มัทนาหนีรัก

มัทนา มั่นรัก กลายไม้ต้น (กุหลาบ)         ยอดรักตน ป่นเถ้า ระร้าวขม

จอมเทวา ท่าสิ้น ดิ้นระทม                               ทุกผู้ตรม แตกดับ ลับลาไป

มัทนะ..พาธา...ค่าผลลัพภ์                       แม้อาภัพ พังพิณ สิ้นรักไซร้

ก็ขอตรา พารารู้ สามโลกไกล                           กุหลาบไพร ได้ขาน ตำนานเนา.....

เมื่อตำนานไม่ได้เป็นแค่เพียงเรื่องเล่าขาน ทุกดวงจิตในวันวานจึงได้กลับมาพานพบกันใหม่ เพียงเพราะต้องการหลุดพ้นจากบ่วงรัก บ่วงแค้น ที่ผูกพันมาแต่อดีตชาติ มัทนา จึงตัดสินใจแต่งงานกับ ติณณ์ เพื่อหลีกหนีความวุ่นวายทั้งปวง ทว่า ยิ่งเธอพยายามหลีกหนีเท่าไร กลับยิ่งถูกรักครั้งใหม่พันธนาการโดยไม่รู้ตัว

ความรักเหมือนโรคา          บันดาลตาให้มืดมน 

ไม่ยินและไม่ยล                            อุปสรรคใดใด

ความรักเหมือนโคถึก                   กำลังคึกผิขังไว้ 

ก็โลดออกจากคอกไป                   บ่ ยอมอยู่ ณ ที่ขัง

ถึงหากจะผูกไว้                             ก็ดึงไปด้วยกำลัง

ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง                             บ่ หวนคิดถึงเจ็บกาย

(บทพระราชนิพนธ์ รัชกาลที่ 6 เรื่องมัทนะพาธา)

เพราะต้องเจ็บช้ำเจียนตาย และทุกข์ทรมานในร่างดอกไม้นับหลายร้อยปี เทพธิดามัทนาจึงได้เข้าใจคำสอนของฤาษีกาละทรรศินอย่างถ่องแท้ เมื่อคราวนี้สวรรค์มีตา ให้โอกาสเธอได้เกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง มัทนาจึงตั้งใจแน่วแน่ว่า จะไม่ยอมตาบอดเพราะความรักอีกต่อไป

สุเทษณ์ ไม่ว่าจะกี่ภพ กี่ชาติ ข้าก็ไม่อาจรักท่าน

ชัยเสน ความรักของเรา จบสิ้นลงตั้งแต่วันที่ท่านสั่งประหารข้าแล้ว

ต่อไปนี้ ข้าจะไม่ขอมีหัวใจมอบให้ผู้ใดอีกตลอดกาล

“คุณจะไม่รับรักผมก็ไม่เป็นไร ผมมีหน้าที่แค่รักคุณให้ดีที่สุดก็พอ”

T
B