ว่าวกับสายป่านว่าวกับคนดึงสาย

เนื้อเรื่อง

“เรา”เปรียบไปแล้วก้อเหมือนสายป่าน  ส่วน”เทอ” ก้อเหมือนว่าวที่ลอยอยู่กลางอากาศ

ความสัมพันธ์ระหว่าเราสองคนจึงเหมือนสายป่านที่ยึดเราสองคนไว้

  ว่าว  เมื่ออยู่บนฟ้า โดนลมก้อแล่นสูงขึ้น ลมไปซ้ายว่าวก้อไปซ้าย  ลมไปขวาว่าวก้อไปขวา                                          คนดึงสายป่านก้อพยายามให้สายป่านไปไปตามลมเพื่อว่าวจะได้มีอิสรเสรี ว่าวไม่เคยตก เพราะมีการผ่อนและดึงเป็นระยะ ว่าวจึงล้อเล้นกับสายลมอย่างมีความสุข ไม่มีความทุกข์ใดใด

 แต่คนดึงสายป่านทั้งเจ็บและเหนื่อย....เวลาเนิ่นนานเข้า  สายป่านก้อเริ่มเปื่อยทีละน้อยๆ เพราะว่าวนั้นสนุกกับแรงลม คนดึงพยายามช่วยพยุงแม้ทั้งเหนื่อย ท้อและเจ็บมากแค่ไหนที่ต้องคอยพยุงสายป่านไว้ ไม่หั้ยว่าวตกลงมาบนพื้น  เพราะถ้าว่าวตกลงมาจะเจ็บและได้รับได้รับความกระทบกระเทือน ก้อเลยไม่อยากให้ว่าวเจ็บเลยซักครั้ง

   จนถึงวันหนึ่ง คนดึงนั้นท้อและเหนื่อยอย่างถึงที่สุด และได้คิดว่าไม่อยากที่จะเจ็บ ไม่อยากเหนื่อย ไม่อยากท้อและไม่ควรจะดึงสายป่านนั้นไว้อีกต่อไปแล้วควรจะปล่อยให้หลุดมือ ให้ว่าวล้อเล่นกับลมไปเรื่อยๆ แต่คนดึงก้อทนที่จะเห็นว่าวตกไม่ได้อยู่ดี เพราะถ้าไม่มีคนดึงในตอนนี้ว่าวก้อจะตกลงมาและได้รับความกระทบกระเทือนคนดึงจึงคอยให้ว่าวหาคนมาดึงสายป่านคนต่อไปเพื่อช่วยไม่ไห้ว่าวนั้นตก

  ถ้าหากปล่อยให้สายป่านหลุดมือโดยไม่บอกกล่าว ก้อกลัวว่าว่าวจะหล่นลงพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว

คนดึงได้บอกว่าวในวันหนึ่งว่า  คนดึงนั้นเหนื่อย ท้อ และเจ็บมากแล้ว และสายป่านนั้นก้อเปื่อยยุ่ยเต็มทน มันจะขาดวันใดก้อไม่รู้

ว่าวถามว่า”เบื่อที่จะดึงแล้วหรือ”

คนดึงพูดว่า”ไม่เบื่อที่จะดึง แต่ยิ่งดึงนาน ยิ่งเจ็บและยื่งท้อและเหนื่อย”

ว่าวจึงถามต่อ”ไม่กลัวว่าวตกหรือ”

คนดึงบอกว่า“ไม่กลัวเพราะว่าวมีคนช่วยดึงเยอะแล้ว”

ว่าวถามว่า”ถ้าว่าวตกล่ะ จะเก็บไหม”

คนดึงสายป่าน”ไม่”

แต่รู้ไหม คนดึงกลัวอย่างเดียวว่า ว่าวจะไม่มีคนมาคอยดึงสายป่านคนดึงสงสารว่าวมาก

อยากบแกว่าสายป่านนั้นเปื่อยแล้วนะว่าว แต่ทำไมว่าวนั้นยังมีความสุขเพลิดเพลินอยู่เลย ทำไมว่าวไม่นึกถึงและเห็นใจคนดึงบ้าง

 ในที่สุดคนดึงก้อทำใจไมม่ได้  ยอมมาดึงสายป่านต่ออีก เพราะกลัวว่าว่าวจะหล่นลงพื้น ทั้งที่อยากปล่อยมือที่ดึงสายป่านให้หลุดไปหลายครั้งแล้วก้อตาม