กาลครั้งเมื่อวานนี้

 "พี่ไม่ชอบให้บูลลี่เพื่อนใหม่"

เสียงนี้ไม่ใช่เหรอที่ช่วยชีวิตระรินไว้ คนที่ทำให้ระรินรู้ว่าบนโลกใบนี้ยังมีความยุติธรรมเหลืออยู่บ้าง

"ก็ไม่ชอบ หมั่นไส้ มีอะไรหรือเปล่า" 

ระรินไม่รู้หรอกว่าตัวเองไปทำอะไรให้แก๊งค์เพื่อนสายเก๋ามาต่อว่าเธออย่างนี้ เธอยังก้มหน้าเพราะเพิ่งย้ายโรงเรียนใหม่มาเรียนที่นี่

"ไม่ชอบ...ก็ไม่ต้องมอง ไม่ต้องมาแกล้ง ถ้าไม่กลัวบาปกรรมก็ให้กลัวครูฝ่ายปกครอง พี่จะบอกครูฝ่ายปกครองว่าเราแกล้งเด็กใหม่"

ระรินน้ำตาไหล ไม่คิดเลยว่าคนที่เธอไม่เคยรู้จักจะช่วยเหลือปกป้องเธอแบบนี้

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา พี่ประธานนักเรียนที่ยืนบังอันตรายจากเพื่อนใหม่ที่ระรินเพิ่งรู้จักวันแรก เธอเห็นหน้าเขาไม่ชัดด้วยซ้ำ แต่นั่นเป็นสิ่งที่ตราตรึงใจระรินที่สุด 

"ขอบคุณนะคะ" กระเป๋านักเรียนแทบจะกระแทกตัวพี่ประธาน

"ไม่เป็นไร ถ้าโดนแกล้งอีกก็มาบอก พี่จะจัดการให้" 

ร่างสูงโย่งกับสิวเขลอะๆ เต็มหน้า ไม่ได้บดบังความน่ารักและความแสนดีของประธานนักเรียนคนนี้ได้เลย

และมันก็ติดตาจนถึงวันนี้ วันที่เขาเป็นครูบาอาจารย์ และเธอเป็นอาคิเต็กเข้ามาออกแบบตกแต่งภายใน 

เขาจะจำเธอได้ไหม...

ว่าครั้งหนึ่งเมื่อวันนั้น เธอเคยแอบชอบเขาและหลงรักชายคนนี้...คนที่ปกป้องเธอจากเพื่อนร่วมห้องที่กลั้นแกล้งกัน 

ว่าแต่...เขาชื่ออะไร เธอเรียกเขาว่าพี่ประธานนักเรียนตลอดเวลา