พ่อที่ผมรัก

เนื้อเรื่อง

      ผมชื่อนาย สวัสดี  ที่รัก ครับ ผมเป็นเด็กชายวัย 13 ปีตอนนี้ผมเหลือแต่พ่อคน

เดียว แม่ของผมนั้นเสียไปตั้งแต่ผมอายุ 5 ขวบ แน่นอนครับการจากไปของแม่นั้น

ทำให้ผมเสียใจมาก พ่อบอกกับผมในวันนั้นว่า

      "ลูกอย่าร้องไห้เลย แม่เค้าไปสบายแล้ว ตั้งใจเดินหน้าต่อไปน่ะทิ้งอดีตไปให้

หมด อย่าจมกับการสูญเสียน่ะลูก" พ่อพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีน้ำตาแม้แต่น้อย

นี่พ่อไม่เสียใจกับการที่แม่เสียเลยหรือเนี๋ย พ่อรักแม่บ้างไหม พ่อบอกให้ผมลืมแม่

หรือ ไม่มีทาง นับตั้งแต่วันนั้นผมและพ่อก็ห่างกัน

      ทุกปีที่เป็นวันพ่อผมบอกพ่อครับแต่ผมไม่เคยทำอะไรให้ท่านเลยสักอย่าง หาก

ในวันแม่ผมจะทำการ์ดให้ หาดอกมะลิมาใหทุกปีเลย พ่อรู้พ่อยิ้มดีใจที่ผมทำให้แม่

ทั้งๆที่ตัวเองบอกใหฟ้ผมลืมแม่ ถ้าถามว่าพ่อเลี้งผมดีไหม ดีครับ ดีมาก พ่อให้

ทุกอย่างที่ผมขอ ครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ทุกอย่างที่ผมอยากได้พ่อให้

ตลอด ผมหมั่นไส้พ่อมาก ทั้งๆที่บ้านเราจนพ่อกลับไปกู้หนี้ยืมสินมาซื้อของให้ผมนี่

พ่อบ้าหรือพ่อโง่กันแน่ ตอนนี้บ้านของเรามีหนี้สินมากมายหากพ่อก็ไม่เคนเอยปาก

บอกผมเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่ผมเป็นลูกของพ่อ ในเมื่อพ่อไม่บอกผม ก็ได้ผมจะใช้

เงิน ที่พ่อให่ผมผลาญเล่นซะให้เข็ด

         วันพ่อทุกปีที่ร.ร.ของผมมีกิจกรรมพวกตัวแทนลูกนั้นช่างโชคดีเหลือเกิน ตัว

เองนั้นมีทั้งพ่อแล้วยังมีแม่อีก เหอะโลกนี่ไม่ยุติธรรม

      ..............................................................................................................

         ผมชื่อ นายโชคดี ที่รัก ผมมีลูกชายอยู่คนหนึ่งเค้าเป็นเด็กที่น่ารักมาก แต่ช่าง

น่าสงสารเค้าต้องเสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก วันนั้นเค้าร้องไห้เสียยกใหญ่ เมื่อผมเห็นดวง

แก้วดวงสุดท้ายของผมเป็นอย่างนั้นจะให่ผมร้องไห้ให้เค้าเห็ไม่ได้เด็ดขาดผมเค้า

ไปพูดกับเค้าว่า

       "อย่าร้องไห้เลยลูก แม่เค้าไปสบายแล้ว ตั้งใจเดินหน้าต่อไปน่ะ ทิ้งอดีตไปให้

หมด อย่าจมกับการสูญเสียน่ะลูก" เค้าเงียบไปผมหวังให้เค้าเข้าใจที่ผมพูดน่ะ  ผม

ไม่อยากให้เค้าต้องจมอยู่กับการสูญเสียเพราะ แม่ของเค้าต้องว่าผมดูแลเค้าไม่ดี

แน่ๆ ผมไม่ต้องการให้เค้าลืมแม่ของเค้า แต่อยากให้เค้าลืมการสูญเสียในครั้งนี้แล้ว

เริ่มใหม่

        กาลเวลาผ่านไปเค้ากลายเป็นเด็กผู้ชายที่เข้มแข็งอย่างที่แม่ของเค้าหวังไว้

อย่างเงียบๆ เค้าคงรักแม่เค้ามากเพราะทุกวันแม่เค้าจะทำการ์ดเอย ดอกไม้เอย ให้

กับแม่ของเขาผมดีใจน่ะที่เค้ายังรักแม่ของเขาอยู่และไม่จมกับการสูญเสียที่เกิดขึ้น

ยิ่งผมเห็นแบบนี้ผมยิ่งต้องการเลี้ยงดูเค้าให้ดีที่สุด ไม่ว่าค่าอยากได้อะไรผมจะหามา

ให้เค้าให้ได้เพราะเค้าสูญเสียมาเยอะแล้ว แม่ว่าการให้ของผมจะทำให้ผมลำบากแค่

ไหน แต่เพื่อดวงแก้วดวงสุดท้ายของผมแล้วผมยอมได้

       เมื่อ 2 เดือนก่อนผมไปตรวจร่างกายที่ร.พ.มา หมอบอกว่าผมเป็นโรคโลหิตจาง

อาจจะอยู่ได้อีกแค่ 3 เดือนเท่านั้น เมื่อผมรู้นั้นคือสิ่งที่ทำให้ผมช็อคมาก ผมไม่ห่วง

หรอกชีวิตตัวเอง ห้วแต่ลูกถ้าผมเป็นอะไรไปลูกผมจะอยู่กับใคร เค้าเพิ่งอายุแค่ 13 ปี

เท่านั้น แต่ถ้าผมมัวแต่นั่งช็อคอยู่อย่างนี้ลูกผมต้องนั่งอยู่ในกองหนี้ที่ผมสร้างขึ้น

แน่ๆ ผมต้องจัดการให้เค้าดีที่สุด

           .........................................................................................................

      วันนี้ผมนั่งมองไปทางหน้าตาที่ร.ร.ไม่สนใจเรียนอย่างที่เป็นอยู่ทุกวัน เมื่อเช้า

ก่อนที่ผมจะออกจากบ้านพ่อดูแปลกไป ดูซีดลง เมื่อวานผมเอาสมุดบัญชีมาดู ยอด

เงินสูงขี้นอย่างน่าตกใจ และเท่าที่ผมดูบัญชีหนี้ของพ่อก็ลดลงไปมากนี้มันเกิดอะไร

ขึ้นกันน่ะ

     "เอาหล่ะเป็นการตกลงกันน่ะ เด็กชาย สวัสดีคือตัวแทนลูกปีนี้" เสียงของอาจารย์

เอยขึ้น นี่มันหมายความว่าไงกัน

     "สวัสดี มาเราจะเขียนโครงที่นายต้องไปพูดอาทิตย์หน้าให้" กานดาเพื่อของผม

เอยช่วย

      เย็นวันนั้นเมื่อผมกลับมาบ้านภาพที่ทำให้ผมต้องตกใจแทบสิ้นสติ

      "พ่อ พ่อครับ" ภาพของพ่อที่ล้มลงนอนแผ่อยู่กับพื้นทำเอาหัวใจบองผมหล่นลง

ไปที่ตาตุ่ม ผมเข้าไปเขย่าตัวพ่อที่นอนอยู่ไม่ได้สติ ไม่ว่าผมเขย่าเท่าไหร่พ่อก็ไม่ตื่น

น้ำตาของผมไหลออกมาโดยทีร่ผมไม่รู้ตัวเมื่อผมารู้สึกตัวอีกทีที่ร.พ. ผมแบกพ่อมา

หมอให้ผมนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉิน
 
      ตอนนั้นภาพมากมายที่เกี่ยวกับพ่อก็หลั่งเข้ามาในหมองของผมอย่างหยุดไม่อยู่

      วันที่พ่อ แม่และก็ผมไปเที่ยวสวนสนุก

      วันที่ผมไม่สบาย

      วันที่ผมโดนรังแก

      วันที่พ่อทำกับข้างให้ผม

      วันที่ฝนตก

      และวันที่แม่ตาย

      ภาพของผมที่ทำเย็นชากับพ่อ

      ภาพที่ผมตวาดพ่อโดยไม่คิดอะไร

     ภาพที่พ่อยิ้มใหผมแล้วบอกกับผมว่า   "พ่อของโทษน่ะลูก"

     หากพ่อเป็นอะไรไป แม่ครับ ผมจะอยู่กับใคร

     ผมรอหมอนานมากราวกับสัก 10000000000 ปี แล้วหมอก็ดินออกมา

     "คุณหมอครับ พ่อของ พ่อของผม..."ผมไม่สามารถพูต่อได้เมื่อเห็นหน้าของหมอ

     "หมอขอแสดงความเสียใจด้วยน่ะครับ พ่อของหนูน่ะ เป็นโรคและคาดว่าน่าจะ

เป็นมานานแล้วแต่ขาดการเจใส่เลยลุกลามและไม่สามารถรักษาได้อีกคาดว่าน่ะจะ

อยู่ได้ไม่เกิน 10วันน่ะครับ" คำพูดของหมออยู่ในสมองของผม มันวนซ้ำไป ซ้ำมา

     "พ่อครับผมขอโทษ" เสียงของผมแผ่วลง

     "เข้าไปหาคุณพ่อสิครับ" หมอพูด

     เมื่อผมเข้าไป พ่อนอนอยู่บนเตียงโดยไร้ซึ้งอุปกรณ์ช่วยชีวิตใดๆ พ่อกำลังหลับ

สนิท ผมเข้าไปดูพ่อไกล้ๆ นำตาของผมก็หลั่งลงมา พ่อแก่ลงมากเลย กี่ปีแล้วที่ผม

ไม่ได้อยู่ไกล้พ่อ  กี่ปีแล้วที่ผมไม่ไดกอดพ่อ  เป็นเพราะความโง่ของผมเองที่ไม่ดูแล

พ่อให้ดี

     "พ่อครับ อย่าทิ้งผมไปน่ะครับ" ผมพูดแล้วกอดพ่อเอาไว้แน่น

     "พ่อขอโทษน่ะลูก" พ่อครับผมต่างหากที่ต้องขอโทษ

     ................................................................................................................

    วันนี้คือวันที่ผมได้เป็นตัวแทนลูกขึ้นไปพูด วันนี้พ่อของผมมาด้วยหล่ะ

      "นายสวัสดี เอ้านี่ไง" กานดาเอาโครงมาให้ผม ผมมองก่อนที่จะปฏิเสธ

     "สวัสดีครับเพื่อนๆ ครูอาจารย์ที่เคารพรักทุกท่าน ผมชื่อเด็กชาย สวัสดี ที่รัก วัน

นี้คือวันที่ 5 ธันวา เป็นวันพ่อครับ ปีก่อนๆ ผมแทบจะไม่สนใจวันนี้เลยเพราะผมโกรธ

ที่พ่อของผมเป็นคนเย็นชา ผมทำหลายๆอย่างที่ทำให้พ่อเสียใจและผมก็ไม่เคยขอ

โทษท่านเลย   เมื่อไม่กี่วันก่อนผมได้รู้ข่าวที่ทำให้หัวใจของผมแทบแตก พ่อของผม

เป็นโรคร้าย ท่านคงอยู่กับผมได้อีกไม่นาน วันนั้นเป็นที่มืดมนที่สุดของผม

      วันนี้ผมอยากจะบอกพ่อในสิ่งที่ผมไม่เคยบอก อยากทำในสิ่งที่ผมไม่เคยทำ"

ผมพูดแล้วเดินไปหาพ่อที่นั่งรถเข็นอยู่ไกล้ๆ

      " พ่อครับผมรักพ่อน่ะครับ"ผมกอดพ่อเอาไว้แน่น

      "พ่อก็รักลูก ดวงแก้วของพ่อ" แล้วมือของพ่อที่กำลังกอดผมอยู่ก็ตกลง

********************************************************************

- -