ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Lost my first kiss?
:)
Shalunla
มันมีแบบว่านิดๆช่วงท้ายนะ = =
_________________________________________
Kirino POV
"คิริโนะๆ"
เสียงคุ้นเคยนั่นกำลังปลุกผมอยู่
"ว่าๆ?
"ถึงแล้วนะเร็วเหอะๆ
เดี๋ยวต้องจัดห้องนอนให้นายอีก"
ตอนนี้ผมกับชินโดก็มาถึงร้ายเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง
ดูชื่อร้านก็ไม่อยากจะก้าวเข้าไปเลย
'Prada' นี่เอ็งจะให้ข้าใส่ Prada!?
โอ้ว~ สวรรค์เงินหมดตัว TvT
"ชินโด...เอ่อ...ฉันว่าไปดูพวก
Fox หรือ พวก GQ ดีกว่ามะ? ^v^|||"
"ไม่เอาอ่ะ เอา Prada แหละ
ฉันชอบ
ให้นายใส่ เข้าใจนะ ^^"
ทีนี้ลากเข้าประตูเลยครับท่าน
ลาก่อนเงินจ๋า รักเธอที่สุด~
พนักงานหันมามองเลยครับ =[]=
"ยินดีต้อนรับค่ะ คุณหนูชินโด ^^"
ห...ห๊าา
"วันนี้คุณหญิงยังประชุมอยู่น่ะค่ะ"
ค...คุณหญิง!? =[]= ผมวิ่งออกตอนนี้ทันมั้ยเนี่ย!?
"อ่อ ครับๆ ช่วยผมหาชุดให้คิริโนะได้มั้ยครับ?
ซัก 14 ชุดก่อนก็ยังดีครับ"
นี่นายจะชุดฟรีๆเลยเรอะ!
ไม่ฟรีม้าง~
"ชินโด...มันจะดีเหรอ? ชุดเดียวก็พอแล้วนะ -_-"
"อ่าวลืมเลยชุดนอนอีกนะ"
นายฟังฉันบ้างมั้ยเนี่ย
"ชินโด...อ้ะ!"
แล้วผมก็ถูกลากออกมา
ดูเหมือนคนนี้จะชื่อ จีเซล มั้ง?
"เอาล่ะ...เรามาทำความรู้จักกันก่อนนะ
ฉันชื่อ จีเซล บราซ
เธอคือ คิริโนะที่คุณหนูพูดถึงบ่อยๆสินะ"
"ค่ะ ^^"
"เอาล่ะฉันจะบอกถึงความสำคัญของ
Prada หรือ Fashion นะคะ
คุณคิดว่า...การใส่เสื้อ Sweater
สีครีมตัวนี้...มันสำคัญแค่ไหนคะ?"
"ฉ...ฉันคิดว่า...มันเข้ากับชุดนักเรียน
น่ะค่ะเลยใส่มา"
เธอพิจารณาอยู่พักนึง
ก่อนจะเดินมาหาฉันใกล้ๆ
"ฉันคิดว่าคุณใส่ของธรรมดามาสินะคะ แต่ว่า..."
"เสื้อตัวนี้น่ะ เคยผ่านการวิวัตธนาการมาหลายสมัย
ตั้งแต่หญิงชนชั้นสูงในอังกฤษคิดค้นการถักนิตติ้ง
มาเป็นผ้าพันคอ สิ่งนี้เดินมาหลายยุคสมัย...
เธอควรคิดในแต่ละครั้งที่จะหยิบใส่มัน...
เอาล่ะตอนนี้เธอเข้าใจ ความเป็น Prada ของเราแล้วสิ
ฉันน่ะ...อยากให้คิดว่า เสื้อผ้าก็ทรงคุณค่านะ"
"ได้ค่ะ ^^"
คือ....มันก็ดีนะ
แต่ว่าเธออธิบายซะผมมีความรู้เลย
แต่ว่าสถานการณ์นี้มันคุ้นๆนะเพราะผมเคยดูเรื่อง
the devil waers prada แล้วก็แบบนี้เลยอ่ะ = =
เอาเป็นว่าความรู้ ก็แล้วกัน
"เอาเป็นว่าขอวัดขนาด size ก่อนนะคะ"
พอวัดเสร็จแล้ว เธอก็นั่งวาดอะไรอยู่ซักแปบนึง
แล้วก็หายตัวไปอีกไม่ถึง 5 นาที
ก็กลับมาพร้อมกองเสื้อผ้า 0[]0
"นี่แหละค่ะ ฉันวิเคราะห์ให้
เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ"
เสื้อผ้าส่วนใหญ่ออกแนวสีพาสเทล
จนถึงวินเทจ แต่ยังคงรูปแบบของ prada
ตรงที่ดีไซด์ยังเป็น dress ซะส่วนใหญ่
"ทีนี้ก็ใส่ซักตัวให้คุณหนูดูนะคะ ^^"
ห...เห้ย!?
"มันจะดีเร้อ~ คือ..."
"คุณหนูสั่งไว้ค่ะ ^_^"
"อ...เอ๋ ด..เดี๋ยวสิ >[]<"
เอาล่ะครับ พวกนั้นมารุมจับผมแต่งตัว
อย่างกับตุ๊กตาเด็กเลยอ่ะ
เหมือนความเป็นชายจะค่อยๆ
ลดน้อยถอยลงแหะ
(หายไปตั้งแต่เกิดล้ะคิริโนะ = =)
"เสร็จแล้วค่ะ! ><"
ยังไม่ทันได้ดูตัวเองผมก็
ถูกผลักออกมานอกม่านแล้วว!! 0x0
Shindou POV
จู่ๆ คิริโนะก็โดนผลักออกมา อย่างไม่ทันตั้งตัว
เจ้าตัวดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆด้วย
อา...น่ารัก...น่ารักอ่ะ
ผมดูโรคจิตไปรึเปล่าเนี่ย 0///0
"ชินโด คือ...น้ำลายนายอ่ะมัน..."
อ...เอ๋ น้ำลาย? ผมขยับปากนิดๆ
ก่อนจะรู้ตัวว่าน้ำลายผมมันยืดลงพื้น
ไปนานแล้วแหละครับ อ๊ากกก!! =///=
ทำไมน้ำลายมันยืดตอนนี้หว้าา!! ><
นี่ผมอยากกินคิริโนะรึไง!?
(หวา~ชินโดอาการหนักแว้ว//riz)
เอ่อ...จริงๆตอนนี้อยาก
จับกดซะตรงนี้ต่างหาก!!
แต่ผมไม่อยากให้ร้านแม่ผม
เกิดเรื่องบัดสีบัดเถลิงขึ้น =v=
จะให้ผมอธิบายคือ...ชุดคิริโนะมัน...
แบบว่า มันเป็นเดรสแขนกุดสีดำ
ธรรมดานั่นแหละ กระโปรงเหนือเข่ามานิดนึง
เน้นว่า 'นิดนึง' นะ
มันทำให้เจ้าตัวดูพริ้วมากเลยอ่ะ
>///<
"ชินโดกลับกันเหอะ
นี่ก็ทุ่มนึงแล้วนะ ยังไม่ได้กินข้าวเลย = ="
"อ..อาเคร"
ผมให้คิริโนะใส่ชุดนั้น
กลับบ้านนั่นแหละครับ หุ หุ =.,=
สรุปคือ คิริโนะออกไปทั้งหมด 6,000 เยน
ผมออกให้อีก 10,000 กว่าเยน
ไม่รู้สิคราวที่ออกให้อากาเนะ
มันรู้สึกหวงเงินมาแปลกๆ
แต่ตอนให้คิริโนะมันรู้สึกดีใจอ่ะ....
แต่ว่าเงินเนี้ยยังไงมันก็ของ
พ่อแม่ผมอยู่ดีนั่นแหละ T^T
ผมขอโทษครับ
แต่ 6,000 เยนของคิริโนะ
รู้สึกเจ้าตัวสีหน้ากังวลมากอ่ะ
ก็ไม่แปลกหรอก
คิริโนะเห็นค่าของเงินมากกว่า
ผมซะอีก
ผมเดินนำคิริโนะไปที่ห้องนอนข้างๆห้องผม
เพราะปกติตอนคิริโนะยังเป็นผู้ชาย
เอ่อ...พูดแบบนี้มันก็รู้สึกแปลกๆเนอะ
ช่างเหอะๆ ตอนหมอนัานเป็นผู้ชาย
ก็นอน ห้องเดียวกับผมแต่ว่า
ตอนนี้เป็นผู้หญิงก็เลย....คือ...
จริงๆก็อยากอ่ะนะ
แต่ผมก็ไม่อยากควบคุมตัวเองไม่ได้อ่ะนะ
เพราะอาจเป็นไปได้ว่าผมอาจจะ
แบบว่า....คิริโนะแล้ว...
ผมก็เลยจัดการแยกห้องเลย
"คิริโนะถ้าต้องการอะไร
กดกริ่งได้นะ"
"อืม"
"อา...งั้นราตรีสวีสดิ์นะ ^^"
"อืม ราตรีสวัสดิ์ ชินโด
อ้อ...แล้วก็ขอบคุณนะที่อุตส่า
ลำบากเงินซื้อเสื้อผ้าให้เยอะขนาดเนี้ย ^^"
"อ่อ..ไม่เป็นไรหรอก นอนเถอะ"
แกร๊ก!
คิริโนะล็อคประตูเสร็จเรียบร้อย
ผมก็ล้มตัวลงนอนในห้อง
ในใจก็คิดหลายอย่างเลย
ห้องนั้น...
มันก็ไม่ค่อยปลอดภัยซักเท่าไรหรอก
(morning~)
Noone POV
ก็อกๆ
"คุณหนูตื่นได้แล้วค่ะ ตี 5 ครึ่งแล้วค่ะ"
เสียงเมดคนนึงดังขึ้นหน้าห้อง
เจ้าของชื่อ 'ชินโด ทาคุโตะ'
ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องตื่นเช้าๆ
"ครับๆ"
อากาศวันนี้เริ่มมีฝนตกครึ้มๆ
ซึ่งยากสำหรับคนส่วนใหญ่
ในการลุกจากเตียง
แต่คงไม่ไช่กับเขาคนนี้
ส่วนหนึ่งอาจจะมาจาก
ความรับผิดชอบซะส่วนใหญ่ เพราะปีหน้า...
พ่อของเขาบังคับให้ลงสมัคร
เลือกตั้งประธานนักเรียน ไม่แปลกที่ตระกูลใหญ่ๆ
พวกญาติพี่น้องทุกคนต้องการ
ความรับผิดชอบที่สูงส่ง
ทุกอย่างในชีวิตเขาดูน่าเบื่อ
และตึงเครียดตลอดเวลา
แต่สิ่งนึงที่ทำให้เขาวาดฝันเกี่ยวกับ
อนาคตของตัวเองไว้สวยงาม...
ชีวิตของเขากับ...คิริโนะ รันมารุ
ความคิดนี้มักผุดมาตลอดเวลาของท้อแท้
หรือเหนื่อยกลับเพิ่ม
กำลังใจให้เขาเยอะขึ้นเท่าตัว
"ชินโดๆ เป็นยังไงมั่ง?"
วันนี้คิริโนะขอลองทำอาหาร
ก็เจ้าตัวตื่นมาตั้งแต่ตี 4
มาทำอาหารเองหมดเลย
ชินโดเริ่มคิดไปแล้วว่า
คิริโนะอาจเป็นผู้หญิง
มาตั้งแต่เกิดแล้วละมั้ง
"อืมๆ ดีนะ อร่อยเลยล่ะ"
สภาพอากาศหนาวทำให้
ทั้งคู่ออกปากเองว่าอยากเดินไป
โรงเรีบนมากกว่านั่งรถไปแทน
"นี่...คิริโนะ จำที่เคยถามได้มั้ย?
ว่ามาช่วยเป็นรองประธานเป็นเพื่อนหน่อยน่ะ?"
อีกฝ่ายที่ตั้งคำถามก็เอ่ยขึ้นถาม
ก็แน่ละ...ในเมื่อถ้าเป็น
รองประธานก็ได้ไกล้ชิด
กับประธานเป็นธรรมดา
"เอ่อ...อันนี้ก็ไม่รู้สิ...
ฉันยังไม่ค่อยมีความรับผิดชอบ
ซักเท่าไรน่ะ"
"ทำไปเดี๋ยวก็มีเองนั่นแหละน่า..."
"เอาเถอะๆ เหลืออีกตั้งนานนิ
เดี๋ยวค่อยว่ากันก็ได้"
ทั้งคู่เดินมาถึงหน้าโรงเรียน
ที่ผู้คนค่อนข้างล่อยหรอ
"เช้าขนาดนี้เนี่ย
นายมาทำไมกันนะ?"
"ก็...จริงๆมาซ้อมบอลกันก่อนมั้ย?
เมื่อวานก็ไม่ได้ซ้อม"
"ก็ดีๆ แล้วจะซ้อมยังไงล่ะ?
รุ่นพี่ซันโกคุก็ยังไม่มาอีก"
"ซ้อมแย่งลูกนั่นแหละ
ยังไงการเป็นกองหลังและกองหน้า
ก็ต้องใช้ทักษะด้านนี้เหมือนกันอ่ะนะ"
เรื่องของการแย่งลูกบอลของคิริโนะยัง
เหนือกว่าชินโดอยู่ดี
"ช่องว่างตอนแย่งนายมันมีเยอะนะ
เอาตัวมาข..ขวางหน่อยสิ อ้ะ! ได้แล้ว!"
ในที่สุดกองหลังอย่างคิริโนะก็สามารถแย่งลูก
จากกองกลางไปได้ซะงั้น
"ก็นายเป็นกองหลังนี่...แย่งลูกดูนี่นา
ฉันว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนเหอะ
เหนียวตัวแล้วเนี่ย"
"เห็นด้วยเลยเพิ่ล น่าเบื่ออ่ะ
พรุ่งนี้วันเสาร์อีกละ"
Shindou POV
บอกตามตรงเลยครับช่วงเมื่อวานถึงวันนี้ผม
รู้สึก ผมกับคิริโนะ ย้อนไปตอน ม.1 เลยล่ะ
ทั้งเรื่องสอบ เรื่องบอล แม้แต่มิตรภาพ
อยากให้คงอยู่แบบนี้ตลอดไปจัง...
แต่ทุกอย่างที่กำลังจะสวยงาม
กลับอยู่ได้ไม่นาน...ในตอนนี้
ผมรู้สึกว่ามันอีกยาวไกล....
ชีวิตคือ สิ่งที่ให้เรามาสินะ
ชีวิตคือ สิ่งที่ให้เรามาเพื่อเป็น
ก้าวนึงของโลกเลยสิ
ชีวิตนี้...อยากใช้ให้เกิดประโยชน์จัง...
ผมน่ะ...อยากสร้างสรรค์เพลงใหม่ๆ
ที่ออกมาจากความคิดของผม
_______________________
(พักกลางวัน)
Kariya POV
"ใครรู้มั่งคะว่าแสงออโรร่าที่เดินทาง
ผ่านสุญญากาศมายังขั้วโลกเหนือ
ได้ยังไงค่ะ?"
....เงียบ...
ตอนนี้ทุกคนกำลังเข้าเฝ้าพระอินทรย์ครับ
"ใครตอบคำถามได้ยกมือ แล้วไปพักได้"
เท่านั้นแหละครับ พระอินทรย์ไล่กลับเลย
อ้ากกก!!! อยากพักเฟ้ยยย
หิวๆๆๆ > <
อีกอย่าง ม.2 ก็เพิ่งเริ่มพักตอนนี้ด้วย
"ผมๆๆ!! ผมตอบได้ครับ!"
ความรู้มาจากไหนไม่รู้ครับ
เหมือนมันลอยมาแตกในหัวผมพอดีเลยอ่ะ
โม้ละๆ = =
"คาริยะ มาซากิ ตอบ!"
เฮือก! =[]= เสียงน่ากลัวจังฟะ
"อ...เอ่อแบบว่าไอ้แสงออโรร่า
มันเกิดจากอนุภาคพลังงานสูง
หรือเรียกว่าการลุกจร้า
บนดวงอาทิตย์อ่ะครับ
แล้วไอ้ตัวคลื่อนมันก็วิ่งผ่าน
สุญญากาศแล้ว
มันก็ถึง เออ...สนามแม่เหล็อกของโลกอ่ะครับ
แล้ว...ขั้วของแม่เหล็กโลกมันรวมตัว
อยู่ที่ขั้วโลกเหนือกะใต้อ่ะครับ
เลยเกิดบ่อยตรงนั้นอ่ะครับ"
(นายเทย์มากอ่ะคารี่ = =// Riz)
ผมรู้สึกรังสีอัมหิตมาแผ่มาทั่วห้องไงก็ไม่รู้สิครับ
"ดีมาก! ต่อไป! ทำไมคลื่นที่เดินทางมา
มันออกสีที่ไม่ไช่สีเดิมของดวงอาทิตย์"
หึ หึ ในที่สุดก็ได้กินข้าววว
ผมรีบไปดักหน้าตึก ม.2 เลยครับ หิ หิ
"ก็บอกแล้วไง มันตั้งปีหน้า
ถามจริงๆเหอะชินโด ใครมันจะ
เคร่งเรื่องเป็นประธานตอนนี้
มากกว่านายมั่งฟะ"
"มันคือเรื่องของความรับผิดชอบนะ คิริโนะ
นายนั่นแหละคิดอะไรนานจัง ไม่สิๆ
โทดๆ ลืมไปเลยตอนนี้นายไม่ไช่ผู้ชาย"
เฮ้ยๆๆ =[]=!!!!!!!!!!!!!!
ร...รุ่นพี่คิริโนะเป็น ผ...ผู้ชายยยยย!!!!!???
"รุ่นพี่!!!!!! >[]<"
"คาริย้าาาา O[]O ไอ้เด็กโม่ยยยย!!"
คือไรวะ เด็กโม่ย? งงๆ
ฮ...เฮ้ยแล้วตกลง...
ตอนนี้...มันยังไงนะ
สายตาพี่ชินโดมัน...มองแรงมากอ่ะ
ไม่ทันที่ผมจะพูดต่อ พี่ชินโดก็รัดตัว
พี่คิริโนะอย่างแน่นเลยครับ
คิดว่าตัวเองเป็นใครกันนะ!?
เอาแต่ใจ! เอาแต่ใจที่สุด!
ช่วย ไปไกลๆซักันจะได้มั้ยนะ!?
"ปล่อยนะครับ! เอามือออกไปนะ!"
ผมปัดมือกัปตันออกจากตัวรุ่นพี่คิริโนะ
"เฮ้ย! อย่ามายุ่ง!
เป็นรุ่นน้องอย่ามายุ่งสิ!"
"กัปตันนั่นแหละ! เอาแต่ใจที่สุด!!"
"หยุดนะ!!!!!"
"คิริโนะ!/รุ่นพี่!"
ให้ตายสิ...เอาอีกแล้ว...
น้ำตานั่นน่ะผมไม่อยากเห็นเลย
"ฮึก...พวกนายมันบ้าจริงๆ...
หัดเป็นมิตรกันบ้างสิโว้ยย!
มันอะไรนักหนา!?"
"ข...ขอโทษ"
ผมและกัปตันพูดพร้อมกัน...
"ไปกินข้าวกันเถอะ ยังไงก็ต้องไปกับเทนมะ
กันนิ มาเหอะ แล้วช่วยลืมๆ
เรื่องเมื่อกี้ไปซะ..."
"ครับ/อืม"
กินข้าววันนี้อุตส่า...ตั้งใจไว้แล้วแท้ๆ
ช่วงนี้กัปตันเข้าหารุ่นพี่บ่อยมาก
(เลิกเรียน/ซ้อมบอลจ่ะ ^^)
"รุ่นพี่ชินโดครับ ทำไมวันนี้มาแปลกจัง
ล๔กเตะร่างอวตารเมื่อกี้ชินสุเกะยัง
รับไม่อยู่เลยนะครับ?"
อิบุกิที่งงๆกับท่าทีของชินโด
แต่คงไม่ไช่คนเดียวที่อาการเปลี่ยนไป
"คาริยะทำไม นายกันลูกโหดแล้วก็ขยัน
กว่าวันอยู่วะเนี่ย?"
มาทาทากิที่ซ้อมแย่งลูกจากกองหลัง
ของทั้ง Raimon Eleven
และ Earth Eleven
ก็งงไม่แพ้กัน
"กินยาผิดขวดแล้วมั้ง?"
ที่ผมเล่น...
ที่รุ่นพี่ชินโดทำ...
ก็คงมาจากความโกรธตั้งแต่ตอน
กลางวันแล้วล่ะครับ
"โห~ วันนี้ทุกคนซ้อมจนฉันซึ้งเลยนะเนี่ย"
โค้ชเอ็นโดพูดขึ้น
ผมเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา
ก่อนจะกลับบ้าน
แต่ตอนที่ผมเข้าไปผมก็เจอรุ่นพี่
คิริโนะอยู่คนเดียว
คงกำลังล้างหน้าเหมือนกัน
อะไรไม่รู้ทำให้ผมเดินเข้าไปไกล้ๆ
ไกล้...และไกล้มากขึ้น
จนมือผมไปทาบมือที่รุ่นพี่จับก๊อกน้ำ
"หืม? อะไรเรอะ?"
รุ่นพี่ถามผม
แต่คำตอบนั้นผมไม่คิดจะตอบหรอก...
"Hunter Net..."
ผมจัดการใช้เวลาที่รุนพี่อึ้งๆ
เอาเชือกมามัดมืออีกฝ่าย
ช่วงวินาทีนี้...คิดอะไรไม่ออกเลย
แค่ทำตามใจอยาก....ก็เท่านั้น
"เฮ้ย! ปล่อยฉันนะเว้ย!"
มือผมเริ่มเล่นปรอยผม
และผลักร่างบางลงม้านั่ง
"ผมว่าจะถาม...นานละ...
รุ่นพี่...เคยเป็นผู้ชายสินะ...
อยากกลับไปเป็นหรือไม่...
ผมก็...ไม่สน"
"ปล่อยนะ! นายคิดจะทำบ้าอะไรกัน!?"
อีกฝ่ายเริ่มดิ้น
"...."
ผมรู้สึกว่าถูกดึงดูด...อย่างมาก
ใบหน้าผมเริ่มขยับไปที่ต้นคอ
ลมหายใจแผ่วเบารดต้นคออีกฝ่าย
จนตัวสั่นระริกจากความกลัว
ผมเริ่มประทับริวฝีปากที่โคนต้นคอ
สีขาวของรุ่นพี่ รู้สึกมันคงจะ
ไม่หยุดเแค่นี้น่ะสิ...
ผมเริ่มไล่ขบ บริเวณทั้งคอจนเป็นรอยแดง
ถึงตอนนี้เริ่มขยับตัวออกเพราะสังเกตว่า
ร่างบางข้างใต้แทบเป็นลม
แต่รสชาติหวานเมื่อกี้...
มันติดอยู่ปากผมยังไม่หาย
แต่ขณะที่ผมกำลังเพ่งสติที่ตัวเอง
ผมก็รู้สึกถึงความเจ็บที่แก้มข้างขวา...
เพี๊ยะ!
ผมไม่คิดจะพูดอะไรอยู่แล้ว...
"เด็กบ้า!! ฮึก..ฮึก
นาย!! มัน! เลว!
เลวที่สุด! คาริยะ!!"
"ผมขอโทษ..."
"อย่ามาพูดแสร้งว่าตัวเองดีมากนัก!!!
นายมันก็แค่ไอ้เด็กฉวยโอกาส! ออกไปนะ!"
แล้วรุ่นพี่ก็วิ่งออกไป...
ทำบ้า...อะไรของเราเนี่ย...
เรื่องพรรคนี้...ผม...
ขอโทษนะครับ
แต่...ผมไม่อาจออกไปจาก
ขีวอตรุ่นพี่ได้หรอกครับ...
"ยกโทษให้ผมด้วย..."
___________
เนื้อหามันเริ่ม....Dark แล้วล่ะสิ หุ หุ = =
เป็นไงมั่ง ^^ รอแปบนึงนะ cause i care อ่ะ
อย่าลืม
อย่าลืม
COMMENT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น