(Fic)Inazuma Eleven: Stuck in my heart

ลำดับตอนที่ #15 : I'll by your side

:)  Shalunla

I'll by your side

Shindou POV

โอย~ โกรธเตะบอลซะขาจะหักเลย T^T 

"รุ่นพี่ครับพอก่อนมั้ยครับ...แฮ่ก 

ผม...จะ...ตายแล้ว = ="

ดูท่าทางทั้งชินสุเกะกับอิบุกิ

หอบจนจะตายแล้ว 

แล้วไอ้คนเตะมันไม่ยิ่งกว่าเรอะ! 

"ฉันก็ว่างั้นแหละ..."

ผมพูดขณะหอบ 

"ชินโดคึกจัดมั้งวันนี้"

เอ็งยังจะมีหน้ามาพูดเนอะซากุระ 

= =*

"เออ...ว่าแต่มีใครเห็นคิริโนะมั้ย?"

ผมหันไปทางทุกคน 

และส่ายหน้าไปทางเดียวกัน

"ไม่ฮับ~ 0_0"

เท่าที่สังเกตดู คาริยะมันก็หายไป!

อยู่ไหนนะ...

ผมเลยวิ่งไปดูที่ห้องพัก...ก็ไม่มี

"คิริโนะ!! อยู่ไหน!!"

"ชินโด...ข้าอยู่นี่.."

ผมหันไปทางเสียงหลอนๆนั่น

"คิริโนะ =[]= 

เอ็งมาทำด๋อยอะไรแถวนี้!!"

"มาล้างหน้าอ่ะ ไปกันเหอะ"

ทำไมเสียงมันดูลึกๆ แล้วก็ชื้นๆอย่างงั้นอ่ะ

"อ...อืม"

ผมสังเกตระหว่างเดินเขา

จะหดคออย่างกับเต่า(?) 

เลยแล้วก็เอาเสื้อวอล์มดึงคอเสื้อขึ้น

(บ้านชินโด//Rizโทษทีที่ต้องตัดฉาก T^T)

ปกติเมื่อวานผมกลับมาดึก

เลยไม่ได้ซ้อมเปียโน

วันนี้ผมเลยให้คิริโนะมานั่งเป็นเพื่อน

"นี่...นายนั่งเป็นเพื่อนฉันตรงนี้นะ"

"อืม ได้สิ..."

มือยังคงดึงเข้าเสื้อให้ขึ้นสูงๆ

คิริโนะต้องปกปิดอะไรผมแน่...

ผมเลยใช้จังหวะที่เจ้าตัว

กำลังเดินไปที่เปียโน 

กระชากเสื้อวอล์มตัวนอกออกทันที

"เฮ้ย!!!!"

อีกฝ่ายมีท่าทีขัดขืนผมเลย

จับหน้ากดกับเปียโน

 แล้วจับมือสองข้างของเขาไคว้

หลังไว้ 

"เฮ้ย! นายจะเล่นบ้าอะไรอีกเนี่ย!

 ปล่อยสิเว้ยย!!"

ไหล่ของเขายังห่อทำให้

ผมมองคอเขาไม่ชัดเจน

 ผมเลยก้มลงไปดู....

เรื่องจริงเหรอ...

ไม่รู้เหมือนกัน....

รอยแดง 

รอยช้ำตรงคอของคิริโนะ...

มีเต็มไปหมด 

ผมเลยมองลาดลงมาที่หัวไหล่มน

ยังมีรอยเป็นจ้ำชัดเจน 

ยาวลงไปถึงกระดูกคอล่าง

"ตอนไหน?"

"ห...ห้ะ"

"ฉันถามว่าตอนไหน!!!?"

Kirino POV

เห็นแน่เลย!! ซวยแล้ว!

บ้าที่สุด! หมอนั่นเห็นแล้ว

"ตอนไหน?"

เสียงดูเยือกเย็น 

เหมือนคนจิตตก

"ห...ห้ะ"

ผมไม่กล้าจ้องสายตานั่น

...สีเลือดนั่น

"ฉันถามว่าตอนไหน!!!?"

"ต...ตอนเย็น!"

ให้ตายสิ...เขาจะอาละวาดอีกมั้ยเนี่ย?

กลัว?....อย่ากลัวเชียวนะ

ผมต้องไม่กลัวเขาสิ!...

ผมรู้สึกเจ็บแปร๊บที่ข้อมือและส่วนของหลัง

"ตอนเย็นสินะ..."

เสียงเริ่มดิ่งลงลึกไปเรื่อยๆ

"มานี่!!"

ไม่ทันเสียงจะสิ้นสุดผมก็ถูกกระชาก

อย่างเต็มแรง

มือนั่น....คิดจะบีบจนกระดูกผมแตกเลยรึไง!?

โกรธจนสติหลุดไปแล้วเนี่ย...

"ยัยโง่เอ้ย!!"

"ฉันเป็นผู้ชายเว้ย!!"

ตอนนี้เขากระชากผมให้เดินมาจน

ถึงชั้น 2 ของตัวบ้าน

 เพราะที่ผมพูดไปเมื่อกี้เหรอ?

เขาถึงหยุดนิ่ง...

"อย่ามาหยามกันแบบนี้นะชินโด!

ฉันก็ยังเหมือนเป็นผู้ชายอยู่นะ!

 เกิดบ้าอะไรอีกเล่า!?"

หมอนี่...คิดไปไกลแล้ว...

คิดอะไรอยู่นะ...

หมับ!

ตุ้บ!

แผ่นหลังผมถูกกระแทกอย่างแรง 

จนติดผนัง

"ฉัน ไม่  สน"

ลมหายใจหนัก รดหน้าผมอย่างจัง

นัยตาเขามันไร้แววตาเอามากๆ

เขาไม่คิดจะออกห่างผมแม้แต่นิด 

กลับขยับหน้าเข้ามาเรื่อยๆ 

อย่านะ...ไม่ๆๆๆ อย่าทำมันนะเว้ย! 

เจ้าบ้า!

วินาทีที่ริมฝีปากนั่นจะครอง 

จุดที่มันลงกลับเป็นแก้มผมแทน 

ถ้าผมไม่ได้สติกว่านี้คง...

โดนไปแล้ว...

หมอนั่นกดมือผมจนไร้เรี่ยวแรงหมดแล้ว

 มือของเขากำลังบังคับ

ให้หันหน้าตรง สถานการณ์แบบนี้...

มันจะเกิดได้ยังไงกัน?

เขายังพยายามบิดหน้าผมให้ตรง...

เพื่อสิ่งที่เขากำลังพยายาม

พนันได้เลยว่าตอนนี้ทั่วทั้ง

ใบหน้าผมคงปวมไม่น้อยเลย 

ตอนนี้เอ็นคอผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ!

ถ้าผมปล่อยหน้าไป...ต้องโดนเขา...

แน่ๆ 

"ชิน!...ชิน! โด! 

หยุด!! อื้อ! ชิน!..หยุด!!"

เขายังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย...

กลัว...เหรอ? ผมกำลังกลัว...

กำลังกลัวเพื่อนสนิทตัวเอง...

เขาดูไม่เหมือน....ชินโด...

ผมกำลัง...ถูกไล่ต้อน...

กำลังอ่อนแอ...

กำลังถูกเพื่อนตัวเองรังแก...

สัมผัสเริ่มรุกเร้าเข้ามา

ใกล้ริมฝีปากของผมเรื่อยๆ 

แล้วก็...หยุด?

ผมค่อยๆ หันหน้ามองเขา...

แต่...มันคือกับดักชัดๆ 

เมื่อผมถูกริมฝีปากของคนตรงหน้า

 บดขยี้ทุกอย่างลงมา 

ลิ้นอุ่นๆรุกเข้ามาอย่างฉับพลัน

ควานหารสชาติที่เขาต้องการ...

"อินโอ!! อุด!! อื้อ!! ฮื่อ!ๆ"

เขาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย

 ลมหายใจผมเริ่มถี่ลง...

ในปอดรู้สึกมันกำลังแข็งไปหมด

ตอนนี้ผมเหมือนไอ้งั่ง

 ที่ยืนเฉยๆให้คนตรงหน้าย่ำยี

ไม่รู้จักกี่ครั้ง ไม่สิ...ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้ว

"ไม่ห้ามเหรอ?"

จู่ๆเขาก็ถามขึ้นขณะที่ลิ้นกำลังเล่นในปากผม

"..."

อีกคนเหรอ?

คราวนี้เพื่อนสนิทด้วย...

โครม!

ผมพุ่งเข้าไปคล่อมเขา

 แล้วเรียกความโกรธทั้งหมด 

ทั้งต่อย ทั้งทุบ ทั้งตี ตบ เขาทั้งตัว

"ฮื่อๆ ฮื่อ บ้า! ขอโทษฉัน!! ฮื่อๆ ไอ้!..."

แรงผลักผมให้เป็นฝ่าย

อยู่ด้านล่างแทน

"รนหาที่เองนิ! 

อย่ามาใสซื่อหน่อยเลย!

 สะใจว่ะ! 

ที่นายโดนไอ้เด็กนั่นมันเล่นซะยับเลย!"

"หยุดพูด!!! 

ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น!

ฮื่อๆ! ฮื่อ! นายนั่นแหละ! 

อย่ามาพูดทุเรศๆแบบนั้นกับฉัน!!!"

"โห! คิดว่าตัวเองดีขนาดนั้นเหรอ!?

ฉันก็ไม่อยากได้ของ

ที่ผ่านคนอื่นมาแล้วอ่ะนะ!!"

"..."

"ทำไม!? พูดไม่ออกรึไง!? 

หรือมันแทงใจดำ!? ห้ะ!?"

น้ำตามันไหลหนักยิ่งกว่าเดิม ชินโด...

ไม่เคยต่อว่าผมแบบนี้...

วินาทีนี้อยากออกไป...

ออกไปให้ไกลที่สุดจาก คนแบบนี้!

"อึ้ก!"

ผมกระแทกเข่าขึ้นอย่างแรงที่ 

จุดตายของหมอนั่น...

"...."

"บ้าเอ๊ย..."

เขาสบถ ด้วยความเจ็บ

ผมรีบเดินออกมาจากเขา

แล้วรีบเข้าห้องนอน...

เก็บของทุกอย่างที่เป็นของผม 

และทิ้งทุกอย่างที่เป็นของเขา

ผมตัดสินใจโทรหาแม่

ตื้ด ตื้อ...

"ว่าไงจ๊ะ คิริโนะ เป็นยังไงบ้างลูก?"

"ดีค่ะ หนูขอออกไปอยู่บ้านนะคะ"

"อ...อ้าวทำไมล่ะลูก 

อย่าเพิ่งออกนะ แม่ขอร้องเลย..."

"ทำไมคะ?"

"แม่ว่ามันไม่ปลอดภัยนะลูก

 ถือว่าแม่ขอร้องแล้วกันนะ"

"ค...ค่ะ"

 อย่างน้อยก็ปลอดภัยจากเรื่องพรรคนั้น

แต่ก็ย้ายกลับก็ไม่ได้อีก!

Shindou POV

โอย...เจ็บชะมัด เจ้าบ้านั่น!

'หวาน' 

ให้ตายสิ...เมื่อกี้ผมทำสิ่งที่

ต้องการมาตลอดหลายปีมานี้...

สมการรอคอยที่สุด...

แต่ว่า...

ถ้าผมเลือกที่จะทำก่อนหน้านี้...

ป่านนี้...ผมคงได้ลิ้ม 

รสชาติแบบนั้นได้ทุกเมื่อ...ที่ต้องการ...

แล้วคิริโนะก็จะ...มีแค่ผมคนเดียว...

แต่ทำไม...ผมรู้สึกคับคาใจแบบนี้นะ?

ผมก็ได้จูบคิริโนะไปแล้วนิ...

สิ่งที่ผมยังไม่ได้คือ....ใจเขา?

งั้นเหรอ?

ผมอยากให้เขารู้สึกแบบเดียวกับผม

ไม่อยากรู้สึกแบบนี้แค่คนเดียว...อีกแล้ว

คิริโนะต้องโกรธผมมากแน่ๆ

แย่...แย่ที่สุดเลย...

อะไรๆ มันต้องได้มาด้วยความเต็มใจสิ

ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงนะ?

ไม่รู้ว่าเมื่อกี้คิริโนะจะเกรียดผมเลยรึเปล่า?

"คุณหนูคะ มีอะไรรึเปล่าคะเมื่อกี้เห็นอะไรดัง 

กรุก กรัก?"

"ป่าวๆ ไม่หรอกๆ เตรียมอาหารเสร็จแล้วไช่มั้ย?"

"ค่ะ จะให้ฉันไปเรียกคิริโนะ ให้มั้ยคะ?"

"ถ้าเค้าอยากกินเดี๋ยวเค้าก็ลงมาเองนั่นแหละ..."

"ค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันทำอีกชุดไปเสริฟคิริโนะ

แทนดีกว่านะคะ"

"อืม ได้สิ"

ผมพูดเสร็จจึงลงไปทานข้าว แล้วอาบน้ำนอน

Kirino POV

"คุณคิริโนะคะ ขออนุญาติค่ะ"

"ค่ะ"

แล้วเมดคนนึงก็เข้ามาเสริฟอาหารฉัน

"คิริโนะมีเรื่องทะเลาะกับคุณหนูเหรอคะ?"

"อ..อ่า นิดนึงน่ะค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ 

ฉันยังไม่ล็อคประตูไว้นะคะ

เผื่อคุณอาจจะยังไม่อิ่มน่ะค่ะ"

"อ่อ ได้ค่ะ"

เฮ้อ...ทำไมนะ?

ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยนะ?

หมั่นไส้เรารึไง?

ไม่เข้าใจจริงๆ 

ที่เราไม่บอกเขาก็กลัวว่าจะเอาไป

คิดไปเครียดอีก 

หมอนี่ยิ่งชอบเครียดง่ายๆอยู่....

ผมหันหน้าไปมองนาฬิกา

'2.47'

ผมยังไม่นอนอีก...

นอนไม่หลับด้วย...

หิวจัง...ลองไปที่ห้องครัวหาอะไรกินดีกว่า...

ผมถอนหายใจ พลางลุกขึ้นจากเตียง

และหยิบเสื้อคลุมตัวบางขึ้นมา

แอ๊ด...

เสียงหลอนชีส~

เงามืด?...

เฮ้ยๆ!! คนยิ่งกลัวๆอยู่ 

ตึกๆ

แกร้ก

"หืม?"

ผมหันหลังกลับไปดูตามเสียง

ผ...ผู้บุกรุกกกกกก!!!!!!!

มันเห็นผมแล้ว!!!

ตายแล้วๆๆๆ ผมตายแน่ๆๆ

"ชินโด!!!!!!!"

ผมตะโกนสุดเสียง

ผมรีบวิ่งเข้าห้องนอนแต่ 

มันเตะประตูเข้ามาก่อนที่ผมจะปิดเสร็จซะอีก

"ช่วยด้วยยยยยยย!!!!!!!!"

ตอนนี้ผมกำลังวิ่งไปที่หน้าต่าง 

ถ้าไม่มีทางเลือก...คงต้องกระโดด

ผมตัดสินใจกรี๊ดออกมาดังที่สุด

เท่าที่จะทำได้ อย่าหาว่ามันแต๋วแตกนะครับ

 เป็นผู้หญิงอยู่ต้องใช้เสียงให้เป็นประโยชน์

แต่ตอนนี้ผมมีสองทางเลือก แต่...

เดี๋ยว...มันมีที่พอจะเกาะได้...

"ฮึ้บ!"

ต๊าย! ฝนตก!? อ๊ากกก!! 

ทำไมแกมาฟ้าร้องฟ้าผ่าฝนตกกันตอนนี้ฟะ!? 

ที่น่ากลัวอีกอย่างคือ 

เจ้าผู้บุกรุกที่ไม่พูดซักคำ หรือกลัวคนตื่น?

เสียงฟ้าร้องดังอยู่

 มันน่ากลัวมากเลย

น่ากลัวจริงๆ...

ผมไต่ไปจนถึงหน้าต่างห้องชินโดเลย

ทุบๆ ให้มันแตก แต่มันเป็นกระจกกันกระสุนน่ะสิ!

"ชินโด!!!!! ไอ้เ_ร ตื่นสิ!!!!!"

ไม่ไหวแล้ว...

"ฮึก...ฮื่อๆ! ฮื่อๆ! ตื่นสิ...ได้โปรด..."

น้ำตาค่อยๆไหลออกมามัน ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ...

มือผมเริ่มล้า...เจ้านั่นก็กำลังใส่ถุงมือปีนตามผมมา

Shindou POV

กุ่ก กั่กๆ~

โอ้ย~ นอนไม่ค่อยหลับเลย

เสียงไรนักหนาวะเนี่ย!?

ผมเอาหมอนปิดหูก็แล้ว

'ชินโด!!!!! ไอ้เ_ร ตื่นสิ!!!!!'

เสียงแว่วไหนอ่ะ?

เสียงเคาะหน้าต่างด้วย...

ผมเลิกม่านดู...

คิริโนะ?...

กำลังเคาะหน้าต่างผมอยู่

พอรู้แล้วหละว่ามันยังไง

ผมเลยกดปุ่มเรียกยามที่โต๊ะวางของ

'ห้องคิริโนะ ข้างนอก'

'ครับๆ ผมจะรีบไป 

ช่วยคิริโนะก่อนเถอะครับ'

'อืม'

หน้าต่างผมเป็นแบบเลื่อน

ข้างนอกฝนสาด 

ตอนนี้คิริโนะกำลังอ่อนแรงแล้วด้วยสิ

"ชินโด"

เขาพูดพอได้ยินก่อนที่

ผมจะลากตัวเขาเข้ามา

ฉึก!

"โอ้ย!"

จู่ๆก็มีมีดสั้นมาเฉียดมือผมจนเลือดออก 

แล้วข้างนั้นเป็นข้างที่จับคิริโนะด้วย

แววตาสีฟ้าเบิกกว้างขณะที่

ร่างของตัวเองกำลังลอยอยู่

บนอากาศและพร้อมที่จะตกลงทุกเมื่อ

มือนี้กลับทำอะไรไม่ได้เลย

ไม่...นะ...

ร่างของคิริโนะค่อยๆร่วงลงไปที่ละนิด

ในห้วงความคิดผมจนขอบกน้าต่างผมกินร่างนั้นจนมิด

เสียงฟ้าผ่าได้หายไปหมด

ผมรีบปิดหน้าต่าง ก่อนที่เจ้านั่นจะเข้ามา...

ตุ้บ!

เสียงนั้นดังก้องในโสตประสาทของผม

'คิริโนะแสดงแหละ 

ทั้งสองเป็นเพื่อนกันซ้อมง่ายไงจ๊ะ'

'ข้าจะปกป้องท่านตลอดไป'

'เย้ๆๆ'

'เพื่อนแสดงดีมากเลยนะ'

'อืม งั้นฉันก็จะปกป้องนายตลอดไป'

'หรา~ ให้จริงเหอะๆ'

ภาพในอดีตเริ่มย้อนเข้ามา...

ผมรู้ว่าตอนนั้นคิริโนะอาจคิดว่าผมพูดเล่นๆ

ตามประสาเด็ก grade 5

 แต่ผมอยากทำจริงๆ 

ปกป้องเขา...

ปกป้องเรา...

                    ใครก็ได้...

                                                       ช่วยผม....

                                   ทำให้....

                                      

ปกป้องคิริโนะได้ด้วยเถอะ...

"คุณหนูครับๆ!"

เสียงดูเหมือนพ่อบ้านเคาะประตูห้องผม

"คิริโนะเธอ..."

                     อย่านะ....

ได้โปรด...

"เธออาการหนักค่อนข้างรุนแรงเลยนะครับ!"

ผมรีบวิ่งตามพ่อบ้านไป 

ผมเห็นผมสีพาสเทลจาง กระจายคลุมพื้น 

ใบหน้าที่แสนอ่อนหวานและมักจะ

มีรอยยิ้มมาฝากผมทุกวัน

 ตอนนี้กลับชอกช้ำอย่างสาหัสน่าดู

ตอนนี้ผมกำลังกลัว....

                           กลัวที่จะเสียเธอไป...

ไม่อาจ...แม้แต่ 

จะเข้าไปดูอาการแม้แต่น้อย

ผมมันขี้ขลาดเกินไป...

ร่างบางถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน...

ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปที่รถฉุกเฉิน...

เพื่อจะได้...

พยายามอยู่นี่ไง...

                    พยายามที่จะแข็งแกร่ง 

พอที่จะปกป้องเธอได้....

เป็นไงมั่งค่ะ ตอนนี้เครียดมากเลยค่ะ

แค่พยายามแต่งต่อนะคะ ขอบคุณค่ะ ^^

อย่าลืม 

COMMENT