เพลงรักร้อยบุปผา

  อี้เฉินเดินตามเสียงเพลงมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ศาลากลางสวน  เขามองชุนเฟินอย่างครุ่นคิด  
เขานึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่า  เหตุใดเขาจึงรู้สึกคุ้นเคยกับนางเหลือเกิน  แต่เมื่อเขาเห็นนางนั่งเล่นพิณอยู่
ที่ศาลากลางสวนเขาจึงนึกขึ้นมาได้ว่า  คงเป็นเพราะเขาติดตามท่านอาจารย์ของเขาไปที่ตำหนักบุปผา
หลายครั้งและเขาก็คุ้นเคยกับภาพที่เห็น  อาจารย์ของเขาเป่าขลุ่ยคลอไปกับเสียงพิณของเทพธิดาบุปผา  
แล้วเสียงพิณก็หยุดลงกะทันหันทำให้อี้เฉินดึงความคิดของตนเข้ามาและมองไปทางชุนเฟิน  นางถามเขา
เสียงเบาว่า

    “ท่านจำเสียงเพลงนี้ได้หรือไม่” 

   ชุนเฟินรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ  เพราะเพลงนี่เป็นเพลงที่นางเคยบรรเลงร่วมกับฮ่าวหราน
เป็นประจำ  อี้เฉินนิ่งคิด

   “ข้าคิดว่า  ข้าน่าจะเคยได้ฟังเพลงนี้เป็นครั้งแรก”

   “แต่ข้าเห็นท่านยืนฟังแล้วทำท่าเหมือนคุ้นเคยมันเพลงนี้”

   ชุนเฟินยังไม่ละความพยายาม  ที่จะกระตุ้นความทรงจำของเขา

   “ที่ข้ายืนฟังอย่างคุ้นเคย  เพราะข้ายืนฟังท่านอาจารย์กับท่านซูหนี่ว์บรรเลงเพลงร่วมกันบ่อยครั้งนะสิ  
เพลงของเจ้าทำให้ข้านึกถึงคืนวันเหล่านั้น  เช่นนั้นขอไม่รบกวนเจ้าจะดีกว่า  ข้าขอตัว”

    พูดจบอี้เฉินก็เดินจากไป  โดยไม่เหลียวหลังกลับมามองชุนเฟินแม้แต่น้อย  ชุนเฟินถึงกับน้ำตาซึม 
 เป็นอีกครั้งที่ใจของนางเจ็บปวดเหลือเกิน   นางปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นไว้ค่อย ๆ ไหลริน  นางบอกกับตัวเองว่า

   “ร่ำไห้ไปเถิดชุนเฟิน  มันจะเป็นการร่ำไห้ครั้งสุดท้ายต่อจากนี้ไป  เจ้าต้องทำใจให้ได้ว่า  เขาไม่ใช่
พี่ฮ่าวหรานของเจ้า  เขาคือเทพมังกรอี้เฉินที่เจ้าไม่รู้จัก