ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Kirino's the first girl day
:)
Shalunla
Riz ขอโทษนะ คือ...ไรต์แต่งคู่นี้แบบว่าว่า
ไอเดียมันปิ้งมาพอดีอ่ะ เดี๋ยวต่ออีก 50%
บทก่อนหน้านี้นะ
T^T
___________________________________
Kirino's the first girl day
สีน้ำตาล = คำพูดชินโด
สีชมพู = คำพูดคิริโนะ
สีฟ้า = คำพูดคาริยะ
"ตายจริง...เเกมม่า นายลืมอะไรไปรึเปล่า?"
เบต้ากำลังจะเข้าไปรายงานตัว
เอ่ยขึ้น
"ลืมอะไรล่ะ?"
"รู้สึก master บอกว่าให้
บอกคิริโนะแล้ว...ไงต่อนะ"
เมื่อพวกรู้ว่าลืมอะไรไปก็รีบ
ย้อนเวลากลับไปหาคิริโนะทันที
ก่อนที่...เวลาจะผันผวนไปมากกว่านี้
"คิริโนะ!!!"
ตอนนี้เวลาในมิติของคิริโนะเป็น
ตี 4 กว่าๆ
"ใครมาทำอะไรในห้องชั้นเนี่ยย!! >[]<"
"พวกเราเอง!! ใจเย็นๆ"
"พวกนายอีกแล้วเหรอ =..= ทำไมอีกล่ะ"
"คนสวยอุตส่าจะมาช่วยนะเนี่ย...
เข้าเรื่องๆ คือ
ฉันจะเปลี่ยนฐานข้อมูล
ของคนที่รู้จักนายแปรผันตามสิ่งที่นายเป็นอยู่
และเมื่อนายกลับไปเป็นผู้ชายเหมือนเดิม
ระบบนี้ก็จะทำงานเหมือน
condition หรือ if นั่นแหละง่ายๆ
ถ้าอธิบายแบบภาษา c อ่ะนะ
สมมุติตอนนี้นายเป็นผู้หญิงไช่มะ
ทำความเข้าใจตามนี้นะ
ขั้นแรก มีคนที่ชื่อ คิริโนะ รันมารุมั้ย?
คำตอบคือมี
ขั้นที่สอง จะไปในเรื่องของ condition
ถามว่านายมีเพศมั้ย?
แน่นอนว่าระบบนี้จะตรวจนายว่า
ชายหรือหญิง ถ้าหญิงระบบนี้
จะสานเข้าสู่เส้นประสาท
ความจำของแต่ละคนว่าตอนนี้น่ะนายเป็นผู้หญิง
และทุกคนก็จะรู้ว่านายเป็นผู้หญิง
ส่วนตอนที่นายกลับเป็นผู้ชาย
ระบบนี้จะถูกกระตุ้นโดย
ฮอร์โมนของชายแล้วก็จะเหมือนสั่ง run ใหม่
ค่าที่ออกมาจะเป็นชาย
แล้วเข้าตามเงื่อนไงชายจะส่งข้อมูลไป
และทำลายเส้นประสาทที่
เคยถูกสร้างว่าเป็นผู้หญิง จบปิ้ง"
เบต้าอธิบาย 'คร่าวๆ' ให้คิริโนะฟัง
"แล้วนายก็แค่อยู่เฉยๆทำตัวเป็นผู้หญิง
ไม่เห็นยากมีอะไรผิดพลาด
โปรดติดต่อ 191 ไม่ไช่ละ
ถ้ามีอะไรผิดพลาดเดี๋ยวเรา
ก็ย้อนมาอยู่เรื่อยๆแหละนะ
อ้อแล้วอีกอย่าง คนที่ฉันเว้นไว้คือ
ชินโด คนเดียวนะมีอะไรเขาจะได้ช่วยได้"
"เอ๋ ชินโด? งั้นวันนี้ฉันก็ต้องใส่ unifrom
นักเรียนหญิงอ่ะดิ
แล้วฉันจะเอาจากไหนฟะ >[]<"
"เรื่องนั้นน่ะเรียบร้อยแล้ว
อ่ะเอาไป พวกฉันต้องรีบไปรายงานตัว
บายล่ะ"
"อืม บาย"
ผมนั่งมองชุดนักเรียนหญิงอยู่พักใหญ่
จริงๆผมอยากได้กระโปรงยาว
แบบยัยมิโดรินะแต่ดันเป็น
uniform แบบของอากาเนะซะงั้น =_=|||
(ชุดนักเรียนคิริโนะ อิ อิ Riz
เอาไปแก้จากอากาเนะเป็นคิริโนะใน Photoshop ^^)
เอาล่ะไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ!
เดี๋ยวสายจะน่าอายกว่านี้อีก!
เอ่ย...ตอนนั้นยังอายไม่หายเลย....
แต่ที่อากาเนะพูดก็จริงอ่ะนะ >_<|||
โอย~ ช่างเหอะ
ก็อากาเนะยังไม่รู้นิ ก็คงหึงชินโดเป็นธรรมดาอ่ะนะ
บวกกับความโกรธด้วย
เอาเหอะๆแล้วๆไป
"รุ่นพี่คิริโนะครับ~ โอฮาโย คร้าบ~ ^^"
จะเป็นไปได้นอกจากเทนมะ(ม้าเคะ)
"อืมๆ"
ปกติจริงๆด้วยแหะ
"สวัสดีครับรุ่นพี่"
ไทโยก็มากับเทนมะด้วย
แปลกจริงๆ ปกติเทนมะจะต้องมากับสึรุงิ
ิไม่ไช่เหรอ? ทำไม...มากับไทโยได้ล่ะ?
"อ่าว...แล้วสึรุงิล่ะ?ไม่มาด้วยกันเหรอ?"
หลังจบคำถามผมเทนมะดู
สีหน้าซีดๆก่อนจะก้มหน้า
คงหาคำตอบเพื่อเบี่ยงเบนอีกนั่นแหละมั้ง
ไทโยกลับเบี่ยงหน้าไปทางอื่น
"อ่อๆ ไม่เป็นไรฉันสงสัยเฉยๆน่ะ"
ตอนนี้ทั้งเทนมะกับไทโยก็สีหน้าปกติขึ้นแล้วล่ะครับ
ผมรีบเดินดุ่มๆขึ้นชั้นเรียน...
เห็นชินโดนั่งอ่านหนังสืออยู่...
ผมควรจะเข้าไปทักมั้ยเนี่ย...
เหมือนกำลังตั้งใจอ่านอยู่ด้วยสิ...
แต่สิ่งที่ผมลืมคือ
ผมนั่งข้างชินโด!! ><
ทำตัวปกติๆๆ
"อรุณสวัสดิ์ชินโด นายอ่านไรอ่ะ?"
เขาเงิยหน้าขึ้นมาสีหน้าเปลี่ยน
ฉับพลันตาสีเปลือกไม้นั่น
ไล่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย
"มองอะไรของนายไม่เคยเห็น คนรึไง?"
หน้าชินโดเขาประมาณว่า อึ้ง
ผสมตกใจ นี่ถ้าผมไม่สังเกตว่า
ขอบตาเขาดำเองมากๆ
จนจะเป็นหมีแพนด้าได้เลยนะ
ผมพูดพร่ำทำเพลงในหัว
แต่ชินโดยังเงียบไม่พูดอะไร
เอ้า....สายตามันก็มองเข้าไป
มองเข้าไป!
ผมก็รู้นะว่าชินโดเป็นคน
ที่เบต้ายกเว้นน่ะแต่ว่า
เขาก็เคยเห็นผมใส่กระโปรงนะ
มองอีกเรอะ!?
"มองหาเตี่ยแกเรอะ!? >[]< ฉันหมายถึงนายนั่นแหละ!"
"ห..ห้ะ! =[]="
อึ้งครับ อึ้ง
"ฉันถามว่า! นายมองอะไร!
แล้วนายอ่านอะไรอยู่กัน 'ยะ!'...อ่ะจ่ะอ่ะ!
=[]= เฮ้ย! ไม่ไช่ๆ ตอบมาสิ!"
ไปแล้วครับท่านคำนั้นมัน....ของผู้หญิงนะเห้ยย~ TvT
"ก...ก็ ม...มอง...
ตารางธาตุข้างหลังนายน่ะ!"
ต...ตารางธาตุ...
เอ็งจะมองหาอะไรฟะ
ในเมื่อเรื่องที่เอ็งอ่านอยู่น่ะมันกลศาสตร์!
อีกอย่างมันอยู่ห่างเป็น 5-6 เมตรนู่น
"นายท่าจะเพี้ยนจริงๆ
วันนี้มีสอบกลศาสตร์ด้วย
ตั้งใจอ่านล่ะ
ถ้าตกแล้วจะหาว่าไม่เตือน"
"อืมๆ"
จริงๆเล้ย...
ผมวางกระเป๋าแล้วก็จัดโต๊ะ
เหมือนที่ทำทุกวัน
แล้วก็อ่านหนังสือรออาจารย์เข้าสอบคาบแรก
"คิริโนะ?"
จู่ๆเสียงชินโดก็ทำลายภวังขณะอ่านของผม
"หืม?"
ผมวางหนังสือก่อนจะ
หันหน้าไปหาเขา
เอาอีกแล้ว...
สายตาแบบนั้น
สายตาที่เหมือน...
จะกลืนกินเราเข้าไปทั้งตัว...
"คุณน้า...แม่นายน่ะโทรมาหานายเมื่อเช้า
แล้วนายไม่รับแล้วก็เลยโทรมาหาฉันน่ะ"
ไช่...เพราะตอนนั้นผมคงกำลังยุ่งอยู่กับพวกเบต้า
"แล้วคุณแม่ฉันว่าไงมั่งล่ะ?"
"คุณแม่บอกว่า..."
ทำไมเรียกแม่ฉันอย่างงั้นน่ะ = =
"ให้นายมาอยู่บ้านเดียวกับฉันก่อน
เพราะว่า สามสี่เดือนที่ผ่านมา
คุณแม่เป็นห่วงนายมากเพราะอยู่บ้านคนเดียว
แม่เลยบอกว่ามาอยู่กับฉันจะ
ปลอดภัยแล้วก็ไม่เหงากว่า"
ตอนแรกเรียกคุณน้า
ต่อมาคุณแม่ ต่อมาเรียกแม่เฉย! =_=
"ห...หา...ม..แม่ฉันเนี่ยนะ
แต่ว่าฉันก็ป้องกันตัวได้นะ
เคยเรียนไอกิโดด้วย(โม้แปบ)"
จู่ๆมือชินโดมันก็ทุบโต๊ะผม
รู้เลยว่าหมอนั่นต้องโดนผมขัดใจ
อะไรอีกแน่
"แม่นายเลยนะ! เชื่อฟังหน่อยสิ!"
ตอนนี้ผมอายมากเลยก็
เกือบทั้งห้องมองมาที่ผมเนี่ย ><
ไอ่ชินโดแกตายย!!!
"เอางั้นก็ได้
แต่ตอนเย็นต้องไปเก็บของอีกสิเนี่ย"
"ไม่ต้อง..."
แล้วเขาก็มากระซิบ
"นายน่ะเป็นผู้หญิงนะจะบ้าเรอะ
ไปใส่เสื้อเดิมมันเป็นของผู้ชายนะ
เดี๋ยวไปซื้อใหม่กันดีกว่า"
ซ...ซื้อใหม่!? =[]= ก็เอ็งรวยนี่หว่า~
เงินข้าว่าจะเก็บไว้ซื้อแผ่นเกมซะหน่อย (เอิ่ม...)
"ไม่เอาด้วยหรอก มันแพงขี้เกียจด้วย
เสื้อผ้าผู้ชายผู้หญิงก็ใส่ได้ =3="
"เดี๋ยวฉันช่วยออกก็ได้นิ
นายคิดดูเองก็แล้วกัน
นายจะใส่ทุกอย่าง
เหมือนเดิมไม่ได้หรอก"
สุดท้ายก็ต้องยอม...เฮ้อ~
กริ๊งงงงง!!
ตายแล้ว =|||=
ชินโดมันชวนเราคุยเพลินจนอ่านยังไม่จบเลย
อ้ากกก!!!
อิไตๆๆๆ สูตรความเร็ว
ไม่คงที่ยังจำไม่ได้เลยนะเฟ้ยยย ><
"คุณคิริโนะคะ ช่วยเก็บหนังสือด้วยนะคะ
เราจะเริ่มสอบกันแล้วค่ะ"
"ค...ครับ ผมขออภัยครับอาจา..."
ซวยล่ะ...พูด 'ครับ' ไปแล้ว><
"ดิฉันเกรงว่าคุณคิริโนะ
จะเข้าใจผิดหรือเล่นอะไรรึเปล่าคะ?"
ฮื่อๆๆ T^T ช่วยด้วย~ ตอนนี้ทั่วก้องกรั้นขำอยู่!!
"ค...ค่ะ ขอประทานโทษค่ะ
หนู...ไม่ได้เจตนาจะล้อเล่น
ระหว่างคาบน่ะค่ะ
หนูจ...จะไม่ทำอีกแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ..."
"ดีค่ะ เอาล่ะ ดิฉันจะเก็บข้อสอบในอีก
20 นาทีนะคะ ขอให้ทุกคนตั้งใจด้วยค่ะ"
เฮ้อ~ เกือบโดนเลย
วิชาฟิสิกข์หรือวิชาจรรยาฟะเนี่ย~
พออ่านไปอ่านมาเอ้า...
ข้อสอบความเร็วคงที่นี่หว่า งั้นก็แค่
v= s/t อ่ะดิ ที่เหลือก็กลับไปมา
เฮ้อ~ รอดตัวไป วันนี้หวุดหวิดจัง...
(10 นาที ผ่านไป)
เยสสส~ เหลือข้อสุดท้าย
ครืด~ ครืด~
"ดีมากค่ะ คุณมานาเบะ คุณฮามาโนะ"
อ..เอื้อ! ม...มานาเบะกับฮามาโนะ
ไอ่แว่นสองคนมันเสร็จเลยนะเออ..
(อย่างกับเอ็งไม่แว่นแล้วอ่ะ
คิริโนะ =..= //riz)
เอามั่งๆ
ครืด~
"ดีมากค่ะ คุณคิริโนะ"
"ค่ะ"
ระหว่างผมรอรับคะแนนข้างนอก
อาจารย์เซไค ก็เดินมา
"คุณคิริโนะ 15 เต็ม เยี่ยมเลยค่ะ
แต่ว่าดิฉันทำโทษซักเล็กน้อยนะคะ
คงไม่ว่าอะไรไช่มั้ยคะ?"
"ไม่ค่ะ"
แล้วชินโดก็เดินออกมา
"พอดีคุณหนูชินโดคงยังไม่เข้าใจ
บทเรียนน่ะค่ะ รบกวนคุณคิริโนะช่วยแนะ
เขาด้วยนะคะ"
อ...เอ๋ ทำไมกันก็...
วันนั้นยังช่วยกันติวอยู่เลยนิ
"ทำไมนายทำไม่ได้ล่ะ
วันนั้นยังติวกันอยู่เลยนะ"
ผมว่าจะถามนานละ
ขอบตาแบบนั้น....
เหมือนไม่ได้นอน...
"ฉันยังไม่เข้าใจ รู้แค่นั้นก็พอ..."
ทำไมพูดแบบนี้นะ...
บางครั้งผมก็เบื่อนะอยู่ดีๆก็เป็นแบบนี้ใส่กันน่ะ
"ก็ได้ๆ มาเหอะเดี๋ยวเทนมะรออีก"
"อืม แต่ปกติเทนมะจะมาแล้วนะ
ฉันว่าวันนี้คงไปกับ
พวกยูคิมูระแล้วล่ะเห็นมาเพิ่งย้ายมา.."
"นายเอาข้าวกล่องมาเหมือนเดิมไช่มั้ย?
ถ้างั้นไปนั่งกินหลัง โรงเรียนเหอะ
สูดอากาศบริสุทธิ์มั่ง"
"อืม ก็ดี"
ที่นั่นมักจะเป็นที่
ที่ผมกับชินโดไปเล่นด้วยกันบ่อยๆ
ตอน ม.1 น่ะ ไม่ได้ทำ
แบบนี้ตั้งนานแล้วเหมือนกัน
"นี่...คิริโนะ..."
จู่ๆ ระหว่างผมกำลังจะกินข้าวชินโดก็เอ่ยขึ้น
"หืม? ว่า?"
สีหน้าเขาเริ่มเปลี่ยนไป
"นายโกรธฉันมั้ย? เรื่องเมื่อวานน่ะ
อากาเนะด้วย ขอโทษนะที่ห้ามอากาเนะ
ไว้ไม่ได้น่ะ"
"หึ่ย อย่าคิดมากน่า
อากาเนะนางก็หึงนายตามแบบ
แฟนคลับสาวๆทั่วไปนั่นแหละ
เครียดมากระวัง
คล้ำขึ้นนะ ^^||"
ได้ผลแหะ มุขฝืดๆของผมยังถูๆไถๆให้ชินโดสี
ีหน้าดูสบายใจขึ้นเยอะ
"เข้มขึ้นแล้วไงกันน่ะ
เธอต่างหากที่ควรระวังน่ะ"
"ฉันซื้อครีมกันแดดเยอะเลย
นายน่ะพกมั่งก็ดีมั้ง ฮ่ะๆ"
"เอาเข้าไปข้าวกระเด็นหมดคิริโนะ
พูดระหว่างกินอีก เฮ้อ~"
"รู้แล้วน่าๆ"
(อ๊อดดดด = เสียงออดเลิกเรียน)
'ครับๆโค้ช'
เหมือนชินโดกำลังคุยโทรศัพท์กับ
โค้ชเอ็นโดอยู่
"คิริโนะ วันนี้ไม่ต้องไปซ้อมนะ
เหมือนว่าโค้ชบอกว่าสนามยังเต็ม
ไปด้วยของที่จัดงานอยู่เลย เฮ้อ~ แย่จริงๆนะ"
"อ้าว...แล้วพวกมินาโฮะ รู้ยั้ง?"
"ก็เห็นกลับบ้านไปแล้วน่าจะรู้แล้วมั้ง"
น่าเสียดายเลยวันนี้ไม่ได้ซ้อมน่ะ...
กลัวว่าจะอ่อนขึ้นแหะ....
"อย่าลืมล่ะคิริโนะ...นายกับฉันน่ะ...
มาเร็วเหอะ
ฉันสั่งให้พ่อบ้านมารับเราไปที่ร้านแล้วนะ"
เอาจริงแหะ...ชินโด
แต่ที่ผมแปลกใจอีกอย่างคือ
ตอนขาเดินไปเนี่ยแหละ
ชินโดมันซุ่มๆมองๆ รอบๆเลยล่ะ
แถมยังเดินเบียดผม
มือไม้นี่พันไปทั่วตัวผมหมดเลยอ่ะ
สายตาของเขาเหมือน มอง?
ต้องการอะไรกันแน่?
สายตาผมไปหยุดที่เด็กชายคนนึง
กำลังเดินมาทางผม ซึ่งคน คนนั้น...
อยู่ในทุกเวลาที่ผม เหมือนจะเรียกว่า
'ถูกทิ้ง' สินะ...คาริยะ...
สายตาสีบุษราคัม
เพ่งมาที่นัยตาสีมรกตของผม
เหมือนกำลังบอกอะไรบางอย่าง
โดยนัย
สายลมเอื่อยเฉื่อย
ไม่ทำให้มือของชินโดคลายลงเลย
แต่กลับรัดตัวผมแนบตัวเอง
จนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันได้เลย
ย่างก้าวชัดเจนขึ้นทุกที
เหมือนเวลาหยุดหมุน
แต่กลับเดินเร็วขึ้นอย่างน่าฉงน
ณ นาฬิกาเรือนโต เข็มยาวเหมือนหยุดนิ่ง
แต่ในความจริงมันวิ่งเร็วจนแกนแทบหลุดออกมา
เข็มสั้นวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย
ที่จุดนี้สายตาผมตวัดไปเจอ สีบุษราคัมนั่น
ไม่แม้แต่เสียงของคู่ตามรกต
แต่เป็นอีกฝ่ายแทน
"น่าแปลกนะครับ..."
ทุกอย่างหยุดฉับพลัน
กลับเข้าสู่เวลาที่สมองของผม
สั่งว่ามันต้องการรู้ว่า...คาริยะ จะพูดอะไร
"2 ทางเลือกแต่กลับ
มีตอนจบหลายแบบ จริงมั้ยครับ?
รุ่นพี่ชินโด?"
เจ้าของเรือนผมหยักศก
ดวงตาสีเปลือกไม้....
เพ่งไปที่ ฝ่ายที่ถาม
"จะว่าไช่...ก็...ไช่ แต่ว่าตอนจบน่ะ...
มันไม่มีบัญญัติไว้หรอกนะ...
คำนั้นน่ะ...อย่าเชื่อเลยว่ามันมีอยู่จริง"
ตอนจบ...อย่างที่ว่า...
คงเดินสวนกลับคนละทางกันสินะ
ที่จุดเริ่มต้นมีอีกคนที่
กำลังไปคนละทาง
อย่าว่าอย่างนั้นเลย....
จุดเริ่มต้นเหมือนกัน....
'ที่ไม่มีอยู่จริง'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น