[Fic บารามอส] อาเธอร์&เฟริน คำสารภาพ

ข้อมูลเบื้องต้น

ฝากนิยายจ้า เรื่องใหม่ของเราเองใครว่างก็เข้าไปดูทีนะจ๊า

เนื้อเรื่อง

ฟิคนี้แต่งสนองความต้องการคนแต่งโดนเฉพาะ
 
ถ้าไม่ดี หรือ ไม่ถูกใจใครก็ขอโทษด้วยค่ะ
BlueSapphire

[Fic บารามอส]  อาเธอร์&เฟริน คำสารภาพ

                ผมสีน้ำตาลสวย นัยน์ตาสีเดียวกัน ดวงหน้ารูปไข่ ผิวสีงาช้าง องค์ประกอบที่ลงตัว งดงาม งามเกินไป งาม เหมือนเป็นเพียงแค่มายา ร่างบอบบางกำลังห่างออกไปทุกขณะ เธอที่เขาเป็นเจ้าของ เทพธิดาของเขา เฟลิโอน่า เกรเดเวล The Princess of Baramos and Demos

                "เฟ...เฟ...ลิ..โอน่า"ชายหนุ่มร่างสูงสะดุ้งตื่นกลางดึก ดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้า เศร้าซะไม่สมกับเป็นเจ้าชาย อาเธอร์  เจ้าชายใจสิงห์แห่งซาเรส ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่หัวใจที่ไม่เคยมีใครของเขา มีแต่ภาพของเธอผู้นั้นอยู่เต็มไปหมด

                อาจจะตั้งแต่...ครั้งแรก...ครั้งแรกที่พบ...ที่เห็นหน้า...เห็น...เธอคนนั้น..ในร่างแห่งอิสตรี

                คราแรก เขานึก นึกว่าตัวเองเพียงหลงรักในอำนาจที่เธอผู้นั้นมี เพียงแค่หลงรักหลงมนตร์เสน่ห์แห่งปีศาจ ก็เพียงเท่านั้น แต่เวลาก็เครื่องพิสูจน์ เวลา คือเครื่อง แสดงให้เห็นว่า เขารักเธอคนนั้น ไม่ได้เพียงแค่หลงไปกับรูปเอาแห่งอำนาจและภาพมายา

                พอรักแล้ว แต่มันคงสายเกินไป เธอมีเจ้าของแล้ว ชายหนุ่มผมเงิน เจ้าของดวงตาสีฟ้าแสนเย็นชา คาโล วาเนบลี เจ้าชายแห่งคาโนวาล ดินแดนแห่งนักรบ เขาคนนั้นรักเธอ และเธอก็รักเขาหมดหัวใจ สายสัมพันธ์ที่ตัวเขาคงไม่อาจแทรก ในตอนนั้น เขาปล่อยมันไว้ ปล่อยหัวใจที่แตกสลายไว้ ให้เวลาเป็นเครื่องรักษา ให้เวลาลบภาพเธอไปจากใจ

                แต่ เวลาก็พิสูจน์อีกครั้ง มันไม่อาจลบเลือน ไม่อาจเยียวยา แม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจที่แตกสลาย เขายังคงฝันถึงร่างบอบบางนั่นอยู่ทุกชั่วคืน ยังคงเจ็บ...เจ็บทุกครั้งที่เห็น เธอเดินเคียงคู่มากับใครคนหนึ่ง เสียใจ ที่ตัวเขาไม่สำคัญสำหรับเธอแม้เพียงน้อย ไม่สำคัญ ขนาดที่ไม่จำเป็นต้องปรายตามอง

                ทุกครั้ง ที่พบหน้า เขาได้แต่ทำตัวเย็นชา ถากถางเธอต่างๆนานา เพื่อปิดบัง ความรู้สึก...รัก   ทุกคราที่พบอยากรั้ง โอบกอดร่างบอบบางนั้น อยากบอก อยากสารภาพ...พูดความจริง ว่าเขานั้นรักเธอ...รัก...รักมากเหลือเกิน

                เพราะรัก จึงไม่อาจบอก ไม่อาจทำให้เธอเสียใจ ไม่อยากเป็นเหตุให้เธอและเขาคนนั้นต้องทะเลาะกัน เพราะทุกครั้ง มันก็มีเพียงเธอที่เสียใจ ที่ร้องไห้ เพราะรัก ถึงเฝ้ามอง ได้เพียงแค่เฝ้ามอง...มองเขาคนนั้นและเธออยู่ห่างๆ แม้เจ็บปวด แต่เขาก็ยังรักเธอ

                ไม่ใช่...ไม่ใช่ไม่เคย ที่พยายามจะลบภาพเธอคนนั้น หลายครั้งที่เขาตั้งใจทำ แต่ก็ไม่อาจทำใจให้เลิกรักได้ ความรักที่ตอนแรก เขาคิดว่าเพียงหลง มันกลายเป็น รัก รัก และรักหมดหัวใจ ความรักที่ไม่อาจสมหวัง ความรักที่น่าเศร้า ความรักที่ยังคงสลักอยู่ในหัวใจจวบจนปัจจุบัน และจะคงอยู่ตราบสิ้นลมหายใจ

                ยิ่งลบ..ยิ่งถอย..ยิ่งห่าง...ยิ่งรัก... ทั้งที่พยายามลืม กับยิ่งจดจำ จำแต่ภาพเธอคนนั้น พยายามตัดใจ แต่กลับยังผูกพันธ์ พยายามเลิกรัก แต่กลับรักเธอมากขึ้น มากขึ้นทุกวินาที พยายามคิดว่าเธอไม่สนใจ แต่เพียงเธอยิ้มให้ กลับคิดเข้าข้างตัวเองตั้งมากมาย ว่าเธออาจมีใจ

                มาตอนนี้ เวลา เวลาก็พิสูจน์ พิสูจน์แล้วว่า ไม่มีทางเลย ไม่มีทางที่จะเลิกรัก...รักเธอผู้นั้น ในเมื่อไม่อาจลบเลือน เขาก็จะขอเพียงแค่จดจำ จำเพียงแต่ภาพเธอคนนั้นตลอดกาล ในเมื่อมิอาจใจ ก็จะขอ..ขอเพียงแค่รัก..รักเธออยู่อย่างห่างๆ...ก็เพียงพอ..

                บอกตัวเอง ไม่การให้เธอมาสนใจ ไม่ต้องการให้เธอหันมามอง ขอเพียงแค่แอบรัก เขาก็พอใจแล้ว แต่อีกใจ ก็ยังคงอยาก อยากจะแย่งชิง อยากให้เธอเป็นของเขา แต่อย่างนั้น เขาก็คงได้เพียงร่าง ที่มีแต่ร่าง หากไร้หัวใจ

                ..เวลา ขอเพียงเจ้าให้โอกาส..

                ..โชคชะตา ขอเพียงเพื่อเธอรับฟัง..

                ..อนาคต ขอเพียงข้าได้สารภาพ..

                ..ขอเพียงข้าได้บอกเธอคนนั้นสักครา บอกความจริง ความรู้สึกที่แท้จริงต่อเธอผู้นั้น..

                ..แม้ตายก็ยอม..

                แค่เพียงไม่กี่คำ ไม่กี่คำของความรู้สึก ความจริงจากใจ คำสารภาพสุดท้าย

....ฉันรักเธอ เฟลิโอน่า ฉันรักเธอ...

.The End.