Legendary Siam เสียมกุก ประจัญบาน

เสียงควบม้าผ่านป่าดงดิบชื้น คนควบม้านุ่งผ้าคาดเตี่ยวไม่ใส่เสื้อมีดาบคู่คาดหลัง บนตัวมีรอยสักหมึก ผมเผ้ารุงรัง
ในอ้อมกอดมีทารกเพศชายที่หลับไหล

"อย่าให้มันหนีไปได้" มีเสียงร้องตวาดดังจากด้านหลัง เป็นทัพม้าทัพช้างไล่ตามเข้ามาแล้ว
คนอุ้มเด็กขี่ม้าต้องมาหยุดชะงักที่หน้าผา ทั้งๆที่มันอาจจะสามารถเร่งให้เจ้าทลายฟ้า ม้าคู่ใจกระโดดข้ามไปอีกฝั่งได้
แต่
อีกฝั่งกลับมีชายแต่งกายภูมิฐาน พร้อมบริวารแวดล้อม นั่งบนเสลี่ยงสามสิบสองคนหาม
ชายอีกฝั่งเรียกชื่อมัน "อ้ายหาญ คืนพระโอรสมาแล้วข้าจะปล่อยให้เจ้ามีชีวิตรอดกลับไป"
"ข้าพเจ้าไม่อาจทำอย่างนั้นได้ พระองค์น่าจะเข้าพระทัย" คนชื่ออ้ายหาญตอบ
"เรานี้ชอบความกล้าของเจ้า มาทำงานกับเรา เราจะตั้งให้เจ้าเป็นองครักษ์"
"ข้านี้ชอบความอิสระ" ว่าแล้วอ้ายหาญก็ลงจากม้า มือหนึ่งอุ้มทารก มือหนึ่งถือดาบ หันหน้าเข้าหากองทหารที่ติดตามมาล้อมเอาไว้

วิ่งเข้าใส่กองทัพนับพันร้องตวาดแล้วว่า "หน้าไหนเข้ามาข้าจะไม่ปราณี" นักรบมือเดียวพุ่งเข้าหาศัตรู มันเห็นช่องว่างช่องหนึ่งที่พอจะหนีเอาตัวรอดได้ ก็วิ่งเข้าไปทางนั้น ฆ่าทหารที่ขัดขวางอยู่ แล้วฝ่าวงล้อมออกไป ข้างหน้ามีช่องทางลงเขาเล็กและแคบ เห็นทีจะเข้าไปได้ อ้ายหาญก็เข้าไปในช่องนั้น ทหารหลวงที่ติดตามมา ไล่ตามไปไม่ลดละ แต่เข้าช่องนั้นได้ทีละคน ก็ไม่อาจจะไล่ตามอ้ายหาญผู้ว่องไวได้ โชคดีที่ช่องนั้นนำทางไปสู่ริมแม่น้ำมหานที ข้างหน้ามีไม้ล้มทอดยาวเป็นสะพานอยู่ อ้ายหาญได้ทีก็อุ้มเจ้าชายน้อย ไปยังสะพานนั้น แต่ไม้ที่ล้มพาดบนน้ำนั้นชุ่มก็มีตะใคร่ไม้น้ำเกิดมาก ก็ลื่น ทหารหลวงตามมาประชิดแล้ว

มันเห็นทหารไล่มาทันมันจึงหยุดต่อยตีพวกทหารนั้น บ้างก็ตกน้ำไป

เบื้องหน้ามีเสียงม้าหายใจ หรือว่า
"อ้ายดำ"
"ข้ามารอเจ้านานแล้วอ้ายหาญ เจ้ารีบไปเถิด ทางนี้ข้าจะรับหน้าเอง"
อ้ายหาญพยักหน้าแล้วยิ้ม มันรีบอุ้มเจ้าชายน้อยหนีเข้าป่าไป เพราะเชื่อใจว่าอ้ายดำและพี่น้องอีกสิบกว่าคนจะรับมือทหารหลวงกองนั้นได้แน่นอน

อ้ายหาญหนีไปตามทางเล็ก ผ่านทางลับจนไปถึง "ซุ้ม" มันประคองตัวเองเข้าไปจนมีคนเห็น เขาทั้งนั้นก็มารับแล้วพามันไปรักษาแผล อ้ายหาญหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า และไม่รับรู้อีกเลยว่า เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

โปรดติดตามตอนต่อไป