นิยาย Rewrtie : Dek-D.com - Writer

Rewrtie

หนึ่งคนอยากให้ลืม...แต่อีกคนอยากจดจำ แล้วถ้ามันตามหาคุณหนูเจอละวะไอ้ชินท์ เจอแล้วไงวะตราบใดที่ยัยนั่นไม่ลุกตีหัวฉันก่อนละก็ ไม่มีทางที่เธอจะจำคนอื่นได้หรอกโว้ย

เลือดหงส์ Battle Scars ภัควาริน ทัศคานี พิมฐา เตชินท์ องครักษ์ ตระกูลเคียว ตระกลูโภคิน ตระกูลจิน เล็บขบ กรุณาลืมฉัน PLEASE FORGET ME ปริศนา หักมุม เศร้า รัก ซึ้ง ตลกขบขัน บู๊ เจ้าพ่อ มาเฟีย คุณหนู

ผู้เข้าชมรวม

6,933

ผู้เข้าชมเดือนนี้

ผู้เข้าชมรวม

6.93K

ความคิดเห็น

คนติดตาม

หมวด : รักอื่น ๆ

จำนวนตอน : 24 ตอน

อัปเดตล่าสุด : 23 ส.ค. 57 / 19:19 น.

เลือดหงส์ Battle Scars ภัควาริน ทัศคานี พิมฐา เตชินท์ องครักษ์ ตระกูลเคียว ตระกลูโภคิน ตระกูลจิน เล็บขบ กรุณาลืมฉัน PLEASE FORGET ME ปริศนา หักมุม .....

ข้อมูลเบื้องต้น

เลื่อนอัตโนมัติ

http://my.dek-d.com/nikkijung_narak/story/viewlon

gc.

php?id=171964&chapter

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

กำลังโหลด...

คำนิยม Top

"วิจารณ์"

(แจ้งลบ)

นวนิยายของ เคี้ยวหมาก เรื่อง Please Forget Me กรุณาลืมฉัน ที่โพสต์ถึงตอนที่ 23 แล้ว เป็นเรื่องราวความรักความผูกพันระหว่างทัศคานี เคียวชินคุปต์ หรือ เตชินห์ ที่ต้องเป็นคู่หมั้นของ ภัควาริน โภคิน หรือ พิมฐา ด้วยข้อตกลงระหว่างผู้ใหญ่ของสองตระกูลที่เขาไม่ต้องการ เพราะเขามีผู้หญิงที่เขารักมาอยู่แล้ว นั่นคือ ราณี เขาจึงพยายามทำทุกวิถีทางที่จะยกเลิกข้อตกลงนี้ แต่ยิ่งเขาหนีมากเท่าไร เขาต้องเข้าไปพัวพันและใกล้ชิดกับภัควารินมากขึ้นเท่านั้น ในขณะที่ภัควารินก็มีอัษศดิณย์ (หรือโยฮัน) ที่ชอบเธอมาตั้งแต่ครั้งที่เธอยังไม่สูญเสียความทรงจำ พยายามจะเข้ามาดูแล ปกป้อง และทำให้เธอจำเขาได้ เรื่องราวความรักระหว่างพวกเขาจะดำเนินไปในทิศทางใด ต้องติดตามกันต่อไป นวนิยายเรื่องนี้เปิดเรื่องได้อย่างน่าสนใจ เนื่องจาก เคี้ยวหมาก เลือกเหตุการณ์ด้วยการให้หนุ่มสาวคู่หนึ่งถูกชายชุดดำกลุ่มหนึ่งไล่ล่า และชายหนุ่มก็คนนั้นถูกยิง ขณะที่หญิงสาวถูกจับตัวไป ซึ่งทำให้ผู้อ่านเกิดความสงสัยใคร่รู้ต่อไปว่า ชายหนุ่มและหญิงสาวคู่นี้เป็นใคร เหตุใดจึงถูกตามล่า กลุ่มคนที่ตามล่าเป็นใคร ชายหนุ่มที่ถูกยิงจะตายหรือไม่ และหญิงสาวที่ถูกจับตัวไปจะเป็นอย่างไรต่อไป นับเป็นการสร้างปริศนาหรือปมปัญหาทิ้งค้างไว้ให้ผู้อ่านติดตามอ่านเรื่องราวในตอนต่อไป นอกจากนี้ เคี้ยวหมากยังใช้กลวิธีนี้เป็นหลักในการดำเนินเรื่องต่อๆ มา ซึ่งเราจะพบว่า เคี้ยวหมาก สร้างปมปริศนาและปมปัญหาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความลับและเบื้องหลังของตัวละคร ซึ่งบางปมหรือบางปริศนาก็ได้คลี่คลายและเฉลยไปแล้ว แต่บางปมก็ยังเปิดทิ้งค้างไว้อยู่ โดยส่วนตัวเห็นว่ากลวิธีนี้นับว่าช่วยกระตุ้นให้ผู้อ่านสนใจและติดตามการคลี่คลายของปมปัญหาเหล่านี้ได้ แต่การสร้างเรื่องโดยใช้กลวิธีนี้เป็นหลักในการดำเนินเรื่อง ผู้เขียนต้องเลือกนำเสนอปมปัญหาหรือปริศนาเพียงไม่กี่ปม และปมที่ใช้ควรที่จะเป็นปมปัญหาสำคัญที่ส่งผลต่อพัฒนาการของเรื่องโดยตรง แต่หากผู้เขียนสร้างปริศนาไว้เป็นจำนวนมากเกินไป และบางปริศนาก็ยังเปิดค้างไว้นานเกินไป จนดูเป็นการถ่วงเวลาไม่เฉลยปมปัญหานี้เสียที การใช้กลวิธีเช่นนี้อาจจะกลายเป็นข้อด้อยของเรื่องได้ เพราะลดทอนความน่าสนใจและน่าติดตามของเรื่องลง เมื่อพิจารณาในนิยายเรื่องนี้ ผู้วิจารณ์เห็นว่า เคี้ยวหมาก นำกลวิธีนี้มาใช้มากเกินไป เนื่องจากเปิดปมปริศนาบ่อยครั้งเกินไป ด้วยการสร้างให้ตัวละครหลักทุกตัวต่างมีปมและอดีตที่ปกปิดไว้ ไม่ว่าจะเป็น ทัศคานี ภัควาริน อัษศดิณย์ และ ราณี แต่ในตอนเฉลยปริศนาและคลี่คลายปมปัญหา เคี้ยวหมาก กลับเลือกเฉลยความลับเฉพาะของ ทัศคานี เท่านั้น จนทำให้ดูเหมือนว่าความลับของตัวละครอื่นๆ ที่เปิดไว้ไม่มีสำคัญกับเรื่องที่ต้องการเสนอเท่าใดนัก ทั้งๆ ที่ปริศนาที่เกี่ยวกับอดีตของภัควาริน ในขณะที่เป็นพิมฐา ความรักความผูกพันระหว่างพิมฐา กับ อัษศดิณย์ หรือ สถานะของราณีในตระกูลโภคิน ก็นับว่ามีความสำคัญกับเรื่อง และอยู่ในความสนใจของผู้อ่านไม่แพ้กัน ด้วยเหตุนี้จึงเห็นว่า เคี้ยวหมาก ควรที่จะเปิดเผยความลับของตัวละครอื่นๆ ไปพร้อมๆ กับทัศคานี ก็จะสร้างความสมดุลให้กับเรื่องได้มากขึ้น ความโดดเด่นอีกประการของเรื่อง คือ การสร้างตัวละคร จะพบว่า เคี้ยวหมาก สร้างตัวละครแต่ละตัวได้อย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่เด่นชัด ทั้งรูปร่างหน้าตา และอุปนิสัยใจคอ ซึ่งทำให้ผู้อ่านจดจำตัวละครแต่ละตัวได้ ทั้งนี้ต้องยกความดีให้กับการสร้างบทบรรยายและบทสนทนาต่างๆ ในเรื่อง ที่ช่วยสร้างและเสริมให้ตัวละครที่สร้างขึ้นมีชีวิตและโลดเล่นอยู่ในเรื่องได้อย่างมีชีวิตชีวาและน่าติดตาม แม้ว่า เคี้ยวหมาก จะไม่มีปัญหาในการสร้างบทบรรยายและบทสนทนา แต่ยังพบคำผิดอยู่เป็นระยะๆ ซึ่งลดทอนความสมบูรณ์และความน่าอ่านของเรื่องลง จึงอยากให้ปรับปรุงในส่วนนี้ก็จะช่วยให้การเขียนถูกต้องสมบูรณ์ขึ้น ทั้งนี้ คำผิดที่พบ เช่น ปุ่ม เขียนเป็น ปุ๋ม พะยูน เขียนเป็น พยูน ฮ่ะ เขียนเป็น ห้ะ แปรเปลี่ยน เขียนเป็น แปลเปลี่ยน เฮ้ย เขียนเป็น เห้ย ตื้อตัน(ตรงศีรษะ) เขียนเป็น ตื้นตัน(ตรงศีรษะ) เลือดกบปาก เขียนเป็น เลือกกบปาก กัดฟัน เขียนเป็น กันฟัน ชะง่อนหิน เขียนเป็น ชะงอยหิน กวาดตาหา เขียนเป็น กราดตาหา แว้บ เขียนเป็น แว๊บ คุกเข่า เขียนเป็น คุเข่า ผมเผ้า เขียนเป็น ผมเพล้า แหง เขียนเป็น แหง่ ประโยชน์ เขียนเป็น ประโยค เปิดโปง เขียนเป็น เปิดโปรง ครุ่นคิด เขียนเป็น คุ้นคิด ฉุกคิด เขียนเป็น ฉุดคิด เซ็ง เขียนเป็น เซง พะรุงพะรัง เขียนเป็น พะลุงพะลัง อินเทอร์เน็ต เขียนเป็น อินเตอร์เนท อนาถ เขียนเป็น อนาต ถือไพ่ เขียนเป็น ถือไผ่ ตัดพ้อต่อว่า เขียนเป็น ตัดท้อต่อว่า ม้า ไหม หรือ มั้ย เขียนเป็น ม๊า เพี้ยะ เขียนเป็น เผี๊ยะ ตัวเก็ง เขียนเป็น ตัวเกร็ง สัญชาตญาณ เขียนเป็น สัญชาติญาณ กะพริบ เขียนเป็น กระพริบ เฮอะ เขียนเป็น เห๊อะ ไฉน เขียนเป็น ฉไน ขี้มูกโป่ง ขี้มูกโปร่ง ผูกพัน เขียนเป็น ผูกพัน เว้ย เขียนเป็น เว๊ย เฮ้ย เขียนเป็น เฮ๊ย อ้าว เขียนเป็น อ่าว หมั่นไส้ เขียนเป็น หมั้นไส้ คร้าบ เขียนเป็น คร๊าบ หนำใจ เขียนเป็น หน่ำใจ หอบแฮกๆ เขียนเป็น หอบแหกๆ น้า เขียนเป็น น๊า พัลวัน เขียนเป็น พลวัน ยั้วเยี้ย เขียนเป็น ยั้วเยี๊ย เนรมิต เขียนเป็น เนริมิต คร่ำครึ เขียนเป็น ค่ำคึก แทรก เขียนเป็น แซก กะเผลกๆ เขียนเป็น กระเพกๆ เกียรติ เขียนเป็น เกียรติ์ เหลียวซ้ายแลขวา เขียนเป็น เลี้ยวซ้ายแลขวา ซอมซ่อ เขียนเป็น ซอมซอ บัดซบ เขียนเป็น ปัดซบ ตะกละ เขียนเป็น ตละกะ ข้อด้อยอีกประการที่พบคือ ความสมจริงของเรื่อง เนื่องจากพบว่ามีเหตุการณ์หลายตอนที่ยังขาดความสมจริงอยู่ อาทิ การเปิดเรื่องให้พิมฐาที่ยังเป็นเด็กเล็กขนาดนั้น จะสามารถถูกทิ้งให้ดำเนินชีวิตอยู่ตามลำพังในสภาพที่คล้ายขอทานหลังจากที่คุณยายเสียชีวิต โดยไม่มีองค์กรใดเข้ามาดูแล ทั้งเธอยังมีโอกาสมาเรียนหนังสือร่วมเพื่อนๆ ที่ฐานะดี โดยเฉพาะอัษศดิณย์และตรีชฏา ที่ผู้เขียนปูพื้นฐานว่าฐานะดีได้ หรือ การพบกันระหว่างภัควาริน กับ อัษศดิณย์ บนเครื่องบิน เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพาเธอไปเลี้ยงอาหารได้ เพราะอาหารบนเครื่องบินระหว่างประเทศเป็นอาหารชุดที่ทางสายการบินจัดเตรียมบริการมาไว้แล้ว ไม่มีพื้นที่เปิดบริการเป็นห้องอาหารที่ผู้โดยสารสามารถสั่งอาหารได้เหมือนในรถไฟ ข้อสังเกตอีกประการเกี่ยวกับตัวละครในเรื่อง พบว่ามีตัวละครสำคัญตัวหนึ่งที่ เคี้ยวหมาก ละเลยแทบจะไม่กล่าวถึงเลย จนดูเหมือนกับว่าตัวละครตัวนี้ไม่เคยมีตัวตน และไม่มีความสำคัญต่อเรื่อง ทั้งๆ โดยส่วนตัว ผู้วิจารณ์เห็นว่าตัวละครตัวนี้น่าจะมีส่วนสำคัญกับเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอน่าจะเป็นอุปสรรคสำคัญในความรักระหว่างอัษศดิณย์กับพิมฐา (หรือภัควาริน) นั่นคือ ตรีชฏา หากพิจารณาตามที่ผู้เขียนปูพื้นฐานของตัวละครไว้อย่างชัดเจนว่า ตรีชฏา รัก อัษศดิณย์ มาตั้งแต่เด็ก และเธอหวงเขามาก จึงเป็นไปไม่ได้เลยว่าเมื่อเธอถูกอัษศดิณย์ทิ้งในวันแต่งงานเพื่อไปหาพิมฐา ตรีชฏาจะทนอยู่เฉยๆ ให้อัษศดิณย์อยู่ใกล้ชิดกับพิมฐา ศัตรูหัวใจหมายเลขหนึ่งของเธอได้อีกครั้ง หรือผู้แต่งยังคงเก็บไปให้ปมปัญหานี้ทวีความรุนแรงมากขึ้นในตอนต่อไป อ่านน้อยลง

bluewhale | 9 มิ.ย. 57

"Colorful Review รับวิจารณ์นิยายหลากแนว"

(แจ้งลบ)

ผู้วิจารณ์: THEzeroday ชื่อเรื่อง : PLEASE FORGET ME กรุณาลืมฉัน นามปากกา: เคี้ยวหมาก สวัสดีค่าพี่รุ้ง ก่อนอื่นก็ต้องแนะนำตัวกันก่อนนะคะ ชื่อซี นามปากกา THEzeroday ค่า ไม่ใช่บีเจ้าของร้านนะเออ สั่งมา 5 ดาว สับแหลกเลยนะคะ วิจารณ์ตามเนื้อผ้า ไม่พอใจตรงไหนก็ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ ชื่อเรื่อง (3/5) ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าชื่อเรื่องบอกถึงเนื้อเรื่องได้ค่อนข้างดีในระดับหนึ่ง แต่ไม่ได้สมบูรณ์เสียทีเดียว ชื่อเรื่องเป็นสิ่งแรกที่ผู้อ่านจะเจอเป็นอันดับแรก เพราะฉะนั้นมันจะต้องสื่อได้ถึงอะไรหลายๆอย่าง ทั้งแนวเรื่อง เนื้อหา เมนหลักของเรื่อง คำว่า FORGET ME ให้ความรู้สึกที่ค่อนค้างเอนไปทางแนวดราม่า แต่เนื้อเรื่องของพี่รุ้งออกจะเป็นแนวสบายๆมากกว่า ซึ่งมันค่อนข้างจะขัดกันในบางจุดนะคะ ความสวยงาม (8/10) โปสเตอร์นี้ท่านได้แต่ใดมา ทำเองใช่หรือไม่ ฮา หน้านิยายจัดได้สวยงามสบายตาค่ะ แต่ขอเรื่องตัวอักษรนิดนึง เพราะพื้นหลังเป็นสีดำทำให้ค่อนข้างยากในการอ่าน ยิ่งเป็นนิยายออนไลน์ การเพ่งสายตานานๆอาจทำให้ผู้อ่านปวดตาได้ อาจจะเพิ่มความสว่างของตัวอักษรหรือเพิ่มขนาดให้อ่านง่ายขึ้นก็ได้ค่ะ การดำเนินเรื่อง+เนื้อเรื่อง (7/10) ค่อนข้างจะงงๆเล็กน้อยในเริ่มแรกว่าเป็นยังไงมายังไง แต่โดยรวมพออ่านไปได้ซักพักก็เริ่มเข้าใจมากขึ้นค่ะ การดำเนินเรื่องที่ง่ายที่สุดคือการดำเนินเรื่องแบบเส้นตรง คือไม่มีย้อนกลับนู้นนี้ให้คนอ่านงงๆเล่น แต่ถ้าทำได้จะเป็นการดีเพราะจะช่วยเพิ่มความน่าค้นหา แต่ก็ต้องระวังไม่ให้มันพันกันยุ่งยิ่ง อย่างตอนแรกที่นางเอกถูกวิ่งไล่ก็นึกว่ามีเรื่องอะไร แต่พอมาอ่านกลับกลายเป็นว่านางเอกไม่ใช่คนที่กำลังตามหาอยู่ จนความจำเสื่อมก็กลายเป็นเข้าใจผิดไป ตอนแรกก็นึกว่าพระเอกไม่รู้ว่าจับคนผิด แต่ที่จริงพระเอกรู้ว่านางเอกไม่ใช่วารินแต่ก็ยังจะดึงดันจับมา มันทำให้เกิดอาการงงว่าเอ๊ะ ตกลงอะไรยังไง แล้วนางเอกเป็นใคร คนที่พระเอกตามหาเป็นใคร อันที่จริงนี้ถือว่าเป็นปมที่สำคัญแต่บางทีปมมันรัดแน่นจนเกินไปมันก็อาจส่งผลเสียได้นะคะ พล็อตเรื่อง (8/10) พล็อตความจำเสื่อมค่อนข้างจะมีประปราย แต่พี่รุ้งถือว่าทำได้ดีในการสร้างจุดเด่นของนิยายคือออกแนวบู้ปนติดตลก ทั้งยังมีปมที่ต้องค้นหาอยู่ค่อนข้างมาก แต่ไม่ได้ขนาดที่อ่านแล้วจะไม่รู้เรื่อง ตรงนี้ต้องขอชม ปมแต่ละปมมีความสอดคล้องและใส่รายละเอียดลงไปได้ดี แต่บางปมเหมือนว่าจะคลายได้ไม่ค่อยเคลียร์เท่าไร ซีต้องย้อนกลับไปอ่านอีกรอบถึงจะเข้าใจว่ามันเป็นยังไงมายังไง เวลาคลายปมของเรื่อง อย่าเพิ่งรีบร้อน ค่อยๆเป็นๆไป ยิ่งเรื่องมีรายละเอียดมากยิ่งต้องระวังค่ะ การบรรยาย (6/10) บรรยายเห็นภาพแต่ไม่ไหลลื่นเท่าไร ภาษายังใช้ติดขัดเล็กน้อย บางจุดควรจะบรรยายให้น้อยลง ตัดคำเกินอะไรออกไปบ้าง บางเหตุการณ์ยังดึงคำมาใช้ได้ไม่ดีเท่าที่ควร ในเรื่องของการอธิบายพี่รุ้งทำได้ดีนะคะ แต่ในเรื่องของความสละสลวยยังไม่ค่อยโอเคเท่าไร แล้วก็ขอฝากไว้เรื่องนึง ถ้าเราจะเพลงในตอนหรือหน้าบทความ ควรใส่ไว้แบบให้ปิดได้ด้วยนะคะ ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะสร้างความรำคาญให้ผู้อ่าน หรือบางคนที่อาจจะกำลังอ่านอยู่ในที่ที่ส่งเสียงดังไม่ได้ เกิดเพลงเปิดขึ้นมาแล้วปิดไม่ได้จะเป็นปัญหาเอา ตัวละคร (8/10) คาเรคเตอร์พระเอกเป็นแบบที่เห็นได้ทั่วๆไปค่ะ ปากร้ายใจดี นางเอกก็ไม่มีอะไรโดดเด่น ที่เห็นว่าจะเป็นเอกลักษณ์ที่สุดคงจะเป็นคุณพ่อล่ะมั้งคะ นิสัยท่าทางที่พอดูปุ้บก็รู้ปั้บว่าเป็นคนนี้แน่ๆ อยากจะให้ใส่ความเฉพาะตัวของแต่ละคนลงไปหน่อย อาจจะเป็นความชอบ วิธีการพูด ท่าทางที่ชอบทำเป็นประจำ อะไรประมาณนี้ก็ได้ค่ะ บทสนทนา (5/10) เขียนได้ตรงกับคาเรคเตอร์ดีค่ะ แต่มันยังไม่ค่อยเด่นชัดในการจัดหน้า เพราะพื้นหลังเป็นสีดำทำให้แยกออกได้อยากแม้จะทำตัวเอียง อยากให้แยกบรรทัดโดดๆเลยเพื่อเป็นการสพดวกในการอ่านเพราะส่วนใหญ่ของเนื้อเรื่องมักจะอยู่ในคำพูดที่ตัวละครพูดออกมา แล้วก็อาจจะเพิ่มบรรทัดขึ้นอีกซักหน่อย เว้นระยะห่างระหว่างช่วงพารากราฟ ไม่งั้นตัวอักษรมันจะติดเป็นพรืดแล้วอ่านยากนะคะ การใช้ภาษา (9/10) ถือว่าใช้ถูกหลัก อาจจะมีผิดบางเล็กน้อยแต่ยังอยู่ในเกณฑ์ที่ไม่ได้วิบัติ อย่างเช่นคำว่า ป่าว – เปล่า เป็นภาษาพูดกับภาษาเขียน ความหมายยังใกล้เคียงไม่ได้ผิดรูปอะไรมากก็หยวนๆได้ค่ะ ความน่าติดตาม (5/10) ความน่าติดตามไม่ได้อยู่ที่พล็อตเรื่องหรืออะไร เป็นเป็นการเขียนให้ได้รูปแบบและการทิ้งท้ายในตอนจบให้น่าติดตาม อาจจะกำลังจะเข้าสู่ฉากสำคัญ หรือเรื่องอะไรที่มันร้ายแรงมากๆ จะทำให้คนอ่านอยากอ่านต่อ การจบแบบให้จบเป็นตอนๆไปก็เป็นการดีค่ะ ให้ผู้อ่านรู้สึกสบายๆ แต่หากจะทำให้ไม่ตราตรึง ไม่ได้เข้าใจในหัวใจของผู้อ่าน นั่นคือข้อเสีย และยิ่งนิยายของพี่รุ้งมีรายละเอียดค่อนข้างเยอะ การที่ผู้อ่านไม่รู้สึกอยากติดตาม จะทำให้ผู้อ่านลืมเนื้อเรื่องได้ง่าย แล้วต้องกลับไปอ่านใหม่ ซึ่งนั่นอาจทำให้เกิดอาการที่เขาเรียกว่า ขี้เกียจ และอาจทำให้สูญเสียนักอ่านไปได้นะคะ ความประทับใจโดยรวม (7/15) โดยรวมแล้วก็ถือว่าเป็นนิยายที่ดีเรื่องนึงค่ะ แต่มันค่อนข้างจะออกไปทางอ่านสบายๆมากกว่า มันดูลอยๆ จับมาเป็นตัวเป็นตนไม่ค่อยได้ ซึ่งนิยายแนวบู้ควรจะมีความหนักแน่นมากกว่านี้ ซีเชื่อว่ารายละเอียดของนิยายเรื่องนี้มีมากกว่าที่ซีเห็น แต่แค่นำเสนออกมาได้ไม่ค่อยดีนัก ทำให้อรรถรสที่ควรจะได้ไม่ดีเท่าที่ควร คะแนนรวม (66/100) อ่านน้อยลง

Shoofly Pie | 12 ม.ค. 57

ดูทั้งหมด

คำนิยมล่าสุด

"วิจารณ์"

(แจ้งลบ)

bluewhale | 9 มิ.ย. 57

"[xiaosorn]"

(แจ้งลบ)

=w= สวีดัดเคอะ เสี่ยวศรมาแล้วจ้าา คงจะไม่ได้รอเสี่ยวศรนานมากใช่ไหมก๊ะ? พอดีเพิ่งสอบเสร็จค่าาาาา ถ้าวิจารณ์ไม่ดี หรือพูดวกวนไปยังไง ก็ขอโทษด้วยนะคะ ;w; 1.การใช้ภาษา.. เขียนบรรยายได้ดีค่ะอ่านได้เรื่อยๆ แต่ขอติตรง คำที่นางเอกใช้เรียกพระเอก เดี๋ยวก็เรียกว่า เขา มัน ไอ้หมอนั่น ไอ้หมอนี่ คือจะให้นางเอกเรียกพระเอกว่าอะไรก็เลือกสักอย่างค่ะ เพราะมันอาจจะทำให้ผู้อ่านที่กำลังอ่านเพลินๆอยู่สะดุดแล้วต้องมานั่งพิจารณาว่า เมื่อตะกี้นางเอกเรียกพระเอกว่า หมอนี่ ทำไมคราวนี้เรียกว่า มันล่ะ..สรุปมันคือใครกันนะ? งงไปตามนิยาย.. 2.ฉาก ตอนแรกๆ ผู้แต่งก็บรรยายฉากได้ดีอยู่หรอกนะ แต่พอหลังๆเนื้อหาก็เหมือนจะรวบรัดเกินไปหรือจะบอกว่าลืมบรรยายฉากบางฉากไปก็ได้ แต่การบรรยายฉากรวมๆโอเคแล้วค่ะ 3.ตัวละคร นางเอกก็น่ารักค่ะ พอความจำเสื่อมนี่ใสซื่อมากเลยอ่ะ พระเอกก็ขรึมๆดี ในจุดนี้คิดว่าไม่มีอะไรต้องแก้ค่ะ 55555555 4.พล๊อตเรื่อง เป็นแบบให้รู้เรื่องไปที่ละสเต็ปแล้วมาโยงเรื่องกันทีหลัง สนุกดี 5.แก่นเรื่อง ผู้แต่งต้องการจะสื่อว่า มีสามตระกูล แล้วสามตระกูลนี้เหมือนจะแตกหักกันทะเลาะกันอะไรประมาณนี้ เรื่องจะเป็นยังไงเดี๋ยวคอยอ่านต่อนะ -w-b แก่นเรื่องๆนี้รวมๆก็สื่อเนื้อเรื่องออกมาได้เข้าใจค่ะ 6.การดำเนินเรื่อง.. คิดว่ากำลังพอดีไม่ช้าไม่เร็วไป แต่บางตอนก็รวบรัดเกินไป อย่างเช่น..ตอนที่วารินความทรงจำเสื่อมกำลังรักษาตัวอยู่ในอเมริกา วันๆต้องนั่งจำชื่อคนนับไม่ถ้วน แล้วก็ตัดมาตอนที่วารินกำลังจะออกจากโรงพยาบาล แต่ผู้แต่งไม่ได้บรรยายว่าวารินอยู่ในโรงพยาบาลก่อนหน้านั้น ต่อจากนั้นวารินก็มาพักรักษาตัวต่อที่บ้านของคู่หมั้น พอตกค่ำวารินกำลังนอนเล่นบนเตียงก็เห็นเหมือนมีคนเปิดแง้มประตูห้องเธอ เธอจึงเดินไปดูแล้วก็เห็นศรุต ผู้แต่งก็ไม่บอกอีกว่า..วารินจำหน้าคนได้บ้างแล้ว ฉากที่ตกหล่นไปพวกนี้อาจจะทำให้ผู้อ่านต้องหยุดอ่านแล้วมานั่งครุ่นคิดว่าวารินจำชื่อศรุตแล้วได้แล้วเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? *เพิ่มเติม* คำบางคำเขียนเป็นผิดนะคะเช่น ระโยงระยาง ไม่ใช่ รโยงรยางค์ , เลือนลาง ไม่ใช่ เลือนราง , ย่างกราย ไม่ใช่ ย่างกาย และอื่นๆค่ะลองไปเช็คดูใหม่นะ ^ ^ อ่านน้อยลง

XIAOSORNKIII | 12 ม.ค. 57

ดูทั้งหมด

Rewrtie

ข้อมูลเบื้องต้น

ผลงานอื่นๆ ของ เคี้ยวหมาก ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ เคี้ยวหมาก

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น

Rewrtie

ข้อมูลเบื้องต้น

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ เคี้ยวหมาก ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ เคี้ยวหมาก

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น