[Exo] จิ้นพิเศษ ระดับความเกรียน100%

ลำดับตอนที่ #1 : จิ้นพิเศษ ระดับความเกรียน23% [บทนำ]

จิ้นพิเศษ

EXO 

ระดับความเกรียน 23%

คำเตือน : เนื้อหาโดยรวมของแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้ไม่มีความเป็นจริง และมีแต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้เกินวิจารณญาณของคน เพราะฉะนั้นกรุณาทำใจในการกระทำของโอปป้าของทุกคนในเรื่องไว้ก่อนล่วงหน้า ความสกปรก ซกมก และหยาบโลนของตัวละครทุกบท เป็นเพียงจินตนาการในด้านมืดของผู้แต่ง และต้องการนำเสนอเพื่อความขำขันกันในหมู่แฟนคลับที่รักไคร่เอ็นดูศิลปินเท่านั้นค่ะ.

จึงขอให้ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณมา ณ ที่นี้  

            ขอขอบคุณ(ล่วงหน้า)

บทนำ

      ณ ใจกลางเมืองใหญ่มหึมา มหกรรม มไหศวรรย์ มโหฬาร มโหรี……เอ้า แต่ แด แด แด๊ แต๊ แด่ แด๊ๆ แต่ แด แด๊ แดๆ…โป๊ะทึ่งโป๊ะ โป๊ะทึ่งโป๊ะ โป๊ะทึ่งโป๊ะทึ่งโป๊ะทึ่งโป๊ะ...เสียงเคาะโต๊ะที่ดังจากมือหนาๆของชานยอลดังไปทั่ว ก่อนที่ใบหน้าเมามันส์ของเค้าจะไปสะดุดกับบั้นท้ายที่เย้ายวนของใครบางคนที่ห้องนั่งเล่น...

"ป๊ะ เท่งป๊ะ ป๊ะเท่งป๊ะ ป๊ะเท่งป๊ะ เท่งป๊ะ เท่งๆ.." แบคฮยอนยืนอยู่บนโซฟาตัวใหม่ขนาด12คนนั่งในห้องนั่งเล่น ที่บริษัทสั่งทำพิเศษให้กับหอพักของEXO เนื่องจากตัวเก่าทั้งเล็กและโดนใช้งานจนสภาพยับกว่าใบหน้าของมหากับตีนกาของพี่ลู่ย่อยรวมกันเสียอีก..เขาหันหน้าเข้ากำแพงร้องเป็นจังหวะพื้นเมืองที่เค้าคุ้นหู ในขณะที่มือหนึ่งยันผนังไว้และกำลังส่ายบั้นท้ายไปมาด้วยความเมามันส์กับจังหวะของชานยอล...คุ้นๆมั้ย..ดีนะที่สวิตไฟอยู่อีกมุม..

"เดี๋ยวๆ..นี่แค่เริ่มเรื่อง..ยังไม่อนุญาติให้เริ่มแรดนะ.." ชานยอลหยุดเคาะโต๊ะ เพราะตาไปค้างอยู่ที่บั้นท้ายของแบค..

"ว่ากุหรออิหยอยย!!" แบคกระทืบเท้าอย่างแรงลงบนเบาะโซฟาและถลึงตาระดับ7ใส่หยอย..แต่เนื่องจากว่าตาตี่..จึงได้แค่4.5

"เอ้ออ..นั่นสิ..กุก็ว่ากุเลิกหยอยนานและนะ ทั้งมึงทั้งแฟนคลับยังเรียกกูหยอยอีกหรอ..นี่ถ้าตอนเดบิวต์กูสกรีนเฮดครึ่งหน้า ข้างหลังถักเปีย ตอนนี้กูคงมีชื่อว่าแมนจูใช่มั้ย??"

"แล้วแต่มึงจะคิดเหอะ..นี่คนอื่นหายไปไหนหมดเนี่ย..ทำไมปล่อยกูกะมึงมาเปิดเรื่องอยู่สองคน..หรือว่าไรเตอร์เค้าจะเมนพวกเรา..คิคิ..เด่นเลยเว้ย..กุเรื่องนี้.." แบคฮยอนทิ้งตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อยจากการวาดลีลาเมื่อครู่ เขาพยายามเหลือเกินที่จะตอกย้ำความเป็นที่นิยมของเขา..นอกจากจะหลงตัวเองแล้ว คงไม่รู้สินะ ว่าเราเอามาเกริ่นเฉยๆ…

"หลอกใช้กูหรอไรเตอร์..!!..ชั้นมีแฟนคลับทั่วบ้านทั่วเมืองนะยะ" โอเคๆ…ขอโทษ…ต่อจากนี้จะบรรยายแต่ด้านดีของเธอนะแบค..

"ดีมาก.." แบคยิ้มกริ่มยืนกอดอก..ในขณะที่ชานยอลลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าวที่ติดกับห้องนั่งเล่น..และค่อยๆเดินไปที่ตู้เย็นพร้อมกับเต้นเพลงขอใจเธอแลกเบอร์โทรที่กำลังเป็นที่นิยมของหญิงลีไปด้วย..อย่างทุลักทุเล..

"ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก..หั๊วจายยย..." แบคและหยอยประสานเสียงเพลงฮิตดังไปทั่วหอพัก..

แต่จู่ๆสองเสียงก็ต้องเงิบเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งแทรกต่อประโยคของเพลงฮิตขึ้นมา..

"…ลงท่ะเบียนฝากไว๊ตัวเอากลับไปใจเก็บรั๊กษาาาา..." 

"เหยดดด..สำเนียงเป๊ะกว่ามึงที่เป็นเมนร้องอีกแบค.." 

"เสียงใครวะ..!! ไหน..ใครเด่นกว่ากุ!!" 

"กุเองค่ะ.." เซฮุนเปิดประตูออกมา ผ่าง....!!! พร้อมกับเดินบิดก้น360องศา ลั๊ลลาเสียจริงๆ..มือสองข้างของเขาแอ่นนิ้วกลางแตะๆที่ใบหน้าที่มีแผ่นมากส์หน้าสีขาววางอยู่.. เปิดตัวอลังการจริงนะ..

"นี่ขนาดร้องไม่ค่อยถนัดนะคะเนี่ย..กลัวแผ่นมากส์หลุด.." เซฮุนเดินยิ้มกริ่มตรงมาที่โซฟาห้องนั่งเล่น..ผ่านหน้าหยอยที่ยืนอึ้งๆไป...

"นี่..ใจคอมึงจะโอเคกะบทตุ๊ดจริงๆใช่แมะ..มึงลืมช่วงเวลาที่มีความสุขกะพี่ลู่ของมึงไปแล้วเหรอ.." แบคกระเถิบเข้ามานั่งใกล้ๆเซฮุนบนโซฟาตัวใหญ่..

"ไม่ได้ลืมค่ะคุณพี่..แต่.."

"อะไรก็ได้นะ..มึงหยุดพูดค่ะ กับเรียกกูคุณพี่ได้มั้ย..ไม่งั้นอีก10วิข้างหน้ากูจะถีบหน้ามึงและล่ะ.." แบคเหล่ตามองฮุนที่มีสายตาหวาดๆอยู่ใต้แผ่นมาร์กสหนาๆนั้น..

"ทำไมคุณพี่ต้องหยาบคายใส่นู๋ตลอด...นู๋เสียใจ..นู๋อ่อนแอ..นู๋บอบบาง...นู๋ต้องการคนปกป้อง..พี่หาญ!!!" เซฮุนส่งสายตาอ้อยอิ่งมุ้งมิ้งกุ๊งกิ๊งลอดผ่านแผ่นมาร์กส..มันคงจะน่ารักอยู่หรอก ถ้าไม่ติดว่าคำสุดท้ายที่ร้องเรียกชื่อหวานใจ มันจะมาดแมนขึ้นมากระทันหันถึงขนาดแผ่นมาร์กสหลุดกระจายลงไปกองกะพื้น..เอ่อะ..คำสุดท้ายถ้าเสียงจะใหญ่ขนาดนั้น..ที่ผ่านมาไม่ต้องแอ๊บเสียงตุ๊ดก็ได้นะ..

"ต้องเรียกให้แมนสมกับแฟนของนู๋ค่ะไรเตอร์....พี่หาญญญญ!!!"

ทันใดนั้นเอง!! ฟ้าฝนก็กระหน่ำ เมฆหมอกปกคลุม...ฟ้าร้องโคร่มคร่าม..ดั่งเทพเจ้าคำราม...

"ไรเตอร์ๆ..กุว่ามึงเว่อร์ไปนะ.." เอ้า...หาญ...ตื่นแล้วหรอ...

"อืม..ทำไมกูต้องแมนให้มันนะ.." ลู่หานเดินเกาไข่..เอ๊ย..เกาไหล่..พร้อมกับตัดพ้อเล็กๆ..เขาเดินหาวน้อยๆออกมาจากห้องนอนเดียวกันกับที่เซฮุนพึ่งเปิดตัวออกมาเมื่อครู่ สายตาเบลอๆและผมยุ่งๆของเขาทำให้เช้านี้เขาดูน่าเอ็นดูกว่าใครในหอพักแห่งนี้..อร๊ายย น่อรว๊อกอ๊ะ.. ><

"กุว่าแล้ว...ว่าไร๊เตอร์แม่งเป็นเมนพี่ลู่ชัวร์.." ชานยอลหยิบกล่องนม..ไม่สิ..เกลอนนมรสจืดขึ้นมากระดกพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตต่อไปให้แบค..

"มิน่าล่ะ..ตอนต้นเรื่องแม่งแทนที่จะให้กุตบสวิตช์ไฟ..ป่านนี้ก็ฮาแตกกันไปแล้ว..นี่แม่งกุยังเด่นน้อยกว่าเซฮุนเลย"

"นั่นสิคะ..มาถึงก็ชมเอาๆ ทีพวกนู๋นะบรรยายตัวละครพิศดารไม่คู่ลลเหมือนฟิคอื่นๆเค้า.. และไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพสั๊กกกกคำ...ว่านู๋พร้อมมั้ยที่จะตุ๊ด..นู๋ชอบรึเปล่าที่ต้องพูดจาแบบนี้.."

กูก็เห็นมึงก็พูดคล่องดีนะ..

"อย่าเถียงนู๋สิคะ!!! เดี๋ยวเอาไข่ตบปาก..!" เซฮุนบู้ปากพร้อมกับมองหางตาใส่ไรเตอร์อย่างงอนๆ...เอาน่ะ..เดี๋ยวให้ไปนอนกะม๊าเลย์คืนนึง นางนมใหญ่..นางจะเปลี่ยนฮุนให้กลับมาแมนได้แน่นอน...

"ใครพูดถึงอี้คะ.." ทันทีที่ประตูเปิด ตาหวานๆพร้อมกับลักยิ้มมุมปากที่ดูแสนดีก็ปรากฏขึ้นบนหน้าคนร่างบาง(แต่นมใหญ่) อี้ชิงค่อยๆเดินนวยนาดมารวมกับทุกคนที่ห้องนั่งเล่น ใบหน้าอ่อนโยน ต้นคองามระหงส์..ผิวขาวใสราวกับน้ำนม..นมที่นำหน้า..และท่าทางที่สงบนิ่งอ่อนหวาน..อย่างกะจะมาโปรดสัตว์..นี่ถ้าไม่บอกนึกว่ามีอภินิหาร นึกว่าลอยมา..

"พี่อี้..หยุดพูด"คะ"ตามนู๋เดี๋ยวนี้นะ!!" เซฮุนที่ไม่ยอม ยืนขึ้นกอดอกทำแก้มป่อง..

"เห้อ…โดนตัดหน้าไปซะละ..ไม่พูดคะกับคนอื่นก็ได้..แต่ตอนอยู่กับอี้ฟานชั้นก็..ก็ไม่รู้สินะ.." อี้ชิงกอดอกดันนม พร้อมกับยิ้มกริ่มโชว์ลักยิ้มสะใจที่ได้อวดคนรักของตัวเอง..

"พี่หาญ!!! มานั่งข้างฮุนนี่เดี๋ยวนี้!! เราต้องหวานกว่าคู่พี่อี้ชิงนะ!! ฮุนไม่ยอม!" ลู่หานวางกล่องนมที่รับมาจากชานยอลลงบนโต๊ะอย่างเสียดาย(ที่ยังไม่ได้กิน) ก่อนจะตามใจคู่ของตน เดินไปนั่งข้างฮุนอย่างว่าง่าย...

"ใจคอจะไม่ให้บทพูดพี่ลู่เลยหรอคะ.." เซฮุนหันมาพาลแขวะใส่ไรเตอร์ตาดำๆที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่...อะไรกันนน...

เอาอย่างนี้มั้ย เดี๋ยวเราจะลบข้างบนทั้งหมดที่เขียนมา เปลี่ยนบทเซฮุนไปให้ลู่หานพูดแทนดีมั้ยทุกคน..

"ดีๆๆ!!!" อี้ชิง แบคฮยอน ชานยอล และแม้แต่ลู่หานเองต่างตะโกนด้วยความเห็นพ้อง..

"…โว๊ยยยย!! ทุกคนคะ..ไรเตอร์คะ..ฮุนผิดเหรอคะที่ไรเตอร์ให้บทตุ๊ดเด็กกับฮุน..เป็นตุ๊ดมันก็ต้องพูดแขวะกันบ้างสิคะ..ตุ๊ดนะคะไม่ใช่พระสงฆ์.." เซฮุนเอามือกุมขมับก่อนจะโน้มหน้าเข้าสู่อ้อมอกของพี่หาญคนแมน..พี่หาญก็ได้แต่กอดลูบหัวเซฮุนด้วยใบหน้าเห็นใจ..

ช่างเถอะ...นี่เหนื่อยและนะ..เราต้องเปิดตัวให้ครบ12คนนะทุกคน..เอ้า..ตั้งใจกันหน่อย..โฟกัสๆ!

"กลับมาเขียนถึงกุสิไรเตอร์ เดี๋ยวกุจะเดินไปเคาะห้องไคโด้ให้.." แบคที่มีความพยายามอย่างมากที่จะเด่นและได้รับบทนำในเรื่องนี้..ไม่พูดเปล่า..แต่เดินตรงไปยังห้องไคโด้..ในขณะที่หางตาเริ่มมองค้อนไรเตอร์แล้วที่หาว่าเค้าอยากเด่น..

"ตื่นได้แล้ว..!!! ไม่ทำมาหากินกันรึไง.....นี่!! จะตื่นไม่ตื่น..ชั้นไม่ได้ว่างทั้งวันนะยะ ชั้นต้องไปเรียนแต่งหน้า นั่งสมาธิ ดำน้ำ ปลูกปะการัง ทำอาหาร นวดสปา ปลูกป่า ดำนา ดูดิสนีย์ออนไอซ์ แรลลี่ ตีกอล์ฟ ล่องเรือ ส่องสัตว์ ชอปปิ้ง ดูงิ้ว ดูละครเวที ดูคอนเสิร์ต ดินเนอร์ ทำขนม จัดดอกไม้ เที่ยวตลาดน้ำ เรียนถ่ายรูป ดูกายกรรม ชมเมืองเก่า เข้าสัมมนา ทัวร์ธรรมะ เรียนเต้น แล้วก็ร้องเพลง.." 

  …….กว่าแบคจะพูดจบคยองซูและจงอินก็มาปรากฏกายอยู่บนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นแล้ว...

"เอ่า..กุพลาดอะไรไป.." แบคยืนมองประตูห้องที่ไคโด้เปิดคาไว้อย่างงงๆ ในขณะที่มีสองมือหนาค่อยๆรวบตัวแบคให้เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น

"กลับไปในพื้นที่ของเราเถอะ..มันสองคนเดินไปถึงโซฟาตั้งแต่มึงดูดิสนีย์ออนไอซ์และ.." ชานยอลรวบตัวแบคที่ยังค้างกับการว๊าร์ปของไคและโด้..

"ไม่มีใครจะมาตามชั้นใช่แมะ..งั้นชั้นจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเองนะ.." อีกมุมหนึ่ง..เฉินที่ตื่นตั้งนานแล้วแต่มัวแต่ทำวัตรเช้าอยู่เปิดประตูห้องเหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะเดินหน้ามึนออกมาพร้อมกับขัดจตุคามรุ่นกันแก่ไปด้วย..

….มันช่วยเหรอจงแด..ปล่อยเช่าดีกว่ามั้ย..ไม่กันเลยนะ..

"ทำไมนายไม่ปลุกฉัน!! ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันต้องตื่นมาออกกำลังกาย ฉันต้องผอมกว่านี้!!" ซิ่วหมินเดินเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟันตามออกมาจากห้องอย่างเกรี้ยวกราด..นี่แหละผลข้างเคียงของคนลดความอ้วน..

"อย่าให้ชั้นเห็นแกพยายามลดนะไรเตอร์!!.." เอ่า..เกี่ยวไรกะเราอ่ะ..

"ผมไม่เข้าใจ.." แอ๊ด…ทันใดนั้น!! ประตูห้องของลีดและเทาค่อยๆแง้มออกช้าๆ ปรากฏร่างขาววิ๊งเหมือนกินกลูตาผสมผงซักฟอกผสมลิขวิดอีกทีนึงเข้าไป..

"ผมเป็นลีดเดอร์..ผมพยายามอย่างมากทั้งในรายการวิทยุและรายการอื่นๆ..ที่จะให้ทุกคนเข้าใจ.....ว่าผมเมะ..กระทั่งเคยบอกว่าอยากจะเดทกับคยองซู รู้มั้ยผมต้องยอมเป็นเป้าให้จงอินซ้อมอยู่หลายวัน..แต่ทำไม!! ทำไมผมต้องอยู่ใต้อาณัติของเทาด้วย!!!" ลีดคุกเข่าลงเหยียดแขนซ้ายขึ้นฟ้าเหมือนในเพลงมาม่า..

"เพราะผมรักพี่ไง.." เสียงเล็กๆที่เรียกว่าเทาดังขึ้นด้านหลังของซูโฮ...ก่อนที่รอยยิ้มไร้เดียงสาจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าสุดชิคของหนุ่มร่างสูง..

"ลุกเหอะพี่..ไม่มีประโยชน์หรอก..ยังไงพี่ก็ตกเป็นของผมอยู่วันยังค่ำ.." 

"ฮื่อออ..กุก็แค่อยากจะเมะบ้างงง..อ้าง..อ้าง..อ้าง.." …เทาลากร่างซูโฮที่ยังค้างอยู่ในท่ามาม่าไปยังห้องนั่งเล่นด้วยกำลังแขนสบายๆของเขา..

"เห้อ…ถึงตาชั้นต้องเดินไปปลุกแฟนชั้นสินะ..มะคืนไม่น่าจัดหนักเล้ย..เช้านี้เลยไม่ตื่นเลย.." อี้ชิงเดินทิ้งสะโพกนวยนาดมาตามทางเดิน เขาโปรยลักยิ้มไปรอบๆก่อนจะหยุดลงที่หน้าห้องของเขากับคริส..

ก๊อกๆ ก๊อกๆ…

เสียงเคาะประตูจากอี้ชิงดังขึ้น..แต่เสียงที่ได้รับกลับมามีแต่เสียงโหวกเหวกของเมมเบอร์คนอื่นจากห้องนั่งเล่นเท่านั้น..

ก๊อก ก๊อก ก๊อก…

อี้ชิงเคาะเน้นๆไปที่ประตูห้องอีกสามที...ก็ยังไม่มีเสียงใดตอบกลับมา..

"อะไรกัน..มะคืนแค่เอานมหนีบหน้าไปสามสี่ที เช้านี้ลุกไม่ขึ้นได้ยังไง..อาทิตย์ที่แล้วหนักกว่าอีก....เอ่อะ.." อี้ชิงที่ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องก็ต้องอึ้งเมื่อพบว่าในห้องว่างเปล่า..ไม่มีใครอยู่เลย..เฮ๊ย..เป็นไปได้ไง..แล้วกรูจะจบบทนำยังไง..

"ใจเย็นๆนะไร๊เตอร์..ทำใจดีๆไว้..เฮียอาจจะอยู่ในตู้เสื้อผ้า..เดี๋ยวชั้นหาตู้นี้เอง..ไร๊เตอร์ไปหาในลิ้นชักดูสิ.." เออๆ..ได้ๆ….

โว๊ยยยย!!! จะบ้าเหรออออี้ชิง..จะเอาฮาไปไหน...เฮียคริสหายไปนะ..รีบไปบอกทุกคนที่ห้องนั่งเล่นเร็ว!!

"โอเคไรเตอร์..แต่ถามอย่างดิ..ทำไมทุกคนต้องไปรวมกันที่ห้องนั่งเล่นอ่ะ.." 

ห้องน้ำมันจะแคบมั้ง...ถุ๊ยย..!! ตกลงจะกวนตีนกันใช่แมะ..จะไม่แต่งฟิคต่อแล้วช้ะ?? นี่แฟนเทอหายไปทั้งคนนะ!! 

"จริงด้วย!! ไปๆไรเตอร์ไปบอกทุกคน...ที่ห้องนั่งเล่น" 

มึงยังไม่จบนะอี้..

"แห่ะๆ.."

"ทุกคนนนน...พี่อี้ฟานหายไป..ชั้นจะทำยังไงดี...ฮือออ!!" อี้ชิงไปถึงห้องนั่งเล่นก็โวยวายตีโพยตีพายอย่างหนัก..

"ขี้อยู่ป่าวว ดูในห้องน้ำยัง.." ไคที่หน้าติดกะจอมือถือกำลังเล่นเกมแพลนท์vs.ซอมบี้ภาค2อยู่อย่างเมามันส์ก็พูดขึ้นลอยๆ..

"จงอินเลิกเล่นเกมได้แล้ว พี่คริสหายไปนะ..แล้วเอาหน้าไปรับแสงจากจอมือถือ เดี๋ยวก็ดำกว่าเดิมหรอก" คยองซูปรามด้วยท่าทีและน้ำเสียงเอือมๆ..

"เฮ่ย..เกี่ยวด้วยอ๋อ.." 

"เกี่ยวดิ..มันมีรังสีเรดิโอฟรีเควนซี่ทำลายชั้นผิวหนัง ไม่ใช่แค่ทำให้หน้าดำนะ แต่ทำให้เป็นมะเร็งด้วย.."

"โห..ล็อกเครื่องอย่างด่วนอ่ะ..ไม่เล่นและ.."

"นี่..ตกลงมึงจะคุยกัน2คนใช่ป่ะ...พี่คริสหายมึงจะไม่ตกใจอะไรกันเลยใช่แมะ" แบคหันมาแขวะใส่คู่ไคโด้..

"กูตกใจนะ.." โด้ที่นั่งเข่าชิดไม่มีอาการหรือน้ำเสียงอะไรเป็นพิเศษนอกจากถลึงตาใส่ ให้แบคเชื่อว่าตนตกใจ..

"โอเคๆ..มึงหยุดแหกตาก่อน..ตอนนี้กูตกใจมึงมากกว่า.." แบคยกมือขึ้นทำปางห้ามญาติก่อนจะเหลือบตามองพื้นเพราะไม่อยากจะเงยหน้าขึ้นมองลูกตานั้นตรงๆ...

"ลองโทรเข้าเครื่องเขารึยังอ่ะ" ลู่หานที่ไม่ได้มีบทพูดอะไรเท่าไหร่ตั้งแต่ต้นเรื่องทั้งที่ไรเตอร์เป็นเมนเขาแท้ๆ กำลังเสนอความคิดเห็นที่ดูจะฟังดูเข้าท่าและมีเหตุผลที่สุดตั้งแต่ไรเตอร์เขียนมา...

"ฉันโทรอยู่แต่สายโดนตัดอ่ะ.." ชานยอลขมวดคิ้วแน่นบนใบหน้า..เขาเองก็ดูเป็นกังวลไม่น้อย..

"สายตัด!! แสดงว่ามีคนเอามือถือของเฮียไปหรออ!!" อี้ชิงที่ตีโพยตีพายอยู่แล้วก็ตีโพยตีพายหนักกว่าเก่า..

"ผมจะไปตามหาเอง..." เทากระโดดขึ้นบนโซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะคว้าไม้ตบยุงด้วยความน่ามืดตามัวและทำท่าจะพุ่งออกทางหน้าต่างหอ..

"เฮ๊ย..ใจเย็นๆกันก่อนดีมั้ย..เทานายลงมาก่อน ถ้านายพุ่งออกไปพี่ต้องไปหาผัวใหม่นะ แล้วพี่จะไปหาคนมิติที่8เหมือนนายที่ไหน..และทุกคน..ฉันว่านี่มันไม่ถูกต้องนะ อยู่ดีๆไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เนื้อเรื่องยังไม่ทันปู..พี่คริสจะหายไปได้ไง.." ซูโฮที่ใช้สติและตำแหน่งความเป็นลีดเดอร์ได้อย่างเหมาะสม เขาแจกแจงเหตุผลให้ทุกคนได้ฉุกคิด..

"ทุกคน..ฉันแจ้งพี่เมเนเจอร์และ เขากำลังจะกลับมาจากเลี้ยงลูก..ในระหว่างนี้เขาไม่อยากให้พวกเราตีโพยตีพาย และก็ห้ามบอกใครเกี่ยวกับเรืองนี้ด้วย.." แบคฮยอนที่พึ่งวางโทรศัพท์จากพี่เมเนเจอร์ยกเท้าขึ้นมาวางบนโซฟาหนึ่งข้างเหมือนท่ายายตำหมาก..คิ้วที่ขมวดเขาด้วยกันพร้อมกับกระทืบเท้าแรงๆหนึ่งที บ่งบอกเลยว่าสถานการณ์เริ่มเข้าสู่ช่วงซีเรียสแล้ว..

"พี่คริสคงไม่ติสแตกแล้วก็หนีกลับแคนาดาไปอีกหรอกนะ.." จงอินที่วาจาขวานผ่าซากตลอดพูดขึ้นในขณะที่คยองซูหันมาเหลือกตาใส่เป็นการปรามที่เขาพูดอะไรไม่ดูสถานการณ์

"เอาอย่างงี้แล้วกันทุกคน ระหว่างรอพี่เมเน เราแยกย้ายกันไปค้นหาแถวๆนี้ก่อน เฮียอาจอยู่ร้านกาแฟแถวๆนี้ก็ได้.." ชานยอลลุกขึ้นจากโซฟาเป็นคนแรก ก่อนที่คนอื่นๆอีก11ชีวิตลุกขึ้นพร้อมกันเพื่อแยกย้ายกันไปหา..ไปหา...ไปหา.....

เฮียคริส!!! เฮียไปทำไรตรงน้านนนน!!!

"ย..อย่าพึ่งพูดเลย..ช..ช่วย..ช่วยเฮียก่อน กระดูกเชิงกราน.." 

ในขณะที่ทุกคนลุกจากโซฟาและพากันออกจากหอเพื่อไปตามหาเฮีย..โดยที่ไม่มีใครฉุกคิดเลยว่า ณ ที่แห่งนั้น..มุมเล็กๆนั่น..ซอกหลืบตรงนั้น..

เฮียคริส..นอนปวดบั้นเอวอยู่ใต้โซฟา...

เฮีย..ไปอยู่ในนั้นได้ไง..แล้วทำไมไม่ส่งเสียงเรียกคนช่วย...!!! 

เฮียคริสค่อยๆคลานออกมาจากใต้โซฟาที่มีช่องว่างพอดีตัวเขา..แผ่นหลังของเขาครูดตามขอบใต้โซฟาออกมา..

"ช่วยเลื่อนขึ้นไปย้อนอ่านแต่แรกทีนะ..กุพึ่งเข้าใจจิตใจโซฟาวันนี้ มึงมี11ชีวิต ก็โถมกันเข้ามา11ชีวิต..มึงไม่มีช่องลมให้กุหายใจบ้างเลย..เงิงกุเกือบบิ่น..." น้ำใสๆไหลออกจากดวงตาที่เคยคมกริบบาดใจใครต่อใคร..ตอนนี้พี่คริสไม่เหลือสภาพชายในฝันแล้ว..ทรงผมที่ยุ่งเหยิงยิ่งทำให้เขาดูน่ารันทดสุดๆ แล้วไปอยู่ในนั้นทำไมเล่าาา..

 

..................................................................

บันดาลใจจากผลงานของคุณพิง ลำพระเพลิง

 (กระแดะขึ้นสมอง)
และ
แฟนเพจ "ทำร้ายเด็กดาวไทยแลนด์"
https://www.facebook.com/thamraydekdawthailand

 

และขอขอบคุณภาพประกอบล่วงหน้าจากเพจ "ทำร้ายเด็กดาวไทยแลนด์" และ เพจ "EXO เกรียน" และจากเว็ปไซต์อื่นๆล่วงหน้าค่ะ

 

 

:)  Shalunla