Let me take you there and we will live happily ever after

ข้อมูลเบื้องต้น

ในที่แห่งนี้ ที่ไม่มีใครสนใจในความเป็นยาบุ โคตะ

I know a place that we've forgotten
A place we won't get caught in
They won't know who we are

 

 

 

 

เนื้อเรื่อง

Fanfiction: Let me take you there and we live happily ever after

Hey!Say!JUMP

Yabu Kota y! Inoo Kei y! Takaki Yua

Warnig: Yaoi, OOC

ใต้ร่มไม้ใหญ่ที่ทอดเงายาวปกคลุมผืนหญ้าสีเขียว ร่างหนึ่งกำลังนอนเหยียดยาวอย่างสบายอารมณ์ เปลือกตาปิดสนิท ปล่อยให้สายลมแผ่วพัดระเส้นผมสีน้ำตาลเพื่อกล่อมหลับ

วันว่าง ได้ลองมานอนเอกเขนกบนเนินเขา

โดยไม่มีใครมาสนใจว่าเขาคือยาบุ โคตะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

ผล็อยหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้

มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจิ้มแก้มเบาๆ

โคตะลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วก็ยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้าขาวใสส่งยิ้มมาให้ พร้อมกับขนมอบกรอบรูปทรงสามเหลี่ยมที่เสียบอยู่ที่ปลายนิ้ว ที่ทำให้โคตะหัวเราะน้อยๆ แล้วโน้มต้นคอของอีกฝ่ายลงมาใกล้ เพื่อลดระยะห่างระหว่างทั้งคู่

"เล่นอะไรน่ะ หืม เคย์"

"ไปต่อเล็บมา" อิโน่ เคย์โกหกหน้าตาย แล้ว ยังคงใช้ปลายนิ้วที่มีขนมจิ้มแก้มโคตะเบาๆ

"หืม~~" โคตะอ้าปากงับขนมที่ปลายนิ้วเรียว แล้วเคี้ยวช้าๆ

"ไม่ยักรู้ว่าเล็บปลอมกินได้ อร่อยดีนะ" โคตะเลิกคิ้วสูง ทำสีหน้าประหลาดใจ

เคย์กัดกระพุ้งแก้มอย่างขัดใจ โคตะบังอาจมากินเล็บปลอมของเขาได้ยังไงกัน

แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อริมฝีปากบางของโคตะมาประทับอยู่ที่ปลายนิ้วเรียวสวยของเคย์โดยไม่ทันให้ได้ตั้งตัว

ริมฝีปากอุ่นนุ่มประทับจูบขยับไล้ไปตามปลายนิ้วทีละนิ้วอย่างเชื่องช้า

แต่สิ่งที่ทำให้แก้มขาวของเคย์ร้อน จนกลายเป็นสีชมพู ก็คือสายตาคมของโคตะที่มองมาอย่างมีความหมายตอนนี้ต่างหาก

"ขนมอร่อยแค่ไหน แต่ก็สู้ปลายนิ้วของนายไม่ได้หรอก เคย์"

ปลายนิ้วที่ถูกรวบอยู่ในอุ้งมือของโคตะสั่นน้อยๆ ร่างกายเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งไปทั่วร่าง

หัวใจของเคย์ตอนนี้กำลังเต้นรัวจนแทบระเบิด เมื่อริมฝีปากบางขบเม้มที่ปลายนิ้วเหมือนสื่อความนัย

คนแกล้ง ตอนนี้กำลังถูกแกล้งกลับชนิดที่หาทางไปไม่เป็นเสียแล้ว

คนตัวสูงกว่ารั้งร่างบางให้เข้ามาใกล้มากขึ้น

และเมื่อริมฝีปากอุ่นสัมผัสกัน โคตะก็กระชับอ้อมกอดให้สองร่างได้แนบชิดกันยิ่งขึ้น

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ โคตะลืมตาขึ้นช้าๆ ริมฝีปากบางมีรอยยิ้มที่มุมปาก ร่างสูงเปลือยเปล่ามองร่างบางในอ้อมแขนที่ยังคงหลับใหลโดยไร้เสื้อผ้าปกปิด ริมฝีปากอิ่มของเคย์เผยออกจากกัน ส่งเสียงครางเบาๆ ตามจังหวะการหายใจ

โคตะประทับจูบลงบนหน้าผากที่ยังคงชื้นเหงื่อตามไรผม

ในที่แห่งนี้ ที่ไม่มีใครสนใจในความเป็นยาบุ โคตะ

และทำให้เขาได้มีเคย์อยู่ในอ้อมแขนแบบนี้

I know a place that we've forgotten
A place we won't get caught in
They won't know who we are
I know a place where we can hide out
And turn our hearts inside out
They won't know who we are

Cr: : Plain White T’s – Let Me Take You There

"...ยาบุ...ตื่นได้แล้ว..."
เสียงแผ่วเบาร้องเรียก เจ้าของชื่อลืมตาช้าๆ ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ พลางใช้หลังมือป้องแสงสว่างที่ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา แล้วยันตัวขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียง

"หืม เคย์..." แขนยาวเอื้อมไปโอบศีรษะกลมที่ปกคลุมด้วยกลุ่มผมนุ่มสีดำให้มาซบที่อก

แต่คนในอ้อมแขนกลับขืนตัวออก แล้วรีบก้าวถอยหลังห่างออกไป

จังหวะเดียวกับที่ทาคาคิ ยูยะเดินกลับเข้ามาในห้องพักพอดี

เมื่อโคตะปรับสายตาให้ชินกับแสงอาทิตย์ยามสายได้แล้ว เขาก็ต้องทำใจให้ชินกับความจริงตรงหน้าที่เขาเป็นคนเลือกเองอีกครั้ง

"ตื่นได้แล้วลีดเดอร์ ฝันหวานรึไง  ตื่นสายโด่งป่านนี้" ยูยะถามติดตลก แขนซ้ายก็โอบไหล่ของเคย์ให้เข้ามาใกล้ คนถูกโอบหลบสายตา มองไปอีกทางหนึ่ง

Where have the times gone?

Baby, it's all wrong
Where are the plans we made for two?

Yeah, I, I know it's hard to remember
The people we used to be...
It's even harder to picture,
That you're not here next to me.

โคตะเลือกจะทำตามกฎมากกว่าทำตามหัวใจของตัวเอง และของคนตัวเองรัก

"วันนี้เราไปดูหนังเรื่องนั้นกันนะ อิโนะจัง" เสียงทุ้มต่ำของยูยะออดอ้อน ขณะเดินโอบคนในอ้อมแขนออกไปนอกห้อง

"แต่นายกลัวผีไม่ใช่เหรอ ทาคาคิ"

ความจริง ที่โคตะเลือกที่จะเป็นยาบุ โคตะ ไอดอลของประชาชน ที่แสงสปอตไลท์คอยตามส่องทุกฝีก้าว

"ถ้าได้จับมือนิ่มๆ ของนายไว้ตลอดแบบนี้ ชั้นไม่กลัวหรอก" ไม่พูดเปล่า ยูยะคว้านิ้วมือเรียวยาวมากุมไว้ ส่งสายตาออดอ้อนชนิดไม่แคร์สายตาเพื่อนร่วมวงคนอื่นๆ ที่เดินสวนมา

โคตะต่างกับยูยะ คนที่ใครๆ ก็รู้ดีว่าเลือกที่จะทำตามหัวใจตนเองมากกว่า ทั้งๆ ที่รู้ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร

"ถึงจะมืดแค่ไหน แต่ถ้าได้จับมืออิโนะจังไว้แบบนี้ชั้นก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ"

โคตะได้แต่มองยูยะกุมมือเคย์ เดินฮัมเพลงจากไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด

If "Happy Ever After" did exist,
I would still be holding you like this

เจ็บปวดกับความจริงที่โคตะเป็นคนเลือกเอง ว่าเขาจะไม่สามารถกอดเคย์ไว้ในอ้อมแขนเหมือนอย่างวันนั้นได้อีก

All those fairy tales are full of s'hit

One more f'ucking love song, I'll be sick.                                                                        Cr: Maroon 5 - Payphone

และความจริง ที่ว่าจะไม่มีคำว่า 'โคตะและเคย์จะมีความสุขด้วยกันไปตลอดกาล' เหมือนอย่างในเทพนิยาย...

--fin--