นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
(exo) U N I N T E N E D - BAEKHYUN's STORY (end)
UNINTENED , NOT ALIVE , OUTCAST (end)
ผู้เข้าชมรวม
619
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
619
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 20 ม.ค. 58 / 20:15 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
TITLE : UNINTENDED
PAIRING : Baekhyun ft.Krisyeol
#justadollb
เรื่องนี้เราเคยเอามาลงแล้วรอบนึง แต่เราแก้เนื้อหาครึ่งหลังใหม่ ฝากติดตามชมด้วยนะคะ
ขอบคุณธีมสวยๆจาก
BG song "unintended - Muse"
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
UNINTENDED
บยอน แบฮยอน...
นายมันเป็นแ่สิ่ที่ไร้่า...
ไม่มีใร้อาร...
เป็นแ่เพื่อนเล่นเวลาเหา.. เป็นแ่ที่ระบายเวลาทุ์...
เวลาเาเบื่อ ็อยาะทิ้นายเสีย้วย้ำ...
สายาอผมทอมอออไปที่หน้า่ายาม่ำืน ัวผมนั่มออยู่รนั้นมานานมาแล้ว นั่อยู่อย่านั้นไม่สามารถยับไปไหนไ้เพื่อรอเานนั้นลับมา..
เสียสายฝนระทบพื้นัเ้ามาในหูผม ไม่สิ ผมไม่วระไ้ยินมัน้วย้ำ แ่ิใ้สำนึอผมมันบอว่า ฝนำลัโหมระหน่ำลมาบนท้อฟ้า เหมือนว่าท้อฟ้าำลัร้อไห้.. ถ้าผมพูไ้ ผม็อยาะปลอบเาว่า อย่าร้อไห้เลยนะ ท้อฟ้ายาม่ำืนที่แสนสวยอผม..
ผมิถึพระันทร์สีเหลือ ที่อยส่อแสยาม่ำืน วันนี้ฝนหนัมา าวสัวยัไม่มี อย่าถามถึพระันทร์เลย..ลอเวลาทุนที่ผมเหา ผมะนั่มอเสี้ยวพระันทร์ มันเป็นรอยยิ้ม ที่สามารถทำให้ผมยิ้มามไ้ สีเหลือทออร่าม สวยามมาเมื่อัับท้อฟ้าสีำสนิท แ่เี๋ยวนี้อาะไม่ ที่นี่ือในโล มลพิษมันเยอะเินไป บารั้ผมเห็นท้อฟ้าลายเป็นสีแ..
แร๊ เสียเปิประูัึ้นในเ้าวันถัมา...
เาลับมาแล้ว...
เ้าออผมลับมาแล้ว..
ปาร์านยอล...
ผมไม่สามารถรู้ื่อเาไ้ถ้าไม่ไ้ยินเสียทีุ่้นเยเรียบ่อยๆ.. เสียนั้น ือเ้าอที่แท้ริอ ปาร์านยอล...
เามาแล้ว.. เาเินเ้ามาแล้ว วาลมโมอมาที่ผม.. ผมส่รอยยิ้มไปให้เหมือนเิม แ่ไม่สามารถรู้ว่าเาะรับรู้มันไ้หรือเปล่า...
หลัานั้นไม่นาน ใรอีน็เินามเ้ามา..
ผมรู้สึาเบาๆ แ่แปลแฮะ ผมไม่วระรู้สึอะไรเลยมาว่า... านยอลเินลมานั่บนเีย ที่ิหน้า่าที่ผมอยู่ มืออเาอุ้มผมเบาๆมาวาไว้ที่ั าอผมเหลือบไปมอออเาระหว่าที่ัวเาเอื้อมไปปิผ้าม่านรหน้า่า.. รอยแๆเ็มไปหมเลย.. ผมไม่รู้ว่ามันือรอยอะไร แ่ผมิว่าเา้อเ็บแน่เลย ออเาเป็นแผละนานั้น ผมอยาเอื้อมมือไปลูบเบาๆ ผมอยาะทายาให้เา ผมอยาะ... ทำให้เาไม่้อเ็บปว
“านยอลลา” ายหนุ่มผมบลอน์เินเ้ามานั่ลบนเีย้าๆานยอล เอื้อมมือไปประอเ้าอผมไว้ ่อนะูบลมาบนริมฝีปาเ้าอผม..านยอลสะุ้เล็น้อย่อนะปล่อยผมออามือโยที่ไม่รู้ัว ัวอผมลอยไปอยู่ห่าาพวเาไม่ใล้ไม่ไล
“อื้อ..พี่ริส ปล่อย่อนสิฮะ เมื่อืนยัไม่พออีหรอ..” านยอลพยายามผละออแ่็ไม่เป็นผล..เมื่อายนนั้นพยายามเอามือลูบล้วเ้าไปในเสื้ออเ้าอผม มืออานยอลที่เยอุ้ม ประอผมับเลื่อนไปโอบรอบออนผมทอ ฝ่ามืออเาำผมสีทอนั่นไว้โยที่ริมฝีปาอทัู้่ไม่ยอมผละออาัน
ผมไม่รู้หรอนะว่าพวเาทำอะไรันอยู่..แ่ิใ้สำนึอผม..ลับสั่ให้รู้สึเ็บับภาพรหน้าไม่น้อย วามรู้สึุหรือมวลในท้อที่เิึ้น..ริๆแล้วัวผมเอน่ะไม่รู้สึหรอ..แ่ิใ้สำนึมันบอแบบนั้น..
“อื้อ พะ พี่ริส” มืออายผมทอนนั้นปลระุมเสื้ออเ้านายอผมออแล้วว้าทิ้ออไปอย่าไม่สนใ ทั้สอะเอนัวนอนบนเีย แ่นาอมันไม่ว้าพอที่ะุนสอนับุ๊าัวให่อีหนึ่ัว มืออริสระาัวอผมให้ลุาเีย และปาไปยัผนัห้อที่อยู่ไม่ไล ทำให้หลัอผมระแทับผนััุ้บ
ไม่เ็บ...
ไม่เยเ็บ...
บารั้ผม็อยารับรู้ว่าวามเ็บปวมันเป็นอย่าไร..
ีว่าารที่ะไม่รู้สึอะไรเลยแบบนี้..
ัวผมนั่อยู่รริมผนั ไ้แ่มอาที่เปลี่ยนไป... ึ่ทุรั้ะมอแ่พระันทร์ หรือวอาทิย์ แ่วันนี้ผมลับเห็นอีาที่แปลใหม่ าบนเีย าที่เ้าออผมับนผมทอนั้นอยู่แนบิันนแทบะไม่มี่อว่าระหว่าัน ราวับว่า ทั้สอำลัรวมเป็นร่าเียวัน..
“อ๊า พี่ริส เบาๆหน่อยสิ ผมเ็บนะ” มือเล็ๆอเ้าอผมฟาเบาๆไปยัแผออนผมทอ่อนะุหน้าลไป..
นผมทอนนั้นทำให้เ้าออผม้อเ็บั้นหรอ..
เาทำให้ผมเ็บไม่พอใ่มั้ย..
ผมรู้สึโรธเาึ้นมาแล้วนะ..
ผมเห็นเา..นผมทอนนั้น ัลบนเ้าออผม.. เาทำร้ายานยอล..
ผมอยาะมีีวิ ผมอยาเาไป่วยเา แ่ผมลับทำอะไรไม่ไ้เลย..
ไ้แ่นั่มอเาสอนอยู่รนี้..
นั่มอเ้าออผมร้อราออมา้วยวามรู้สึที่หลาหลาย
โยที่ัวผมเอนั้น..ทำอะไรไม่ไ้เลย..
เาลับไปแล้ว...ผู้ายผมทอนนั้นลับไปแล้ว านยอลอผมยันอนอยู่บนเีย..
ผมอยาะเินไปหาเา เินไปอเา.. แ่็ทำไม่ไ้
ผมนั่มออยู่ที่เิม ารมอเป็นสิ่ที่ผมทำไ้ และทำไ้อย่าเียว ผ่านไปไม่นาน เ้าออผมยับัว่อนะลุึ้นมา สีหน้าอเาบ่บอว่าเ็บปวมาแ่ไหน สายาอเามอมาที่ผม
“แบี้ ันิถึแั” านยอลพยายามลุาเีย ่อยๆเินมาหาผม ทั้ๆที่ลำบา านยอลย่อลรหน้าผม ่อนะอุ้มัวผมึ้น เินลับไปที่เีย วาผมลเบาๆ ่อนะึัวผมเ้าไปไว้ในอ้อมอ เาับผมุลไปยัอที่เปลือยเปล่า นาัวอผม ให่ประมานเอวอเา สอาวัรอบัวผม
เาหลับาไปแล้ว...
เายัอผมอยู่แบบนั้น..
ผมไ้แ่มอแผออาวๆอเา บาุ็ึ้นสี้ำุหลาบ เ็บไหมานยอล ผมอยาะร้อถามออไปแ่็พูไม่ไ้ ผมนั่มอานยอล ผิวอเาาวมา านยอลอรัผมแน่นึ้นไปอี นไม่มี่อว่าเหลือระหว่าเรา แวบนึ
มันทำให้ผมรู้สึอบอุ่น..
NOT ALIVE
“แบี้ อรุสวัสิ์” านยอลุ้บแ้มผมหนึ่ที่อนะยิ้มร่าออมา ริมฝีปาอเา มัน่าน่าหลใหล รอยยิ้มสวยๆอเาอี ทำให้ผมไม่อยาะหยุยิ้มเลย..เาอผมแน่นหนึ่ ่อนะ้มหน้าลมาฟัแ้ม ฟัใบหน้าผม อ่า ผมรู้สึีะมั อยาให้เาทำแบบนี้บ่อยๆั านยอลลุออาผม เาเินไปห้อรัว หาอะไริน ่อนะเินมานั่ับผมแล้วูทีวีไป
ผมมีวามสุ
ผมอยาหยุเวลาไว้แบบนี้
ผมอยาะอยู่ับเาไปนานๆ..
ผมอยามีเวทมนร์ ถ้ามีริ..ผมะเสให้ัวผมนั้นมีีวิ ผมสัาเลยว่าะอยู่้าเา ะไม่มีวันทิ้เาไปไหน...
านยอลใ้เวลาอยู่ับผมทั้วัน..
ทั้ืน..
หลายวัน
หลายืน..
นผู้ายนนั้นลับมา..
“พี่ริส” านยอลหันไปยิ้มให้นมาใหม่ รอยยิ้มนี้ ผมไม่มีวันไ้รับมัน..
“านยอล” สอนนั้นโผเ้าหาัน านยอลลืมไปแล้วว่ามีผมนั่อยู่รนี้..
ผมวระินไ้แล้ว...
ผมเป็นแ่อเล่นอเา...
ไม่มีวันไ้เีย้าเาริๆ
ผิเอ..ทีุ่๊าอย่าผมไปหลรัเ้าออย่าปาร์านยอล
พวเาับมือัน แล้วเินออาห้อไป ผม้ออยู่นเียวอีแล้ว..
โร้าย ที่ราวนี้ผมนั่อยู่บนเีย ผมไม่สามารถหันไปมอเห็นพระันทร์วสวย
ผมนั่อยู่บนเีย..เียที่มีราบบาอย่าเลอะเป็นวอยู่
สอสัปาห์แล้ว.. านยอลไม่ลับมาห้อ ผมนั่อยู่บนเียที่เิม.. หายไปไหน านยอลอยู่ไหน
เหา..
ิถึ..
แบี้ิถึานยอล แบี้อยาให้านยอลอ..
ทุๆืนมีแ่พระันทร์สีสวยที่อยู่เป็นเพื่อนผม .. เ้าออผมหายไปไหนไม่รู้ เาไม่ลับมา..
ผมอยามีีวิ ผมอยาะ้าวาออารนี้ เพื่อไปหาเา..
ผมิว่าถ้าผมพูไ้ ผมะร้อเรียหาเาเป็นอย่าแร...
้าล่านั้น ผมเห็นภาพอานยอล ลับผู้ายนนั้นเินมา้วยัน านยอลูนิ่มา ไม่ใ่านยอลนเิม เา้าวเินออารถ เ้ามาในนี้ ผมไ้แ่เฝ้ารอให้เาึ้นมาบนนี้
ลับมาแล้ว..านยอลอผมลับมาแล้ว
“ผมไม่พร้อมะุยับพี่นะพี่ริส พี่ริสว่ามาส่แ่นี้ผมะหายโรธหรอ” ผมไ้ยินเสียานยอลโวยวายออมา่อนะเินเ้าห้อ
“พี่อโทษานยอล..” ริสทำหน้าเศร้า ใบหน้าอเาแสถึวามเ็บปว..
“พี่็รู้นี่ว่า ผมเลียนโหแ่ไหน ถ้าเิผมไม่ไปอยู่ับพี่ ไม่ไปห้อพี่ ผมโนพี่หลอไปอีนาน” านยอลวาึ้นมา ผมไม่เยเห็นเาเป็นแบบนี้มา่อน
“...”
“บับเานานแ่ไหนแล้ว ! ผมถามว่านานแ่ไหน ทั้ๆที่ผมให้พี่ทุอย่า ทั้ัวและหัวใ ทำไมพี่ทำับผมแบบนี้ ห้ะ !” านยอลผลัอนผมทออย่าแร นเาเไป้านหลั
“...” นผมทอ้มหน้า้วยวามรู้สึผิ เาเสียใ เาไม่ไ้ั้ใบับผู้หินนั้น แ่เป็นนที่ทาบ้านัหาให้ เาทำอะไรไม่ไ้เลย
“ถ้าพี่มีนอื่นแล้ว พี่ไม่้อับมาผมอีนะพี่ ออไปาีวิผมะ!!” ร้อไห้ านยอลอผมำลัร้อไห้.. เป็นเพราะเานนั้นอีแล้วสินะ
ที่ทำให้เ้าออผม้อเสียน้ำา
ิใ้สำนึอผมมันสั่ให้เอื้อมมือไปประออานยอลเอาไว้..
ปลอบเา.. ูบเาเบาๆ.. แ่นั้นเอ
“แบี้..นาย็ะมาเยาะเย้ยันสินะ”
ไม่ใ่นะานยอล ไม่เยเลย
แบี้รัานยอลนะ..
“ใ่สินะ แบี้้อเห็นพี่ริสีว่าอยู่แล้ว”
ไม่นะ... ไม่เย
านยอลฟับ้าสิ
ผมรู้สึอยาะร้อไห้เอามาๆ
ทำไมัน..
“านยอลพอเหอะนะ..” ริสหันมาปรามานยอลทีุ่ผม
“พี่ไม่้อยุ่เลย ะไปายที่ไหน็ไปผมเลียพี่ !!!” พูบ านยอล็ระาผมึ้นมา แล้วปาไปโนหัวผู้ายนนั้น.. โีที่เารับไว้ไ้ทัน
“านยอล....” ริสพูเสียสั่นๆออมา เาวาผมล้าประู แล้วหันหลัเินออไป
แวบนึ ที่ผมเห็นหยาน้ำาอเา...
“ออไปสิ ออไปอยู่ับเ้าอแไป๊” านยอลเินเ้ามาใล้แล้วทุบผมแร
เ็บ
ุ
และา
ผมสาบานเลย ถ้าผมมีีวิ.. ผมร้อไห้ไปนานแล้ว....
แบี้เป็นอานยอลนะ านยอลนเียว
Outcast
“รู้อะไรมั้ยแบี้ ริๆแล้วเ้าออนาย ไม่ใ่ัน”
‘านยอล สุสัน์วันรบรอบหนึ่ปีอเรานะ’ ริสที่ยื่นล่ออวัล่อให่อัวเอไปให้แฟนสุที่รัอเายิ้มออมาอย่าพอใ ฝ่ามือเรียวรับล่อนั้น่อนะ่อยๆเปิ้าๆ
‘อบุมาพี่ริส ุ๊าน่ารัมา’ านยอลยิ้มออมาอย่าีใ่อนะหันไปูบปานที่เป็นที่รัเบาๆ
‘เรามาั้ื่อให้มันีว่า’ ริสเสนอวามินี้ึ้นมา
‘เอาสิพี่ริส ะื่ออะไรีอะ?’
‘พี่แล้วแ่านยอลเลย’
‘แบี้ โอเมั้ยพี่?’
‘แบี้ ่อไปนี้ันะเรียแว่าแบี้’
และนั่นเป็นรั้แรอผมหลัาลืมามา
และนั่นเป็นรั้แร ที่ผมไ้เห็นเ้าออผม
ไ้สบา
ไ้ยินเสีย
วาู่นั้นที่ผมหลรั วาที่ายแ่แววสใส ผมมอมันไปแล้วทำให้รู้สึะยิ้มาม น้ำเสียทุ้มนุ่มหูที่เอ่ยอย่าเป็นมิรนั่นอี พอมาอยู่ับเา มัน่าลัวเสียริ
านยอล...ปาร์านยอล
ื่อนี้ที่ผมไ้ยินมันมาลอ ำมัน้วยส่วนลึอหัวใ
“อนนี้ไม่มีใร้อารแแล้วแบี้”
ไม่นะ านยอล านยอละทิ้แบี้ริๆหรอ แบี้อยาอยู่ับานยอลนะ
แบี้รัานยอล
แบี้้อารานยอล
“ันเลียแแบี้ เห็นหน้าแแล้วมันทำให้ันนึถึผู้ายทรยศนนั้น!”
แบี้ไม่เลียานยอลนะ ไม่เยเลีย
แบี้รัานยอล
แบี้อโทษที่ทำให้านยอลเลีย
แบี้อโทษที่ทำให้านยอล้อนึถึเรื่อร้ายๆ
สัา ะไม่ทำอี... อย่าทิ้แบี้ไปไหนเลยนะานยอล
เป็นแุ่๊า สุท้าย็โนทิ้...
วันนี้ฝนอีแล้ว สายฝนมันหล่นมาระทบัวผมอย่าั มันเ็บ หนาว าไปหมทั้ัว ผมที่นั่บนอยะไ้แ่มอรถแ่ละัน ับผ่านไปทุที ับผ่านวามมืมิและหนาวเหน็บรั้นี้
เพราะวันนี้ฝน พระันทร์วสวย็ไม่ไ้มาอยู่เป็นเพื่อนผมอีแล้ว ผมไ้แ่นั่ว้าเหว่ วามรู้สึมันอ้าว้าราวับว่าผมอาศัยอยู่บนโลเพียนเียว
ใ่ ผมอยู่นเียวริๆ
ผมถูทิ้ให้อยู่นเียว
ถึะอยู่นเียวแ่ที่รนี้ มันทำให้เห็นหน้า่าห้อานยอล หน้า่าที่ผมอบนั่มอพระันทร์ หน้า่าที่เื่อมผมับานยอลเอาไว้
วามรู้สึเ็บปวแล่นมาเาะหัวใ ผมิว่าผมรู้สึอย่านั้นนะ ิใ้สำนึมันบอผม สายน้ำฝนที่พรั่ลมาราวับะล้าวามเ็บปวนั้น
แ่มัน็่วยอะไรไม่ไ้เลย
ถ้าผมมีีวิ สายน้ำฝนนี้อาะรวมับหยาน้ำาที่มันไหลออมาาวาและิใอผมลายเป็นหนึ่เียว็ไ้
มีเพียแ่ ถุสีำ เศษยะ ลิ่นบาลิ่นที่ิใ้สำนึอผมบอว่าลิ่นเหม็นเน่า แ่นี้ แ่นี้ที่อยู่เป็นเพื่อนผมในืนเียวายืนนี้
ิถึานยอลั
เ้าแล้ว ผมบอับัวเอเมื่อพบับแสเิ้าอวอาทิย์ ผมอยาเป็นวอาทิย์ ทั้อบและอิามันที่ไ้เป็นศูนย์ลาอทุๆอย่า
่าาผม
ุ๊าที่ไร้่า
รถสีเหลือันให่อลรหน้าผม นสอสามนระโลมา ่อนะทยอยนอรอบๆัวผมไป
ะโนทิ้อีแล้วหรอ
ผมิน ผมทำใไว้แล้วละ
ู่ๆมีผู้ายนหนึ่หยุอยู่รหน้าผม วาอเา้อมายััวผมที่อนนี้เ็มไป้วยวามสปรโสโร
“ุ๊าั้นหรอ”
วาเาไม่สใสเหมือนานยอล
ใบหน้าเาไม่น่ารัเหมือนานยอล
เสียอเาไม่เพราะเหมือนานยอล
“น่ารัีนะ”
เาเินเ้ามาประอัวผมึ้นไป แล้วรถสีเหลือันนั้น็เลื่นที่ออไป ผม็้อาไป าานยอล านที่ผมรั
ลอาล
“เห้ยมึแบุ๊าเน่าๆัวนี้มาทำไมวะ”
“ถ้าเอาไปัีอยู่ เผื่อให้ลููเล่นน่ะ”
ลา่อนนะานยอล
ลา่อนเ้าอที่น่ารัอผม
รั
แบี้รัานยอล
ลอไป..
THE END
ผลงานอื่นๆ ของ BKRE ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ BKRE
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น