คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ เมือคำสาปสลาย 50%
มัทนาหนีรั
บทนำ
สวรร์ั้นาุมหาราิา
เสียพิาฝีมือารบรรเลอเหล่านธรรพ์ไพเราะัวานไปทั่วอุทยานสวรร์
ึ่ถูรัสรร์อย่าวิิร้วยบรราอไม้และรุาินานา ในท่ามลาอไม้นั้น
ปราอไม้หนึ่ เปล่ประายามสูส่เหนืออไม้ใ และเป็นอไม้เียวที่สุเทษ์เทพบุรมัะใ้เวลามาทอพระเนรนิ่นาน
อุหลาบมัทนา
อีเทพธิาที่พระอ์สาปให้นาเป็นอุหลาบั่วนิรันร์
เพียเพราะพิโรธ ที่นานั้นล้าปิเสธวามรัอพระอ์ถึสอรั้สอรา ทว่าแม้ะลทั์นาให้้อทนทุ์ทรมานหนัหนาสาหัสสัเพียไหน
พระหทัยอพระอ์็ยัเ็บปวมอไหม้ ัอยู่ท่ามลาอไฟเเ่นเิม
“มัทนา เราอโทษ”
พระหัถ์ให่เอื้อมไปหมายสัมผัสุหลาบาม
หาเพียแ่เ้าใล้็บัเิแสเิ้าระแทเ้าใส่ นวรอ์สูให่ผะ
สุเทษ์ะัพระหัถ์ไว้แ่นั้น
สายพระเนรปวร้าวับ้ออุหลาบรหน้าอย่าัพ้อ
“พระอ์ ทรเป็นอะไรไหมพระเ้า่ะ”
ิระเสนรีบถลามาประอผู้เป็นนาย
พลาำเลือมออุหลาบ้นเหุ้วยสายาำหนิ ไม่ว่าเวลาะผ่านไปี่ร้อยี่พันปี
วามเือแ้นที่เทพธิามัทนามี่อเ้านายอเา็ไม่เยลล
แม้อมเทพผู้เป็นให่ะเพียรมาออภัยนาทุวัน แ่ำแพแ้วที่วาั้นนั้น็ไม่เยอ่อนำลัลเลย
“ิระเสนไปามมายาวินมาพบเรา”
สุเทษ์รัสสั่้วยพระสุรเสียแน่วแน่
สายพระเนรที่ทอมออุหลาบนั้น ล้ายำลััสินใบาอย่า ิระเสนมอหน้านายเหนือหัว้วยวามสสัย
น้อเอ่ยทูลถาม
“พระอ์ ทำไมพระเ้า่ะ หรือว่า...”
ำพูสุท้ายถูลืนหายไป
เพราะผู้พูเรลัวในผลลัพธ์ที่เอ่ยออมา มายาวินเี่ยวามนราอาถรรพ์ หาอมเทวัมีำริอย่าที่เาิ ะ้อเิเรื่อวุ่นวายให่หลวามมาเป็นแน่
“ใ่ เราะถอนำสาปให้มัทนา”
สุเทษ์รับสั่หนัแน่น
เป็นเหุให้หัวใอิระเสนที่แวนอยู่บนเส้น้ายิ่ร่วลเหวโยพลัน ำสาปปิอาถอนไ้ไม่ยา
แ่ำสาปั่วนินิรันร์นั้นะถอนันไ้่าย ๆ ระนั้นหรือ
“พระอ์ อไ้โปรทรเื่อหม่อมัน
ทรไร่รอให้ีอีสัรั้เถิ”
เทพบุรนสนิทพยายามทัทาน
ารทวนำสาปที่สาปโยพระอ์เอนั้น ผู้ที่ะไ้รับผลระทบมาที่สุ็ือสุเทษ์เทพบุรนั่นเอ
“เราัสินใแล้วิระเสน เ้าูสิ บนสวรร์ล้วนเ็มไป้วยวามสุและวามสวยาม
แ่เราผู้รอบรอลับ้อทรมานเพราะนรในใ วามผิบาปที่เราไ้ระทำไว้มันสุมไหม้นเราไม่เยมีวามสุสัั่วะเียว”
ร่อรอยแห่วามปวร้าวายัอยู่ในสายพระเนรยามนึย้อนถึเหุาร์ที่ผ่านมา
สำหรับมนุษย์ วามายอาเป็นุสิ้นสุอวามเ็บปวทั้ปว แ่สำหรับเทวา
่วอายุที่ยาวนานนับอสไยบารั้็สั่สมวามเ็บปวไว้ัินหัวในยาะทานทน
มัทนา มั่นรั ลายไม้้น ยอรัน
ป่นเถ้า ระร้าวม
อมเทวา ท่าสิ้น ิ้นระทม ทุผู้รม
แับ ลับลาไป
“สุท้าย
นที่ทุ์ที่สุ็ือเราใ่ไหมมัทนา”
สุเทษ์รัสับอุหลาบที่ยืน้นระห่านล้ายไม่รับรู้สิ่ใ
มัทนาลายร่าเป็นอไม้แห่รัที่วามทุ์ใ ๆ ไม่อาล้ำลาย ัยเสน ายที่่าย่าวามโ่เลา้วยหัวใที่แหลสลาย
็เวียนว่ายายเิหลายภพหลายาิ นลืมเลือนเรื่อราวในอีเสียสิ้น มีเพียแ่พระอ์ที่ยัำ
และเฝ้าเ็บ้ำอยู่ับโศนารรมเมื่อาล่อนไม่เสื่อมลาย
“พระอาามิพ้นเล้า
ระหม่อมอบัอาลาบทูล เทพธิามัทนาใอเ็เี่ยวมั่นนั หาถอนำสาปแล้วนาไม่รับรัพระอ์
มิเท่าับทรเสียแรเปล่าหรือ”
ทูลเสร็ิระเสน็ลั้นใรอรับอารม์พิโรธ
มัทนามีิใแน่วแน่มั่นเ่นไร อ์สุเทษ์ย่อมประัษ์แ่พระทัยี ะี่ภพาินา็ไม่เยมีใให้พระอ์
่อให้ทรพยายามอีสัเพียใ หัวใอนา็ไม่มีวันเปลี่ยนแปล
“นั่นไว้รอถามมัทนาอนที่นาพ้นำสาปเถอะ
ไปามมายาวินมาพบเราไ้แล้ว”
เห็นประายแห่วามหวับนพระพัร์ออ์เหนือหัวแล้ว
มายาวิน็นใะั นี่แหละหนา..อานุภาพอวามรั ไม่ผิาำที่ฤๅษีาละทรรศินเยว่าไว้
หาไ้บัเิับผู้ใ ็ะบันาลให้วามืมอนมอไม่เห็นวามเป็นริ
****************************************
“เรื่อที่ะแ้ำสาปให้เทพธิามัทนานั้น
ระหม่อม็พอมีหนทาอยู่ แ่ในารประอบพิธีรรม้อใ้อสำัสอสิ่ นั่นือ
น้ำ้าลาหาวบนยอเาสิเนรุ (เาพระสุเมรุ) และพระโลหิอพระอ์”
มายาวินราบทูล้วยสีหน้าลำบาใ
หลัาระอึระอัอยู่นาน ในัมภีร์อาถรรพ์เวทย์เยมีบันทึมน์าถาสำหรับแ้ำสาปและฟื้นืนีวิเอาไว้
แ่ห้ามมิให้นำมาใ้อย่าเ็า เพราะเป็นารฝืนวามเป็นไปอสรรพสิ่
ฟ้าินะ้อปั่นป่วนรุนแร
“เป็นไปไม่ไ้
ยอเาสิเนรุอยู่ห่าาสวรร์อเรา 46,000 โยน์ ้ำยัเป็นที่ประทับอพระอินทร์
ไหนะ้าเอราวั 33 เศียรนั่นอี
ท่านิว่าะมีผู้ใฝ่าเ้าไปนำน้ำ้าลาหาวมาไ้หรือ”
ิระเสน้านเสียหล
บนยอเาสิเนรุือสวรร์ั้นาวึส์ ึ่เป็นภพภูมิที่อยู่เหนือสวรร์ั้นาุมหาราิาึ้นไป
ธรรมาเทวาั้นมหาราในั้นนี้็สามารถึ้นไปนมัสารพระเศุฬามีเีย์
หรือไปฟัธรรมที่ศาลาสุธรรมาเทวสภาไ้
ทว่า้วยลำับศัิ์ที่่ำว่าะเหาะ้ามยอไพยน์มหาปราสาทอันเป็นที่ประทับออ์อินทร์ไปรอน้ำ้าลาหาวมาไ้อย่าไร
“เรานำมาไ้”
สุเทษ์รัสหนัแน่น ไม่มีท่าทีหวั่นวิ
ระนั้นิระเสน็ยัไม่ยอมแพ้ หาเหุผลมา้าน่อ
“อเะ แม้ะนำน้ำลาหาวมาไ้ แ่พระอ์ทรเป็นเทพ
อยู่ในสภาวะอันเป็นทิพย์ ไม่มีแ่ ไม่มีเ็บ ะนั้นย่อมไม่มีพระโลหิมาทำพิธี”
“เ่นนั้นเรา็ะอธิษานิ
ละึ่อิทธิฤทธิ์ อยู่ในร่ามนุษย์ธรรมา” สิ้นำ
ปลายพระันีที่ประอบ้วยรัศมีเรือรอ็ับแส แทนที่้วยสีเลือปราึ้นมา ่อนะลับสู่สภาวะอันเป็นทิพย์ามเิม
“ย่อมมิอาระทำไ้พระเ้า่ะ เพราะในระหว่าถอนำสาป
้ออาศัยบะบารมีาพระอ์ อีทั้หาทรเป็นมนุษย์ธรรมา
็มิอาอยู่บนสวรร์ไ้” มายาวิน้านบ้า
“หาเป็นเ่นนี้แล้ว็ทรเปลี่ยนพระทัยเถิพระเ้า่ะ
อุหลาบมัทนาสถิย์ในสวนสวรร์มิอาเลื่อนย้าย
พระอ์เอ็มิอาละึ่พลัอำนา ระหม่อมมอไม่เห็นหนทาที่ะแ้ำสาปไ้เลยแม้แ่น้อย”
ิรเสนโล่ในั
หาลอมี้อิัไปเสียทุอย่านานี้ ะทรึันไป็ไม่เป็นผล
มัทนาะ้อเป็นอุหลาบลอาลามที่ะารรมอนาำหนมา
พระพัร์หล่อเหลาแ่นยิ้มเย้ยหยัน
ทรทราบี ว่าารฝืนธรรมาิย่อม้อมี้อแลเปลี่ยน เป็นเพราะราวนั้นพระอ์ใ้โมหะและโทสะแทนสิโยแท้
ึ้อมาใ้ผลแห่อุศลรรมอยู่เ่นนี้
ทันในั้น ึ่ลาพระนลา็บัเิแสสว่าเิ้า
เริ่มาุเล็เท่าปลายเ็มหมุในราแร แล้ว่อย ๆ
ยายให่ึ้นนนมอ้อหลบสายา แสที่เปล่ออมาหมุนวนรอบวรอ์สูให่
่อนะหลอมรวมเ้าเป็นวแ้วสุใส ส่อประาย่อหน้าทุน
“โธ่ พระอ์ เหุใ้อทรยอมเสี่ยถึเพียนี้”
ิระเสนเอ่ย้วยน้ำเสียแหบพร่า สายาับ้อผู้เป็นนายอย่าห่วใย
ยิ่วแ้วรหน้าสุสว่ามาเท่าใ พระพัร์ที่เยผ่อใส็ยิ่หม่นหมอไร้ส่าราศี
เป็นเพราะไ้ทรฝาบุาบารมีไว้ที่วแ้วนั้นแล้วนั่นเอ
“ใอะไรันิระเสน
เราแ่สลับสับเปลี่ยนบาอย่านิหน่อยเท่านั้น”
รับสั่ระเ้าแ่แววพระเนรยัมีรอยเศร้า
วแ้วแววระยับลอยลับเ้าสู่ึ่ลาพระนลา้า ๆ นำพาทั่วทั้พระวรายให้เปล่ประายผ่อใส้วยรัศมีแห่บุบารมีที่ไ้ทรสั่สมมา
“มายาวิน เ้าพร้อมะทำพิธีเมื่อใ”
“้อเป็นวันึ้น 15 ่ำ เือน 11 เท่านั้นพระเ้า่ะ วันนั้นทั้ 3
โละเื่อมถึัน ฟ้าินะมีพลัมหาศาล มีอำนาหมุนเปลี่ยนวามเป็นไปอสรรพีวิไ้”
วันึ้น 15 ่ำ เือน 11
เป็นวันรบรอบที่อ์พระสัมมาสัมพุทธเ้าเส็ลับาารโปรพุทธมาราบนสวรร์ั้นาวึส์
ถือเป็นวันเปิโล ทั้สวรร์ โลมนุษย์ และนรภูมิ่ามอเห็นึ่ันและัน
แม้แ่พานา็ยัพ่นบั้ไฟถวายเป็นพุทธบูา ถือเป็นโอาสีที่ะใ้พลัแห่วามศัิ์สิทธิ์นี้ืนีวิ
แ้ำสาปให้มัทนา
“็อีไม่นานสินะ ี
เ้าไปเรียมัวให้พร้อม เมื่อถึวันนั้น เราะลายเป็นมนุษย์ธรรมา
อิทธิฤทธิ์บารมีทั้หมฝาไว้ในวแ้ว
อยเป็นเราะุ้มายให้เราสามารถประอบพิธีบนสวรร์ไ้ ำไว้
ว่าทุสิ่ทุอย่า้อไม่มีอะไรผิพลา”
พระสุรเสียเร่สำทับเรีย
แม้มายาวินะไม่มั่นใ แ่็ลืนน้ำลายรับสนอพระราบัา ในเมื่อเรื่อผิพลานั้นสุะาเา
่อยเอาไว้แ้ปัหาในภายภาหน้า็แล้วัน
ในะที่ิระเสนและมายาวิน่าำลัระวนระวายใอยู่นั้น
ไม่มีใรสัเเลยว่า หลัารับสั่บ สุเทษ์เทพบุร็ลอบถอนพระปัสสาสะ
ล้ายำลัเหนื่อยอ่อนอย่าที่ไม่เยเป็น !
**************************************
ความคิดเห็น