อะอะอะเอกฮุน ;3 ภารกิจมัดใจนายตัวเล็ก ( เอกฮุน )

ข้อมูลเบื้องต้น

 ฟิคเรื่องนี้ฮุนเอกนะฮ้ะ ฮุนเอกอิอิกรำส์ (?)

เนื้อเรื่อง

“ไปแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย”

ผมเพิ่งบอกลาแฟนสุดที่รักของตัวเองไปเมื่อกี้นี้เอง เธอน่ารักมากเลย เป็นนักกีฬาเหมือนกันอีก แถมยังเป็นประเภทเดียวกันด้วย นี่มันพรหมลิขิตแน่ๆ เลยชัดๆ โฮ่ๆ ผมมาบ่นอะไรตรงนี้เนี่ย โค้ชเชเรียกผมจนคอจะแหกแล้ว ขืนไม่รีบวิ่งไปได้โดนเตะก้านคอก่อนลงแข่งจริงแน่ๆ -_-; ผม ‘เป็นเอก’ ลากกระเป๋าเดินทางที่หนัก (มาก) ไปตามพื้นกระเบื้องสีขาวขัดเงาในสนามบินสุวรรณภูมิ กำลังจะมุ่งตรงไปลอนดอนประเทศอังกฤษครับ คราวนี้ไม่ได้ไปเที่ยวหรอกนะ (เคยไปซะที่ไหนกันล่ะ) แต่ว่าผมกำลังจะไปรับใช้ชาติครับ ^^ รับใช้ประเทศไทยที่อยู่มานานด้วยการแข่งขันเทควันโดเพื่อนำเหรียญกลับมาให้ทุกคนให้ได้ ก่อนหน้านี้ก็มีการฝึกซ้อมอย่างหนักน่ะนะ จะไปยอมแพ้ได้ยังไง ส่วนเรื่องตารางแข่งอะไรนั่นรอไปถึงแล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้เป็นเอกขอตัวไปนอนบนเครื่องก่อนล่ะกันนะ เมื่อยตัวมากเลย ><

ในขณะที่วิ่งทั่ดๆ (เพราะขาสั้น : เดี๋ยวตายอ่ะคนเขียน) พร้อมหอบของพะรุงพะรังที่แฟนตัวน้อยฝากไปด้วย ผมก็เผลอไปชนกับคนคนหนึ่งที่สูงมาก –O- ใครกันหว่า เดี๋ยวมีนักข่าวไทยโผล่มาถ่ายรูปผมตอนนั่งล้มแบบนี้จะดูไม่ดีเอานะ! ต้องรีบลุกไปด่าซะหน่อยแล้ว

แต่กระนั้น วินาทีที่เงยหน้าขึ้น ผมก็กลายเป็นตาค้าง ร่างกายควบคุมไม่ได้ หัวใจสั่นหวั่นไหวแบบบอกไม่ถูก หน้าผมแดง เลือดผมสูบฉีด มือผมสั่น อ้ากกกกก ผมเป็นอะไรกันเนี่ย

“คุณเป็นอะไรมั้ย?”

เอิ่ม ภาษาอะไรน่ะ -_- ผมไม่รู้เรื่องหรอกนะ จีน หรือญี่ปุ่น? หรือเกาหลี ไม่แน่ๆ ตัวขาวๆ แบบนี้หน้าตาแบบนี้ใช่เลย ตามละครเกาหลีที่ยัยแฟนชอบดู ผมจ้องตาตี่ๆ ของเขากลับ และรอยยิ้มที่มุมปากนั่นก็ส่งกลับมา เฮ้ยยย ทำไมยิ้มเจ้าเล่ห์งั้นอ่ะ

“คนไทยนี่น่ารักนะ”

“ห้ะ –O-?” ผมทำหน้าเหลอหลาใส่ เขาจะด่าผมเป็นภาษาเกาหลีหรือเปล่านะ ดูหน้าก็ยังเด็กๆ อยู่เลย ไม่น่ามาด่าอะไรผมหรอก ฮ่ะๆ -_-; ผมก้มหัวลงขอโทษขอโพยแล้วขอตัววิ่งออกไปจากจุดตรงนั้น มีสายตาตี่ๆ นั่นมองตามมา แต่ผมไม่สนใจหรอกนะ จะไปรับใช้ประเทศชาติ >_<!!

แต่ใบหน้านั้นก็ลอยเต็มอยู่บนหัวผมอยู่ดี

มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?

(ลีแดฮุน)

“ลีแดฮุน! นี่นายไม่ได้ฟังเป็นไอเลยใช่ม้ะ!” เสียงทุ้มๆ แต่ทว่าออกมาจากคนตัวเล็กนั่นทำให้ผมระบายยิ้มออกมา... ผมหันไปมองเขาซึ่งกำลังนั่งอยู่บนเตียง กอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่อยู่ นี่ใครได้มาเห็นคงรู้สึกฮาชะมัด แต่ผมว่าเขาน่ารัก น่ารักมากเลยกับชุดนอนที่ยาวคลุมเกือบทั้งตัว ผมเพิ่งสระ และใบหน้ายุ่งๆ นั่น อ้ากกกก น่ารักน่าหยิกเป็นที่สุด >_<

เหตุการณ์ที่ทุกคนได้อ่านข้างต้นไป เกิดขึ้นเมื่อประมาณสามเดือนก่อนครับ ตอนนี้ผมและไอ (เป็นเอกนั่นเอง) ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกันที่ประเทศเกาหลีเรียบร้อยแล้ว ผมลากเขามาเองแหละ >_<!! คนอะไรไม่รู้น่ารักชะมัด พูดอะไรก็เชื่อฟัง พูดง่าย เข้าใจง่ายด้วย -3- แต่ถึงยังไง เราก็ต้องปิดข่าวเรื่องของเราไปก่อนน่ะนะ ไอเป็นคนขอผมเอาไว้ เพราะกระแสเอกฮุนยังไม่จบง่ายๆ เลย -_-;;; เอ๊ะ แล้วทำไมต้องเอาไอของผมเป็นเมะด้วยนะ ผมนี่แหละเมะ รุกประจำ (?)

“อะไรล่ะไอ ผมก็ฟังไอตลอดนั่นแหละ”

“แล้วเมื่อกี้ไอพูดว่าอะไร?” เขาถามกลับ ตอนนี้เขาไปเรียนภาษาเกาหลีมาเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจะฟังผมพูดอะไรก็ง่ายขึ้นล่ะ! แต่ไม่ดีเลย เมื่อตอนช่วงแข่งขัน ผมแอบบอกเขาประจำว่าขอหอมแก้มนะ ไอก็จะไม่รู้เรื่องแล้วโดนผมหมุบหมิบประจำ เสร็จแล้วผมก็จะเดินไปหาโค้ชเช แล้วฝากบอกไปว่า ‘ที่ผมทำไปเมื่อกี้ เป็นการทักทายแบบคนเกาหลีนะครับ’ แล้วไอก็เชื่อด้วยแหละ! หลังจากนั้นไอก็โดนผมหอมแก้มประจำทุกวันจนเป็นกิจวัตรเสียแล้ว (ไอนี่ใสซื่อชะมัดเลย) ตอนนี้ก็หลอกไม่ได้และ รู้หมดทุกคำแล้วคนของผม เฮ้อ สงสัยต้องจับปล้ำตอนไม่ทันตั้งตัว แต่ไอถีบแรงชะมัด ผมต้องระมัดระวังตัวซักหน่อย –O-;;;

“เมื่อกี้ไอพูดว่า คิดถึงแฟนเก่าเน้อะ...” ผมไม่อยากพูดชื่อซักเท่าไหร่ ผมยอมรับว่าผมรู้สึกผิดนะที่ไปแย่งไอจากแฟนคนเก่าของเขามา แต่ผมรักอ้ะ –O- ไอเองก็คงยังรู้สึกติดค้างกับคนเก่าเหมือนกัน แต่ทำยังไงได้ล่ะ ตอนนี้ผมกับไอเป็นแฟนกันแล้ว ผมไม่อยากได้ยินว่าเขาคิดถึงคนในความทรงจำหรอกนะ

“อื้อ ไอคิดถึงอ้ะ ._.” เขาพูดอย่างสีหน้าหงอๆ

“อย่ามาพูดว่าคิดถึงแฟนเก่าต่อหน้าสามีใหม่ได้มั้ย -_-“ ผมเลือกที่จะใช้คำนั้นเพราะมันเป็นความจริง (อุ๊บส์...) เป็นเอกฮยองทำตาโตใส่ผม O_O ก่อนที่ใบหน้านั้นจะมีแววตาเขินอาย พร้อมสีแดงๆ เจือบนแก้มประกอบ อ้ากกก น่ารักง่า! ผมวางปากกาที่กำลังเขียนบันทึกถึงหน้าสุดท้ายพอดีลง แล้วกระโจนไปหาคนที่อยู่บนเตียง เป็นเอกฮยองหงายหลัง โดยมีคนเกาหลีหน้าตาดีคนนี้ขึ้นคร่อม โฮ่ๆๆ หนีไปไหนไม่รอดหรอกไอจังตัวน้อยๆ -..- เตี้ยกว่าผมมาก พละกำลังแม้จะใกล้กัน แต่ต้องกำลังจะ... (อ๊ะนะๆๆๆ) เขาดูอ่อนแอชะมัดเลย ยังงี้เข้าทาง นี่ก็ไม่ได้จู๋จี๋มาหลายวันแหละ ไอพลัดวันประกันพรุ่งตลอด ผมก็มีความรู้สึกนะ -_- ตอนนี้เสื้อของเขาถูกเลิกขึ้น มือผมประทับอยู่ตรงหน้าอกเรียบร้อยแล้ว บรรยายต่อจากนี้คงไม่ต้องมีหรอกนะ คนคงรู้ว่าผมจะทำยังไง ก่อนอื่นก็ต้องก้มลงไปปิดปากด้วยปากก่อน ขืนไม่ทำอย่างนั้นเดี๋ยวไอจังจะครางจนคนทั้งหอได้ยิน

อ๊ะๆ ถือว่าเมื่อกี้ผมไมได้เผลอบอกอะไรไปนะครับ J

สุดท้าย ผมอยากบอกว่าผมรักเป็นเป็นเอกฮยองมาก และรักประเทศไทยมากเหมือนกัน

อีกสี่ปีเจอกันอีกครั้งนะครับ :3

ก่อนอื่นผมขอทำโทษพี่ชายตัวดีคนนี้ก่อน อย่าร้องเสียงดังเซ่พี่ >_<!!!

(The end)