Farewell My Reminiscence

ข้อมูลเบื้องต้น

~Farewell My Reminiscence~

           .
           .
           .

            แสงสว่างจ้าเหนือเปลือกตาทำให้อดไม่ได้ที่จะต้องลืมตาตื่น

            “คิก คิก อย่าสิฮะอัสรัน มันจั๊กกะจี้นะ”

            เสียงหวานใสที่คุ้นหูดังแว่วอยู่เบื้องหน้าทำให้ต้องมองตาม ทิวทัศน์ที่ทอดสายตามองไปคือห้องนอนที่คุ้นตา บนเตียงมีร่างของคนทั้งคู่ที่กำลังเย้าหยอกกันอย่างหวานชื่น นั่นคือ เอเลน เรซีเทียร์ และอัสรัน เลออนฮาร์ท….

            หืมมมม อัสรัน เลออนฮาร์ท? ตัวเราเองเนี่ยนะ…. อ่า… นี่คือความฝันสินะ ฝันว่าตื่นแล้วฝันเห็นตัวเองอีกคนนี่มันตลกเป็นบ้า ฮ่ะๆๆ

ไม่สิ… มันอาจจะเป็นภาพหลอนที่ ‘กูต์ เดอ เดียมองต์ส’ สร้างขึ้นมาก็เป็นได้ แชมเปญราคาแพงรสชาติเยี่ยม ที่พอได้ชิมแล้วเผลอดื่มรวดเดียวจนหมด เข้าใจเลยว่าทำไมฝากไว้แล้วไม่ได้คืน อ่า… จะเป็นฝีมือของแกรึเปล่านะ….

อ่า… ปวดหัวชะมัด ร่างกายหนักอึ้งแบบนี้คงทำได้เพียงมองภาพลอน หรือภาพฝันอะไรก็ช่างที่อยู่เบื้องหน้า…

จุดเริ่มต้นของความรักมันอยู่ที่ตรงไหนกันนะ…

เริ่มต้นขึ้นพร้อมๆ กับฉากรักที่อยู่ตรงหน้านี้หรือเปล่า

ไม่หรอก… มันเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นอีก…..

 เมื่อกระพริบตา ฉากเบื้องหน้าก็เปลี่ยนแปลงไป…

“ผมดีใจจังเลยฮะ ผมเองก็รักอัสรันนะฮะ อยู่กับผมตลอดไปนะฮะ”

ร่างบางพูดออกมาด้วยน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ และโผกอดตัวเราอีกคนที่กำลังคุกเข่าขอแต่งงาน แหวนดอกหญ้าที่ถักขึ้นแทนแหวนเพชร แม้จะไม่ได้สวยงามอะไรแต่ก็บรรจงอยู่บนนิ้วนาวเรียวขาวของคนรักอย่างพอเหมาะ

ทำไมถึงขอเอเลนแต่งงานกันนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานมาก่อนเลยแท้ๆ หรือจะเหนื่อยกับชีวิตที่เปลี่ยนคู่นอนวันเว้นวันซะแล้วนะ

แล้วนี่คือจุดเริ่มต้นความรักของเรารึเปล่า? อ่า… ไม่ใช่หรอก มันเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นอีก

เมื่อกระพริบตา ฉากเบื้องหน้าก็เปลี่ยนแปลงไป…

“ผมเลือกอัสรันนะฮะ”

ผู้ที่เอ่ยถ้อยคำยิ้มหวานออกมาด้วยดวงหน้าแดงระเรื่อ ท่าทางเขินอายที่ดูน่ารัก น่ารักยิ่งกว่าใครๆ น่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงที่ไหน คงไม่อาจมีถ้อยคำไหนที่จะสามารถอธิบายความรู้สึกอบอุ่นที่ผุดขึ้นมาในใจได้

อ๊ะ! ความอบอุ่นที่ผุดขึ้นในหัวใจคืออะไร?

ดีใจที่ถูกเลือกอย่างนั้นเหรออัสรัน เลออนฮาร์ท?

ดีใจที่ได้รับรักตอบอย่างนั้นเหรอ?

อาจจะใช่… หรืออาจจะไม่ใช่?

ความรักเกิดขึ้น ณ ตอนนี้รึเปล่า? ไม่หรอก… มันเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นอีก

เมื่อกระพริบตา ฉากเบื้องหน้าก็เปลี่ยนแปลงไป…

“ช่วยด้วย! ลิงขโมยเสื้อผ้าของผมไป!”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับเป็นเสียงของความตระหนกตกใจ หาใช่เสียงหวานเง้างอดแบบทุกครั้งไม่

อีกร่างหนึ่งที่เพิ่งขึ้นมาจากน้ำ เนื้อตัวเปียกปอนอย่างอารมณ์เสียชะงักความหัวเสียไว้กระทันหัน เมื่อได้ยินเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือ

ฮ่ะๆๆๆ ตกใจอะไรขนาดนั้น อัสรัน เลออนฮาร์ท ท่าทางแบบนั้นตลกเป็นบ้า

อืม… ตอนนั้นไม่มีใครช่วยเอเลนเลยสินะ

ถ้าไม่ไปช่วยเอเลนเหตุการณ์ต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรนะ

ตอนนั้นถ้าลูก้าอยู่ด้วยล่ะก็คงจะไปช่วยเอเลนสินะ อืม… คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะ

แล้วทำไมเราถึงไปช่วยเอเลนกันล่ะ?

จุดเริ่มต้นของความรักมันอยู่ที่ตรงนั้นหรือเปล่า? หรือว่าก่อนหน้านั้นอีก…

เมื่อกระพริบตา ฉากเบื้องหน้าก็เปลี่ยนแปลงไป…

“อ๊ะ! พี่ลีจะทำอะไรฮะ”

ดวงตากลมโตใคร่ถามบุคคลผู้พาขึ้นมาบนยอดไผ่อย่างไร้เดียงสา คนที่นึกสนุกไม่รู้ว่าเพราะได้แกล้งคนที่อยู่เบื้องล่างหรือก็แค่เล่นเกมรุกตามสัญชาติญาณเผยยิ้มออกมาก่อนนะโน้มหน้าลงไปใกล้ร่างบางในอ้อมแขน

น่าโมโหเป็นบ้า! ถึงจะผ่านไปนานแล้วแต่พอมาย้อนดูอีกครั้งก็ยังน่าโมโหเป็นบ้า! ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรอกนะ แต่น่าโมโหเป็นบ้า!!

ทำไมถึงโมโหขนาดนั้น? และทำไมถึงทำอะไรแบบนั้น ไม่สมกับเป็นตัวเราเลยจริงๆ… หรือเพราะเริ่มชอบเข้าแล้ว ก็เลยเกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้น

จุดเริ่มต้นของความรักมันเริ่มขึ้นที่ตรงนี้หรอ?

จะไปใช่ได้ยังไงล่ะ ตอนนั้นน่ะ… ก็แค่…

ก็แค่รู้สึกอยากจะปกป้องคนๆ นี้ก็เท่านั้น

กับใครก็ได้ เอเลนจะคบกับใครก็ได้ขอให้คนนั้นเป็นคนดีและปกป้องเอเลนได้

เมื่อกระพริบตา ฉากเบื้องหน้าก็เปลี่ยนแปลงไป…

“คุณกระต่ายน่ารักนะฮะ คุณอัสรันก็มาเล่นด้วยกันสิฮะ”

ใต้ต้นไม้ที่ชอบนั่งพิงอยู่บ่อยๆ บัดนี้มีร่างของอัสรัน เลออนฮาร์ทถึงสองคน ร่างหนึ่งเป็นภาพในอดีตหรือภาพฝันที่กำลังจ้องมองไปยังร่างบอบบางที่กำลังเล่นกระต่ายอยู่กับลูก้า ส่วนอีกร่างคือเราเอง เราที่เป็นคนในปัจจุบัน

พอมองตัวเองอีกคนใกล้ๆ แล้วรู้สึกแปลกๆ แฮะ ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าบรรยากาศรายรอบเป็นอย่างไร รับรู้แต่เพียงภาพของคนที่เล่นกระต่ายตรงนั้นเท่านั้น

ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรน่าขยะแขยงชะมัดเลยแฮะอัสรัน เลออนฮาร์ท ปกติตอนที่เรามองเอเลนก็ทำหน้าแบบนี้รึเปล่านะ

แล้วทำไมถึงต้องมองไปที่เอเลนด้วยล่ะ?

หรือว่าจุดเริ่มต้นของความรักมันอยู่ที่ตรงนี้? ไม่รู้เหมือนกัน…

เมื่อกระพริบตา ฉากเบื้องหน้าก็เปลี่ยนแปลงไป…

“เดี๋ยวผมช่วยรักษาให้นะฮะ”

พลังอบอุ่นรักษาบาดแผลบริเวณต้นคอได้อย่างหมดจด พลังที่อบอุ่นนั้น… ไม่รู้ว่าอบอุ่นด้วยด้วยตัวของมันเอง หรืออบอุ่นเพราะว่าคนใช้มันกันแน่นะ

ตอนนั้นถ้าเอเลนไม่ได้รักษาบาดแผลให้เราจะเป็นอย่างไรนะ?

ความรู้สึกอยากปกป้องจะไม่เกิดขึ้นรึเปล่า?

ความรักจะไม่เกิดขึ้นใช่รึเปล่า?

แล้วจุดเริ่มต้นของความรักมันอยู่ที่ตรงไหนกันล่ะ?

ไม่เข้าใจ… ไม่เห็นเข้าใจเลย….

เมื่อหลับตาลง เสียงสุดท้ายที่ได้ยินกลับเป็นเสียงตัวเอง…

“เอเลน… เราเลิกกันเถอะ”


 

GACKT 「再会~story~」

BlackForest