[Short] FICTION TAOKACHA : I miss You,

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้เป็น Short Fic เรื่องที่ 3 แว้ววว
เรื่องนี้เกิดจากอารมณ์ที่ค้างหลังจากดูซี่รีย์เกาหลี I miss you,Missing you ที่มายเบบี้มิคกี้ยูชอนเล่น
ยังไงก็อยากให้ลองอ่านกันดูนะคะ
ชอบไม่ชอบอะไรยังไงเม้นบอกได้เลยย :-D
#แต่งสนองนี๊ดตัวเอง ฮ่าาา
ขอบคุณค่ะ

♥rung♥

เนื้อเรื่อง

คิดถึง.

KACHA

3 ปีแล้วสินะ....

ผมค่อยๆเดินไปเรื่อยๆ...

คิดถึง.

คิดถึง.

แล้วก็คิดถึง.

3 ปีแล้วที่ผมจากมา...

เดินออกมาจากที่เดิมๆ

เดินออกมาจากคนเดิมๆ

ถ้าถามว่าผมอยากจะจากมาไหม...

ไม่.

TAO

3 ปีที่แล้ว...

“ว่าไงชา รอนานไหม”

“ไม่นานหรอก” เขาตอบพร้อมส่งรอยยิ้มอ่อนๆมาให้

“เป็นอะไรรึเปล่า....”  เขาดู....เหนื่อยแปลกๆ?

“ไม่เป็นอะไรหรอก...”

“งั้นสั่งอาหารเลยดีกว่า”

“อื้อ”

“ชาเอาเหมือนเดิมนะ”

“อื้อ”

“งั้นเฮียครับ ขอเหมือนเดิม” ผมตะโกนไปหาเจ้าของร้าน

เรามาร้านนี้กันบ่อยมาก

เป็นร้านโปรดของเราสองคน...

ของเราสองคน...

ผมกับคชาเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว

นานมากแล้วครับ

จนเหมือนชีวิตผมต้องมีเขา

ต้องมีเขาอยู่ในทุกช่วงของชีวิต

“เต๋า....”

“หื้อ?”

“คือ...”

“เออ ชา เกือบลืม วันก่อนเต๋าไปเดินห้างมาแล้วเจอเฟรม มันหล่อขึ้นเยอะเลยนะ”

“จริงหรอ พูดถึงก็คิดถึงมันจริงๆ...”

“งั้นเดี๋ยวเสาร์หน้าไปหามันกันไหม”

“ไม่ได้หรอก..”

“ไม่ว่างหรอ งั้นวันอื่นก็ได้ ชาว่างวันไหนล่ะ”

“ไม่ว่างซักวัน...”

“งั้นเดี๋ยวรอชาว่างแล้วค่อยไปหามันก็ได้ มันไม่หายไปไหนหรอก”

“อื้อ...”

“ไม่เป็นอะไรแน่นะ?”

“ไม่เป็นอะไรหรอก สบายดี” แล้วทำไมต้องก้มหน้าก้มตาขนาดนั้น....

“อาหารมาแล้วค้าบบบ”  เจ้าของร้านเอาอาหารมาเสิร์ฟ

“ขอบคุณนะครับเฮีย อาหารร้านเฮียอร่อยมาก ขอให้ขายดีแบบนี้ไปเรื่อยๆ”

“อยู่ๆทำไมพูดแบบนี้ล่ะคชา อาทิตย์หน้าร้านเฮียมีโปรโมชั่นลดราคาด้วยนะ มากินด้วยสิ สำหรับเต๋ากับคชาเฮียลดให้เพิ่มเลย”

“แบบนี้พวกผมพลาดไม่ได้แล้วแหละ ใช่ไหมชา”

“อื้อ...”  อีกแล้ว...  ทำหน้าซึมอีกแล้ว...

“งั้นเฮียไม่กวนแล้ว กินให้อร่อยนะ” แล้วเฮียเจ้าของร้านก็เดินไป

เราก็เริ่มกินข้าวกัน...

กินไปคุยไปตามสไตล์เพื่อนสนิท...

“อาหารร้านเฮียเขาอร่อยดีเนอะ... คงจะคิดถึงแย่..”

“ฮะ ชาว่าอะไรนะ” ผมเงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์

“ไม่มีอะไรหรอก”

“ชา พรุ่งนี้ว่างป่ะ”

“ไม่.. ทำไมอ่ะ”

“ว่าจะชวนไปดูหนัง แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปกับคนอื่นก็ได้”

“อื้อ ขอให้สนุกนะ”

“โกรธอะไรเต๋ารึเปล่าเนี่ย?”

“เปล่า....”

“ทำไมดูแปลกๆ”

“ไม่แปลกหรอก เออ เต๋าวันนี้ตอนเย็นเต๋าว่างไหม?”

“ไม่ว่างอ่ะ ต้องไปหาแม่ ชามีอะไรหรอ?”

“ว่าจะชวนไปเตะบอล”

“อ้อ งั้นวันหลังแล้วกันนะ”

“อื้อ วันหลัง....”

“แล้วนี่ชาขับรถมารึเปล่า?”

“ขับมา”

“งั้นเดี๋ยวกลับเลยแล้วกัน”

“อื้อ”

“เดี๋ยวเจอกัน” ผมลุกขึ้นยืน

“เดี๋ยว...”

“ฮึ?”

“เดี๋ยว... เดี๋ยวเจอกัน”

“อื้อ ไปแล้วนะ” ผมเดินออกมาจากร้าน

“เต๋า!”  คชาวิ่งตามออกมา

“มีอะไร”

“คือ... ฮึ่ย” คชาขยี้หัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย

“เฮ้ย ใจเย็นๆ มีอะไร”

“คือ.. ชาขอบคุณมากนะ สำหรับทุกอย่าง...”

“อื้อ...?”  ผมแปลกใจเล็กน้อยที่อยู่ดีๆเขาก็พูดแบบนี้

“คือ... เราก็เป็นเพื่อนกันมานานแล้ว...”

“....”

“ชารู้สึกดีทุกครั้งที่อยู่กับเต๋า....”

“.....”

“คือชา... ชาชอบเต๋า”

“....หมาย...หมายความว่าไง...”

“ชา...ชาชอบเต๋า”

“.....”

“มากกว่าเพื่อน...”

“.....”  เหมือนมีอะไรมาฟาดที่หัว...

“แล้วเต๋าล่ะ...”

“......”

 “......”

“คือ...”  ยังมึนไม่หาย...

“ขอให้โชคดีนะ...”  แล้วคชาก็เดินไปอีกทางไม่สนใจหันมาทางผมซักนิด...

“คือ ชา....”  ผมยังคงเรียบเรียงคำพูดไม่ได้

เขา...ชอบผม?

มากกว่าเพื่อน...

....

..

.

“ฮโหล”  ผมรับโทรศัพท์ทั้งๆที่ยังมึนๆ

(อยู่ไหนแล้ว แม่รออยู่นะ)

“อ้อ เดี๋ยวจะไปแล้วครับ”

(โอเค รีบมานะ)

“ครับ...”

เอาเป็นว่า...

เดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน...

ทีหลัง....

หาย...

เขาหายไปจากชีวิตผม 1 เดือนเต็มๆ

โทรไปติดต่อไม่ได้ ไลน์ไม่ได้ ไม่ได้ซักอย่าง….

ไปหาที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่

ผมจะเป็นบ้าอยู่แล้ว...

หาย...

เหมือนบางส่วนของชีวิตหายไป...

คชา...

นายอยู่ไหน..

ฉันยังไม่ได้ตอบคำถามของนายเลยนะ....

ไปทุกๆที่เราเคยไป...

ไป...เพราะหวังว่าจะเจอนาย...

อีกซักครั้ง...

คิดถึง.

คิดถึง.

แล้วก็คิดถึง.

KACHA

“อ้าว... คชา... คชาใช่ไหม?”

“ใช่ครับ เฮียจำผมได้ด้วยหรอ”

“ได้สิ แล้วเราหายไปไหนตั้งหลายปี เห็นเต๋าบอกว่าอยู่ๆเราก็หายไปเลย”

“อ้อ พอดีไปต่างประเทศน่ะครับ..”

“แล้วนี่เจอเต๋ารึยัง”

“ยังเลยครับ...”

“ทำแบบนี้ได้ยังไง เดี๋ยวๆ เฮียโทรหาเต๋าก่อน”

“เฮียครับ อย่า”

“ทำไมล่ะ เต๋าเขาบอกว่าถ้าเจอเราให้เฮียโทรหาเขาด่วนเลยนะ”

“อย่าเลยครับ....  เดี๋ยวผมไปหาเขาเอง”  โกหก...  ผมไม่ไปหาเขาหรอก....

“เอางั้นหรอ งั้นแปปนึงนะ” แล้วเฮียเขาก็วิ่งไปที่หลังร้าน

ร้านนี้ไม่เปลี่ยนไปเลย...

ยังเหมือนเดิม...

“อ่ะ เต๋าเขาฝากมาให้เรา” เฮียยื่นซองจดหมายมาให้ผม 3 ซอง

“ให้ผม?”

“อื้อ เต๋าฝากไว้ปีละซอง เราหายไป 3 ปีก็ 3 ซอง”

“ขอบคุณครับ...”

“เขามาที่ร้านเฮียทุกอาทิตย์เลยนะ...”

“.....”

“และคำถามแรกที่เขาถามเฮียคือคชามาที่ร้านไหม”

“....” มีแต่น้ำตาที่ไหล...

“ทำไมอยู่ดีๆเราถึงหายไปแบบนี้ล่ะ”

“.....”

“เต๋ามันคิดถึงเรามากเลยนะ...”

ผมก็คิดถึง...

คิดถึง....

“อ้าว คชา”

“สวัสดีครับป้า สบายดีไหม” ป้าคนนี้ก็เจ้าของร้านไอติมที่ผมมากินบ่อยตั้งแต่เด็ก

“สบายดี เรานั่นแหละ หายไปไหนมาตั้ง 3 ปี”

“นี่ป้านั่งนับเลยหรอว่าผมหายไปกี่ปี” ผมแซว

“ป้าไม่ได้นับหรอก แต่เต๋ามันนับ แปปนึงนะ” แล้วป้าเขาก็เดินไปหลังร้าน

เต๋า....

เต๋าอีกแล้ว...

“อ่ะ เต๋ามันบอกว่าถ้าเรามาที่ร้านให้เอาจดหมายนี้ให้เรา”

“ขอบคุณครับ...”  ผมรับจดหมายมาจากป้าเขา 3 ซอง...

“เต๋ามันคิดถึงเราจริงๆนะ แล้วทำไมถึงหายไปแบบนี้ ไม่บอกเพื่อนบ้าง”

“....”

“ช่างเถอะ ป้าไม่ขอยุ่ง ยังไงกลับมาแล้วก็ไปหามันด้วยล่ะ”

“ครับ....”

5 ที่...

5 สถานที่ที่แต่ก่อนผมไปบ่อยๆ...

ผมได้จดหมายที่ละ 3 ฉบับทุกที่

ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่สวนสาธารณะที่ผมมาบ่อยๆ

ผมยังไม่ได้แกะจดหมายอ่านซักฉบับ...

แต่กำลังจะอ่านนี่แหละครับ

ทุกซองจะมีเลขเขียนอยู่ที่มุมซองตั้งแต่ 1-3

ผมหยิบซองที่ 1 จากที่แรกขึ้นมาอ่าน

1 ปีแล้วนะ...

เป็นยังไงบ้าง...

สบายดีไหม เจ็บป่วยรึเปล่า

เต๋าสบายดีนะ...

คชา...

หายไปไหน..

ทำไมถึงทำแบบนี้

ทำไมอยู่ดีๆก็หายไป

เต๋าทำอะไรไม่ดีหรอ...

เต๋าคิดถึงชามากนะ

มากจริงๆ...

ยังไงถ้าชาได้อ่านจดหมายฉบับนี้ช่วยติดต่อเต๋าด้วยนะ

เต๋าใช้เบอร์เดิม...

เต๋ายังเหมือนเดิมทุกอย่าง...

เต๋ารอที่จะตอบคำถามที่ชาถามเต๋าวันนั้นอยู่นะ...

รออยู่เสมอ

                                                                       เต๋า.

ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา...

แล้วหยิบฉบับที่ 2 ขึ้นมาอ่าน

ใจร้าย...

2 ปีแล้วนะ!!

2 ปีแล้ว...

หายไปไหน...

คิดถึง...

คิดถึง...

คิดถึง...

ยังไงก็รอที่จะตอบคำถามนั้นอยู่นะ

รออยู่ทุกวัน ทุกเวลา.

คนเราต้องมีความหวังเนอะ

เต๋า.

จดหมายฉบับที่ 2 สั้นกว่าฉบับแรก..

แต่มันกลับทำให้ผมร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม...

เต๋า... คนโง่...

ยังจะรออยู่อีกหรอ...

ตัดสินใจหยิบฉบับที่ 3 ขึ้นมาอ่านต่อ

ผ่านไปแล้ว 3 ปี

เวลาเปลี่ยนไป

ทุกอย่างรอบข้างเปลี่ยนไป

แต่ยังคิดถึง....

คิดถึงนะ.

คชา.

อยากได้ยินคำตอบของคำถามนั้นไหม...

เต๋า.

เขานี่บ้าจริงๆ...

ผมแกะจดหมายที่เหลือดูแล้วพบว่าเหมือนกับ 3 ฉบับแรก

คือจดหมายทุกที่ทั้ง 3 ฉบับเหมือนกันหมด...

เขาคงเผื่อไว้หากผมไปแค่ที่ไหนที่หนึ่ง...

เขานี่มัน...

...

“คชา”

“....”

“คชา... คชาจริงๆด้วย!”  ผมรีบก้มหน้าเมื่อเห็นว่าเป็นเขา... บังเอิญเกินไปนะ...

“คชา คชาหายไปไหนมา”

“....”

“คชา”  เขาจับหน้าผมให้เงยขึ้นมา... น้ำตา... น้ำตาเขาไหลเป็นทาง

“คชา สบายดีไหม หายไปไหนมา ทำไมไม่ติดต่อมาเลย”

“.....”

“คชา....”

“ฮึก...”

“ไม่ต้องร้องนะ ไม่ต้องร้อง”  เขาเช็ดน้ำตาผม

“เต๋ามีอะไรจะบอก...”

“.....”

“คำถามที่วันนั้นชาถาม...”

“....”

“ที่ถามว่า.. ‘แล้วเต๋าล่ะ...’”

“.....”

“เต๋าจะตอบว่า....”

“.....”

“เต๋าก็ชอบชาเหมือนกัน...”

“.....”

“เต๋าคิดถึงชามากเลยนะ”

“.....”

“แล้วชาล่ะ....”

“......”

“.....”

 “ชา...ก็เหมือนกัน”

แล้วเขาก็ดึงผมเข้าไปกอด...

คิดถึง.

คิดถึง.

แล้วก็คิดถึง.

I MISS YOU,

MISSING ‘YOU’