Rain (AriYama feat.Takaki Yuya)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แฟนฟิค

Arioka Daiki
Yamada Ryosuke
Feat. Takaki Yuya

ติ-ชมได้ค้าบ ยินดีรับฟัง ^^

เนื้อเรื่อง

AriYama brothers feat. Takaki Yuya

ใต้อาคารเรียนยามเย็น สองหนุ่มหน้าใสอายุอานามอ่อนแก่กว่ากันไม่เกิน 2 ปี ความสูงแตกต่างกันไม่เกิน 2 เซ็นต์ ยืนมองสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

“เอาไงดี วิ่งลุยฝนกลับบ้านเลยดีป่ะ เรียวจัง” หนุ่มน้อยแก้มใส ผู้มีวัยวุฒิเป็นรุ่นพี่ถามอย่างลังเล

“ไดจังจะวิ่งลุยฝนเหรอ” หนุ่มน้อยร่างไม่บางถามกลับ “ถ้างั้นทำไมไดจังไม่วิ่งไปเอาร่มที่บ้านแล้วกลับมารับฉันล่ะ ไหนๆ ไดจังก็ต้องเปียกอยู่แล้วนี่”

ไดกิมองญาติผู้น้องที่ลอยหน้าแจกแจงเหตุผลแล้วก็อยากตบหัวสักป้าบ “เฮ้ย! ได้ไง เรื่องอะไรชั้นต้องเปียกคนเดียวด้วย!”

“อ้าว ก็ไหนๆ ก็ต้องเปียกแล้ว ทำไมต้องไปร่วมหอลงโรงเปียกปอนด้วยกันทั้งคู่ล่ะ ไดจังนี่น้า เป็นพี่ซะ...”

....

...เงียบ...

แปลกแฮะ จู่ๆ เจ้าเรียวก็เงียบเสียงแว้ดๆ ไปซะงั้น เจอซาลาเปาอุดปากรึไง ไอ้ตัวแสบ

ไดกิหันขวับไปมองญาติผู้น้อง แต่แล้วตัวเองก็ต้องหุบปากฉับ ยืนตัวแข็ง เมื่อรู้สาเหตุที่เรียวสุเกะสงบปากสงบคำ ยืนนิ่ง อมยิ้มแก้มปริ

ก็บุคคลที่สามที่เพิ่งมาหยุดยืนระหว่างเขากับเรียวสุเกะนี่สิ

ไดกิมองไล่ตั้งแต่ปลายรองเท้าเรื่อยขึ้นไปจนถึงใบหน้าด้านข้างของรุ่นพี่ปีสามที่ชื่อทาคาคิ ยูยะ แล้วก็ได้แต่กลั้นหายใจ ยืนหน้าร้อนผ่าว ฟังเสียงหัวใจของที่ตัวเองเต้นโครมคราม

ยิ่งเมื่อยูยะเสยผมสีน้ำตาลอมทอง ทอดสายตาเรียวรีมองไปยังสายฝนที่กระหน่ำราวกับไม่มีวันหยุดแล้วถอนหายใจเบาๆ

สองพี่น้องเหลือบมองร่างสูงที่ยืนกั้นกลาง แล้วก็ได้แต่ภาวนา

ภาวนาให้ฝนตกกระหน่ำยิ่งกว่าเดิม

ดีนะ ที่ไม่ได้วิ่งฝ่าฝนกลับบ้านกันไปก่อน..

นั่นสิ ฝน... เทมาเยอะๆ เล้ย!

“เฮ้! ยูยะ!” เสียงของเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งผิวสีแทนอีกคนดังมาจากด้านหลัง “ไม่มีร่มเหรอ”

เทพบุตรแต่งกายผิดระเบียบของไดกิ-เรียวสุเกะหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็ยิ้มอย่างดีใจ “อ้าว ฮิคารุ”

“ไปด้วยกันดิ เราทางเดียวกันอยู่แล้วนี่” คนมีน้ำใจเอ่ยชักชวนเพื่อน

เทพบุตรกำลังจะพยักหน้าตอบรับ แต่แล้วก็นึกได้ว่าข้างๆ ตัวมีเด็กรุ่นน้องตัวเล็กๆ สองคนยืนอยู่

“เอ้อ...เอาร่มให้น้องสองคนนี้ยืมได้ป่ะ”

ฮิคารุก้มหน้ามองเด็กรุ่นน้องสองคนอย่างงงๆ มายืนตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย สูงน้อยจริง น้อยจนไม่ทันสังเกตเลย

“เห็นยืนรอฝนซาอยู่นานแล้วว่ะ”

คำพูดของยูยะทำให้สองพี่น้องไดกิ-เรียวสุเกะดีใจ
ดีใจซะจนแทบจะลอย

เห็นยืนรอฝนซาอยู่นานแล้ว...เห็น...อยู่นานแล้ว...

แล้วยูยะก็ยื่นร่มของฮิคารุมาให้ไดกิ พร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก

นาทีนั้น ไดกิไม่เห็นใคร และไม่ได้ยินเสียงใดๆ เลย นอกเสียจาก

รอยยิ้ม...
รอยยิ้มของทาคาคิ ยูยะ...

กว่าที่ไดกิและเรียวสุเกะจะตื่นจากภวังค์

ยูยะก็วิ่งฝ่าสายฝนออกไปนอกอาคารเรียนพร้อมกับฮิคารุแล้ว

 --fin--