ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (yaoi) G&G วุ่นรักสลับตัว

    ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3(ไอ)

    • อัปเดตล่าสุด 5 ธ.ค. 57


    (ไอ)

     

                   โอ้โห! อะเมซิ่งอินไทยแลนด์ ผู้หญิง(ผู้ชาย) ที่อยู่หน้ากระจกนี่เป็นใคนทำไมเธอช่างงามอย่างนี้ เอ๊ะ! หรือว่านี่จะตัวผมเอง ผมลองโบกไม้โบกมือไปเรื่อยๆปรากฏว่าคนในกระจกนั่นก็เป็นผม

     

                   อ๊ากกกก! จะว่าไปพอผมแต่งเป็นผู้หญิงก็สวยจริงๆเลยนะเนี่ย

     

                   “นี่!มึงแต่งตัวเสร็จรึยะ......”

     

                   อยู่ดีๆก็มีแขกผู้มาเยือนใหม่ นั่ก็คือเอ็มนั่นแหละ  เอ้ามองผมนานเกินไปแล้วนะเนี่ยถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะมองอย่างนี้ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ-///-

     

                   “นี่มึงมองอยู่นั่น แหละมีไรจะพูดหล่ะ”

     

                   “เอ่อ...กูจะถามมึงว่ามึงแต่งตัวเสร็จรึยังวะ แม่กูให้มาตามน่ะ”

     

                   “เออ เสร็จพอดี”

     

                   หลังจากนั้นผมก็เดินออกมากับไอ้เอ็มแล้ว(เริ่มรู้จักกันมากขึ้นแล้วไงใช้มึงกูไอ้) ระหว่างทางเดินมางานเราสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกัน จนตอนนี้ผมอยู่ในงานแล้วครับ ตอนนี้ผมกำลังรอให้ว่าที่คู่หมั้นสวมแหวนหมั้นให้ (ฟังดูแปลกๆนะ)

     

                   จนตอนนี้พิธีหมั้นก็เสร็จแล้วเท่ากับ หมดหน้าที่ของผมผมจะได้กลับบ้านไปนอนสักที แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินอยู่ก็มีคนมาจับมือผมไว้

     

                   “เดี๋ยวก่อนมึง อยู่ทักทายแขกด้วยดิอย่าพึ่งชิ่งกลับให้กูรับหน้าคนเดียว”

     

                   ฮือY_Y ผมอยากกลับบ้าน แต่ก็ต้องอยู่ช่วยรับหน้าแขกก็ได้

     

                   “อืมก็ได้ๆ”

     

                   ตอนนี้ผมต้องปั้นหน้ายิ้มหวานพร้อมกับแนะนำตัวเองแต่ที่กระดากปากผม ที่สุดคือ ตอนที่ผมพูดคำว่า ค่ะ

     

                   เฮ้อ เหนื่อยจริงๆเลยนะเนี่ยนี่ขนาดงานหมั้นนะเนี่ยยังเหนื่อยขนาดนี้นี่ถ้างานแต่งจริงๆ น้องผมจะเหนื่อขนาดไหน เออไหนๆก็นึกถึงกิ๊ฟ พอดีผมลองโทรถามแม่ดีกว่าแม่ยิ่งสุขภาพไม่ค่อยดีอยู่ เป็นโรคหัวใจน่ะ เพราะงี้ไงผมเลยต้องตามใจแม่บ่อยๆ แต่พอเกิดเรื่องของกิ๊ฟ ตอนแรกผมนึกว่าแม่จะอาการทรุด แต่ผมเห็นน้ำเสียงแม่ไม่ค่อยเป็นไรมาก เลยไม่ค่อยเป็นห่วงเท่าไหร่

     

                   “ฮัลโลแม่ครับ” รับพอดีเลย

     

                   “ว่าไงจ๊ะ” น้ำเสียงแม่ดูจะรู้สึกเนือยๆนะ แต่ยังทำเสียงไม่เป็นไม่ไรเพราะผมรู้ ว่าแม่อยากให้ผมสบายใจมากกว่า

     

                   “กิ๊ฟเป็นอะไรไหมครับ”

     

                   “หมอบอกว่า...กิ๊ฟเหมือนจะเป็นเจ้าหญิงนิทราไม่รู้จะฟื้นเมื่อไหร่ แต่หมอบอกว่าอาการไม่น่าเป็นห่วงแล้วแค่รอกิ๊ฟฟื้นเท่านั้น”

     

                   เฮ้อ ผมนี่โล่งใจเลยนะครับเนี่ยที่กิ๊ฟไม่เป็นไรมาก

     

                   “งั้นแม่ก็กลับไปบ้านก่อนนะครับเดี๋ยวอีกสักพักก็จะเลิกงานแล้ว”

     

                   “จ้า แล้วไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”

     

                   “ครับงานเรียบร้อยดีครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ รักแม่นะ”

     

                   “จ่ะ”

     

                   ผมว่าอาการของแม่ต้องทรุดลงแน่ๆเลย แม่คงเป็นห่วงกิ๊ฟมาก

     

                   เอาหล่ะ ผมรีบทำงานให้เสร็จก่อนดีกว่าจะได้รีบกลับไปอยู่กับแม่ แต่ขณะที่ผมกำลังเดินไปทักทายแขกต่ออยู่ดีๆผมก็เหมือนจะเห็นคิวแวบๆนะ แต่คงไม่ใช่หรอกคิวจะมางานนี้ได้ไง แต่ถ้าเป็นคิวจริงๆผมคงต้องรีบแอบเพราะถ้าไอ้คิวมันรู้นะ มันต้องด่าผมแน่ๆว่าผมมาทำอะไรอย่างนี้ มันขี้กังวลอย่างนี้แหละ

     

                   แต่แล้วอยู่ดีๆชายคนนั้นที่ผมคิดว่าเป็นไอ้ คิว แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่คิดแล้วหล่ะมันใช่ไอ้คิวจริงๆตอนนี้มันกำลังจะหันมามองผมแล้ว เอาไงดีๆ งั้นไปแอบตรงห้องน้ำที่อยู่ข้างหน้าดีกว่า

     

                   “เฮ้ย! ไอ ไอ นั่นมึงป่าววะ ไอ ไอมึงวิ่งหนีกูทำไมเฮ้ย เดี๋ยว”

     

                   ซวยแล้วไงนี่มันจำผมได้ไงเนี่ยผมอุสาห์แต่งเป็นผู้หญิงนะเนี่ย  เฮ้ยมันวิ่งตามผมมาแล้วตายโดนจับได้แน่เลยผมวิ่งไม่เคยชนะมันหรอก Y_Y

     

                   และตอนนี้ความคิดผมก็เป็นจริงมันจับแขนผมไว้แล้ว

     

                   “เฮ้ย ไอ้ไอรึป่าว”

     

                   ดีนะเนี่ยที่ผมหันหลังให้มันอยู่ ถึงมันจะจับแขนผมไว้อยู่ก็เถอะ งั้นผมคงต้องตอบแบบดัดเสียงให้เป็นผู้หญิงหน่อยแล้ว

     

                   “เอ่อ คุณคงจำผิดน่ะค่ะ ฉันน้องพี่ไอนะคะ”

     

                   “กูไม่เชื่อถ้าไม่ใช่จะวิ่งหนีทำไม ไหนหันหน้ามา”

     

                   ฮือ TT_TT ตอนนี้มันกระชากตัวผมให้หันไปมองหน้ามันแล้วครับ ความซวยมาเยือนแล้ว

     

                   “ไอ้ไอมึงจริงๆด้วย ทำไม มึง.....”

     

                   “คือเรื่องมันยาวนน่ะมึง เดี๋ยวกูค่อยเล่าให้ฟังT_T

     

                   “เล่ามาเดี๋ยวนี้แล้วโทษหนักจะกลายเป็นเบา”

     

                   ผมเคยสงสัยนะเนี่ยว่าไอ้คิวเนี่ยมันเป็นแม่หรือเป็นเพื่อนผมกันแน่

     

                   “งั้นกลับเข้าไปในงานก่อนดีกว่ากูวิ่งมาออกนอกนอกงานแล้ว เดี๋ยวกูต้องรับแขกต่อ”

     

                   ใช่ครับตอนผมวิ่งหนีมันมาไม่ได้ดูหรอกว่าอยู่ตรงไหนแล้ว ตอนนี้รีบเข้าก่อนดีกว่าเดี๋ยวไอ้บ้านั่น(หมายถึงเอ็ม) มันก็ต้องด่าผมแน่

     

                   ตอนนี้ผมเข้ามาในงานแล้วครับ แล้วกำลังนั่งเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่กิ๊ฟจะหมั้นแล้วเกิดอะไรขึ้นที่ต้องทำให้ผมเป็นแบบนี้

     

                   “ตอนนี้กูเล่าหมดแล้ว มึงจะไม่ลงโทษกูใช่ป่ะ”

     

                   “เออ ก็ได้ถือว่าตอนนี้มึงไม่ผิดจริงแต่ยังไงมันก็ไม่ควรมึงเป็นผู้ชายนะถ้าถูกจับได้จะเป็นไง”

     

                   เฮ้อยังดีที่มันแค่บ่นหน่อยๆ

     

                   “เออแต่มันจำเป็นนี่หว่า อืม จะว่าไปมึงมาที่นี่ได้ไงวะ”

     

                   “มึงอย่าลืมดิ กูก็เป็นพวกลูกนักธุรกิจนะแถมงานนี้แม่มึงเชิญ แต่พวกคนใหญ่คนโตมาทั้งนั้น”

     

                   เออก็จริงของมันผมก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยนะเนี่ย

     

                   “แต่ว่า...วันนี้มึงสวยมากๆเลยนะ” ผีเข้าอะไรของมันอยู่ดีๆก็หาว่าผมสวยมันเป็นคนเดียวเนี่ยแหละที่ไม่บอกว่าผมสวย แต่...ครั้งนี้มันกับพูด ผมกำลังจะเงยหน้าไปด่ามันสักหน่อยแต่ตอนที่ผมสบตากับมันนั้น ผมรู้สึกว่าแววตาที่มันใช้มองมองผมไม่เดิมมันดูอ่อนโยน ขึ้นมาก ตอนนี้ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าหน้าของเราสองคนใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ

     

                   “นี่ทำไรกันน่ะ!

     

    -----------------------------------ต่อนะคะ-------------------------------

     

                 "นี่ทำไรกันน่ะ!"


    เสียงนั้นมันทำให้ผมกับไอ้คิวผลักออกกันอัตโนมัต และมองรอบข้างดูปรากฏว่าทุกสายตามองมาทางผมทางเดียวแล้วคนที่มาเรียกสติผมมะตะกี้ก็ไม่ใช่ใคร นั่นก็คือคู่หมั้นของผมเอง

     

                   “นี่กูให้มึงมารับแขกไม่ใช่ให้มึง มานั้งจะจูบกับแขก ทำอะไรหัดเกรงใจสถานที่บ้าง มึงเข้าใจมั้ย กูว่ามะตะกี้อารมณ์มึงคงกำลังแน่ๆ งั้นเดี๋ยวกูจะช่วยต่อให้”

     

                   พอพูดจบอยู่ดีๆริมฝีปากที่อยู่ของคนตรงหน้าก็เลื่อนลงมาบดขยี้ริมฝีปากของผม มันรุนแรงมากๆเลยล่ะ

    เอ๊ะ! นี่มันไม่ใช่จะมาบรรยายจูบ นั่นมัน จูบแรกของกรูววววววว

     

                   พลั่ก!

     

                   อยู่ดีๆปากของผมก็เป็นอิสระเพราะไอเคิวมันช่วยผมไว้ โดยการเสยหมัดไปที่ปากหนึ่งครั้งทำให้ไอ้เอ็มมีเลือดออกที่มุมปากด้วย

     

                   “หึๆ เป็นไงมะตะกี้กูจูบดีใช่ไหมล่ะเล่นซะมึงเคลิ้มเลย”

     

                   “ไอ้ชั่ว!

     

                   พลั่ก! พลั่ก!

     

                   ตอนนี้คิวใส่หมัดไม่ยั้งใส่คนตรงหน้า ทั้งหน้าและแววตาของมันดูน่ากลัวมากกว่าทุกที เพราะที่โรงเรียนมีคนจ้องจะจีบผม หรือรังควาญผมมากไป ก็มีไอ้คิวนี่แหละที่ช่วยเป็นเกราะคุ้มครองผมตลอด และคนที่มาจีบผมก็ไม่เคยมีผู้หญิงเลยมีแต่ผู้ชาย ไอ้คิวมันก็ยังบอกเลยว่าผมมีแรงดึงดูดเพศเดียวกันมากกว่า

     

                   “หยุดๆเดี๋ยวนี้ เอ็มแม่สั่งให้หยุด!

     

                   น้าสารีบมาห้ามขณะที่ไอ้เอ็มกำลังจะสวนหมัดที่3ไปที่แก้มของไอ้คิวพอดี

     

                   ตกลงวันนี้มันเป็นวันซวยอะไรวะเนี่ย

     

     

     

     

     

                 



                                        สวัสดีเน้อทุกคน ตอนนี้อยากจะบอกว่าอาจจะใส่ความรู้สึกไม่ค่อยเต็มที่ตรงฉากจูบนะคะ แต่ยังไงจูบนั้นก็เป็นจูบแรกของไอ ตอนนี้อาจจะสั้นไปสักนิดนะคะ แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ แต่ถ้าอ่านตรงไหนไม่เข้าใจก็ติชมกันได้นะคะ เจอกันตอนหน้านะคะตอนหน้าเป็นตอนของเอ็มอย่าลืมติดตามนะคะ

     

     

    ป.ล ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายของเรา รักคนอ่านทุกคนค่ะ>////////<

     




     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×