อลวนหัวใจนายหน้าใสสุดหล่อกับยัยเอ๋อสุุดโก๊ะ

ข้อมูลเบื้องต้น

ในที่สุดสาวสุดโก๊ะอย่างฉันก็ได้พบชายในฝันซะที

แต่ทำไมนายนั่นชอบกวนประสาทฉันอยู่เรื่อยเลย ทำตัวให้เหมือนหน้าตาหน่อยได้มั้ยตาบ้า

แต่ฉันก็มีความสุขนะเวลาอยู่กับหมอนั่น แต่ชั่งเถอะก็หมอนั่นมันมีแฟนแล้วนี่หน่า

แถมยังเป็นดาวโรงเรียนซะด้วย อิจฉาชะมัดยาดเลยอ่ะ

เนื้อเรื่อง

ณ โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

"นี่ยัยโอปอล์ เธอจะกินไปถึงไหนเนี่ยเดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูหรอก"
"ก็มันอร่อยนี่หน่า มันลองกินหน่อยหรอฟาง เอาเปล่า อ้ำอ้ำ" พูดไม่พูดเปล่าโอปอล์ก็ยัดเค้กชิ้นเบอเริ่มใส่ปากแม่เพื่อนตัวดีของเธอทันที
"กรี๊ด ยัยบ้าเธอทำอะไรเนี่ย ฉันจะไปฟ้องพี่เฟย์" พูดเสร็จยัยฟางก็รีบวิ่งแจ้นไปหาแฟนสุดหล่อของมันทันที
"หาเรื่องไปอยู่แล้วมากกว่ามั้งยัยฟาง" เอิงเอยพูดขึ้นหลังจากที่ดูเพื่อนทั้งสองเล่นกันอย่างเละเทะ
"ก็แหม แฟนมันออกจะเท่ห์ ระเบิดขนาดนั้นเป็นฉันให้ใครว่าสำออยก็ยอมแหละ"ส้มพูดพลางทำท่าเพ้อฝัน
"หยุดเพ้อฝันสักทียัยส้ม คิดอยู่ได้เน่าว่ะ"โอปอลล์/เอิงเอย
พูดจบสองสาวเพื่อนซี้ก็เดินจากไปทำให้ส้มต้องวิ่งตามจนของที่ถืออยู่ในมือร่วงไปตามทา
งเดิน
"หยุดก่อนไอเพื่อนบ้า มาช่วยฉันก่อนนนนน"
โอปอล์และเอิงเอยจึงช่วยส้มเก็บของแต่อยู่อยู่ก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น
"โอ๊ย ใครเดินไม่ดูทางเนี่ยมาเหยียบมือคนอื่นเค้าทำไม" โอปอล์พูดพลางกุมมือตัวเองที่โดนเหยียบ
สองสาวที่เหลือจึงมองไปที่คนต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนรักของเธอต้องเจ็บตัว
"อุ๊ย พี่แอลสุดหล่อที่อยู่ห้องติดกับเรางัย"ส้มหันไปคุยกับเอิงเอย
"ไม่มีที่นั่งหรอน้องถึงมานั่งขวางทางคนเดินเนี่ย"คนที่ยัยส้มบอกชื่อแอลพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
"นี่นายทำคนอื่นเค้าเจ็บแล้วยังพูดจาอย่างนี้อีก ถามจิงเหอะมีปากไว้กินข้าวอย่างเดียวหรือไง" โอปอล์พูดพลางเดินเข้าไปหาอย่างเอาเรื่อง
(โห คนอะไรเนี่ยสูงเป็นบ้าเลย หุ่นก็ดีต้องเกือบ180แน่แน่ ว้ายไม่ได้ไม่ได้ต้องอย่าไปใจอ่อนกับคนแบบนี้)
"นี่ ยัยเตี้ยจะมองหน้าฉันอีกนานป่าวเนี่ย"
"นั่นปากหรอ นายไม่คิดจะขอโทษคนอื่นบ้างหรือไง" ตานี่มันโรคจิตแหง๋ แหง๋เสียดายความหล่อจัง
"นี่โอปอล์ เราไปห้องเรียนกันเถอะ"ยัยเอิงเอยพูดพลางดึงมือฉันไป
"ฝากไว้ก่อนเถอะตาบ้า"ฉันพูดพลางแลบลิ้นใส่ตานั่น

 

"วันนี้ปอลล์ไปเที่ยวกับพวกเราเปล่า" เอิงเอยถามตอนเก็บกระเป๋ากลับบ้าน

"ไม่อ่ะการบ้านเยอะต้องรีบกลับไปทำ" ฉันทำหน้าหนักใจกลับการบ้านที่อยู่ในกระเป๋า

"งั้นพวกเราไปก่อนแล้วกันนะ" ฟางพูดแล้วเอากระเป๋าฟาดใส่หลังฉันเต็มๆ

"เออ ไปดีมาดีนะ"

ระหว่างทางเดินกลับบ้าน

"วันนี้โชคร้ายจังดันเจอไอ้รุ่นพี่บ้าๆนั่น"ฉันพูดกับตัวเอง

"บ่นอะไรหน่ะยัยเตี้ย"

"เอ๊ะ เสียงใคร สงสัยเราจะหูแว่วมั้ง"

"อะไรเตี้ยแล้วยังหูตึงอีกหรอน่าสงสาร"

"นั่นมันเสียงใครว่าเรา"หันหลังไปมอง เฮ้ย พี่แอลนี่หน่าซวยๆแล้ว

"ยัยเตี้ยเธอชื่อโอปอลล์ใช่ป่ะ"

"ก็ใช่มีอะไรป่าวค่ะ" กลั้นใจไว้ยัยโอปอลล์

"ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากให้มาเป็นแฟน"

"แฟน" ตาบ้านี่ต้องสมองกลับแน่ๆ

"ตกลงว่างัยยัยบ๊องจะทำหน้าเอ๋อเหรออีกนานป่าว"พี่แอลพูดพลางหัวเหราะหน้าฉันที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก

"ไม่ค่ะ พี่ก็ไปขอคนอื่นคบสิ"

"เธอนั่นแหละแล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปรับหน้าบ้าน"พูดจบพี่แกก็เดินจากไป

"เดี๋ยวดิ" แต่ไม่ทันซะแล้วพี่แกเดินเลี้ยวหายลับตาไป

"นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ"

ที่บ้าน อัครเศรฐี

  เออลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ โอปอลล์ เป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลอัครเศรฐีซึ่งรวยหาคนเปรียบยาก ฉันเรียนโรงเรียนเอกชนมาตั้งแต่เล็กเพื่อนๆก็มีแต่ไฮโซ วันๆก็เอาแต่นั่งเรียน อ่านหนังสือ ทำการบ้านและเซ็นเช็ค ก็ฉันมันลูกคนเดียวนี่หน่าได้กลับบ้านเองก็ดีใจแทบแย่  แต่บ้านฉันอยู่ห่างจากโรงเรียนแค่หมาขี้เสร็จเท่านั้นแหละ เดินยังไม่ถึง2นาทีเลย  และตอนนี้ฉันก็มาถึงแล้วค่ะ

"คุณหนูมาแล้วหรอค่ะ"แม่นมเดินมารับกระเป๋าที่มือฉัน

"จ๊ะ"ฉันพูดอย่างอารมณ์ดี

"คุณหนูจะรับน้ำอะไรไหมค่ะ"

"ไม่อ่ะจ๊ะ"ฉันพูดแล้ววิ่งขึ้นห้องไป

"เดินดีดีนะค่ะคุณหนู"

ลัลลัลลา อาบน้ำกันอาบน้ำกัน

"มีความสุขจังเลย"

โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันเหงาเกินไป"เอ๊ะใครโทรมาตอนนี้นะ

เบอร์ใครไม่เห็นเคยเห็นเลย"ฮัลโหลค่ะ"

"ดี ยัยเตี้ยเธอทำไรอยู่อ่ะ" เสียงจากปลายเสียงที่เป็นผู้ชาย

ยัยเตี้ย เอ๋คุ้นๆใครน้า "อ๊าย ตาบ้านายรู้เบอร์ฉันได้ไงเนี่ย"

" ก็เราเป็นแฟนกันอย่าลืมสิจ๊ะ"

ไม่จริงใช่ไหมมมม  แล้วฉันจะทำไงดีเนี่ยชีวิตโสดของฉันท่าจะไม่รอดแล้ว ฮือฮือ โอปอลล์แย่แล้ว

เช้าวันต่อมา

"โอปอลล์ไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ"

"ไปโรงเรียนดีดีนะค่ะคุณหนู"แม่นมถือกระเป๋านักเรียนมาส่งฉันที่หน้าบ้าน

"จ๊ะนม"

คนขับรถออกมาเปิดประตูให้ฉัน แอ๊ดดด

"พี่....แอล"

"นี่ยัยเตี้ย ขาสั้นหรือไงชักช้าชะมัดเลย"

"ปอลล์ไม่ไปกับพี่แอลหรอก เดินไปคนเดียวได้"

"ต้องไปด้วยกัน"พี่แอลลากขาฉันไปท่ามกลางความงุนงงของหมูคนในบ้านฉัน

"พี่แอลปล่อยน้า เดินไปก็ได้แล้วงัยเนี่ย"

"ก็แค่เนี่ย"

หน้าประตูโรงเรียน

เด็กนักเรียนชายหญิงต่างยืนมองเราทั้งคู่เดินมาในโรงเรียน

"พี่แอล ทำไมคนมองเยอะจัง"ฉันหันไปรอบๆตัวเอง

"ก็คนมันน่าตาดีอ่ะ"

"*_*"

"โอปอลล์ ทำไมมาด้วยกันได้หล่ะ"ยัยฟางมองมาทางฉันทีพี่แอลที"

"ก็เราเป็นแฟนกันอ่ะ" พี่แอลตอบยัยฟางหน้าตาเฉย

"แฟน หมายความว่างัยอ่ะปอลล์"

"ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ" ฉันตอบแม่เพื่อนเลิฟด้วยใจจริง

แล้วหลังจากตอนนั้นฉันก็ต้องนั่งตอบคำถามเดียวกันในอีกหลายครั้ง จนฉันขอร้องให้หยุดถามกันซักที พวกมันจึงได้หยุดกันประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วก็เริ่มต้นถามกันต่อ

4

“ปอลล์ทำไมแกคบกับพี่แอลได้อ่ะ ก็พี่แอลเค้าเป็นแฟนกับพี่พิมนี่หน่า” ยัยส้มหันมาถามฉันที่กำลังกินเค้กชิ้นโต

“ใช่ แถมพี่พิมยังเป็นดาวโรงเรียนติดกันมาสามปีแล้วด้วย” เอิงเอยถาม

“ไม่รู้สิ พี่เค้ามารับก็เลยมาด้วยกันเฉยๆ”ฉันตอบเพื่อนๆด้วยใจจริง

“แต่แกจะแย่นะปอลล์ พี่พิมเค้ารักพี่แอลมากเลยนะ”ฟางทำสีหน้าไม่สบายใจ

“....”

เพื่อนๆทั้งสามคนมองไปตามสายตาของฉัน ภาพที่เห็นคือหญิงสาวที่หน้าตาน่ารักจนน่าอิจฉากับชายหนุ่มที่หล่อที่สุดในโรงเรียนเดินควงแขนอยู่ตรงหน้าฉัน อ๊ายทำไมมันเจ็บอย่างนี้....

(พี่พิม กับพี่แอล)

“พิมเมื่อไหร่จะเลิกสักที”

“ไม่ มันยังสนุกอยู่นี่หน่า”

“แต่แอลมีแฟนแล้วนะ เลิกสักทีเหอะ”

“โธ่ หนุ่มน้อยเรื่องน้องโอปอลล์นะเดี๋ยวเราจัดการเอง” ยิ้ม

“ห้ามเข้าใกล้ยัยเตี้ยเกิน 5  เมตร ไม่งั้นนาย ตาย”

“ล้อเล่นหรอกน่า”พิมพูดพลางเอาแก้มมาซบที่ไหล่แอล

“ปอลล์แกไม่เป็นไรใช่ไหม”ฟางถามฉันที่นั่งอึ้งไปตั้งแต่เมื่อกี้

“อือ ฉันสบายดี”ฉันตอบด้วยเสียงไม่สบายใจนัก

“นั่นอิคคิวนี่ปอลล์”ส้มชี้มือไปทางผู้ชายที่กำลังเดินมาทางพวกเรา

ฉันหันไปตามมือเพื่อน

“ปอลล์ ทำไรอยู่อ่ะ” อิคคิวถามฉันทันทีที่มองเห็น

“นั่งเฉยๆ” ฉันตอบหน้าตาย

“วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ” อิคคิวส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน

“แต่.....”

“เราไม่ได้กลับด้วยกันนานแล้วนะ นะนะ” ส่งสายตาอ้อนวอนมาทางฉัน

“งั้นก็ได้จ๊ะ”

“แล้วเจอกันนะ” อิคคิวโบกมือให้ฉันแล้วเดินจากไป

หลังเลิกเรียน

“ยัยเตี้ยเสร็จยัง” มีคนเดียวที่เรียกฉันแบบนี้ก็พี่แอลยังไงหล่ะ

“มาทำไมอ่ะ” ฉันถามพี่แอลที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าโต๊ะฉัน

“นี่เธอสมองเสื่อหรอ เราต้องกลับด้วยกันยังไงหล่ะ”

“อ้าวหรอ แต่วันนี้ปอลล์มีนัด นั่นไงอิคคิวมาพอดีเลยไปก่อนนะ” พี่แอลมองตามฉันเหมือนจะกินเลือดกินเนื่อ

“รอนานมั๊ยปอลล์”

“ไม่จ๊ะเพิ่งเลิกเรียนเอง”

“นั่นพี่แอลที่เป็นแฟนกับปอลล์ใช่ป่าว”

“..............”

“แล้วพี่เค้าจะไม่ว่าเอาหรอ”อิคคิวยังคงถามต่อไป

“...........”

“เป็นอะไรไปหน่ะปอลล์”

“..........”ตอนนี้ฉันกำลังอึ้งอยู่กับป้ายตรงหน้าจึงไม่ได้สนใจที่อิคคิวถาม อิคคิวเห็นฉันเงียบจึงมองไปตามสายตาของฉัน

“ป้ายอะไร มาติดอยู่ตรงนี้ขวางทางเดินจัง เอ๊ะ 0_0 “ ป้ายเขียนไว้ว่า  แอลรักโอปอลล์คนเดียวและจะรักโอปอลล์ตลอดไปถ้าใครมาแย่งก็ต้องข้ามแอลไปก่อน

ฉันมองป้ายข้างหน้าและเห็นคนเขียนป้ายยืนขวางทางพร้อมช่อดอกไม้อยู่ในมือ

“พี่แอล”

“คนเนี่ยพี่ขอคืน” พี่แอลหันไปพูดกับอิคคิว

“แต่พี่เป็นแฟนกับพี่พิมไม่ใช่หรอ” อิคคิวถามอย่างไม่ยอมแพ้

“ฉันเป็นผู้ชายนะเฟ้ย”

“0_0” หน้าฉันตอนนี้

“หมายความว่างัย” อิคคิวถามพี่แอลอย่างง

“ก็เพราะพิมมันไม่ใช่ผู้หญิงหน่ะสิ” พี่แอลมองดูพวกฉันอย่างกับเห็นตัวตลก

“เพ้อเจ้อน่าเป็นไปได้งัย”อิคคิวยังไม่ลดล่ะ

“ไม่เชื่องั้นนายดูนี่”พีแอลเดินหายไปแล้วลากพี่พิมมาตรงหน้าเราสองคน แล้วพี่แองก็เปิดเสื้อพี่พิม ไม่น้าพี่พิมต้องอายแน่แน่

“อย่านะพี่แอล พี่จะทำไรผู้หญิงอ่ะ”ฉันรวบรวมความกล้าตะโกนออกไป

“เฮ้ยยัยบ้านี่มันผู้ชาย”พี่แอลยังยืนยันคำเดิม

“พูดอะไรบ้าๆ”

พี่แอลส่ายหัวแล้วถกเสื้อพี่พิมขึ้นมา

“อ๊ายไม่น้า” เอ๊ะทำไมไม่มีนม ไม่มีหน้าอก พี่พิมเป็นผู้ชายหรอเนี่ย ไม่จริงงงง

“เห็นหรือยังหล่ะ”พี่แอลอมยิ้มอย่างเป็นต่อ

“0-0” อายค่ะอาย

อิคคิวจึงต้องเดินคอตกกลับไปส่วนฉันอ่ะหรอ ก็อยู่กับพี่แอลสองคนสิค่ะ สงสารตัวเองจัง

ที่สระน้ำในสวนสาธารณะ

“พี่แอลทำงี้ทำไมค่ะ”

“ก็พี่รักของพี่นี่หน่า” พี่แอลกระซิบข้างหูฉัน ส่วนหน้าฉันตอนนี้แดงเป็นตูดลิงเลย

“บ้าน่า” ผลักอกแต่ไม่แรงหรอกนะ