างแล้วนะเว้ย” เอ๋ถามเมื่อเห็นว่าที่นั่งว่างแล้วแต่ฉันยังไม่ลุก

“เออ เอ่อ คือฉันเป็นตะคริวอ่ะ เมื่อกี้ฉันทำตัวเบานะ มันเจ็บ จี๊ด จี๊ด ตรงก้นเนี้ย” ฉันตอบไปอย่างอาย

“5555...” เสียงไอ้คู่แฝดมันหัวเราะเยาะฉัน  สุดท้ายเอ๋ก็อุ้มตัวฉันไปวางไว้ตรงที่นั่งข้างๆ มันถามว่าจะนวดให้มั้ย มันคงลืมไปว่าฉันเป็นตะคริวตรงก้นนะเว้ย ฉันนวดเองได้ย่ะ

เมื่อถึงคอนโดเราก็แยกย้ายกันไปห้องของตัวเอง แต่ไม่วายโดนไอ้โอ๋แซวเรื่องก้นเป็นตะคริว ก็ฉันไม่อยากโดนไอ้เอ๋ว่าตัวหนักนี่ก็เลยทำตัวเบา ทั้งที่มันก็คงไม่ได้ช่วยอะไรมาก

“นั่งตักกันด้วย อิจฉาว่ะ”  โอ๋แซวแฝดผู้น้องหลังจากเข้าห้องตัวเองแล้ว

“แน่ะๆๆ หน้าแดงด้วยเว้ย” โอ๋ยังแซวไม่เลิก

“ อะไร ใครหน้าแดง สุขภาพดีเว้ย  หน้าก็เลยเปล่งปลั่ง” เอ๋ตอบกลับอย่างไปไม่เป็น

“พี่แนะนำอย่างเป็นทางการนะน้องสุดที่รัก บอกมันเถอะว่าชอบมัน  ถ้าแกยังปล่อยมันไปมีหวังคนอื่นคาบไปกินแน่  ไอ้เมมันน่ารักนะเว้ย นิสัยก็ดี ฉันมั่นใจว่าแกไม่ใช่คนเดียวที่ชอบมัน”

“ อือ”เอ๋ตอบไปแค่นั้น  แต่สมองคิดไปไกลกว่านั้นมาก

ผ่านไป 1 เดือนนับจากมหา’ลัยเปิดกิจกรรมรับน้องได้สิ้นสุดลง  ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาต่างคนก็ต่างโดนรับน้อง เรื่องที่โอ๋เคยเตือนไว้นั้นก็ผ่านไปกับกาลเวลาไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลเรื่องของเวลาหรือหัวใจของเอ๋กันแน่

“เม วันนี้ไปเดินสวนกันป่ะ” เอ๋ชวน

“ บ้า  แกวันนี้มันวันพุธแกจะไปซื้ออะไร” ฉันตอบกลับ

“ ไม่ได้บ้า จตุจักรวันพุธกับวันพฤหัสเขาขายต้นไม้ ไปป่ะ”เอ๋อธิบาย 

“ขอโทษที่แก ฉันต้องไปมหา’ลัย วันนี้มีนัดทำคัทเอาท์ ไว้พรุ่งนี้ได้ป่ะ”

“ อือ เข้าใจ” เอ๋ตอบไปด้วยความรู้สึกผิดหวังเล็กๆ

“ แล้วแกจะไปมอกี่โมง  ฉันไปส่งป่ะ”

“ ไม่ต้อง เดี่ยวเพื่อนฉันจะมารับ”

เอ๋ทำหน้างงแต่ก็ยังไม่วายถาม  “ ผู้หญิงหรือว่าผู้ชายอ่ะ”

“ผู้ชาย” ฉันตอบ

“ หรอ แฟนแกว่างั้น” เอ๋กลั้นใจถาม

“ ตอนนี้ก็เพื่อนอย่างที่บอกแกไปงั้ย  แต่ต่อไปก็ไม่รู้ มีคนคุยด้วยก็ดีนะอินเทรนจะตายรักใสๆในมหา’ลัย ” ฉันตอบอย่างที่ใจคิด

“หรอ ก็ดี เอ่อเม พรุ่งนี้ฉันมีเรียนคงไม่ได้ไปซื้อต้นไม้  ไว้ว่างเมื่อไรจะมาชวนอีกที” เอ๋พูดเสร็จก็กลับหลังหันเดินกลับห้องก่อนที่จะหันกลับมา “ แล้วใครมาส่ง ฉันไปรับไหม”

“ ก็คนเดิม”

“อ่อ หรอ” จะหันมาถามให้เจ็บอีกทำไมว่ะกู เอ๋คิดในใจ

เอ๋เดินกลับห้องอย่างแมวป่วย 

“ โอ๋ มีคนมาจีบไอ้เม” เอ๋ฟ้องแฝดพี่

“แล้ว?” โอ๋ถามกลับ ด้วยสีหน้าที่แสดงความกวนได้ที่

“ก็บอกงั้ย” เอ๋กวนเช่นกัน

“ ก็ฉันเคยบอกแกแล้ว ไอ้เมมันน่ารักไม่มีใครจีบก็แปลกแล้ว เป็นงั้ยเจ็บจี๊ด จี๊ด เลยอ่ะดิตรงนี้” โอ๋เดินมาชี้ตรงตำแหน่งที่ลึกลงไปก็คือหัวใจ

“ทำไงดีวะ เฮย เครียด” เอ๋นั่งกุมขมับ บ่นเรียกร้องความสนใจ

“ ช่วย  ไม่  ได้ ” โอ๋เน้นคำตอบ “เป็นงั้ยล่ะ ถึงกับนั่งกุมขัมบเลยเด่ะ”  

เอ๋นั่งกุมขมับตรงบาร์ห้องครัวอย่างคนหมดแรง ได้แต่คิดในใจว่าทางออกที่ดีที่สุดมันควรจะเป็นอย่างไรต่อไป ความรักหนอความรักคนเป็นล้านเป็นแสนไม่รัก เสือกมารักเพื่อนตัวเอง เพื่อนที่โคตรสนิทอีกด้วย

“ เมื่อถึงทางแยก แกก็ต้องเลือกแล้วแล้วว่ะไอ้เอ๋” โอ๋เดินมาตบบ่าน้อง 

“ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่รัก ไม่ชอบไอ้เม มันลำบากใจจังโว้ย” เอ๋เพ้อ

“ ตลกว่ะ ความทรงจำมันลบกันไม่ได้หรอก” โอ๋เตือนสติน้องอีกครั้ง

“เดี่ยวบ่ายจะเข้ามอนะ ไปด้วยกันป่ะ” เอ๋อชวนแฝดพี่  

“ไปทำไมวะ” โอ๋ถามอย่างสงสัยในเมื่อวันนี้ไม่มีเรียน

“ไปแสดงความเป็นเจ้าของ” เอ๋ตอบพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย

แผนของเอ๋นั้นก็คือเขาจะไปยืมมอ’ไซต์ Honda c50 ของเพื่อนที่คณะแล้วไปชวนเมแว๊นทั่วมหา’ลัย คงโรแมนติดน่าดูคิดไปก็ยิ้มไป ใครมาเห็นตอนนี้ก็คงคิดว่ามันบ้ารึเปล่า? เขาจะเริ่มปฏิบัติแผนแสดงความเป็นเจ้าของในเวลา 6 โมงเย็นด้วยเหตุผลที่ว่าคัทเอาท์ที่เมกับเพื่อนๆทำนั้นน่าจะเสร็จ  แล้วถือโอกาสชวนกลับด้วยกันเสียเลยไอ้คนที่จะไปส่งคงซดน้ำแห้วชัวร์

เมื่อได้เวลาปฏิบัติการ

“ เฮย !! เมแว๊นกัน” เอ๋ชวนเมขณะที่นั่งบนมอ’ไซต์

“ อ้าว  เฮยมาได้งั้ย” เมถามอย่างแปลกใจ

“มอ’ไซต์” เอ๋ตอบพร้อมกับชี้ที่มอ’ไซต์

“ กวนเนาะ ที่ถามเนี้ยหมายถึงว่าไม่มีเรียน แล้วมาทำอะไรที่นี่ เวลานี่” ถามพร้อมกับมองหน้ารอฟังคำตอบ

“อยู่ที่ห้องไม่มีรัยทำ ไม่รู้จะไปไหนก็เลยเข้ามอ  และตอนนี้ก็มาชวนแกไปแว๊น ขึ้นมาเด่ะ” ตบเบาะข้างหลังเชิญชวนให้ซ้อนอย่างเต็มที่

“ หรอ น่าตื่นเต้นดีวะ ไป ไป” แต่พอนึกขึ้นได้ว่ามีนัดกับอีกคนไว้ก็หน้าหงอย “แกฉันนัดกับเพื่อนฉันไว้อ่ะ เอางั้ยดีว่ะ”

“เอางั้ย ก็ยกเลิกนัดไปก่อน ” เอ๋ตอบกลับแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด

“จะบ้าหรอแก” สีหน้าเริ่มคิดหนัก “ ok ฉันไปกับแกดีกว่า  ฉันไปบอกเพื่อนแปปนึงนะ” เอ๋ได้ยินถึงกับชื่นใจไปถึงขั้วปอด

เมษาวิ่งไปบอกเพื่อนชายเพื่อขอยกเลิกนัด  รู้สึกสงสารอยู่เหมือนกันเมื่อเขาทำหน้าเจื่อนเต็มที่แต่ใจก็อยากไปแว๊นกับไอ้เอ๋มากกว่า  ผิดกับเอ๋ที่มีแต่ความสะใจที่เมษาเลือกที่จะไปกับเขา

“อากาศดีจัง เย็นสบายด้วย” เมพูดออกมาเมื่อลมเย็นปะทะกับหน้า

“อือ ชอบมั้ยอ่ะ” เอ๋ถามเมื่อเขาบังคับรถด้วยความเร็วที่ไม่เกิน 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

“ชอบดิ บรรยากาศใกล้ค่ำที่นี่ให้ความรู้สึกว่าไม่เหมือนอยู่กรุงเทพฯเลยเนาะ” 

“คิดถึงบ้านหรอ” เอ๋ถาม

“เปล่า ฉันแค่คิดว่ามันเงียบดี” 

“เม แกเคยชอบใครมั้ยวะ” บรรยากาศมันพาไปจนเอ๋หลุดถามเมออกมา

“เฮย !!!ไปแอบชอบใคร  บอกมาเลย”

“ไอ้เม ฉันถามแก ไม่ใช่แกมาถามฉัน”

เมษาทำท่าทางคิด พร้อมกับเอามือเกาหัว “ ก็ไม่มีนะ ฉันไม่เคยชอบใคร มีแต่คนมาชอบน่ะ 55555”

“หรอออออ แม่คุณเสน่ห์แรง” เอ๋ลากเสียงยาว  

“แล้วแกละ ไปชอบใครมาหรอ บอกหน่อยดิ” เมถาม พร้อมกับตบบ่าของเอ๋เพื่อเร่งเอาคำตอบ

“แกอย่าพึ่งรู้เลยเม  ฉันถามแกต่อละกัน  ถ้าแกชอบใครสักคนนึง แกจะทำยังไง”

“ก็บอกสิจ๊ะ ฉันเสียดายเวลาอีกอย่างมันอึดอัดแกว่าป่ะ ”  ระหว่างนั้นเอ๋ชะลอรถ 

“เม ฉันชอบแกว่ะ ชอบมาตั้งนานแล้ว แต่ฉันไม่กล้าบอก ฉันกลัว กลัวว่าถ้าแกคิดไม่เหมือนกับที่ฉันคิดสุดท้ายแล้วความเป็นเพื่อนของเรามันจะไม่เหมือนเดิม แต่แกรู้ไหมว่ามันอึดอัดแค่ไหน” เอ๋หายใจออกมาหลังจากร่ายยาว

“อือ” เมตอบออกไปแค่นั้น รู้สึกอึ้งอยู่ไม่น้อย  ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรให้มากกว่านี้

เอ๋ลงมายืนข้างรถ หันไปจ้องหน้าพร้อมกับกุมมือของเม “ขอโทษนะเม” 

“ อือ ”

“ งั้นเรากลับกัน แกหิวไหม จะแวะกินอะไรก่อนกลับป่ะ”

“อือ”

บรรยากาศในรถเงียบผิดไปจากปกติมีก็เพียงเสียงเพลงจากวิทยุเท่านั้น แต่ในใจของคนทั้งสองไม่ได้เงียบเหมือนดั่งที่แสดงออก

 

อาจจะดูเหมือนไม่มี อะไรที่แปรผัน

อาจจะดูเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

แต่ความจริงแล้วข้างใน เริ่มจะเกิดปัญหา 

ให้เธอลองมองที่ตาแล้วจะเข้าใจ

 ก็มันมีเรื่องราว เปลี่ยนไปไม่เหมือนก่อน

ความห่วงหาเอื้ออาทรไม่เหมือนเดิม

ใช่มันจะน้อยลง แปลกตรงที่มันดันเพิ่ม

ก่อตัวเกินกว่าเพื่อนจะคิดกัน

หากเธอนั้นได้รู้อะไรบางอย่าง

ว่าคนที่เคยเคียงข้าง

บางอย่างได้เปลี่ยนไป

อยากจะรู้ว่าเธอรับได้หรือไม่

และฉันต้องทำยังไง

เมื่อเพื่อนคนนี้เปลี่ยนไปเป็น รักเธอ

“เพลงนี้นานแล้วเนาะ ดีเจยังเอามาเปิดอีก” เอ๋บ่น “เออ ตกลงแกจะกินอะไร”

“หา แกว่าอะไรนะ” 

“ฉันถามว่าแกจะกินอะไร” 

“ อ่อ ตามใจแกละกัน ฉันกินได้หมด” 

“ งั้นสเต็กหน้ามอ ล่ะกัน” เอ๋ทำหน้าที่คิดเมนูอาหาร

หลังจากอาหารมื้อค่ำผ่านไป ระหว่างนั่งรถกลับคอนโดต่างคนต่างเงียบราวกับว่าไม่มีคนที่รู้จักกันบนรถคันนี้

“ โอ๋ ฉันบอกชอบมันไปแล้ว”

“ขอบคุณพระเจ้า แกทำในสิ่งที่แกควรทำที่สุดแล้ว” โอ๋พยักหน้าใส่แฝดผู้น้อง

“ไอ้เมมันเอ๋อไปเลยอ่ะ  เงียบมาตลอดทาง  ใจไม่ดีเลยวะ” 

“เอานะ ปล่อยให้มันเป็นไป” โอ๋พูดพร้อมกับตบบ่าให้กำลังใจน้อง

ก๊อก  ก๊อก หลังจากที่พยายามนอนเท่าไรก็ไม่หลับ เอ๋เลยตัดสินใจลุกไปเคาะประตูห้องเมษา

“ งั้ย แกมีอะไร มันดึกแล้วนะเว้ย” 

“คุยด้วยหน่อย นอนไม่หลับ มันคิดเนี้ย ” เอ๋ใช้นิ้วชีชี้ไปที่ขมับของตัวเอง “ ฉันควรทำงั้ยดีอ่ะ เม”

เมษานิ่ง  มองอาการของเพื่อนที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นคนที่ชอบเทอไปเสียแล้ว

“เอ๋  งั้นมาคบกัน”

“หา อะไรนะ”เอ๋พูดด้วยทีท่าตกใจอย่างแรง

“ก็มาคบกันงั้ยค่ะ ไม่เห็นจะแปลกฉันก็ไม่ได้มีแฟน ดีเสียอีกข้ามขั้นเลยงั้ยไม่ต้องเสียเวลาทำความรู้จัก”

“พูดจริงดิ” เอ๋มองหน้าเมอย่างงง 

“เอ่อ” เมกระแทกเสียงใส่หน้าเอ๋

“จริงนะ เย้ๆๆๆ  ดีใจที่สุดอ่ะ” เอ๋ยิ้มหน้าบาน “ ขอบใจนะ ” เอ๋พูดขอบใจพร้อมกับเอามือไปกุมมือของเมไว้

“ เนียน นะค่ะคุณเพื่อน”  เมใช้มืออีกข้างตีบนมือของเอ๋ที่จับมือของเธอไว้

“ใครเพื่อน คนนี้นะแฟน” เอ๋พูดพร้อมกับชี้มาที่ตัวเอง

วันนี้จะเป็นอีกวันที่สำคัญของเราทั้งสองเป็นช่วงเวลาเริ่มต้นของความรักที่ดำเนินไปด้วยการกระทำของคนสองคน  ไม่ว่าวันเวลาข้างหน้าจะเปลี่ยนไปอย่างไรเราจะทะนุถนอมความรักนี่ให้ยาวนานที่สุด—ไดอารี่ที่ชื่อว่าความรักกำลังจะเริ่มขึ้นค่ะ